Γιατί το συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου αφορά όλους μας

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη

Για τις 28 Φεβρουαρίου, που κλείνουν δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη, αναμένεται πρωτοφανής κοσμοσυρροή, στο συλλαλητήριο που έχει αναγγελθεί. Η αιτία αυτής της μαζικής συμμετοχής και στο πρώτο συλλαλητήριο της 7ης Φεβρουαρίου, αλλά ακόμη περισσότερο, όπως όλα δείχνουν, και στο αναμενόμενο, είναι το καζάνι που βράζει του ελληνικού λαού, εναντίον της συγκάλυψης, σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη εκείνη την αποφράδα νύκτα, κατά την οποία η σιδηροδρομική σύγκρουση επιφορτίστηκε, όπως όλα δείχνουν, και με εγκληματικά στοιχεία.
 

Στο διάστημα των δύο ετών από τότε, η οργή ολοένα μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού λαού τροφοδοτείται από κάκιστο κυβερνητικό χειρισμό αυτής της τραγωδίας. Είναι ξεκάθαρο, ότι το δράμα που συνέβη, απαιτούσε Κυβέρνηση, σε 24ωρη βάση, που να είναι δίπλα στους συγγενείς των θυμάτων, με κάθε τρόπο. Δηλαδή, συμπεριφορά σαφώς διαφορετική από αυτήν, που δυστυχώς, φέρει τη σφραγίδα της αντιδικίας.

 

Αντιμέτωπη, λοιπόν η Κυβέρνηση, με τους συγγενείς των θυμάτων, που εύλογα απαιτούν την απόλυτη αλήθεια για το τι έγινε τη φρικτή εκείνη νύκτα. Οι κυβερνητικοί, ωστόσο, δίνουν εμφανώς την εντύπωση ότι προσπαθούν να αποκρύψουν γεγονότα και ενόχους. Οι τραγικοί συγγενείς αντιμετωπίζουν, έτσι, τα δύο αυτά χρόνια, μια αχαρακτήριστη αδιαφορία για την περίπτωση, από πολιτικούς που ισχυρίζονται, μεταξύ και άλλων, ότι «φθάνει πια με το τρένο, έχουμε και σοβαρότερα θέματα».

 

Έτσι, αρμόδιοι για τη διαλεύκανση των Τεμπών. στρέφονται ολοένα συχνότερα, εναντίον των χαροκαμένων οικογενειών, με απαράδεκτα τραυματικές, για την τραγικότητα της περίστασης δηλώσεις, φράσεις και συμβουλές, απαιτώντας περίπου από αυτούς «να παύσουν να είναι ενοχλητικοί», «να συχνάζουν στην εκκλησία» και πάντως να «τους αφήσουν στην ησυχία τους». Φοβούμαι ότι η Κυβέρνηση «έσκαψε το λάκκο της», εξαιτίας αυτής της μη ανθρώπινης συμπεριφοράς της. Αντιθέτως, αν αναλάμβανε με ειλικρίνεια, από την αρχή, τις ευθύνες της, και αν στεκόταν, όπως όφειλε, στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων, δεν θα είχαμε φτάσει στο ανεκδιήγητο αυτό κατάντημα.

 

Η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών

 

Υπάρχουν συμπατριώτες μας, ελάχιστοι ευτυχώς, που κλείνουν τα μάτια και αδρανοποιούν το κριτικό τους πνεύμα, ελπίζοντας ότι έτσι θα διασώσουν την Κυβέρνηση. Και, μάλιστα, έφθασαν κάποιοι στο σημείο να υποστηρίζουν (άκουσον – άκουσον) ότι η αντίδραση και τα συλλαλητήρια έχουν σκοτεινούς σκοπούς, κομματική προέλευση και στόχο για ανατροπή και αποσταθεροποίηση της Δημοκρατίας.

 

Η ανεδαφικότητα αυτών των κατηγοριών επιβεβαιώνεται από το συντριπτικό ποσοστό του 72% των Ελλήνων, που δηλώνει την πεποίθησή του ότι έγινε συγκάλυψη στα Τέμπη, αλλά και από το συμπληρωματικό 82% που συμπαρίσταται στους συγγενείς (πρόσφατη δημοσκόπηση GPO). Ποια κομματική, λοιπόν, προέλευση ή ακόμη και παρέμβαση από το εξωτερικό (η τελευταία είναι βέβαια πολύ του συρμού μετά το συμβάν στη Ρουμανία) μπορεί λογικά να υποστηριχθεί, με βάση τα παραπάνω συντριπτικά ποσοστά; Διερωτάται, ωστόσο, κανείς τι μορφή, ακριβώς, δημοκρατίας έχουν στο μυαλό τους, οι θιασώτες των παραπάνω, ενόσω οι ίδιοι περιφρονούν ταυτόχρονα τη βούληση του 72% των συμπολιτών τους, λειτουργώντας έτσι ως «τάδε έφη Ζαρατούστρας».

 

Πρόκειται για γενικευμένη τακτική συγκάλυψης της πραγματικότητας

 

Δυστυχώς, η μέθοδος της συγκάλυψης, στην πατρίδα μας, δεν αρχίζει με τα Τέμπη. Επανέρχομαι σε πολυάριθμες τοποθετήσεις μου, όπου υποστηρίζω με αδιάσειστα στοιχεία, την πάγια κυβερνητική τάση να αποκρύπτει την πραγματικότητα, από τον ελληνικό λαό. Και αντ’ αυτής να προβάλει ειδυλλιακές καταστάσεις στη χώρα μας, και εξαιρετικές επιτυχίες, για τις οποίες στέκεται έκθαμβη η υφήλιος μπροστά μας.

 

Και επειδή δεν υποστηρίζω κανένα πολιτικό κόμμα, αλλά μόνο απόψεις, που πιστεύω ότι είναι απαραίτητες για τη σωτηρία της Ελλάδας, επέμενα συχνά στο παρελθόν, για το προφανές. Δηλαδή, για το ότι ο λαός έχει δικαίωμα στην αλήθεια, που άλλωστε θα του δώσει δύναμη για βελτίωση των κακώς εχόντων. Πως, λοιπόν, να διαφωνήσει κανείς για το ότι στερείται σοβαρότητας η συχνή και με πολλούς τρόπους διαβεβαίωση των αρμοδίων, περί ανάπτυξης στην Ελλάδα, ενόσω:

 

*σε 15 χρόνια από σήμερα ελπίζεται ότι θα αγγίξουμε το επίπεδο πριν από τα Μνημόνια,

*το ποσοστό επένδυσης στο ΑΕΠ μας είναι το μισό του αντίστοιχου μέσου της ΕΕ

*τολμούν οι αρμόδιοι να υποστηρίζουν ότι η παντελώς κατεστραμμένη Ελλάδα, εξαιτίας των Μνημονίων, αναπτύσσεται παρά ταύτα, αγκαλιά με την ασφυκτική λιτότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής (μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια αναπτυξιακή ιστορία!)

*η οικονομία αιωρείται από μια κλωστή, που της εξασφαλίζει ο τουρισμός, με ουσιαστικά απενεργοποιημένους τους δύο άλλους βασικούς της τομείς

*6 στα 10 νοικοκυριά επιβιώνουν κάτω από συνθήκες κατοχής,

*ο μισθός στην Ελλάδα είναι ο χαμηλότερος στην ΕΕ (κάτω και από τη Βουλγαρία) κλπ., κλπ., ενώ οι πρόσφατες ονομαστικές αυξήσεις του έχουν προ πολλού εκμηδενιστεί από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια,

*μάς έχουν ξεπεράσει οι βαλκανικές χώρες, ενώ πριν από τα Μνημόνια ήμασταν στην κορυφή

*αλλά… και δεν υπάρχει κάτι για ανάπτυξη, εφόσον το σύνολο σχεδόν του δημόσιου πλούτου έχει ξεπουληθεί

*και εμφανίζουμε ως επενδύσεις το ξεπούλημα των οικογενειακών ασημικών μας».

 

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ… ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΑΣΤΕ!

 

Αλλά, και αναφορικά, με τα εθνικά μας θέματα, η χρόνια παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού, για τα όσα δραματικά συμβαίνουν σε Ελλάδα και Κύπρο, είτε αποκρύπτει, είτε περικόπτει, είτε αντικαθιστά τα εκάστοτε, συχνά απειλητικά γεγονότα για την ύπαρξή μας, αντικαθιστώντας τα από επιλεγμένες (και προφανώς καθησυχαστικές) περιγραφές της δήθεν φιλίας μας με τον Ερντογάν.

 

Προβλέπεται, λοιπόν, ότι ο κόσμος θα βουλιάξει το έδαφος στις 28 Φεβρουαρίου σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και χωρίς διόλου να προσπαθώ να μειώσω την παλλαϊκή οργή του κόσμου για ότι πιστεύεται ότι συμβαίνει με την απόκρυψη των όσων έλαβαν χώρα στα Τεμπη, την εμπλουτίζω και με την ακόλουθη σκέψη. Ότι, δηλαδή, στη λαϊκή οργή για τη συγκάλυψη στα Τέμπη έχει προστεθεί και ο χρόνιος θυμός για το ότι οι αρμόδιοι συγκαλύπτουν, μεθοδικά, τη ζοφερή πραγματικότητα για το που πηγαίνει η πατρίδα μας και μας παραμυθιάζουν.

 

Και μετά;

 

Με βάση τα παραπάνω, η ανησυχία πολλών, από μας, για το τι θα συμβεί μετά το συλλαλητήριο, είναι απολύτως δικαιολογημένη. Και τούτο, διότι είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να παραμείνει κυβέρνηση στην εξουσία, όταν το 72% των πολιτών πιστεύει ότι συγκαλύπτει έγκλημα (εν προκειμένω, αυτό των Τεμπών). Και επιπλέον, διότι δεν υπάρχει, εμφανώς τουλάχιστον, διάδοχος κατάσταση, με τη διαιρεμένη και αναμεταξύ τους στα μαχαίρια αντιπολίτευση, αλλά και διότι, από όσο γνωρίζω, δεν έχουν γίνει κάποιες προβλεπτικές κινήσεις για τη μεταπολίτευση.

 

Αυτή η, καταρχήν, επικίνδυνη κατάσταση ώθησε μερικούς, ανάμεσα στους οποίους και τον επιφανή δημοσιογράφο και καλό φίλο Παντελή Σαββίδη, να προτείνει σχήμα μεταβατικό με την αναβίωση πολιτικών, οι οποίοι ήταν στα πράγματα στο παρελθόν, και οι οποίοι ενδεχομένως βαρύνονται και με πράξεις, που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Δεν ήμουν η μοναδική που αντέδρασε εναντίον μιας τέτοιας πρότασης, αλλά και το σύνολο σχεδόν όσων η πρόταση περιέπεσε στην αντίληψή τους. Και γι’ αυτό ο Παντελής Σαββίδης την απέσυρε.

 

Έρχομαι, με την ευκαιρία, να προτείνω και εγώ κάποιο μεταβατικό σχήμα. Πρόκειται, προς το παρόν, για απλή σκέψη, που φυσικά δεν προέρχεται από πολιτικό κόμμα και ούτε προωθεί αμέσως ή εμμέσως κόμματα ή άτομα.

 

Θα έλεγα λοιπόν να γίνει πανελλαδική δημοσκόπηση, με το ερώτημα ο καθένας μας να προτείνει (ανεπηρέαστα και χωρίς κομματικά κριτήρια) 4 ή 5 άτομα, που πιστεύει ότι δεν έχουν βαρίδια, ότι διαθέτουν τον κοινό νου και κάποια μόρφωση, ότι λαμβάνουν γενικά σωστές θέσεις. Και τα οποία, θα μπορούσαν να προετοιμάσουν τις προσεχείς εκλογές, μέσα σε εύλογο χρόνο, που να εξασφαλίζει την προετοιμασία των πολιτικών, παλαιών και νέων. Από το σύνολο των προταθέντων σε πανελλαδική βάση, να επιλεγούν 100, 150 (ή το νούμερο που θα κριθεί απαραίτητο) που θα έχουν πλειοψηφήσει, για τη μεταβατική περίοδο.

 

Θέλω να ελπίζω ότι στην πορεία θα υπάρξουν και άλλες, πιθανότατα και καλύτερες προτάσεις από την παραπάνω. Απλώς, προς το παρόν, αρκούμαι να υπογραμμίσω ότι είναι καιρός να γίνουν κάποιες σκέψεις και προτάσεις, και να αφήσουμε το λαό (που σε κρίσιμες ώρες αποδεικνύεται σοφός) να υποδείξει αυτήν που θεωρεί καλύτερη.

 

πηγή

Share