Τέτοιες ημέρες πριν από 103 χρόνια, έσβησε στις φλόγες ο ελληνικός πολιτισμός χιλιετιών της Μικράς Ασίας, η Σμύρνη, μια από τις πιο ευημερούσες πόλεις στη μεσογειακή ακτή της Μικράς Ασίας, καταστράφηκε από τους Τούρκους, στέλνοντας εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες σε μια πατρίδα που δεν είχαν γνωρίσει ποτέ.
Ας θυμηθούμε όμως πως διαχρονικά έχει αντιμετωπιστεί από την πολιτική μας ηγεσία αυτή η απώλεια, αλλά πρώτα από όλα ας θυμηθούμε τα λόγια του Κεμάλ όταν φιλοξενούμενος στην βίλα της πλούσιας Λατιφέ, την ρώτησε αν ανάμεσα στα κτήρια που ήδη καίγονταν στη Σμύρνη υπήρχαν και δικά της περιουσιακά στοιχεία ή της οικογένειάς της.
Η Λατιφέ απάντησε ως εξής: «Ας καούν όλα Πασά μου αρκεί που εσείς είστε υγιής, ποια η αξία των περιουσιακών στοιχείων για κάποιον που ζει αυτές τις ένδοξες μέρες. Η πατρίδα σώθηκε και στο μέλλον θα τα φτιάξουμε καλύτερα».
Ο Κεμάλ έμπλεος ενθουσιασμού της είπε «Ναι, όλα ας καούν και ας καταστραφούν! Όλα ξαναγίνονται.» Μέχρι και το περιβόητο για την ομορφιά του καμπαναριό της αγίας Φωτεινής που είχε σωθεί από την πυρκαγιά το ανατίναξαν με δυναμίτη.
Αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος προτείνει το 1930 ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε τον για το Νόμπελ ειρήνης, μια απόφαση που προσωπικός την θεωρώ ανεξήγητη από έναν τέτοιο ηγέτη και την καταλογίζω στα λάθη του που δεν είναι και λίγα.
Ο Ιωάννης Μεταξάς το 1937 (που έκανε περήφανο το έθνος με το ΟΧΙ), δίνει λανθασμένα στο τουρκικό κράτος το οίκημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι γεννήθηκε ο Κεμάλ. Μεγάλο λάθος που κακώς έγινε αποδεχτώ, εφόσον δεν γεννήθηκε στην κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη της εποχής εκείνης (δεν ήταν «πρωτευουσιάνος» όπως θέλει να τον παρουσιάζει ο Τουρκικός εθνικισμός), αλλά σε ένα μικρό χωριουδάκι έξω από τον Λαγκαδά, την Χρυσαυγή, όπου μέχρι τα οκτώ περίπου χρόνια του φύλαγε αγελάδες και πρόβατα στους γύρω λόφους! Εκεί πήγε και στο δημοτικό σχολείο. Μάλιστα, λίγα χρόνια πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών, στην Χρυσαυγή, ζούσε και η γριά μαμή που τον είχε ξεγεννήσει (η Φατμέ Χανούμ), η οποία πρέπει να πέθανε γύρω στο 1911.
Ιούνιο του 1952, ο Παύλος και η Φρειδερίκη επισκέφθηκαν την Τουρκία, προσκεκλημένοι του τότε Προέδρου της Τζελάλ Μπαγιάρ, ο οποίος το 1922 , ως αρχηγός των τσετών πήρε μέρος στη στην εξόντωση των χριστιανών. Στον Πόντο, η σφαγή των Ελλήνων εκτελέστηκε από τον Τοπάλ Οσμάν. Τοπάλ Οσμάν της Ιωνίας, ήταν ο Τζελάλ Μπαγιάρ. Όταν ο κεμαλικός στρατός έφτασε το 1922 στην Ιωνία, βασιζόμενος στις εμπειρίες και στις αναφορές του Τζελάλ Μπαγιάρ, εφάρμοσε το σχέδιο εκτουρκισμού της Ιωνίας. Σύμφωνα με το σχέδιο δεν έπρεπε να μείνει ούτε ένας Έλληνας. Έσφαξαν ακόμη και τον μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο. Για να αποκλεισθεί δε η περίπτωση επανόδου των χριστιανών, έκαψαν και την ελληνική και την αρμενική συνοικία. Το ίδιο σχέδιο εφαρμόστηκε με την ίδια αποτελεσματικότητα και στον Πόντο, κατά την περίοδο 1919-22. Σε αυτόν τον εγκληματία η «βασίλισσα της Ελλάδας» (μέλος της χιτλερικής νεολαίας όταν ήταν νεαρή) Φρειδερίκη, είπε στον Μπαγιάρ «θα ιδρύσω ένα Λύκειο για τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης και θα του δώσω το όνομά σας». Όπως και έγινε κι ας μην υπάρχει «τουρκική» αλλά μουσουλμανική μειονότητα σύμφωνα με τη Λωζάνη...
Στις 11 Φεβρουαρίου 1959 εφτά χρόνια μετά, στο ξενοδοχείο Ντόλτερ της Ζυρίχης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (αυτόν που μερικοί λένε «εθνάρχη) υπογράφει ερήμην του του Κυπριακού Ελληνισμού και του ηγέτη του Μακαρίου την επαίσχυντη Συμφωνία της Ζυρίχης, που νομιμοποίησε την εμπλοκή της Τουρκίας στο Κυπριακό (ενώ με τη Λωζάνη η Τουρκία είχε παραιτηθεί από κάθε αξίωση για την Κύπρο), μαζί με τον τότε πρωθυπουργό Αντνάν Μεντερές ο οποίος το 1919 είχε τεθεί επικεφαλής ομάδας ατάκτων (Τσετών) είχε σφάξει σφαγή 31 νεαρών χριστιανούς προσκόπους του Αϊδινίου. Σε αυτόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρέδωσε στην ουσία την Κύπρο.
Μετά τη Μεταπολίτευση κανένα από τα δημοκρατικά κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) δεν τόλμησε να αμφισβητήσει αυτήν τη παράδοση της απόδοσης τιμής προς έναν μεγάλο εθνικιστή, που βαρύνεται με την ολοκληρωτική εξόντωση των μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η κατάθεση στεφάνου στο μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ είναι μια διπλωματική πρακτική που ακολούθησαν και αρκετοί Έλληνες Πρωθυπουργοί κατά τις επισκέψεις τους στην Τουρκία. Χαρακτηριστικές είναι οι συμπεριφορές των Ελλήνων πρωθυπουργών Γιώργου Παπανδρέου και Κώστα Καραμανλή, όταν δουλοπρεπέστατα και παρά τις μεγάλες αντιδράσεις των προσφυγικών οργανώσεων εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Μουσταφά Κεμάλ ευθύνεται για την γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας (Αρμενίων, Ποντίων και Ασσυροχαλδαίων) στις αρχές του 20ου αιώνα, αποδέχτηκαν να τηρήσουν κατά γράμμα το διπλωματικό πρωτόκολλο, παρά το ότι γνώριζαν ότι υπάρχει περίπτωση να παρακαμφθεί, όπως είχε γίνει σε άλλες περιπτώσεις επίσκεψης αρχηγών κρατών. Ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που δεν κατέθεσε στεφάνι στο Μαυσωλείο του Κεμάλ ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Εδώ φέρθηκε άριστα ως Έλληνας ηγέτης, οι Πρέσπες όμως καταγράφονται στα αρνητικά του.
Και βεβαίως πέραν των ανώτερο υπάρχει και ένα τμήμα (ευτυχώς όχι το σύνολο) της κομμουνιστικής Αριστεράς της πατρίδας μας, όπου θεωρούν ανόητος ότι ο σφαγέας του Ελληνισμού ο Κεμάλ υπήρξε «ηγέτης αντιιμπεριαλιστικού αγώνα» και ότι το 1922 στην προκυμαία της Σμύρνης δεν κοκκίνισε η θάλασσα από το αίμα των Ελλήνων αλλά έγινε «συνωστισμός»!!!.
Το θέμα για εμάς τους Έλληνες είναι ότι πάσχουμε από ηγεσία, γιατί αν υπήρχε ο κατάλληλος ή η κατάλληλη ηγέτης να εμπνεύσει τον ελληνισμό αυτός θα έκανε θαύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου