Σε συνομιλία του με τον ιστορικό Τσαρλς Στιούαρτ Κένεντι τον Ιούνιο του 1998, ο Τόμας Νάιλς είχε περιγράψει το παρασκήνιο των χειρισμών και τις κρυφές επιδιώξεις της Τουρκίας, αναφέρεται σε δημοσίευμα της Καθημερινής. Η συνομιλία βρίσκεται καταχωρισμένη στο αρχείο της Αμερικανικής Ένωσης Διπλωματικών Σπουδών και Κατάρτισης – ADST
Όπως είπε ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα από το 1993 ως το 1997, η Άγκυρα και η Ουάσιγκτον γνώριζαν πολύ καλά από την πρώτη στιγμή ότι τα Ίμια ήταν Ελληνική επικράτεια.
«Αποφασίσαμε ότι δεν θα παίρναμε θέση για το ζήτημα της κυριαρχίας, αλλά ότι θα ενθαρρύναμε τα κράτη –Ελλάδα και Τουρκία– να λύσουν το θέμα. Είπαμε ότι συμφωνούμε γενικώς με την Ελληνική θέση πως αυτό ήταν κάτι που πρέπει να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Ξέραμε από τη στιγμή που πήραμε αυτή τη θέση ότι οι Έλληνες είχαν δίκιο στο επιχείρημα της κυριαρχίας. Οι Τούρκοι γνώριζαν ότι ξέραμε πως η θέση τους ήταν πολύ αδύναμη».
«Όταν αρνηθήκαμε να πάρουμε θέση, στείλαμε ένα μήνυμα στους Τούρκους ότι ετοιμαζόμασταν να επιτρέψουμε ή να μην κάνουμε τίποτα για την επιθετική Τουρκική συμπεριφορά προς τους Έλληνες στα εδαφικά ζητήματα στο Αιγαίο. Δεν θέλαμε να προσβάλουμε έναν σημαντικό σύμμαχο, την Τουρκία, αλλά αυτό οδήγησε σε μια σειρά Τουρκικών αξιώσεων και δηλώσεων για εδαφικά ζητήματα του Αιγαίου που δηλητηρίασαν ακόμη περισσότερο τη σχέση με την Ελλάδα».
«Θέλαμε η Ελλάδα και η Τουρκία να πουν σε κοινή δήλωση ότι θα στείλουν το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο. Υπήρχε πάντα κάποιο πρόβλημα από την Ελληνική πλευρά ή πιο συχνά από την Τουρκική πλευρά. Οι Τούρκοι κάποια στιγμή μάς είπαν ανοιχτά ότι ήξεραν πως θα έχαναν μια υπόθεση για τα Ίμια στο Διεθνές Δικαστήριο, αλλά θα ήταν έτοιμοι να το επιτρέψουν να συμβεί, αρκεί να μπορούσαν να εξισορροπήσουν την ήττα με μια νίκη. Αν ήταν να επιτρέψουν να πάει το θέμα των Ιμίων στο δικαστήριο, ήθελαν να επιληφθεί το Διεθνές Δικαστήριο ταυτόχρονα και του θέματος της στρατιωτικοποίησης των Δωδεκανήσων».
«Η Συνθήκη των Παρισίων του 1947 ήταν η συνθήκη ειρήνης με την Ιταλία, την οποία υπέγραψαν η Ελλάδα και οι ΗΠΑ, αλλά όχι η Τουρκία. Τερμάτισε τη συμμετοχή της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, μεταξύ άλλων, μετέφερε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Η Συνθήκη των Παρισίων ανέφερε επίσης ότι τα Δωδεκάνησα έπρεπε να αποστρατιωτικοποιηθούν. Οι Έλληνες ισχυρίζονται ότι μέχρι την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 τηρούσαν αυτές τις διατάξεις. Δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω. Μετά το 1974, χρησιμοποιώντας το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που είναι το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, οι Έλληνες ισχυρίζονται ότι η χρήση βίας από τους Τούρκους στην Κύπρο τούς δίνει το δικαίωμα να σταθμεύουν δυνάμεις στα Δωδεκάνησα, αφού οι Τούρκοι ενδέχεται να ασκήσουν δύναμη (σ.σ. επιτεθούν) εναντίον της Ρόδου, που βρίσκεται πολύ κοντά στην Τουρκία ή σε ένα από τα άλλα νησιά. Στην πραγματικότητα, λόγω της γεωγραφίας της περιοχής –τα Δωδεκάνησα βρίσκονται ακριβώς κατά μήκος των ακτών της Τουρκίας και μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα–, θα ήταν αδύνατο για τους Έλληνες να υπερασπιστούν τα Δωδεκάνησα από μια Τουρκική εισβολή, όπως οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη των Ιεροσολύμων δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν τη Ρόδο και οι Γενουάτες δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν τη Χίο από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή το 1527. Αλλά οι Έλληνες ένιωθαν ότι έπρεπε να είναι εκεί στρατιωτικά για να αισθάνονται πιο ασφαλείς οι άνθρωποί τους».
«Ναι (σ.σ. οι Ευρωπαίοι), ήθελαν να τους σταματήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι το επιθυμούσαν με την καρδιά τους. Κανείς δεν ήθελε να κάνει πόλεμο για τα Ίμια ή οτιδήποτε άλλο, αλλά τα μέσα ενημέρωσης και τα εγχώρια πολιτικά κριτήρια και στις δύο πλευρές τούς εμπόδισαν να κάνουν πίσω. Το έκαναν μόνο υπό την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών. Συμμετείχαν ο Πρόεδρος, ο Υπουργός Εξωτερικών Κρίστοφερ, ο Υπουργός Άμυνας Πέρι, ο βοηθός Υπουργός Εξωτερικών Χόλμπρουκ, οι δύο πρέσβεις και ο πρόεδρος του Μεικτού Επιτελείου. Ο Ντικ Χόλμπρουκ σχολίασε αργότερα ότι δουλεύαμε τη νύχτα, ενώ οι Ευρωπαίοι κοιμούνταν. Αυτό ήταν ένα υποτιμητικό σχόλιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αγενές και ίσως περιττό, αλλά παρ’ όλα αυτά αληθινό. Οι Βρετανοί αντέδρασαν άσχημα σ’ αυτό. Ήταν οριακά χρήσιμοι, ενώ οι υπόλοιποι απλώς στέκονταν τριγύρω και αναρωτιούνταν τι συνέβαινε. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα της πραγματικότητας ότι αν πρόκειται να συμβεί κάτι σημαντικό, αυτό θα γίνει από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα πρέπει εμείς να πάρουμε την πρωτοβουλία. Δεν μπορούμε πάντα να το κάνουμε μόνοι μας και δεν πρέπει να το προσπαθούμε. Αν δεν είχαμε εμπλακεί πλήρως με το ζήτημα των Ιμίων, η Ελλάδα και η Τουρκία θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν οδηγηθεί σε πόλεμο».
«Ήμουν σε συνεχή επαφή με την (σ.σ. Ελληνική) κυβέρνηση, προειδοποιώντας τη να μην προβεί σε οποιαδήποτε βιαστικά μέτρα. Το πρωί της 29ης Ιανουαρίου 1996 μάθαμε ότι οι Ελληνικές δυνάμεις είχαν αποβιβαστεί στα Ίμια. Κάλεσα τον Υπουργό Άμυνας και επιβεβαίωσε ότι στρατεύματα αποβιβάστηκαν στα Ίμια. Του είπα ότι έπρεπε να τους αποσύρει και μου απάντησε ότι δεν μπορούσε να απομακρύνει τα στρατεύματα από Ελληνικό έδαφος. Κάλεσα τον Πρωθυπουργό και επανέλαβα τη θέση μου, προειδοποιώντας ότι η Τουρκική απάντηση μπορεί να είναι απρόβλεπτη. Ειδοποίησα επίσης το κέντρο επιχειρήσεων και τον ομόλογό μου στην Άγκυρα ότι μάλλον μπήκαμε σε μια δύσκολη κατάσταση. (…) Ένα από τα προβλήματα ήταν ότι ο Έλληνας Αρχηγός του Επιτελείου, ναύαρχος Λυμπέρης, ήταν υπερεθνικιστής και πολύ δύσκολος να τον διαχειριστείς. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια επαφή μεταξύ εκείνου και του στρατηγού Σαλικασβίλι (σ.σ. τότε επικεφαλής του Μεικτού Επιτελείου), αλλά η προσπάθεια απέτυχε. (…) Περίπου στις 2 τα ξημερώματα μάθαμε ότι οι Τούρκοι είχαν αποβιβάσει δυνάμεις σε ένα άλλο μικροσκοπικό νησί –δεν θυμάμαι το όνομά του– πολύ κοντά στα Ίμια. Την ίδια περίπου ώρα, Ελληνικό ελικόπτερο συνετρίβη στην περιοχή με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρία μέλη του πληρώματος. Φαινόταν ότι η συντριβή είχε σχέση με τις καιρικές συνθήκες, αλλά δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος. Ήταν μια περίοδος έντασης. Αλλά, κατά ειρωνικό τρόπο, το γεγονός ότι οι Τούρκοι είχαν στρατεύματα σε ένα μικροσκοπικό νησί και οι Έλληνες είχαν στρατεύματα στα Ίμια δημιούργησε μια βάση πάνω στην οποία και οι δύο μπορούσαν να συμφωνήσουν να αποσύρουν τις δυνάμεις τους. Έτσι η κρίση άρχισε να εκτονώνεται γύρω στις 3 π.μ.».
«Τα Δωδεκάνησα ήταν Τουρκικά από τις αρχές του 16ου αιώνα –η Ρόδος καταλήφθηκε από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ το 1527– μέχρι το 1911, όταν καταλήφθηκαν από τους Ιταλούς, οι οποίοι στη θεωρία τα διατήρησαν μέχρι το 1947, όταν παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα βάσει της Συνθήκης των Παρισίων. Τον Ιανουάριο του 1932, οι Ιταλοί και οι Τούρκοι συνήψαν μια συνθήκη που οριοθετούσε αυτή την περιοχή. Οι Τούρκοι αποδέχθηκαν την Ιταλική κυριαρχία στα Δωδεκάνησα, κάτι που δεν είχαν κάνει ποτέ πριν. Τον Δεκέμβριο του 1932, οι Ιταλοί και οι Τούρκοι υπέγραψαν ένα Πρωτόκολλο στη Συνθήκη του Ιανουαρίου 1932, στο οποίο οι Τούρκοι συμφώνησαν ότι ένας καθορισμένος κατάλογος μικρότερων νησιών, που περιλάμβανε τα Ίμια, ήταν επίσης Ιταλικά. Ήταν ξεκάθαρο ότι αυτό που είχαν κάνει ήταν να ακολουθήσουν το όριο των 3 μιλίων. Οτιδήποτε στην περιοχή των Δωδεκανήσων βρισκόταν σε απόσταση πέραν των 3 μιλίων από τις Τουρκικές ακτές αναγνωρίστηκε ως Ιταλικό. Τα Ίμια απέχουν 4 μίλια από τις Τουρκικές ακτές και, όπως είπα, τα Ίμια αναφέρονταν στο Πρωτόκολλο ότι ανήκουν στην Ιταλία. Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι το Πρωτόκολλο δεν ήταν καταχωρισμένο στην Κοινωνία των Εθνών, όπως υποτίθεται ότι ήταν τότε οι διεθνείς συμφωνίες και ως εκ τούτου ήταν άκυρο. Σύμφωνα με το δόγμα Γουίλσον για τις συνθήκες που διαπραγματεύονται ελεύθερα και δημοσιοποιούνται, δηλαδή τις μη μυστικές συνθήκες, υπήρχε η απαίτηση της Κοινωνίας των Εθνών να καταχωρίζονται σ’ αυτό το όργανο. Η Τουρκία και η Ιταλία κατέγραψαν τη βασική Συνθήκη του Ιανουαρίου 1932. Οι δικηγόροι μας είπαν ότι επειδή η βασική Συνθήκη είχε καταχωριστεί, το Πρωτόκολλο δεν χρειαζόταν να καταχωρισθεί για να θεωρηθεί έγκυρο. Αυτή ήταν η Ελληνική θέση. Επιπλέον, όπως τόνισαν, τόσο η Τουρκία όσο και η Ιταλία αντιμετώπιζαν το Πρωτόκολλο ως έγκυρο μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».
Βλέπουμε ότι οι Αμερικανοί δικαιώνουν πλήρως την Ελλάδα ήδη από το 1998. Οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί και οι Τούρκοι, γνωρίζουν πολύ καλά ποια νησιά ανήκουν στην Ελλάδα, όπως γνωρίζουν πολύ καλά την Συνθήκη της Λωζάννης η οποία αναφέρει ότι «όλα τα νησιά και οι βραχονησίδες πέραν των 3 ναυτικών μιλίων από τις ακτές της Μικράς Ασίας ανήκουν στην Ελλάδα, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο».
Η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» όπως και η «γαλάζια πατρίδα» αποτελούν ευθεία αμφισβήτηση Ελληνικών εδαφών και Ελληνικής κυριαρχίας και θα έπρεπε να αποτελούν αιτία πολέμου (casus belli) από την Ελλάδα προς την Τουρκία, εφόσον δεν ανακληθούν και δεν διαγραφούν από χάρτες, βιβλία και ρητορική, εντός σύντομου χρονικού ορίου. Η Τουρκία προσπαθεί να κλέψει / υφαρπάξει Ελληνικά εδάφη και Ελληνική κυριαρχία, που γνωρίζει ότι δεν της ανήκουν. Η Τουρκία γνωρίζει επακριβώς τι ανήκει στην Ελλάδα, αλλά με την ανοχή των Αμερικανών και την ανυπαρξία των Ευρωπαίων, έχει αποθρασυνθεί. Ως λαός κατακτητικός και άρπαγας, προσπαθεί να κλέψει ό,τι μπορεί από τα γειτονικά της κράτη: Κύπρο, Συρία, Ιράκ, Αρμενία και Ελλάδα. Μέχρι στιγμής, δεν έχει εγείρει εδαφικές αξιώσεις κατά της Γεωργίας και της Βουλγαρίας, αλλά μπορεί να το κάνει μελλοντικά.
Η Ελληνική πολιτεία θα πρέπει να επικοινωνήσει με όλους τους τρόπους, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, όχι τις θέσεις της, αλλά τις Συνθήκες που ισχύουν. Ταυτόχρονα θα πρέπει άμεσα να ξεκινήσει Εθνικό πρόγραμμα ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων για την αποτροπή του Τουρκικού επεκτατισμού. Η Ελλάς θα πρέπει να απαιτήσει την συνδρομή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ώστε να σταματήσουν οι Τουρκικές διεκδικήσεις. Τέλος, απαιτείται σθεναρή αντίδραση κάθε φορά που η Τουρκία με θράσος (όπως στην Κάσο και την Κρήτη) αμφισβητεί τα Ελληνικά δικαιώματα και την Ελληνική κυριαρχία, ακόμη και με χρήση πυρών.
Όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν, η Τουρκία αντιλαμβάνεται μόνο από σφαλιάρες και το Δίκαιο του στρατιωτικά ισχυρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου