Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀκόρεστη. Ἐνῷ κοντά στό Θεό ὁ ἄνθρωπος χορταίνει. Γύρισε πίσω· ἐπέστρεψε ὁ ἄσωτος υἱός.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀκόρεστη. Ἐνῷ κοντά στό Θεό ὁ ἄνθρωπος χορταίνει.
 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

...Καί ἦλθε ὁ νεώτερος υἱός πρός τόν πατέρα καί τοῦ εἶπε: «Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας». 

 

Σχολιάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ποιά εἶναι αὐτή ἡ οὐσία σέ πνευματικό ἐπίπεδο. Ποιά εἶναι ἡ περιουσία; Καί μᾶς λέγει, πολύ σύντομα, ὅτι οὐσία τοῦ ἀνθρώπου, περιουσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ νοῦς. Καί ὅταν ὁ νοῦς μας εἶναι γύρω ἀπό τόν Θεό, εἶναι συγκεντρωμένος, δέν σκορπίζεται, δέν χάνεται. Ὅταν εἴμαστε στήν πατρική οὐσία, στήν πατρική οἰκία, κοντά στόν Θεό, ὁ νοῦς μας εἶναι συγκεντρωμένος καί ὁ πλοῦτος μας εἶναι συγκεντρωμένος. 

 

Ὅταν, ὅμως, ἀφήσουμε νά περάσουν τά πάθη, νά περάσουν οἱ ἡδονές, νά περάσουν οἱ ἐπιθυμίες, τότε ὁ νοῦς μας παρασύρεται, σκορπίζεται. Γι’ αὐτό στή συνέχεια, θά δοῦμε ὅτι λέγει: «διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». Σκορπίζουμε τήν οὐσία μας, σκορπίζουμε τόν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν μας καί ζοῦμε μέσα στήν ἁμαρτία, σέ ξένη χώρα. 

 

...Καί προσεκολλήθη σ’ ἔναν ἀπό τούς πολίτες τῆς χώρας ἐκείνης, ὁ ὁποῖος τόν ἔστειλε νά βόσκει χοίρους. 

 

Καί σχολιάζοντας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει: «Ποιός εἶναι αὐτός ὁ πολίτης τῆς χώρας, στόν ὁποῖον προσκολλήθηκε ὁ ἄσωτος υἱός, καί ὁποῖος τόν ἔστειλε νά βόσκει χοίρους;». 

 

Ὁ πολίτης τῆς χώρας στόν ὁποῖο προσκολλήθηκε εἶναι οἱ δαίμονες. Οἱ ἄσωτοι, οἱ ἁμαρτωλοί προσκολλῶνται καί ἔχουν ὡς κυρίους τούς δαίμονες. Καί οἱ δαίμονες, βέβαια, ἐπειδή οἱ ἴδιοι εἶναι βορβορώδεις καί χοιρώδεις, στέλνουν τούς ἀσώτους νά βόσκουν χοίρους, νά ἱκανοποιοῦν τά πάθη τους. 

 

Τό φοβερό εἶναι ὅτι, ἀκόμη καί ἐκεῖ, σ’ αὐτή τήν ἁμαρτωλή ζωή, στόν βόρβορο πού ζοῦσε ὁ ἄσωτος, δέν μποροῦσε νά χορτάσει τήν πεῖνα του ἀκόμη καί ἀπό τά ξυλοκέρατα, πού ἔτρωγαν οἱ χοῖροι. 

 

Καί ἐδῶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος κάνει λόγο γιά τό ὅτι οἱ ἐπιθυμίες καί οἱ σαρκικές ἡδονές καί οἱ ὑλικές ἀπολαύσεις εἶναι ἀκόρεστες. Ἐπίτηδες ὁ διάβολος δέν ἀφήνει κανείς νά χορτάσει τήν ἁμαρτία -εἶναι ἀκόρεστη ἡ ἁμαρτία- γιατί, ἄν χορτάσει, θά φύγει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἀφήνει, λοιπόν τήν ἐπιθυμία ἀνικανοποίητη, γιά νά ἔχει τούς ἀνθρώπους δούλους.

 

Ἐνῷ κοντά στό Θεό τί συμβαίνει; Κοντά στό Θεό ὁ ἄνθρωπος χορταίνει. Μνημονεύει ἕνα πολύ ὡραῖο χωρίο ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναι μοι τήν δόξα σου». 

------------------------------- 

 

Ἀπό τό ἔργο τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση «ΟΜΙΛΙΕΣ στίς Κυριακές καί στίς Ἑορτές τοῦ ἔτους», τόμος Β΄, ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη Δεκέμβριος 2024.

 

Ἐπιμέλεια ἀντιγραφῆς

Φώτιος Μιχαήλ

 

Γύρισε πίσω· ἐπέστρεψε ὁ ἄσωτος υἱός.

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

«Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι!». 

 

Μέ βάση αὐτό τό «μίσθιοι» ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κάνει διάκριση τριῶν κατηγοριῶν χριστιανῶν, τριῶν κατηγοριῶν ἀνθρώπων. Καί λέει ὅτι ὑπάρχουν οἱ δοῦλοι, ὑπάρχουν οἱ μισθωτοί, ὑπάρχουν καί οἱ υἱοί. 

 

... Δοῦλοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἀπό φόβο. Φοβοῦνται τήν κόλαση. Ποιός φοβᾶται σήμερα τήν κόλαση; Ὁ Θεός στέλνει μηνύματα, καταστροφές, κατολισθήσεις, πλημμύρες. Δέν φοβᾶται κανένας! 

 

Ἄν ἐφοβοῦντο οἱ ἄνθρωποι, θά ἦταν σέ μιά κατάσταση χριστιανικῆς τελειότητος. Εἶναι μιά βαθμίδα τελειότητος ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι κακό πρᾶγμα ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. 

 

... Ἡ δεύτερη βαθμίδα τελειότητος εἶναι οἱ μίσθιοι, οἱ μισθωτοί. Οἱ μισθωτοί εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἐλπίζοντας σέ ἀνταπόδοση, σέ μισθό, σέ ἀνταμοιβή. 

 

... Καί τρίτη τάξις εἶναι οἱ υἱοί τοῦ Θεοῦ, τά παιδιά τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ὄχι ἀπό φόβο, οὔτε ἐλπίζοντες σέ κάποια ἀμοιβή, ἀλλά τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἀπό ἀγάπη μόνον πρός τόν Θεό. Ἐπειδή τό εἶπε ὁ Θεός, γι’ αὐτό καί ἐγώ τό τηρῶ ἀπό ἀγάπη καθαρή. 

 

... Ὁ ἄσωτος, λοιπόν, υἱός, ἐδῶ, λέγει: «Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι;». Συγκλονίσθηκε μέ τήν σκέψη αὐτή καί γύρισε πίσω· ἐπέστρεψε ὁ ἄσωτος υἱός. Καί ἐνῷ ἦταν ἀκόμη πολύ μακριά, τόν εἶδε ὁ πατέρας του καί, ὅπως μᾶς περιγράφει τό Εὐαγγέλιο, «ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν». 

------------------------------------- 

 

Ἀπό τό ἔργο τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ τοῦ Α.Π.Θ., «ΟΜΙΛΙΕΣ στίς Κυριακές καί στίς Ἑορτές τοῦ ἔτους», τόμος Β΄, ἐκδόσεις «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη Δεκέμβριος 2024.

 

Ἐπιμέλεια ἀντιγραφῆς

Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

Share