Συνήθως λέμε ότι από το 1054 χρονολογείται η διάσπαση της Εκκλησίας, αλλ’ αυτό δεν είναι ακριβές. Είναι μια προπαγανδιστική πατέντα του παπισμού, η οποία ανεπαίσθητα πέρασε και σ’ εμάς, και τη λέμε χωρίς να εννοούμε, τι λέμε. Στην πραγματικότητα ο παπισμός άρχισε να εμφανίζει τα εκκλησιολογικά διασπαστικά μορφώματά του από τον Δ΄ αιώνα με τις ψευδολογίες περί κωνσταντίνειας δωρεάς κλπ, κλπ. Από τότε οι πάπες ζητούν αποκλειστικότητα στην εξουσία εφ’ όλης της από περάτων έως περάτων Εκκλησίας. Τον ενδέκατο αιώνα (1054) επισημοποιείται η διάσπαση, και η Δύση, σαν άλλο αποσπασμένο παγόβουνο, αφήνεται έρμαιη στα άγρια κύματα της παπικής εξουσιομανίας.
Από τότε, και ενώ πέντε αιώνες αργότερα το μισό παγόβουνο του παπισμού διασπάται σε δεκάδες άλλα μικρότερα παγόβουνα, τα παγόβουνα του προτεσταντισμού, ο πάπας, αντί να συνετιστεί και να επιστρέψει εν μετανοία στη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έχει την εξωφρενική και μυθομανή αξίωση η Εκκλησία να ενωθεί μαζί του, δηλαδή να υποταχθεί στο ανύπαρκτο παγκόσμιο πρωτείο της εξουσίας του. Ως μέσο για την επίτευξη του σκοπού αυτού, πέρα από τις ψευδοσυνόδους που συγκάλεσε σε περιόδους εθνικών κινδύνων του Βυζαντίου, εξαπέλυσε την λαίλαπα της λεγομένης ουνίας. Και ως τέτοια εννοούσε και εννοεί μέχρι σήμερα την ύπουλη και ανέντιμη προσπάθεια για εξαπάτηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας να συγκατατεθεί σε ένα ενωτικό σχήμα, έστω κι αν διατηρήσει τις τοπικές και παραδοσιακές ιδιαιτερότητές της σε θέματα πίστεως λατρείας εορτολογίου κλπ. Αρκεί να αναγνωρίζεται αυτός ως κεφαλή της απανταχού εκκλησίας και να μνημονεύεται στη θεία λειτουργία.
Ουνία είναι λατινογενής λέξη (unitas- tatis) που σημαίνει ενότητα. Ενότητα όμως όπως την εννοεί ο παπισμός, κι όχι όπως λέει η λέξη. Η δε ενότητα, όπως την εννοεί ο παπισμός, ισοδυναμεί με υποταγή στη παγκόσμια εκκλησιαστική μοναρχία του πάπα. Γιατί όχι και πολιτική μοναρχία; Αλλά στον τομέα αυτόν, τον πολιτικό, κατά το δη λεγόμενο, «έφαγε τα μούτρα» του ο παπισμός από τους ισχυρούς της Δύσεως , και, ενώ κάποτε είχε καταλάβει όλη την Ευρώπη, ύστερα άρχισε να συρρικνώνεται, και τελικά περιορίστηκε και χώρεσε στο μικροσκοπικό κρατίδιο του Βατικανού. Μικρό βέβαια, αλλά του φτάνει του πάπα, για να λέγεται αρχηγός κράτους.
Ως προς τον εκκλησιαστικό τομέα όμως δεν παραιτείται με τίποτε. Επινοεί τα πάντα, ακόμη και τα πιο αθέμιτα και αμαρτωλά πράγματα και θάματα, όπως είναι οι αιματηρές σταυροφορίες, η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, η αρπαγή των τιμαλφών, η άσκηση βίας, ο καταναγκασμός, οι καταδίκες, οι ομαδικοί φόνοι και γενοκτονίες λαών, η βιομηχανία και το εμπόριο πολεμικών όπλων, η ψευδώνυμη αγάπη, η γλώσσα του ψεύδους και της πολιτικής διπλωματίας και διγλωσσίας, οι ψεύτικες ερμηνείες της Γραφής, τα σαγηνευτικά σλόγκαν για μία ενωμένη εκκλησία, ο «διάλογος» (γράφε μονόλογος, δογματισμός, επιβολή) που τον πάει όπου θέλει δεδομένου ότι, ιδίως σήμερα, απέναντί του, από την ορθόδοξη πλευρά, έχει συζητητές που καμώνονται τον ορθόδοξο αλλά στην πραγματικότητα είναι ψευδορθόδοξοι αργυρώνητοι του παπισμού, την επίπλαστη ευγένεια, τις ψεύτικες υποσχέσεις, και άλλα πολλά, προκειμένου να επιβάλει το εγώ του, που ενσαρκώνεται στο λεγόμενο πρωτείο του.
Δηλαδή με άλλα λόγια το σύστημα της ουνίας είναι το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει ο παπισμός για την άλωση και υποταγή της Εκκλησίας του Χριστού στον αλλότριο επίσκοπο πάπα, τον ασεβή αντικαταστάτη και υποκαταστάτη του Ιδρυτού της Εκκλησίας Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και πως είναι δυνατόν ο πάπας να αποσύρει τις ορδές της ουνιτικής προπαγάνδας από τον ελληνικό και ευρύτερο χώρο, όπως αφήνει κάποτε κάποτε να πιστεύουν οι αφελείς, μην τυχόν και παραιτηθούν από το διάλογο και χάσει τις προσδοκίες που έχει από αυτόν; Πως είναι δυνατόν ο πάπας να περιμαζέψει την ουνιτική προπαγάνδα, που στηρίζει την μοναρχική παγκόσμια εξουσία του; Είναι δυνατόν να αρνηθεί τον εαυτό του;
Ψέματα λοιπόν λέει όταν αφήνει τέτοιες προσδοκίες. Είναι δυνατόν λ.χ. ο πάπας να περιμαζέψει τους ουνίτες της Ελλάδος και να καταργήσει τα στέκια του αυτά από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Γιαννιτσά, τη Νάξο, την Κέρκυρα, τα άλλα νησιά, και οπουδήποτε αλλού; Μην τρεφόμαστε με χίμαιρες. Είναι δυνατόν ο πάπας να περιμαζέψει τα «ιεραποστολικά» κλιμάκιά του από την Ανατολή, έστω και αν αυτά δίνουν το χείριστο παράδειγμα με τα συχνότατα κρούσματα της παιδεραστίας και τις σχεδόν επίσημες συμβιώσεις των επικεφαλής των κλιμακίων αγάμων κληρικών του με τις άγαμες γυναίκες που φέρονται ως μοναχές ιεραπόστολοι βοηθοί τους; Αυτά είναι μέσα στο αίμα του παπισμού. Και ο πάπας δεν θα ανοίξει με το χέρι του τις φλέβες του, για να αιμορραγήσει και εκπνεύσει το ουνιτικό και «ιεραποστολικό» σύστημά του.
Μία λύση υπάρχει.
Η αφύπνιση των Ορθοδόξων και η διακοπή κάθε σχέσεως με τον παπισμό. Οι ψευτοφιλοφρονήσεις και τα εμετικά περί αγάπης και ενότητος, ας τα αφήσουμε κατά μέρος. Έως πότε θα είμαστε θύματα μιας τέτοιας ωμής και απροσχημάτιστης παπικής προπαγάνδας; Έως πότε θα αυταπατόμαστε και θα συρόμαστε σαν έρμαια πίσω από τα κατακτητικά παιχνίδια του παπισμού; Ούτε καιρό ούτε διάθεση έχουμε για τέτοια άχαρα και επικίνδυνα δυτικότροπα και παπότροπα παιχνίδια.
Η δυσαρέσκεια από την πορεία του λεγομένου διαλόγου είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι φαίνεται, παρόλη την απειλή της ηγεσίας της παπόφρονης Ανατολής να θέσει «εκτός» Εκκλησίας τους διαφωνούντες.
Το αίσθημα της προσωπικής ελευθερίας στο ζήτημα της πίστεως και της σωτηρίας δεν γονατίζει μπροστά στις απειλές, γιατί το χάρισε ο ίδιος ο Θεός, και όποιος το μάχεται, μάχεται κατά του Θεού, ο δε μαχόμενος κατά του Θεού, όποιο όνομα και αξίωμα κι αν έχει, προς κέντρα λακτίζει. Ας αναμένει το λίκμισμά του.
Από το περιοδικο ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Αυγούστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου