Τα φώτα σιγοσβήνουν
οι καρδιές με νοσταλγία πλημμυρίζουν
η μουσική τον τόνο χαμηλώνει
η παράσταση σε λίγο τελειώνει
Πόσο δύσκολο ένα έργο για να γίνει
πόσο πόνο πόσο χρόνο πόση οδύνη
στη θέση του να μπει κάθε σανίδι
και πόσο εύκολα η διάλυση αρχίζει
όλα ο χρόνος τα καθορίζει
και τις καρδιές με νοσταλγία πλημμυρίζει
Το τέλος φαίνεται ότι πλησιάζει
το βέλος πίσω δε γυρίζει όλο μπροστά κοιτάζει
ώρες για απολογισμό εκ βαθέων
ο λογαριασμός να πληρωθεί εκ των προτέρων
Όπως και τα παλιά νοικοκυριά
πράματα μαζεύουν πλουμιστά
ο χρόνος όμως όλα τα παλιώνει
μόνο η καλή μας καθαρίστρια τώρα τα ζυγώνει
και δυο φορές το αδίστακτο κλεφτρόνι
Στην αρχή όλα είχαν τη στιλπνά δα
της νιότης είχαν τη φρεσκάδα
όμορφα φάνταζαν γυαλιστερά
με τον καιρό γίνανε μουντά
σαν τα παλιά εικονίσματα
σπασμένα, εγκαταλειμμένα με γρατζουνίσματα
για σένα όμως αγιασμένα αποκτήματα
νιώθεις νοσταλγία και της εποχής σου τα σκιρτήματα
Της διαλύσεως πραμάτεια
ο χρόνος τα μετέβαλε σε λείψανα και κομμάτια
μέσα τους όμως κάποια νοσταλγία κρύβουν σαν αγιοσύνη
φέρουν τη σφραγίδα σου και του βίου σου τη δίνη
Ο χρόνος αδυσώπητος
στην αρχή είναι γλυκόπιοτος
στο τέλος δείχνει αγριοσύνη
ανελέητα χτυπάει τα γηρατειά
και αδύναμα τ' αφήνει
Ο ηθοποιός την παράσταση όμως συνεχίζει
ακόμη και αν η πρωταγωνίστρια του μισοπεθαίνει στο καμαρίνι
και γελάει και γράφει και ψωνίζει
όσο τα φώτα είν’ αναμμένα και η μουσική
παιανίζει
Το μυαλό του όμως πάντα τρέχει
η διάλυση του θιάσου σύντομα θα έλθει
η τελευταία πράξη που τώρα παίζει
και θα κριθεί αν ως το τέλος αντέξει
Και όταν η πράξη τελειώσει
το σκηνικό διάλυση βαράει
όλα ο σκουπιδιάρης θα τα μαζέψει
ή κάποιος παλαιοπώλης θα τα πάρει
όσα στις «μνήμες» μείνουν
σε δυο γενιές θα φύγουν
στα αρχεία θα συμπιεστούν μέχρι να χαθούν
οι νέοι τα παλαιά αντιπαθούν
καθότι μοντέρνοι και ονειροπόλοι
στο τέλος θα τα εκτιμήσει μόνο ο παλαιοπώλης
Με πόσα όνειρα έφτιαξαν το σκηνικό;
ο θίασος να γίνει περίλαμπρος αλλά λιτός
η παράσταση να παιχθεί με ευκοσμία και σωφροσύνη
να σεβαστούν το κοινό και
να μη δείξουν ασχημοσύνη και κομπορρημοσύνη
και στα παιδιά τους φόρτωσαν την ίδια ευθύνη
Μπορεί τα σκηνικά να μην ήταν από ακριβά υλικά
του καιρού τους όμως και την προσωπική τους είχαν αρχοντιά
τώρα πια δεν έχουν περασιά
στο πυρ το εξώτερο θα μπουν σαν τα γηρατειά
Αν όμως αυτά μπορούσαν να μιλήσουν
τους βαθύτερους καημούς, τα ιδανικά και
τις αγωνίες να ομολογήσουν
σου λυγίζουν την καρδιά
τεράστια απόσταση από τα δρώμενα τα σημερινά
ο χρόνος μαζί με τη σκόνη έριξε και την απονιά
Μπορεί εσύ να θέλεις να μείνεις εσαεί
όμως η αλλαγή άλλα προστάζει
έκλεισαν οι θίασοι οι παλιοί
νέος θίασος με διαφορετικό έργο ξεπροβάλει
το ίδιο έργο θα δεις μόνο στη Γάζα
το ηφαίστειο «Ισραήλ» την τύλιξε με λάβα
Εδώ και αιώνες δυο λαοί συγκρούονται
κορμιά κομματιάζονται
παιδάκια σαν αρνάκια σφάζονται
τα σκηνικά στον αέρα ανατινάζονται
ψευδο-θρησκείες χάνονται
στο τέλος τίποτα δε θα μείνει
ο θίασος επί του παρόντος κλείνει
η ανθρωπότητα αντί για πυροσβεστικά στέλνει ελεημοσύνη
το ανθρώπινο γένος έπεσε σε αγριότητα και παραφροσύνη
χαίρεται τις γιορτές χωρίς καμία οδύνη
αδύναμοι οι ισχυροί χωρίς καμιά ευθύνη
ο διεθνής Σιωνισμός όλα τα κατευθύνει
του ΟΗΕ διαλύθηκε το μαγαζί
από εκεί έπαψε να ψωνίζει η Ειρήνη
εξ Ακροπόλεως και πάλι το φως
εξ Ανατολής οπισθοδρόμηση, απολυταρχία,
θρησκοληψία. Δογματισμός και σκοτοδίνη
Αμφικτύων
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου