Βιβλιοκριτική στα έργα του 100ετούς Αστυνόμου ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
1) ΘΥΜΗΣΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
2) Ο ΠΡΩΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΑΡΓΑΛΑΣΤΗΣ ΠΗΛΙΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ
Με χαράν μικρού παιδιού δέχθηκα τα δύο πνευματικά αυτά δώρα του φιλτάτου εν πολλοίς αιωνόβιου Σεραφείμ Αθανασίου, πρώην μοιράρχου της τότε Χωροφυλακής της απελευθερωθείσης Δωδ/σου το 1947 και του επί 6ετίαν διαμείναντος εις την γεννέτειρα μου Κρεμαστήν Ρόδου. Και επειδή η εκτίμησις και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ μας είναι μεγάλος, ιδίως στα εθνικά μας θέματα, όπου συμπίπτουν απολύτως οι απόψεις μας, διό και έσπευσα ασμένως να διαβάσω τις αθάνατες ιστορικές και λίαν περιγραφικές διηγήσεις του στα ως άνω αναφερόμενα βιβλία του.
Το 1ον ΘΥΜΗΣΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, Εκδόσεις ΜΕΜΦΙΣ (Αθήνα 2021) είναι 300 σελίδων.
Μπορεί ο συγγραφέας να μην σπούδασε σε Πανεπιστήμια, αλλ' η περιγραφική γλαφυρότητά του είναι άξια θαυμασμού και ισάξια ιστορικών συγγραφέων και διηγηματογράφων. Σ' αυτό το βιβλίο περιέχονται αναμνήσεις και ιστορικά γεγονότα (πρωτόλειος πηγή) της Απελευθέρωσης και Ενσωμάτωσης της Δωδ/σου με την Μητέρα Ελλάδα όπως τα έζησεν ο ίδιος, αλλά και άρθρα του, αναφορές και επιστολές του προς υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της πολιτικής ζωής του τόπου. Και τον θαυμάζω ιδιαιτέρως διότι στα 100 του χρόνια τώρα έχει διαύγειαν πνεύματος και συνεχίζει να αρθρογραφεί (ακόμα και στην δική μας τοπική εφημερίδα Ροδιακή) και να στέλλει επιστολές σε φίλους. Φυσικά είναι αδύνατον να σχολιάσουμε όλα και τα 60 άρθρα ή επιστολές που εμπεριέχονται σ αυτό το βιβλίο, αλλά θα σταθούμε σ αυτά που πρέπει να τονίσουμε και ν αναδείξουμε σ αυτήν την βιβλιοκριτική. Και πρώτ απ όλα τις "ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΩΔ/ΣΟΥ ( σελ. 19-32, 196-199 & 256). Εδώ περιγράφει την επιβίβασή του στο αρματαγωγό ΧΙΟΣ που κατέπλευσε στα Δωδ/σα με πρώτο λιμάνι της Λέρου (27-3-1947), δεύτερο της Καλύμνου (όπου τους υποδέχθησαν με ομοβροντίες δυναμιτών, τα λεγόμενα φουρνέλλα και με ομιλία καθηγητού στο Νεκροταφείο , όπου καλούσε τους νεκρούς να σηκωθούν να δουν πως ήρθε η Λευτεριά μας), τρίτο λιμάνι το νησί του Ιπποκράτη ( με παρέλαση και χορούς), τέταρτο λιμάνι την Σύμη (με κωδωνοκρουσίες και φουρνέλλα) και 5ον την Ρόδο. Εδώ περιγράφει λεπτομερέστατα , από ώρα σε ώρα όλα τα γεγονότα που συνέβησαν από την 29ην έως την 31ην Μαρτίου 1947 στο λιμάνι, στο Μαντράκι και στην πλατεία Δημαρχείου Ρόδου, ενώ παρατίθενται και μικρές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής από τα γεγονότα της Ρόδου και των άλλων νησιών. Μιλά για την τελετή παράδοσης των Δωδ/σων την 31-3-1947 και την γονυκλησία στην πλατεία Δημαρχείου στις 12 το μεσημέρι από τον δήμαρχο Γαβριήλ Χαρίτο κι όλον τον λαό της Ρόδου. Στην 30η σελίδα οφείλω να συγχαρώ θερμά τον συγγραφέα , διότι λέει σταράτα την αλήθεια και δεν μασά τα λόγια του, όπως άλλοι ιστορικοί της εποχής. Λέει δλδ πως αν δεν ήσαν οι Ρώσσοι (με Υπουργό Εξωτερικών τον Μολότωφ), "να πατήσουν πόδι", στους άλλους συμμάχους, τώρα η Ρόδος θα ήτο ακόμη υπό Αγγλική κατοχή κι ίσως να είχαμε την τύχη της τάλαινας Κύπρου μας.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΥ (σελ.33) Και γι αυτή του την επιστολή οφείλω να συγχαρώ τον φίλτατο κ. Αθανασίου, διότι την απευθύνει στον τότε Πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, για την ηττοπάθεια και τον Τουρκοδεή ραγιαδισμό που επέδειξε κατά την κρίσιν των Ιμίων , ένεκα των οποίων "γκριζάρισαν" έκτοτε το Αιγαίο μας οι Τούρκοι. Και τα νησιά μας αμφισβητούνται και το Ελληνικώτατο Αιγαίο μας διεκδικούν κατά το ήμισυ! Του λέει ευθέως: " Πού πήγαν το Τάν ή επί Τάς; Το Μολών λαβέ"; Το Σούλι; Το Χάνι της Γραβιάς,; Το ΟΧΙ του '40;
Μιλά ακόμα και για το Καστελλόριζο και το απέναντι Κας (σελ.36-40) όπου συγκρίνει τον πολιτισμό τον δικό μας με των Τούρκων, όπου εμείς διατηρήσαμε ανέπαφα τα τζαμιά τους , ενώ αυτοί μετέτρεψαν σε σταύλους και αποθήκες ιερούς ναούς μας.
Στις σελ. 41-45 μιλά για την προσφορά της Αστυνομίας, για την έξαρση της εγκληματικότητος, για τα κακώς κείμενα στην Ελληνική Νομοθεσία, για την αδικαιολόγητη γκρίνια των πολιτών, που θεωρούν την Αστυνομία ως σάκκο του μπόξ κλπ. Λέει για τα ξένοιαστα, φτωχά αλλ ασφαλή χρόνια που περάσαμε και τα συγκρίνει με τα σημερινά ανασφαλή που επιτείνονται ακόμα με την αθρόα λαθροεισβολή ΑφροΑσιατών ισλαμιστών-τζιχαντιστών, που εκτίναξαν τον δείκτη Εγκληματικότητος στα ύψη. Τα βάζει και με τα ΜΜΕ που κάνουν το άσπρο-μαύρο και αθωώνουν σαν εισαγγελείς τους εγκληματίες. Μιλά για τα κακά πρότυπα που δίνει η ΤV στα παιδιά μας και την ευθύνην των γονέων. Βάζει το νυστέρι στο κόκκαλο και στιγματίζει τις μάνες που αφήνουν τα ανήλικα τέκνα τους νύχτα, να συγκρούονται με τις Αστυνομικές Δυνάμεις και να σκοτώνονται και μετά να γίνονται "ήρωες" (βλ. Γρηγορόπουλο). Τολμά ακόμα να εισηγηθεί ως ακραία τιμωρία για τους εμπόρους ναρκωτικών την.. Θανατική ποινή, λέγοντας πως "παραχαιδέψαμε τα ανθρωπόμορφα τέρατα".
ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΕΝΑΔΑ (σελ.59-61)
Ένα άλλο ψυχοσυναισθηματικό διήγημα είναι με τον ανωτέρω τίτλο ο Αποχαιρετισμός της Δραχμής μας (που την θεωρεί άπιστη φιλενάδα που υπεραγαπούσε) και σε κάνει να δακρύσεις με τον αφηγηματικό του τρόπο. Για το ιστορικό και μονάκριβο εθνικό μας νόμισμα και γω ο ίδιος αφιέρωσα ποίημα με τίτλο: "Καληνύχτα Δραχμή"! Δεν της είπα ..."Αντίο". Κάτι ψυχανεμίζουμαι πως κάποια μέρα θα ξανάρθη. Θα το δείτε!..
Τα ίδια συναισθήματα δημιουργούν στον αναγνώστη και τα "Νεκρόλογα διαφορετικά από τα συνήθη"(σελ.63) . Όμως, εκτός από σοβαρά και κοινωνικά άρθρα, ο συγγραφέας γράφει και φαιδρά, γελοιογραφικά που κάνουν τον αναγνώστη να ξεκαρδίζεται από τα γέλια, όπως το "Ευχάριστες Δικαστικές νότες" (σελ.66-70) που μου θυμίζουν τον ανεπανάληπτο Ν.Τσιφόρο. Διαβάστε το κι εσείς . Σας εγγυώμαι τρανταχτό γέλιο!
Ανάλογο χιουμοριστικό γέλιο προκαλεί και το διήγημα με τίτλο "Η ωραία κουμπάρα" (σελ.71-74).
Αλλ' ο Σεραφείμ Αθανασίου δεν διστάζει να στιγματίσει και τα επίορκα όργανα της Τάξεως που διαπράττουν εγκληματικές πράξεις, όπως αυτή που περιγράφεται στο διήγημα "Κλέφτες κι Αστυνόμοι" (σελ.79-81). Πολυσχιδής και πολυεπίπεδος ως είναι ο γέρων Σεραφείμ, τολμά θαρραλέως να αποστείλει , στις 2-4-2003, επιστολή προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ G. Bush για να σταματήσει τον πόλεμο στο IRAQ διότι βλέπει να σκοτώνονται άμαχοι και μικρά παιδιά (σελ.82-83).
Γέλιο άφθονο προκαλεί και το αφήγημά του για τον φίλο του τον παπαγάλο "Πέτρο", ιδίως τα σκωπτικά γι αυτόν λόγια μιάς άγνωστης κυρίας(σελ.89)και τις πιστές στο Νεκροταφείο να σταυροκοπιούνται με τον παπά, που το πνεύμα κάποιου Πέτρου μιλούσε από την φυλλωσιά του κυπαρισιού. Ακράτητο γέλιο σου δημιουργούν και οι τελευταίες γραμμές της σελ.106 για το πάθημα άλλου παπά σ ένα χωριό, όπως περιγράφεται στο διήγημα με τίτλο "Ντέ Καρά μου. Ντέ", που νόμισε ο ταλαίπωρος ότι του κρατούσε το ράσο ο νεκρός που βρυκολάκιασε και ..τάκανε πάνω του από τον φόβο. Αλλά και με άλλον παπά σε χωριό της Λοκρίδας γελάς με την περιγραφή του παθήματός του (σελ.114 και διήγημα :" Έχεις δίκιο. Δεν ακούγεται τίποτα". Ακόμα, γέλιο άφθονο και στο "Κουτί που μιλούσε"(σελ.154-160) με το πάθημα ενός χαζού βοσκού, που άκουγε για πρώτη φορά ραδιόφωνο.
Εκτός από φιλόζωος ο φίλος μας Σεραφείμ, ήτο και φίλανθος , έχοντας μετατρέψει την αυλή του σπιτιού του σε Ανθόκηπο που τον περιποιείτο ο ίδιος. Και αυτοσαρκάζεται στο διήγημά του για την "Ασυγχώρητη άγνοια Αστυνομικού οργάνου" (σελ. 95).
Στη σελ. 116 "(Μπράβο στις Αστυνομικές Αρχές") στιγματίζει την Ευρωπαική Ένωση και την υπέρμετρο Δημοκρατία, που επέβαλε και στην Ελληνική Πολιτεία την μή δημοσιοποίηση στοιχείων των συλλαμβανομένων κακοποιών, που αποκρύβονται ακόμα και τα προσωπά τους (ως προσωπικά δεδομένα). Στιγματίζει ακόμα και τις νέες ταυτότητες που δεν έχουν κανένα στοιχείο του κατόχου, πλην του ονοματεπωνύμου και πατρωνύμου του. Στιγματίζει επιπλέον και την απομόνωση των ανθρώπων, των γειτόνων, των συγχωριανών(σελ.124), όπως ακόμα στιγματίζει και την κατάντια του Εκπαιδευτικού μας Συστήματος, όπου ο δάσκαλος δεν τολμά πλέον όχι μόνο χέρι να σηκώσει, αλλ' ούτε και να μαλλώσει έναν ατίθασο και κακό μαθητή! Ενώ εμείς τρώγαμε το ξύλο της χρονιάς μας και ξανατρώγαμε από τους γονείς μας στο σπίτι! Τώρα όπως θέλει κι ό,τι θέλει ντύνεται η νεολαία' και άγριοι ξυλοδαρμοί μεταξύ τους και ναρκωτικά και πορνεία (βλ.σελ.182).
Ο συγγραφέας καταπιάνεται όμως και με την ομογένεια και τους "Απόδημους Έλληνες" της μακρυνής Αυστραλίας, για τους οποίους εκφράζει τον θαυμασμό του (σελ.126-128) καθότι πανθομολογουμένως είναι πιό Έλληνες από τους εδώ.
Σκληρή κριτική κάνει και στους Νόμους της Πολιτείας για τους εγκληματίες, για τα αδικαιολόγητα δικαιώματά τους, τις άδειες ισοβιτών και τα εγκλήματα που διαπράττουν κατά Αστυνομικών οργάνων (σελ.130-132).
Μιά κακή παιδική εμπειρία στα 16 χρόνια του (το 1942) τον στιγμάτισε ψυχικά για όλην του την ζωή και ο αναγνώστης δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά του στο άρθρο του για "Το ρολόι" (σελ.133-140).
Ο αγαπητός φίλος Σεραφείμ Αθανασίου μπορεί να ζεί και να γράφει στον Βόλο, αλλ' η ψυχή, η καρδιά και η σκέψη του βρίσκεται στη γενέτειρά μου Ρόδο, στην οποία υπηρέτησε επί 20ετίαν περίπου (εκδιωχθείς από Πολιτικό πρόσωπο) και έχει τας αρίστας των εντυπώσεων για την φιλοξενία των συμπατριωτών μου. Κι αυτό φαίνεται στα δεκάδες άρθρα του που αναφέρονται στο νησί μας και βλέπουν το φως της δημοσιότητος από τις τοπικές εφημερίδες. Εξαίρει κατ επανάληψιν τις αρετές των Δωδ/σίων (καλοσύνη, φιλοξενία, ευγένεια, ανθρωπιά, αυθορμητισμός) ως αυτές διατυπούνται ευθαρσώς στις σελ.180-182 και "ζηλεύει" που ο Μεγαλοδύναμος μας έχει πλάσει από καλύτερη "πάστα".
Αυτόν τον χρόνο συμπληρώνονται 50 χρόνια Εισβολής και Κατοχής της Κύπρου μας από τον βάρβαρο μογγόλο γείτονά μας (σφετεριστή όλης της Μικρασίας μας, Ιωνίας, Κων/λης, Πόντου) και αδίστακτο σφαγέα τόσων λαών. Δεν θα μπορούσε λοιπόν, ο πατριώτης Σεραφείμ Αθανασίου, να μην αναφερθεί σ αυτό το γεγονός στο βιβλίο του "Θύμησες και Γεγονότα" και να μιλήσει για τον Αττίλα (σελ.188-190). Πικραίνεται για την συνεχιζόμενη κατοχή της και μάλιστα με ΝΑΤΟικά όπλα και την διεθνή αδιαφορία σε Δύση και Ανατολή. Εδώ θα πω όμως στον κ. Αθανασίου το ρητό των παππούδων μου: " Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις άλλους να σε ξύσουν"! Τουτέστιν αν δεν κάνουμε αντάρτικο (όπως η ΕΟΚΑ στους Εγγλέζους ή οι Κούρδοι στην Τουρκία ή οι Παλαιστίνιοι στο Ισραήλ κλπ) δεν πρόκειται κανείς να ενδιαφερθεί για την απώλεια της πατρώας γης! Και ιστορικά: πότε ενδιαφέρθησαν οι Μ.Δυνάμεις για την Ελληνική Επανάσταση; Όταν είχεν ήδη εδραιωθεί. και η σφαγή του Μεσολογγίου ξεσήκωσε όλους τους Ελληνόφιλους της Ευρώπης κατά των Οθωμανών.
Από τις Θύμησες και Γεγονότα του Σεραφείμ Αθανασίου δεν ξέφυγε , ως ήτο φυσικό, και η γενέτειρά μου Κρεμαστή, αφού τα 6 από τα 20 χρόνια παραμονής του στο νησί της Ρόδου τα πέρασε με την οικογένειά του σ αυτή την όμορφη κωμόπολη του νησιού μας, με τον τεράστιο ναό της Παναγίας της Καθολικής. Με πολλούς από τους κατοίκους της διατηρεί ως τα σήμερα στενές φιλίες και με ρωτά ακόμα και για άτομα που δεν γνωρίζω ο ίδιος ή απεδήμησαν προ πολλού εις Κύριον. Στις σελ.212- 214 περιγράφει Γάμο Κρεμαστενού Επισμηναγού (το 2009) στους Σοφάδες Θεσσαλίας όπου παρέστη κι ο ίδιος για να συναντήσει τ αγαπημένα του φιλικά πρόσωπα.
Ιδιαίτερη συγκίνηση όμως μου προξένησε το Αφιέρωμα του στη μνήμη του πρώην Χωροφύλακα και μετέπειτα διάσημου φιλολόγου, θεολόγου και αρχαιολόγου Καθηγητή κ. Δημητρίου Κρικώνη (σελ.218-223), όστις έτρεφε δι εμέ ιδιαίτερα αισθήματα εκτίμησης και φιλίας (ως και ο Σεραφείμ) και ο οποίος ήρχετο συχνά εις την οικία μου, για να συζητήσουμε ώρες επί φιλοσοφικών, κοινωνικών και εθνικών θεμάτων, καθότι ως έλεγε και στους οικείους του δεν εύρισκε κανέναν άλλο Ροδίτη να μπορεί να συνομιλεί επί του ιδικού του υψηλού επιπέδου νόησης (όπως μου είπε και ο άλλος μακαρίτης κορυφαίος Έλλην συγγραφέας και φιλόλογος καθηγητής κ.Σαράντος Καργάκος, που επεσκέφθη το Πολιτισμικό Μέλαθρο Ρόδου και ήθελε μόνο μαζί μου να συνομιλήσει στη Ρόδο και να μου χαρίσει το 3τομο έργο του για την ιστορία του Μ.Αλεξάνδρου , που έγραψε και κοσμεί τώρα την βιβλιοθήκη μου). Δυστυχώς όμως ο Δημήτρης Κρικώνης, συγγραφέας ενός τεράστιου γλωσσολογικού και φιλοσοφικού βιβλίου, δεν πρόλαβε να το δεί τυπωμένο και να μου προσφέρει το 1ο αντίτυπο του, ως έλεγε. Μόνον λίγες χειρόγραφες σελίδες του έχω και φωτογραφίες μας. Τεράστια απώλεια για τα Ελληνικά Γράμματα ο θάνατος του ανδρός αυτού. Συνυπογράφω και επαυξάνω τα προς αυτόν αφιερωματικά λόγια του φίλτατου Σεραφείμ. Ο Κρικώνης σπούδασε κατ αρχήν στη Θεολογική Σχολή του Πανεπ. Θεσ/κης και κατόπιν φιλοσοφία και γλωσσολογία στα μεγαλύτερα Ευρωπαικά Πανεπιστήμια. Ήτο κάτοχος 4 γλωσσών και δίδασκε την Γερμανική. Πρόσφερε 6000 επιστημονικά βιβλία στο Πανεπ. Αιγαίου και δίδαξε σε Γυμνάσια, Λύκεια και Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου. Αιωνία αυτού η μνήμη!
Ο συγγραφέας μας κ.Σεραφείμ Αθανασίου αγωνιά και για την έξαρση της εγκληματικότητος στην Ελλάδα (σελ.260-263), για την στοχοποίηση Οργάνων της Τάξεως και την εν ψυχρώ δολοφονία τους από Αναρχικούς, για την αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών-ισλαμιστών, για τις πλημμύρες και καταστροφικές πυρκαγιές της χώρας μας και θλίβεται (σελ.224-7)
Θλίβεται και δακρύζει για την βύθιση του μότορσιπ "Δωδ/σος" το 1958 έξω από την Σύμη, που έπνιξε 35 επιβάτες και μαζί μιά μάνα με 4 παιδιά της από τους Λειψούς, που θα πήγαιναν σε λίγες μέρες ν ανταμώσουν σύζυγο και πατέρα τους στην Αυστραλία, την οποία θαυμάζει και εγκωμιάζει ως χώραν και η οποία φιλοξενεί το 1/5 του Ελληνισμού.(σελ.234).
Συγκλονίζεται από τη ανέχεια και την φτώχεια του σημερινού Ελληνικού λαού, χειρότερη από την του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς γίνεται μάρτυρας (και μεις φυσικά) ανθρώπων-ελλήνων, να ψάχνουν στα ...σκουπίδια για φαγητό και να κοιμούνται στα πεζοδρόμια(!) ενώ οι λαθροεισβολείς να έχουν δωρεάν σίτιση, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη και κρατικό "χαρτζηλίκι"! Αυτό είναι το έσχατον της Ντροπής, που δυστυχώς οι Κυβερνήσεις δεν θέλουν να βλέπουν. Ο Σεραφείμ όμως δίνει προς αυτές λύσεις και προτάσεις , που είναι ευκόλως εφαρμόσιμες .
Λίγο πριν το τέλος του βιβλίου ο συγγραφεύς κάνει ειδικήν αναφοράν εν είδη μνημοσύνου στους 100 και πλέον Αστυνομικούς συναδέλφους του που "έπεσαν στο καθήκον" (σελ. 270-272) την 20ετία που μας πέρασε. Και καλώς πράττει. Και δεν είναι λίγοι, συγκριτικά με τους θανάτους εγκληματιών και κακοποιών στοιχείων (για τα οποία ξεσηκώνονται υπέρ αυτών τα ΜΜΕ και οι πάντες(!) Να ζητούν την κεφαλήν των Οργάνων της Τάξεως επί πίνακι, ενώ για τα ίδια τα θύματα της Αστυνομίας να μην γίνεται λόγος(!) ουδέ μνεία από την Πολιτεία η οποία ξεχνά τις υποχρεώσεις της έναντι των οικογενειών των θυμάτων αμέσως την επομένην της κηδείας των με την Ελληνική σημαία και τους κούφιους λόγους "Αθάνατος". Οριζόντια και κάθετα βέλη στέλλει στους πολιτικούς και στους 300 της Βουλής, που βλέπουν μόνον προσωπικά συμφέροντα και δεν διαφωνούν σε καμία πρόταση του Αρχηγού του Κόμματος, φοβούμενοι μην χάσουν την έδρα τους και τον παχυλό μισθό των 8.000 € και μη τυχόν και τους αποκλείσει από υποψηφίους βουλευτές στις επόμενες εκλογές. Και οι οποίοι απαιτούν μάλιστα να προστατεύονται από 1 ή 2 Αστυνομικούς!! Ακόμα τα λέει "χύμα και τσουβαλάτα" για τους ψεύτες πολιτικούς, που πριν το Ευρώ μας έταζαν "λαγούς με πετραχείλια"και ότι θα "τρώγαμε με χρυσά κουτάλια" και μετά μας στρίμωξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ ως τάχα πτωχεύσαντες και οι ξένοι έφαγαν και τρώνε (σελ.274) αυτοί με χρυσά κουτάλια τις περιουσίες μας και τα χρυσαφικά μας (λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, ορυκτά, εταιρείες μας) και μεις χρεωμένοι για 90 χρόνια θα τρώμε το σάλιο μας.
Από τις ριπές σκληρής κριτικής του Σεραφείμ Αθανασίου δεν λείπουν και αυτές κατά της Παιδείας(!) που κατήργησε από τα Σχολεία τις εικόνες, τους ήρωες, τον εθνικό ύμνο, την πρωινή προσευχή, την έπαρση της σημαίας κλπ για να μην θίγονται -λέει- τα παιδιά των άλλων Δογμάτων(!) δηλαδή των λ@θρομεταναστών!!! Ήρθαν τ άγρια, να διώξουν τα ήμερα!. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί του και επαυξάνω!
Σταματώ όμως εδώ καθότι "ουκ εν τω πολλώ το εύ, αλλ εν τω εύ το πολύ" και ΣΥΓΧΑΙΡΩ τον συγγραφέα για τούτο το βιωματικό πόνημα, το γεμάτο ποικίλλων συναισθημάτων.
Τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θερμά για την μακροχρόνια φιλία μας και τα άπειρα Συγχαρητήρια του για τα εθνικοπατριωτικού περιεχομένου άρθρα και ποιήματα μου που κατά καιρούς διαβάζει.
Και του ΕΥΧΟΜΑΙ και τούτο το ανατέλλον νέον έτος 2024 να τον εύρη εν πλήρη Υγεία, με συγγραφικήν δραστηριότητα και τελείαν διαύγειαν πνεύματος..
ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΔΑΥΛΗΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
(ΣΠΥΡΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ)
Κτήτωρ και Δ/ντής του Πολιτισμικού Μελάθρου Ρόδου, βραβευμένος Λογοτέχνης κλπ
Ρόδος, Χριστούγεννα 2023
Β' ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΉ
Για το 2ο βιβλίο του Σεραφείμ Αθανασίου με τίτλο:
Ο ΠΡΩΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΑΡΓΑΛΑΣΤΗΣ ΠΗΛΙΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ
Στο βιβλίο αυτό (Εκδόσεις ΜΕΜΦΙΣ, σελ.200) καταγράφονται διηγηματικώ τω τρόπω οι καλές και κακές βιωματικές εμπειρίες του συγγραφέως με τέλεια λεπτομέρεια που κάνει τον αναγνώστη να βιώνει τα αναγραφόμενα ως δικές του εμπειρίες. Παράλληλα οι σελίδες του βιβλίου εμπλουτίζονται με ασπρόμαυρες φωτογραφίες σχετικές των κειμένων, με χάρτες και με έγγραφα.
Ιδιαιτέραν εντύπωσιν μου προκάλεσε η ανοικτή επιστολή του προς τον Υπουργό Δημ. Τάξεως κ. Μιχάλη Χρυσοχοίδη (σελ.115-122), όπου εκφράζει την δυσαρέσκειάν του για το κλείσιμο των Αστυνομικών Σταθμών σε πόλεις και κεφαλοχώρια ( με υπερσυγκέντρωση των Υπηρεσιών στις μεγάλες μόνον πόλεις, όπως συνέβη και με τους Δήμους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης) και την ανασφάλεια και την ταλαιπωρία των πολιτών. Σ αυτή την επιστολή χάρηκα που αναφέρει και την γενέτειρά μου Κρεμαστή, που πλέον είναι κωμόπολη 5000 κατοίκων κι ώφειλε να έχει Αστυνομική προατασία (ιδίως τώρα τελευταία με την εισροή δεκάδων λ@θρομεταναστών από την παραλία της αλλά και τα πολλά κρούσματα βίας και καταστροφών που υφίστανται δημόσια κτίρια από νεαρούς αναρχικούς-χούλιγκανς και πλήθος τσιγγάνων αλλά και σωρείας κλοπών). Και χάρηκα ακόμη περισσότερον που ο Υπουργός απάντησε με ευχαριστήριον επιστολήν του στον φίλο μας Σεραφείμ. Όμως για να μην υλοποιηθούν οι προτάσεις του φίλου μας μάλλον οι εντολές άνωθεν και δή έξωθεν (Ε.Ε.) εμποδίζουν τους Υπουργούς μας να πράττουν τ αυτονόητα για μας τους πολίτες, τους οποίους το Κράτος ξέρει μόνον να απομυζά, ως ειδεχθές "βαμπίρ".
Συγκίνηση προκαλεί η αναφορά στον ποιητή και συμβολαιογράφο της Αργαλαστής Πηλίου κ. Γιάννη Γαλέα (σελ.135-141), ο οποίος εξιστορεί ποιητικά το δράμα και την πείνα της Γερμανικής Κατοχής (1942) και τολμά θαρραλέα ο Σεραφείμ Αθανασίου να συγκρίνει με την σημερινή ανέχεια και φτώχεια του Ελληνικού πληθυσμού, παρόλο που μπήκαμε στην Ευρωπαική Ένωση και θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, όπως έλεγε ο αλήστου μνήμης Πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ Κώστας Σημίτης. Οι πολίτες ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων για τροφή και κοιμούνται (ως προείπαμε) στα πεζοδρόμια(!) επειδή η Ηγεσία μας δέχθηκε τους χαρακτηρισμούς της Μέρκελ και των λοιπών κορακιών της Δύσης, ότι τάχα οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και απατεώνες. Και δώστου η μέγγενη να σφίγγει! Και ο Σεραφείμ τολμά και απευθύνεται (στη σελ. 139) προς την Γερμανίδα Καγκελλάριο Αγγελική Μέρκελ και της ζητά όχι μόνον τις Αποζημιώσεις που ώφειλε η Γερμανία να δώσει στην Ελλάδα (ως έπραξε για το Ισραήλ κ.ά. χώρες) και που ποτέ δεν πήραμε εξ αιτίας των δικών μας Πολιτικών, αλλ' επιπλέον ούτε τους θησαυρούς μας που έκλεψαν και έχουν στα Μουσεία του Βερολίνου, ούτε το Κατοχικό Δάνειο. Ζητά πίσω και τους χιλιάδες .....νεκρούς μας που χάσαμε και που τους έθαβαν σε ομαδικούς τάφους.
Μπράβο φίλτατε Σεραφείμ . Υποκλίνομαι στο θάρρος της γνώμης σου, η οποία γίνεται οδηγός και των δικών μου γραφημάτων. Άξιος! ΑΙΕΝ ΜΑΧΕΣΘΑΙ!!
ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΔΑΥΛΗΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
Ρόδος Χριστούγεννα 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου