Τι συμβαίνει με το OnlyFans, την διαβόητη-συνδρομητική πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, συνδεδεμένη κυρίως με την προώθηση ενήλικου-ερωτικού περιεχομένου; Δεν είναι μόνο ότι ο τζίρος της ψηφιακής υπηρεσίας έχει εκτιναχθεί (η μητρική εταιρεία Fenix International σημείωσε νέο ρεκόρ εσόδων το 2024).
Είναι ότι συζητιέται συνεχώς ως μια καλή επιλογή για όσες και όσους θέλουν να βγάλουν εύκολα λεφτά ως “δημιουργοί περιεχομένου”, ότι έχει ενταχθεί στον δημόσιο λόγο ως μια ακόμη πτυχή της σεξεργασίας, όπως μάθαμε πλέον να αποκαλούμε την πορνεία. Στο εξωτερικό, τα νέα καταφθάνουν ενθαρρυντικά για τις μπίζνες της επιχείρησης.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν στην αρμόδια υπηρεσία του Ηνωμένου Βασιλείου, η εταιρεία Fenix International, στην οποία ανήκει η OnlyFans, είχε το 2024 έσοδα 7,2 δισ. δολαρίων από συνδρομές (από 6,6 δισ. το 2023), ενώ διένειμε 5,8 δισ. στους δημιουργούς περιεχομένου – 500 εκατ. περισσότερα σε σχέση με το 2023. Ο Ουκρανοαμερικανός επιχειρηματίας Λεονίντ Ραντβίνσκι, που απέκτησε την πλατφόρμα το 2018 από τον Βρετανό ιδρυτή της Τιμ Στόκλεϊ, έχει ήδη λάβει μερίσματα σχεδόν 500 εκατ. δολαρίων για το 2024, ενώ από τον Νοέμβριο μέχρι σήμερα εισέπραξε επιπλέον 204 εκατ. σε δόσεις. Η εταιρεία διατηρούσε στο τέλος του οικονομικού έτους διαθέσιμα 808 εκατ. δολαρίων, απασχολώντας μόλις 46 άτομα.
Στην Ελλάδα, η συνέντευξη της νικήτριας reality μόδας Όλγας Κοτλιδά στην Lifo, ήλθε να αναδείξει την εγχώρια διάσταση. «Στην Ελλάδα υπάρχει μια παρεξήγηση, ότι μια γυναίκα που βρίσκεται στην πλατφόρμα δεν έχει πνεύμα, δεν έχει ήθος. Εγώ ήρθα να σπάσω αυτή την εικόνα και το στερεότυπο» δηλώνει μεταξύ άλλων, πιστοποιώντας την “κανονικοποίηση” της πορνείας (στην ελαφρότερη, πιο ανώδυνη ενδεχομένως μορφή) ως ενός ακόμη επαγγέλματος.
Με μία ματιά στα ελληνικά social (ειδικά στα αμιγώς “νεανικά” Instragram, TikTok) θα δούμε ουκ ολίγα χορηγούμενα βίντεο, κυρίως από νεαρές κοπέλες, που για παράδειγμα κάνουν ερωτήσεις “δρόμου” σε περαστικούς, σεξουαλικού φυσικά περιεχομένου, βίντεο που σχεδόν πάντα συνοδεύονται και από “σύνδεσμο” που παραπέμπει στο προφίλ τους στο OnlyFans.
Για τα “φράγκα”…
«Το OnlyFans ξεκίνησε πάνω στην ιδέα που είχα για το πώς μπορώ να έχω μερίδιο στο online business. Μπορεί κάποιοι να μην πείθονται, αλλά έτσι ξεκίνησε, με συνειδητή φιλοσοφία» συμπληρώνει η Κοτλιδά στην ίδια συνέντευξη, προς απόδειξη του πνεύματος όσων καταπιάνονται με το “σπορ”.
Υπάρχει εδώ μια αλήθεια. Αυτή αφορά την ανάγκη η όποια κριτική γίνεται, να γίνεται στο αντικείμενο της εργασίας και όχι στο υποκείμενο της εκμετάλλευσης. Όσες και όσοι επιλέγουν αυτόν τον τρόπο βιοπορισμού δεν είναι λιγότερο ηθικοί, ασχέτως αν κάνουν μια λιγότερο ηθική δουλειά. Η κριτική στην εκμετάλλευση δεν έχει καμία υποχρέωση να συνοδεύεται από διδακτισμό.
H πορνεία – η αν προτιμάτε σεξεργασία – ακόμη κι ως συνειδητή επιλογή εύκολου κέρδους και ως τρόπος για να βιωθεί η ψευδαίσθηση μιας πιο πολυτελούς ζωής, είναι το “νόθο” παιδί μιας κοινωνίας εξωφρενικά καταναλωτικής που συνδέει την ευημερία με τα οικονομικό σκέλος, κοινώς τα “φράγκα”. Να το κάνουμε λιανά: Η κοπέλα ή το αγόρι που γδύνεται επί πληρωμή ή εκδίδεται δεν είναι ηθικά κατώτερη του “Φραπέ”, των κάθε λογής αρπακτικών του ΟΠΕΚΕΠΕ και των κάθε λογής εγκληματιών του “λευκού κολλάρου” (που ευδοκιμούν στην χώρα μας) όπως είθισται να λέγονται. Τα λεφτά που βγάζει, τα βγάζει πολύ πιο τίμια από τους προαναφερθέντες. Ζήτημα ήθους επί προσωπικού λοιπόν δεν τίθεται.
“Κανονικοποίηση” της πορνείας
Επιστρέφοντας στο θέμα, κακά τα ψέματα, ζούμε στον κόσμο που έχει δημιουργήσει η πορνογραφία. Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, οι ερευνητές έχουν τεκμηριώσει ότι η βιομηχανοποιημένη μορφή της, περασμένη πια με ψηφιακό τρόπο στις οθόνες μας, ωθεί τους καταναλωτές στη βία και διαδίδει βολικούς μύθους για τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Με αυτόν τον τρόπο μια κουλτούρα κυριαρχίας “ομαλοποιείται”, διαχέεται, ενώ ταυτόχρονα παραμένει παρεμβατική και επικίνδυνη. Ταυτόχρονα, “ομαλοποιείται” μία κουλτούρα, που βρωμοκοπάει σεξισμό, μία κουλτούρα του εύκολου και γρήγορου κέρδους, που είναι ήδη της “μόδας” στην Gen Z. Αρκεί να ακούσει κάποιος τους στίχους ενός trap τραγουδιού…
Μια κουλτούρα που η εμφάνιση του OnlyFans τροφοδοτεί, δίνοντας επιπλέον μία ψευδεπίγραφη αίσθηση της χειραφέτησης. «Όταν η “δουλειά” της πορνείας αποκαλύπτεται στο φως, κάθε υπόνοια ομοιότητας με τη νόμιμη εργασία διαλύεται» σημείωνε η Αμερικανίδα φεμινίστρια συγγραφέας Κάθριν Μακίνον, σε παλιότερο άρθρο της στους NewYorkTimes, σχολιάζοντας τη νέα τάση.
Η ίδια θα έθετε και το χωροχρονικό πλαίσιο της εμφάνισης του φαινομένου: «Το OnlyFans έγινε γνωστό κατά τη διάρκεια της πανδημίας του covid, όταν η ζήτηση για πορνογραφία εκτοξεύτηκε στα ύψη. Οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν τη ζωή τους στο διαδίκτυο, η ενδοοικογενειακή βία εκτοξεύτηκε, οι γυναίκες έχασαν τα μέσα οικονομικής τους επιβίωσης ακόμη περισσότερο από τους άνδρες και οι ανισότητες αυξήθηκαν. Το OnlyFans, που προσδιόριζε πια την πορνογραφία ως αδιαμεσολάβητη και ήπια πορνεία, ήταν σε θέση να επωφεληθεί από αυτές τις δυναμικές».
Βγάζεις λεφτά από το Onlyfans;
Δέον να σημειωθεί πως οι δημιουργοί λαμβάνουν το 80% των πληρωμών των χρηστών. Και ο γυναικείος ιστότοπος Evie σημειώνει το γεγονός ότι ελάχιστες περιπτώσεις βγάζουν πραγματικά πολλά λεφτά. Συγκεκριμένα, μόλις το 1% βγάζει 2.500 δολάρια μηνιαίως, δηλαδή 15 ευρώ ανά ώρα. Την ίδια ώρα, η συντριπτική πλειονότητα δεν ξεπερνά τα 180 ευρώ ανά μήνα.
Και αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα, αφού όπως σημειώνεται στο ίδιο άρθρο, στον χώρο του σεξουαλικού φιλελευθερισμού συμβαίνει ό,τι και στην περίπτωση κάθε φιλελευθερισμού, δηλαδή έκρηξη των ανισοτήτων. Τις καλύτερες πιθανότητες να βγάλουν περισσότερα λεφτά τις έχουν όσες και όσοι έχουν ήδη πολλούς fans, δηλαδή άτομα ήδη προβεβλημένα μέσα από τις χαμηλότερες βαθμίδες του μόντελινγκ, αποτυχημένοι αθλητές και τηλεσελέμπριτι. Ο “λόφος” είναι ήδη πιασμένος από τους επαγγελματίες κι οι ερασιτέχνες έχουν να σπάσουν άπειρα μονοπώλια…
Υπάρχει ασφαλώς και η διάσταση της βίας, επιμελώς κρυμμένης πίσω από την υποτιθέμενη ελευθερία του αδιαμεσολάβητου παραγωγού. “Τι συμβαίνει με όσους ασκούν τη δραστηριότητα λόγω εκβιασμού ή εξαναγκασμού;” θα αναρωτιόνταν και πάλι η Μακίνον, αναδεικνύοντας μια πτυχή που επιμελώς αποκρύπτεται από τη δημόσια σφαίρα.
Το γεγονός δηλαδή ότι η εκμετάλλευση με τη μορφή σωματικής ή ψυχικής βίας δεν φαίνεται στην οθόνη ή κοστίζει λιγότερο για τον πελάτη σε σχέση με την πιο δαιμονοποιημένη εμπειρία της φυσικής επαφής σε πραγματικό χώρο, ή την κακά κινηματογραφημένη μορφή του ΥouPorn και παρόμοιων ιστοσελίδων. Το ότι δεν βλέπουμε την καταπίεση, μήπως είναι το μυστικό για να αποδεχτούμε τη νέα “κανονικότητα” που σερβίρεται, όπως και πολλές άλλες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου