Από εκείνο το αλήστου μνήμης δίδυμο, ο μεν Καμμένος – όπως δήλωσε πρόσφατα – αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην πολιτική, ”αν το απαιτήσουν οι συνθήκες”, ο δε Τσίπρας κάνει… προθέρμανση από πέρσι για να επιστρέψει, όταν θεωρήσει ότι μπορεί να διεκδικήσει και πάλι την πρωθυπουργία της χώρας …
Μετά το στραπάτσο των πέντε σερί εκλογικών ηττών (με τελευταία αυτήν του Ιουλίου του ’19), έκανε καιρό να συνέλθει ο πρώην πρωθυπουργός και έσκασε μύτη στο παραπέντε της εξόδου Κασελάκη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναζωπυρώνοντας τις ελπίδες των νοσταλγών του για επάνοδό του, μετά τις επιτυχημένες μεθοδεύσεις του που οδήγησαν στην εκπαραθύρωση του Στέφανου από την αρχηγία του κόμματος και την επικράτηση του Σωκράτη Φάμελλου με 49,36% στις εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου του ’24.
Αν και απόμαχος ο Αλέξης Τσίπρας, διατηρεί προφανώς το ταλέντο του στις κομματικές μεθοδεύσεις, δείγμα των οποίων είχαμε δει τον Οκτώβριο του ’16 (συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ), όταν – εκνευρισμένος από την ψήφο τους, που δεν του διασφάλιζε ελεγχόμενη κεντρική επιτροπή – ζήτησε από τους συνέδρους (με σταλινικό ύφος) να ξαναψηφίσουν…
Ένα χρόνο πριν (το 2024), ίδρυσε το ”Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα για την Ειρήνη, τη Δικαιοσύνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη”, με την ελπίδα προφανώς της μεγάλης επιστροφής του στον πολιτικό στίβο.
Επιστροφής της οποίας θα προηγηθούν οι ακαδημαϊκές βλέψεις του (βλ. μετάβαση στις ΗΠΑ προς το τέλος της Άνοιξης για σειρά διαλέξεων στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών του Χάρβαρντ [Βοστώνη] και σε παράρτημα πανεπιστημίου την Ουάσιγκτον).
Βλέψεις που δεν ενθουσιάζουν τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ και τα Μέσα επιρροής του, καθώς εξακολουθούν να τον βλέπουν οι περισσότεροι σαν ιδανικό ηγέτη της Αριστεράς που έχει ξεχωριστή επαφή με την κοινωνία και μπορεί να τα βάλει επιτυχώς με ”το σύστημα Μητσοτάκη” υπό την παρούσα συγκυρία.
Βλέπουν, επίσης, ότι, χωρίς αυτόν, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει πολιτική μεταβολή λόγω της ”αφλογιστίας” των νέων ηγεσιών των προοδευτικών κομμάτων. ”Αφλογιστίας” που μετατρέπει τους ισχυρισμούς τους ότι ”όπου να ‘ναι πέφτει η κυβέρνηση” σε χίμαιρες και ανοησίες.
Ανοησίες σε τέτοιο βαθμό, που να ελπίζουν σε πτώση του Μητσοτάκη… ”εν πλω” (εκ των έσω, δηλαδή, όπως προοιωνίζονται εφημερίδες και ιστότοποι του κύκλου της εθνολαϊκιστικής Δεξιάς και όχι μόνο, γιατί ιδεολογικά προσκείμενοι στον κύκλο αυτό δημοσιογράφοι γράφουν και σε ”προοδευτικά” Μέσα περνώντας το μήνυμα ότι ”ετοιμάζεται νέα κυβέρνηση, με νέο, άφθαρτο πρωθυπουργό”…
Με δεδομένα αυτά, είναι επιτακτική ανάγκη για πολλούς αριστερούς (διασκορπισμένους στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πολιτικούς σχηματισμούς που γεννήθηκαν απ’ τον τελευταίο), η επιστροφή Τσίπρα, αφού τα δυο αυτά κόμματα της ”δημοκρατικής αντιπολίτευσης” δεν πρόκειται να ξαναγίνουν πλειοψηφικά εκμεταλλευόμενα συγκυριακές καταστάσεις – με τον λαό σε αναβρασμό λόγω των Τεμπών, εν προκειμένω – γιατί έχουν ξοφλήσει.
Μπροστά σ’ αυτήν την αποτελμάτωση του προοδευτικού χώρου που δηλώνει αδυναμία να αντισταθεί με έργα κι όχι με λόγια στη δημοσκοπική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι δημοσιογράφοι των Μέσων της Αριστεράς έχουν κατεβάσει μαύρες πλερέζες προσβλέποντας – ως σανίδα σωτηρίας – στην επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού, τον οποίο προτρέπουν μάλιστα να αφήσει τις… κουλτουριάρικες επιλογές.
Να αφήσει κατά μέρος τα ινστιτούτα και τις διαλέξεις, την πολιτική δράση ως αυτοσκοπό και τον αγώνα για προσωπική καριέρα, γιατί αυτά δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία τους και δε συνάδουν με αριστερό, λαϊκό ηγέτη. Του ζητούν, ουσιαστικά, να σώσει ό,τι σώζεται απ’ την τιμή της Αριστεράς παλεύοντας στην κεντρική πολιτική σκηνή για την αποτελμάτωση και την ενότητα του προοδευτικού χώρου.
Έπεα πτερόεντα, φυσικά, που δε θα βρουν ανταπόκριση γιατί είναι πολλοί οι ”σκελετοί στην ντουλάπα” οι οποίοι κρατούν μακριά απ’ την επιστροφή στην πολιτική μας ζωή τον Αλέξη Τσίπρα. Μακριά, όχι γιατί δεν τον προσκαλούν επίσημα οι δικοί του αφήνοντάς τον να… ”ξεροσταλιάζει” στη θέση του ”πρώην”, αλλά γιατί υπάρχουν και αριστεροί που δεν του έχουν συγχωρήσει ακόμα πολλά.
Δεν του έχουν συγχωρήσει την πολυδιάσπαση και την απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ επί ”Βαρουφάκειας περιόδου”, την μετατροπή του ”ΟΧΙ” σε ”ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα του ’15, τις καλοκαιρινές διακοπές του στο κότερο της Παναγοπούλου και μάλιστα την ώρα που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα η αναγνώριση των καμένων της εκατόμβης στο Μάτι (2018) και άλλα.
Ωστόσο οι περισσότεροι απ’ τους θιασώτες του Τσίπρα, στα συριζαίικα τουλάχιστον μετερίζια της δημοσιογραφίας, προβάλλουν – έναντι των αρνητικών εμπειριών της διακυβέρνησής του – τα θετικά του χαρίσματα: την ικανότητά του να κρατά αναμμένα τα ”φώτα της ράμπας” με τους προβολείς πάνω του, τον λαϊκό δημόσιο λόγο του που ”γοητεύει” τις μάζες, τη σκηνική παρουσία του και την ακεραιότητά του στην κυβερνητική διαχείριση.
Προς χάριν αυτών, μάλιστα, προτρέπουν τους αριστερούς αμφισβητίες του να ξεχάσουν τα λάθη και τα αμαρτήματα του ”γεννημένου ηγέτη”, γιατί είναι ο μόνος με πολιτική επάρκεια, ακτινοβολία και ικανότητα συσπείρωσης έναντι του δίδυμου Ανδρουλάκη-Φάμελλου (που τους βλέπουν σαν ”καρικατούρες” κομματικών ηγεσιών, στην ουσία).
Διδύμου που αδυνατεί να εκπέμψει πολιτικό, ιδεολογικό στίγμα και να πολεμήσει με μαχητικότητα και αξιώσεις τον αήττητο Μητσοτάκη από θέση πρωταγωνιστή και όχι δευτεραγωνιστή των αντιπολιτευτικών χαρακωμάτων…
Πρωταγωνιστή σε νέο, προοδευτικό κόμμα με ανανεωμένο στελεχιακό δυναμικό, αν δεν μπορέσει να ηγηθεί μιας ενιαίας προοδευτικής παράταξης. Κόμμα που να εκπέμπει καθαρές θέσεις στο πλαίσιο ενός ανένδοτου αγώνα στο πλευρό της κοινωνίας και απέναντι στο ”σύστημα Μητσοτάκη” και τον ”Μητσοτακισμό”…
Φευ! Οι νοσταλγοί του ”συστήματος Τσίπρα”, δυστυχώς, περιγράφουν ανεστραμμένη την πραγματικότητα μιλώντας για ”ορυμαγδό ψεύδους, παραπληροφόρηση, συκοφάντηση, υποταγμένη δημοσιογραφία και σκάνδαλα επί σκανδάλων που συνταράσσουν την πολιτική μας ζωή” ξεχνώντας ότι το ”Αρχή άνδρα δείκνυσι” ίσχυε και επί Αλέξη…
Ως εκ τούτου, όσα δραματικά βίωσε ο ελληνικός λαός επί διακυβέρνησης Τσίπρα, δεν πρόκειται να τα ξεχάσει. Να είναι ήσυχοι γι’ αυτό οι νοσταλγοί της ”Κυβερνώσας Αριστεράς”, που είναι έτοιμοι να υποδεχτούν το… πολιτικό μέγεθος του ηγέτη τον οποίο εκλιπαρούν να γυρίσει.
Του ηγέτη που μίλησε για ”ανοιχτά σύνορα στο Αιγαίο”, υπέγραψε ερήμην της θέλησης του ελληνικού λαού τη ”Συμφωνία των Πρεσπών”, γονάτισε την εθνική οικονομία επιβάλλοντας Capital Controls και φόρτωσε με αβάσταχτους φόρους τους Έλληνες φτωχοποιώντας τους σε βαθμό να τρώνε από τα σκουπίδια…
Και όχι μόνο, γιατί είναι αυτός που ξεκίνησε τους πλειστηριαμούς πρώτης κατοικίας, ”έκρυψε” τους ανέργους στέλνοντάς τους σε ελαστικές μορφές εργασίας με μηδαμινές αποδοχές και καμιά εργασιακή προοπτική, έγινε ”βραχνάς” για τους δανειολήπτες με τα ”κόκκινα δάνεια” και”αφυδάτωσε” το τραπεζικό σύστημα, έτσι που να μην μπορεί να δανειοδοτεί αυτό επιχειρήσεις και νέους εργαζόμενους.
Επιπλέον, αύξησε το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και υποθήκευση την περιουσία του Δημοσίου για 99 χρόνια βάζοντάς την ενέχυρο στους δανειστές του Υπερταμείου, κατά τα χρόνια των μνημονίων της δικής του διακυβέρνησης, στη λήξη των οποίων μας οδήγησε καθυστερημένα το 2018.
Μας οδήγησε καθυστερημένα στην έξοδο απ’ την οικονομική κρίση, μολονότι θα μπορούσαμε να είχαμε βγει απ’ τις αρχές του ’15 ακόμα, αν δεν ήταν λυσσώδης η βουλιμία του να μας οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές για να έρθει ”καβάλα στ’ άλογο” και να μας κυβερνήσει…
Αυτά για να μη νομίζουν κάποιοι ότι το ’25 μπορεί γίνει ’15, γιατί ο Έλληνας ξεχνάει εύκολα και εξακολουθεί να θαμπώνεται από το στάτους, το προφίλ και τη σαγηνευτική ρητορεία του Αλέξη Τσίπρα, αν και την έχει προσπεράσει κι αυτήν ο σημερινός ασαφής πολιτικός προορισμός του…
πηγή
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου