«Επληθύνθη επ’ εμέ αδικία ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΝ, εγώ δε εν όλη καρδία μου εξερευνήσω τας εντολάς Σου». Με αυτόν τον συγκλονιστικό στίχο από τον 118ο Ψαλμό του Δαυίδ, η μάνα του αδικοχαμένου Βασίλη Καλογήρου ξεπροβόδισε νοητά το σπλάχνο της, λίγες ώρες πριν το υποδεχθεί η αγκαλιά της γης και του ουρανού.
Επλήθυνε σε εμένα η αδικία των υπερήφανων, κι εγώ όμως με όλη μου την καρδιά θέλω Θεέ μου να γυρεύσω τις εντολές Σου. Πόσο βάρος οδύνης, αλλά και πόση εναπόθεση στη δικαιοσύνη του Θεού χωρά αυτός ο στίχος; Πένθιμη η χορδή της λύρας του Ψαλμωδού, δονεί τα τρίσβαθα κάθε ευαίσθητου ανθρώπου. Κλαίει το πανελλήνιο για το ευλογημένο χαμόγελο του Βασίλη που σκοτείνιασε τόσο αδόκητα. Τόσο άδικα.
Ακολουθώντας με δέος το πνευματικό μονοπάτι αυτής της τραγωδίας, στο κλείσιμο του ίδιου ψαλμού που αναζήτησε ως βάλσαμο η ηρωίδα μάνα, ο Ψαλμωδός αναφέρει: «Αγαθός μοι ο νόμος του στόματός Σου, υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργυρίου». Προτιμότερος είναι ο νόμος του στόματός Σου, παρά χιλιάδες χρυσάφια και ασήμια.
Εδώ είναι το σκάνδαλο μπροστά στη φαυλότητα του κόσμου. Μια ευλαβέστατη δικαστικός με ακέραιο φρόνημα Χριστού, έγινε ο φόβος και τρόμος όσων νομίζουν ότι όλοι διαφεντεύονται με τη διαφθορά και τα χρυσάφια. Με δέος είδα τη σκηνή που η κυρία Σοφία της καρδιάς μας, αντίκρυσε το άψυχο σώμα του παιδιού της. Εκεί στην κακοτράχαλη ερημιά του Τυρνάβου, που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι βρέθηκε μόνος του ο Βασίλης.
Η μάνα αυτή ούτε ούρλιαξε – ούτε κατέρρευσε, αν και είχε όλα τα δίκια του κόσμου να αντιδράσει έτσι. Έκανε με ιερό δέος τον σταυρό της, δοξολογώντας τον Θεό που βρήκε το σκήνωμα του μάρτυρα υιού της. Γιατί αυτό είναι ο Βασίλειος. Ένας πρόδρομος μάρτυρας εκείνου του ύστατου καιρού που κάθε καλό θα τιμωρείται με αίμα. Που κάθε ηθική θα τιμωρείται με φόνο και μαρτύριο. Που κάθε συνείδηση θα απάγεται και θα περιφέρεται νεκρή για παραδειγματισμό. Ζούμε ήδη την εκκίνηση αυτής της εωσφορικής εποχής.
Ο σταυρός που έκανε αυτή η μάνα, είναι η αποδοχή εκείνου του νοητού σταυρού που αυτοστιγμεί σήκωσε. Ένας ισόβιος, επίπονος και κοπιαστικός σταυρός, αγιασμένος σαν μπουμπούκι ευωδιαστό που ξεπήδησε από τα συναξάρια. Μια μεγαλειώδης στιγμή απόλυτης παράδοσης στο θέλημα του Θεού που συγκλόνισε όλους εμάς που διαπρέπουμε μόνο στα λόγια. Για κάτι τέτοιες μάνες δεν μας καταπλακώνει η οργή του Θεού για όσα γίνονται. Οι σταυροί τους είναι αντηρίδες που βαστούν βουνά τιμωριών.
Η Παναγία, ο Όσιος Δαυίδ, ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέροντας Κύριλλος και όλοι οι ζωντανοί Άγιοι που ευλαβείται η κυρία Σοφία, είναι βέβαιο ότι θα μαλακώσουν το βάρος του σταυρού αυτής της οικογένειας, σαν άλλοι Κυρηναίοι.
Το άδικο αίμα δεν σταματά ποτέ να βοά και ο Θεός δεν παύει ποτέ να το ακούει. Σε αντίθεση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, ο ζυγός της θείας δικαιοσύνης δεν χάνει ποτέ τα ζύγια του. Από τον Άβελ ως τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, από τους Αποστόλους ως τον Άγιο Εφραίμ, από όλους τους οσιομάρτυρες και τους εθνομάρτυρες, και τώρα από τα Τέμπη ως τον Βασίλη, το γελαστό παιδί που μας κερνά ευφροσύνη από τον παράδεισο. Ο ουρανός μιλάει πάντοτε, με μια υπογραφή στα εγκόσμια και μια στα υπερκόσμια.
Δύο μάνες…
Δεν αργοπορεί η απάντηση στα βρωμερά έργα των φαύλων. Ο Θεός ήδη ξεκίνησε να μιλά. Φωνή λαού, οργή Θεού και αναζήτηση πολιτειακού οξυγόνου. Ο Βασίλειος έγινε ήδη σύμβολο παλινόρθωσης, πνευματικής, κοινωνικής, εθνικής. Η μαρτυρική ψυχούλα του έγινε λάβαρο μνήμης, δίπλα σε όλα τα άλλα λάβαρα των αδικοχαμένων παιδιών. Το «Χριστός Ανέστη» που έψαλλε η μάνα του Βασίλη με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό, είναι και παιάνας μιας χώρας που αγωνίζεται για τα πρώτα αναστάσιμα σκιρτήματα μέσα από τον τάφο της.
Αν η Μαρία Καρυστιανού κατάφερε μαζί με όλες τις οικογένειες να ταράξει τις τεκτονικές πλάκες της διαφθοράς, τώρα οι μπροστάρισσες μάνες έγιναν δύο. «Εσύ το παιδί σου το πήρες καμένο, εγώ το πήρα φαγωμένο», είπε η μία μάνα στην άλλη. Κοινό μέτωπο, κοινός καημός, κοινή δίψα για το δίκαιο. Και πάνω απ’ όλα, η κοινή πίστη στον Θεό. Δύο μανάδες που βρέθηκαν να παλεύουν με όλα τα θεριά, συναντιούνται στον δρόμο του μαρτυρίου, εκεί που βάδισε ο Αμνός του Θεού στην πορεία προς τον Γολγοθά.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο χριστιανός παραμένει πάντα ο κορυφαίος «αστάθμητος παράγοντας» μέσα σε όλον αυτόν τον εκφυλισμό. Δεν είναι δούλος, δεν είναι προβλέψιμος, δεν είναι γρανάζι της εκμαυλισμένης μηχανής τους. Αυτό είναι που τρέμει το κάθε «κακόψυχο αφεντικό». Τους ανθρώπους που κινούνται πέρα από τα σύνορα της φαυλότητας. Πέρα από τα ραντάρ της κακίας.
Ο Άγιος Βασίλειος που σφράγισε με το όνομά του τον Βασίλη μας, και τώρα τον υποδέχτηκε στη δόξα των ευφραινομένων μαρτύρων, έλεγε για την κοσμική πολιτεία μας ότι:
«Το ψωμί που φυλάς στην αποθήκη σου είναι του φτωχού. Τα ρούχα που κρατάς κρυμμένα στην αποθήκη σου είναι του γυμνού. Τα υποδήματα που σαπίζουν αχρησιμοποίητα είναι του ξυπόλυτου. Τα χρήματα που κρύβεις βαθιά στη γη είναι του φτωχού». Έτσι σαν να τον ακούμε να βοά τώρα, ότι και η δικαιοσύνη που κρατείται κλειδωμένη στα ντουλάπια της διαφθοράς, είναι του αδικαίωτου.
Η αδικία των υπερήφανων ξεχείλισε και τρέχει σαν πυρωμένη λάβα που κατακαίει τη χώρα μας. Οι «συμπτώσεις» έγιναν τόσες πολλές που μας καταπλάκωσαν. Το οξυγόνο έγινε τόσο αραιό που μελάνιασε τη δημοκρατία μας. Φτάσαμε στη δωδεκάτη ώρα της υπόστασής μας. Το έχει δείξει η πνευματική ιστορία: οι μάρτυρες εμφανίζονται πάντα πριν την κάθαρση. Είναι οι πρώτες βροντές της επερχόμενης καταιγίδας. Είναι τομές της ιστορίας που μένουν ανεξίτηλες. Είναι ποτάμια αίματος που δεν γυρίζουν πίσω…
Να έχουμε την ακριβή ευχή της μητέρας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου