Ο Πλάτων, ο οποίος ήταν αριστοκράτης από μια εξαιρετικά πλούσια και ισχυρή οικογένεια ηγεμόνων (Φύλακες), πίστευε ότι οι Φύλακες (κυβερνήτες) ήταν τόσο ξεχωριστοί - προικισμένοι με σοφία, διάνοια και ηθική αρετή - που έπρεπε να λάβουν την καλύτερη εκπαίδευση, τεράστια πλεονεκτήματα και άφθονο χρόνο για να γίνουν οι φιλόσοφοι κυβερνήτες. Ακριβώς όπως ο Πλάτωνας και οι σύντροφοί του.
Η "Superclass" μπορεί να διακινεί δισεκατομμύρια και να διαμορφώνει τις παγκόσμιες αγορές, τους ανήκει η βιομηχανία των λόμπι και είναι οι προστάτες των πολιτικών καριέρας σε όλο τον κόσμο, είναι εύκολα σε θέση να "επηρεάζουν" και να ελέγχουν την κυβερνητική και διακυβερνητική πολιτική. Αλλά, για άλλη μια φορά, η λεγόμενη Υπερτάξη είναι το αναπόφευκτο προϊόν της αξιοκρατίας.
Αυτοί οι εξαιρετικά κινητοποιημένοι και ενημερωμένοι άνθρωποι--σύμφωνα με τον Rothkopf---ίσως να μην αριθμούν περισσότερους από 6.000 - 7.000, κατέχουν πραγματική παγκόσμια δύναμη.
Αν και συχνά δρουν συντονισμένα, είναι "παγκόσμιοι ηγέτες" επειδή απλώς τυχαίνει να είναι οι παγκόσμιοι ηγέτες. Δεν υπάρχει ανάγκη για συνωμοτική σκέψη είπε. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ποτέ.
Αν η θεωρία του Πλάτωνα είχε κάποια αξία, θα περίμενε κανείς ότι περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού θα ήταν κυβερνήτες. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η θεωρία των ελίτ δεν προσέθεσε ουσιαστικά τίποτα στις ιδέες του Πλάτωνα, σύμφωνα με τον David Rothkopf, μόνο περίπου το 0,000000875% από εμάς καταλήγει να είναι φιλόσοφοι "φύλακες" βασιλιάδες.
Αυτό, μας λένε, είναι απλώς η αναπόφευκτη συνέπεια της αξιοκρατίας.
Κατανόηση της Τάξης των Παρασίτων
Αν θέλουμε πραγματικά να κατανοήσουμε την τάξη των παρασίτων, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε πηγαίνοντας πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω, στον Έλληνα φιλόσοφο και πολυμαθή Αριστοτέλη (περ. 384-322 π.Χ.).
Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, περιέγραψε τις "αληθινές" μορφές διακυβέρνησης ως "μοναρχία" (κυριαρχία του ενός), "αριστοκρατία" (κυριαρχία των λίγων) και "πολιτεία" (κυριαρχία των πολλών). Κάθε μία μπορούσε να κυβερνήσει αποτελεσματικά για το "κοινό συμφέρον", είπε. Δήλωσε επίσης ότι το καθένα θα μπορούσε να "διαστρεβλωθεί" από το "ιδιωτικό συμφέρον".
Η μοναρχία θα μπορούσε να διαστρεβλωθεί σε "τυραννία", την οποία ο Αριστοτέλης θεωρούσε τη χειρότερη δυνατή μορφή διακυβέρνησης, η αριστοκρατία θα μπορούσε να εκφυλιστεί σε "ολιγαρχία" (ολιγαρχία) και το πολίτευμα θα μπορούσε να διαφθαρεί επαρκώς ώστε να μετατραπεί σε "δημοκρατία".
Ο Αριστοτέλης πρότεινε ότι η κυβέρνηση συνήθως διαστρεβλώνεται από το "ιδιωτικό συμφέρον". Ως εκ τούτου, ήταν πιθανό να είναι είτε μια ολιγαρχία είτε μια δημοκρατία.
Η κατανομή του πλούτου, και κυρίως η πολιτική εξουσία που μπορούσε να εξαγοράσει, ήταν το κλειδί για την αντίληψη του Αριστοτέλη σχετικά με τις ολιγαρχίες και τις δημοκρατίες:
Η πραγματική διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και ολιγαρχίας είναι η φτώχεια και ο πλούτος. Όπου οι άνθρωποι κυβερνούν λόγω του πλούτου τους, είτε είναι λίγοι είτε πολλοί, αυτό είναι ολιγαρχία, ενώ όπου κυβερνούν οι φτωχοί, αυτό είναι δημοκρατία.
Πρόσθεσε:
Η δημοκρατία είναι το αντίθετο, όταν οι άποροι, και όχι οι άνθρωποι με περιουσία, είναι οι κυβερνήτες.
Η φαινομενική έννοια της "δημοκρατίας" του Αριστοτέλη, που ομολογουμένως είχε συναρμολογηθεί από τα απομεινάρια της εργασίας του πάνω στο Αθηναϊκό Σύνταγμα, δεν ήταν καθόλου δημοκρατία. Ήταν κάτι πιο κοντά στην "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", η οποία μοιάζει περισσότερο με την εξουσία του όχλου.
Ακόμη και χωρίς την επιρροή των "ολιγαρχών", η κυριαρχία του όχλου είναι ακριβώς αυτό που έχουμε από τις σύγχρονες αυταπάτες μας για τη "δημοκρατία". Όταν ένα αρκετά μεγάλο πλήθος από εμάς "εκλέγει" την αγαπημένη μας συμμορία, αυτοί φτιάχνουν το νόμο. Υποτίθεται ότι το κάνουν για λογαριασμό του κυρίαρχου πλήθους. Στη συνέχεια, επιβάλλουν τη "θέληση του λαού" με απειλές βίας εναντίον οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται.
Κυριαρχία της Όχλου.
Για να αντιληφθούμε τι είναι η πραγματική "δημοκρατία", όπως την φανταζόμαστε αντίθετη προς την αριστοτελική παρερμηνεία που φανταζόμαστε ότι είναι, πρέπει να πάμε πίσω περισσότερα από 150 χρόνια πριν από τον Αριστοτέλη στον Έλληνα πολιτικό μεταρρυθμιστή Κλεισθένη (περ. 570 - 508 π.Χ.), ο οποίος καθιέρωσε τη γνήσια "δημοκρατία".
Η δημοκρατία (demokratia), σε αντίθεση με την "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", σημαίνει κυβέρνηση με δίκη από ενόρκους, όπου οι τυχαία επιλεγμένοι ένορκοι του λαού είναι τόσο ο ανώτατος νομοθέτης όσο και ο τελικός κριτής της δικαιοσύνης (Φυσικό Δίκαιο). Όχι πολιτικοί, δικαστές ή "ολιγάρχες", αλλά πραγματικά "ο λαός".
Παρεκκλίνω, αλλά το θέμα είναι ότι, ενώ ο Αριστοτέλης έκανε πολλές κατατοπιστικές παρατηρήσεις για τα πολιτικά συστήματα, ασκούσε κριτική σε ένα παρόμοιο είδος "δημοκρατίας" με αυτό που πρέπει να υπομείνουμε σήμερα. Όχι την "αληθινή" δημοκρατία.
Οι μοναρχίες μετατρέπονται σε τυραννίες που κυβερνούν με τη βία και όχι με τη λογική. Αυτό οδηγεί τις αριστοκρατίες να καταλάβουν την εξουσία, οι οποίες στη συνέχεια διαφθείρονται και γίνονται άδικες. Έτσι αναδύονται οι δημοκρατίες, αλλά και αυτές διαστρέφονται από τον πλούτο και γίνονται "ακραίες δημοκρατίες" υπό την ηγεσία δημαγωγών. Δημιουργώντας τελικά ένα νέο είδος μοναρχίας. Το Τρίτο Ράιχ, για παράδειγμα.
Η πολιτική ιστορία, η θεωρία των ελίτ και η πολιτική επιστήμη αποκαλύπτουν ότι οι ολιγάρχες μας κυβερνούν. Δεν "εκλέγουμε" κανέναν από αυτούς, ποτέ δεν το κάναμε και η ιδέα ότι οποιοσδήποτε από εμάς έχει ζήσει ποτέ σε μια πραγματική δημοκρατία είναι μια μυθοπλασία.
Πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια τέθηκε το ερώτημα: πρέπει η δύναμη μιας προνομιούχου ομάδας ανθρώπων να υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθός τους ως ποσοστό του πληθυσμού; Η λίγο-πολύ άμεση απάντηση, από τον Πλάτωνα κ.ά., ήταν ένα οριστικό "ναι". Έκτοτε, σύμφωνα με την "κυρίαρχη" ακαδημαϊκή κοινότητα και ένα συνονθύλευμα ειδικά επιλεγμένων σχολιαστών, με εξαίρεση τους μαρξιστές και τους αναρχικούς, το ερώτημα δεν τέθηκε ποτέ ξανά στην πραγματικότητα.
Ο μαρξισμός και ιδιαίτερα ο αναρχισμός είναι ταμπού (υπάρχει λόγος γι' αυτό), οπότε αυτό που μας έχει απομείνει έχει περάσει από τους κανονιστικούς ισχυρισμούς στα εμπειρικά επιχειρήματα. Όλα βασίζονται στη θεμελιώδη παραδοχή ότι οι ιεραρχικές δομές αποτελούν αναπόφευκτη αναγκαιότητα της ανθρώπινης κοινωνίας και ότι αυτές πρέπει "αναπόφευκτα" να οδηγήσουν σε ολιγαρχίες.
Τίποτα από αυτά δεν αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όλα είναι απλώς απόψεις, οι οποίες, συμπτωματικά, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολιγαρχών που χρηματοδοτούν την ακαδημαϊκή κοινότητα εδώ και χιλιετίες.
Ο Etienne de La Boétie (1530 - 1563) επεσήμανε ότι η πολιτική εξουσία δεν είναι προϊόν αξιοκρατίας αλλά συνήθως το αποτέλεσμα κάποιας κατάκτησης. Είτε στα χέρια μιας ξένης δύναμης, είτε από ένα εσωτερικό πραξικόπημα, είτε μέσω της χρήσης πολιτικών "μέτρων έκτακτης ανάγκης", ως απάντηση σε κάποια αντιληπτή κρίση. Η βία χρησιμοποιείται συστηματικά και καταλήγει πάντοτε στη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια επιλεγμένη ομάδα ή "ηγέτη".
Ο θάνατος και οι φόροι.
Μόνο που το ένα από αυτά δεν είναι καθόλου βέβαιο. Απλά πιστεύουμε ότι είναι, επειδή οι άνθρωποι που πάντα μας φορολογούσαν μας έμαθαν να το πιστεύουμε. Ο La Boétie επισήμανε ότι μηχανεύτηκαν τη συγκατάθεσή μας.
Αυτή η υπακοή επιτρέπει στους κυβερνήτες μας να αναπτύσσουν ευκολότερα τη ρητορική για να μας πείσουν να δεχτούμε κάθε είδους κοροϊδία. Ο Etienne de La Boétie παρατήρησε:
Οι κυβερνώντες [. . .] δεν αναλαμβάνουν ποτέ μια άδικη πολιτική, ακόμη και κάποια σημαντική, χωρίς να την προλογίζουν με κάποια ωραία λόγια σχετικά με τη δημόσια ευημερία και το κοινό καλό.
Ο Γάλλος οικονομολόγος Claude-Frédéric Bastiat (1801 - 1850) αναρωτήθηκε αν η προτεινόμενη κοινωνική τάξη ήταν κανενός είδους τάξη, διερωτώμενος: "Δεν είναι αλήθεια ότι αυτό που είναι πιο αξιοσημείωτο στην κοινωνία είναι η απουσία κάθε τάξης;".
Επί του παρόντος, οι φαρμακευτικές εταιρείες των ολιγαρχών, που προωθούνται από την κυβέρνηση για να "διορθώσουν" δήθεν την κρίση που κήρυξαν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα των ολιγαρχών, έχουν όλες κριθεί ένοχες για ιατρική, επιστημονική και οικονομική απάτη. Αποφάσεις που δεν είχαν καμία απολύτως επίπτωση πάνω τους.
Το διεθνές νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα εποπτεύεται από μια τράπεζα η οποία έχει αναγνωριστεί ότι ξέπλυνε το χρυσό των Ναζί που είχε κλαπεί από τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Οι εγκληματίες πολέμου, οι οποίοι είπαν ψέματα για να εξαπατήσουν τόσο το κοινό όσο και τα νομοθετικά σώματα για να υποστηρίξουν παράνομους πολέμους που σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, εκφωνούν καλοδεχούμενες ομιλίες σε εορταστικές εκδηλώσεις και συχνά αποθεώνονται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, καθώς συνεχίζουν να μας δίνουν τις "συμβουλές" τους.
Οι ολιγάρχες, που ηγούνται αυτού του παγκόσμιου συστήματος, ξεκινούν πολέμους, δανείζουν τα χρήματα που δημιούργησαν από το πουθενά στα μαχόμενα έθνη, και στη συνέχεια ορμούν στα απόνερα, με τις τραπεζικές τους εταιρείες και τα "σχέδια αναδιάρθρωσης χρέους" τους, για να απορροφήσουν όλα τα εναπομείναντα περιουσιακά στοιχεία για πενταροδεκάρες. Στη συνέχεια αναγκάζουν τις ίδιες χώρες να ξοδέψουν τα χρήματα που τους δάνεισαν σε γελοία ακριβά συμβόλαια ανοικοδόμησης, επιτρέποντας έτσι στις τεχνικές εταιρείες τους να επωφεληθούν από την ανοικοδόμηση του έθνους που κατέστρεψαν με τις εταιρείες εξοπλισμών τους.
Τι είδους τάξη είναι αυτή; Πού είναι το κράτος δικαίου;
Είναι Αναπόφευκτη η Ολιγαρχία;
Ο Αριστοτέλης θεωρούσε το κράτος δικαίου "αρετή". Για να έχει αξία θεωρούσε ότι πρέπει να είναι ηθικό, ικανό να απονέμει δίκαιη δικαιοσύνη σε όλους. Πρέπει επίσης να είναι ευέλικτο και ικανό να προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες:
Υπάρχουν δύο μέρη της καλής διακυβέρνησης- το ένα είναι η πραγματική υπακοή των πολιτών στους νόμους, το άλλο μέρος είναι η καλοσύνη των νόμων στους οποίους υπακούουν.
Όπως και ο Αριστοτέλης, ο Bastiat αναγνώρισε ότι ο νόμος σημαίνει κάτι περισσότερο από λέξεις γραμμένες σε χαρτιά. Αμφισβήτησε την υπόθεση ότι, χωρίς τον νόμο της κυβέρνησης, η ανθρωπότητα θα άρχιζε να βιάζει, να λεηλατεί και να σκοτώνει η μία την άλλη με ασυδοσία:
Η αντίσταση σε τέτοιες πράξεις θα εκδηλωνόταν στην πραγματικότητα ακόμη και αν δεν υπήρχαν ειδικοί νόμοι εναντίον τους, [. . .] αυτή η αντίσταση είναι ένας γενικός νόμος της ανθρωπότητας. [. . .] Είναι πολύ μακριά μια κοινωνική τάξη που βασίζεται στους γενικούς νόμους της ανθρωπότητας από μια τεχνητή, κατασκευασμένη και επινοημένη τάξη που δεν λαμβάνει υπόψη της αυτούς τους νόμους ή τους αρνείται ή τους περιφρονεί - μια τάξη, με λίγα λόγια, όπως θα μας επέβαλλαν, όπως φαίνεται, ορισμένες από τις σύγχρονες σχολές σκέψης μας.
Αυτοί οι "γενικοί νόμοι της ανθρωπότητας" αποτελούν τη βάση για τις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις. Αυτός είναι ο Φυσικός Νόμος/ Φυσικό Δίκαιο (Natural Law) στον οποίο όλοι μας υπακούμε εκ φύσεως, ανεξάρτητα από τους πρόσθετους νόμους που γράφουν οι κυβερνήσεις για λογαριασμό των ολιγαρχών.
Ο Lysander Spooner (1808 - 1887) εξήγησε γιατί ο Φυσικός Νόμος είναι το μόνο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ειρηνικά:
Όπου η ανθρωπότητα προσπάθησε να ζήσει ειρηνικά μεταξύ της, τόσο τα φυσικά ένστικτα όσο και η συλλογική σοφία της ανθρώπινης φυλής, αναγνώρισαν και όρισαν, ως απαραίτητη προϋπόθεση, την υπακοή σε αυτή τη μοναδική καθολική υποχρέωση: να ζει ο καθένας με ειλικρίνεια απέναντι στον άλλον. Το αρχαίο αξίωμα κάνει το σύνολο του νομικού καθήκοντος του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του να είναι απλά το εξής: "Να ζει τίμια, να μην βλάπτει κανέναν, να δίνει σε κάθε έναν το δικαίωμα που του αναλογεί". Ολόκληρο αυτό το αξίωμα εκφράζεται στην πραγματικότητα με τις μοναδικές λέξεις, να ζει κανείς τίμια- αφού το να ζει κανείς τίμια σημαίνει να μην βλάπτει κανέναν και να δίνει σε κάθε έναν το δικαίωμα που του αναλογεί.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα παγκόσμια γεγονότα για να εκτιμήσουμε ότι η κυριαρχία των ολιγαρχών δεν προσφέρει ούτε ειρήνη ούτε δικαιοσύνη. Είναι μια άχρηστη "κοινωνική τάξη" που, αν υπάρχει καθόλου, δεν την έχει ανάγκη κανείς.
Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτό που ονομάζουμε "δημοκρατία" δεν είναι δημοκρατία. Είναι απολύτως δυνατό για εμάς να δημιουργήσουμε μια "κοινωνική τάξη" που να έχει έναν πραγματικό κανόνα Φυσικού Δικαίου, που θα διοικείται από εμάς, χρησιμοποιώντας τη δίκη με ενόρκους, όπως απαιτείται.
Πού είναι λοιπόν η υποτιθέμενη αναγκαιότητα για την κυριαρχία των ολιγαρχών; Οι θεωρητικοί της ελίτ ισχυρίζονται ότι οι οργανισμοί μεγάλης κλίμακας δεν θα λειτουργήσουν αν οι πόροι που χρειάζονται δεν τους χορηγούνται από τους ολιγάρχες. Αυτό είναι πλήρης ανοησία.
Ο Σκωτσέζος φιλόσοφος του Φυσικού Δικαίου Adam Smith (1723 - 1790), στο έργο του "Ο Πλούτος των Εθνών", εξήγησε πώς η ανθρώπινη επιθυμία να εξυπηρετήσει το προσωπικό του συμφέρον, μπροστά στον ανταγωνισμό των άλλων, οδήγησε σε μια οικονομική δομή που δεν χρειαζόταν να της επιβληθεί καμία τάξη. Η ανθρώπινη φύση ήταν το "αόρατο χέρι" που δημιουργούσε αυθόρμητη τάξη στις ελεύθερες αγορές.
Ο συνάδελφος του Smith, φιλόσοφος του σκωτσέζικου Διαφωτισμού, Adam Ferguson (1723 - 1816), σημείωσε ότι η αυθόρμητη τάξη ήταν "το αποτέλεσμα της ανθρώπινης δράσης αλλά όχι του ανθρώπινου σχεδιασμού". Αργότερα ο οικονομολόγος Friedrich Hayek (F. A Hayak 1899 - 1992), βασιζόμενος στην ιδέα της αυθόρμητης τάξης, διερεύνησε ότι η τιμολόγηση σε μια ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά είναι ένα μέσο επικοινωνίας.
Η τιμή "σηματοδοτούσε", τόσο στον παραγωγό όσο και στον καταναλωτή, τη μετατόπιση του υποκείμενου κόστους των υλικών και της παραγωγής. Αυτό επέτρεψε στους ανθρώπους να συνεργαστούν, παράγοντας τα εξαιρετικά πολύπλοκα συστήματα που γνωρίζουμε σήμερα, χωρίς κανέναν έλεγχο από μια περιττή ολιγαρχία.
Η αυθόρμητη τάξη είναι μια πραγματικότητα, όπως παραδειγματικά αναφέρεται στο θαυμάσιο δοκίμιο "I Pencil" του Leonard E. Read (1898 - 1983) το 1958. Αργότερα το εξήρε ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν (1912 - 2006).
Στο "I Pencil", ο Read εξέτασε πώς κατασκευάζεται το ταπεινό μολύβι. Η διαδικασία κατασκευής απαιτεί ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο. Ωστόσο, πουθενά, σε αυτή την εκτεταμένη διεθνή αλυσίδα εφοδιασμού, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει οτιδήποτε.
Από την προοπτική του μολυβιού σε πρώτο πρόσωπο, ο Read έγραψε:
Ούτε ο εργάτης στο πεδίο εξόρυξης πετρελαίου, ούτε ο χημικός, ούτε ο εργάτης που σκάβει γραφίτη ή πηλό, ούτε αυτός που επανδρώνει ή κατασκευάζει τα πλοία, τα τρένα ή τα φορτηγά, ούτε αυτός που χειρίζεται τη μηχανή που κάνει το κούμπωμα στο κομμάτι του μετάλλου μου, ούτε ο πρόεδρος της εταιρείας εκτελεί το μοναδικό του έργο επειδή με θέλει. [. . .] Το κίνητρό τους είναι άλλο από εμένα. Ίσως είναι κάτι τέτοιο: Καθένας από αυτά τα εκατομμύρια βλέπει ότι μπορεί έτσι να ανταλλάξει τη μικροσκοπική του τεχνογνωσία με τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειάζεται ή θέλει. [. . .] Υπάρχει ένα ακόμη πιο εκπληκτικό γεγονός: Η απουσία ενός κύριου νου, κάποιου που να υπαγορεύει ή να κατευθύνει με τη βία αυτές τις αμέτρητες ενέργειες που με φέρνουν στην ύπαρξη. Κανένα ίχνος ενός τέτοιου προσώπου δεν μπορεί να βρεθεί. Αντίθετα, βρίσκουμε το Αόρατο Χέρι να εργάζεται.
Έτσι λειτουργεί το μεγαλύτερο μέρος της "παγκόσμιας οικονομίας" μας. Σε εκείνους, όπως οι θεωρητικοί της ελίτ και οι ολιγάρχες, που λένε ότι η αυθόρμητη τάξη είναι αδύνατη, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε: ξέρουμε ότι λειτουργεί γιατί τη χρησιμοποιούμε καθημερινά. Έτσι λειτουργούν ήδη οι περισσότερες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η γελοία ιδέα ότι χρειαζόμαστε μια ομάδα βίαιων ληστρικών βαρόνων που θα συγκεντρώσουν όλους τους πόρους, ώστε να μπορούν να ελέγχουν πότε και πού μας επιτρέπεται να τους χρησιμοποιούμε; Σε ποιον πλανήτη είναι "αναπόφευκτο" ότι μια μικροσκοπική κλίκα εντελώς αυτόκλητων ηγετών πρέπει απλά να διοικεί, όχι μόνο την οικονομία και το νομισματικό σύστημα του πλανήτη, αλλά και τα δίκτυα διανομής και τις πολιτικές διαδικασίες;
Φανταστείτε την έκρηξη της τεχνολογικής καινοτομίας αν η έρευνα και η ανάπτυξη δεν ελέγχονταν από ολιγάρχες. Σκεφτείτε τις πραγματικές προόδους στην ιατρική και την υγειονομική περίθαλψη αν δεν τους ανήκε ολόκληρος ο τομέας και δεν τον διαχειρίζονταν για το δικό τους κέρδος. Σκεφτείτε τις λύσεις που θα βρίσκαμε στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αν οι ακαδημαϊκοί, οι επιστήμονες, οι μηχανικοί, οι φιλόσοφοι, οι οικοδόμοι, οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι και όλοι οι άλλοι στην κοινωνία ήταν ελεύθεροι να εξερευνήσουν τα ενδιαφέροντά τους, τα πάθη και τα ταλέντα τους χωρίς να χρειάζεται να εργάζονται για μια τεχνητή ατζέντα που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες των ευγονιστών.
Παρά τα όσα μας έχουν κάνει και συνεχίζουν να μας κάνουν, δεν έχουμε το δικαίωμα να βλάψουμε τους ολιγάρχες. Όπου έχουν διαπραχθεί εγκλήματα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι από εμάς. Αλλά αυτή η δικαιοσύνη πρέπει να είναι καλύτερη από οποιαδήποτε δικαιοσύνη θα μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτούς. Διαφορετικά, τι έχουμε πετύχει;
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε καταπιεί είναι ότι ο ολιγάρχης είναι "ξεχωριστός". Δεν είναι, είναι απλά ανθρώπινα όντα, ακριβώς τα ίδια με τους υπόλοιπους από εμάς, με όλες τις ίδιες ιδιότητες και αδυναμίες.
Ενώ συνεργάζονται και κατευθύνουν τις ατζέντες ώστε να εξυπηρετούν τους γενικότερους στόχους τους, οι ολιγάρχες δεν έχουν όλοι το ίδιο μυαλό και δεν συμφωνούν πάντα. Η ιστορία, ιδίως η πολιτική ιστορία, είναι σε μεγάλο βαθμό μια καταγραφή των συγκρούσεων μεταξύ τους, όσο και ένα χρονικό του αγώνα μας.
Ο Αριστοτέλης και ο Πολύβιος κατάλαβαν ότι το πρόβλημα είναι, και ήταν πάντα, ότι ο μεγάλος πλούτος ενισχύει πολιτικά τους ανθρώπους. Όταν οι ανυπολόγιστα πλούσιοι άνθρωποι ενεργούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, ποιος είναι ο σκοπός τους; Δεν μπορεί να είναι απλώς η συγκέντρωση περισσότερου πλούτου. Γιατί να θέλετε περισσότερο από κάτι που ήδη έχετε σε υπερβολική αφθονία.
Το προσωπικό συμφέρον των ολιγαρχών εξυπηρετείται με την επέκταση της εξουσίας τους. Αυτό δεν είναι επιχείρημα κατά του πλούτου, είναι επιχείρημα κατά ενός πολιτικού συστήματος του οποίου ηγούνται εκείνοι που έχουν ως πρωταρχικό στόχο περισσότερη εξουσία.
Συλλογικά, είμαστε εξίσου υπεύθυνοι για την καταπίεσή μας στα χέρια των ολιγαρχών. Τους επιτρέψαμε παθητικά να κυβερνούν πίσω από την κουρτίνα, ενώ γνωρίζαμε ότι ήταν εκεί.
Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη μας για ό,τι έχουν κάνει. Ούτε μπορούμε να αποφύγουμε την ευθύνη να τερματίσουμε αυτό το ολέθριο σύστημα, όπως δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη μας να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο.
Η κυριαρχία των ολιγαρχών δεν συνεισφέρει απολύτως τίποτα στην κοινωνία. Απλώς μας εκμεταλλεύονται για τους δικούς τους σκοπούς και περιορίζουν την ανθρώπινη κοινωνική, οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Τα τμήματα της θεωρίας των ελίτ που ισχυρίζονται ότι εξηγούν "επιστημονικά" το αναπόφευκτο των ολιγαρχών είναι παπαρολογία.
Ο ορισμός του παρασίτου είναι:
Ένας οργανισμός που ζει πάνω ή μέσα σε έναν άλλο και αντλεί την τροφή του από αυτόν.
Ο ορισμός της κοινωνικής τάξης είναι:
Μια ομάδα ανθρώπων μέσα σε μια κοινωνία που έχουν την ίδια κοινωνικοοικονομική κατάσταση.
Ο μόνος κοινωνικοοικονομικός ομότιμος ενός ολιγάρχη είναι ένας άλλος ολιγάρχης. Η συλλογική τους επίδραση στην παγκόσμια κοινωνία είναι παρασιτική.
Όλοι οι κρατικοί θεσμοί είναι ευθυγραμμισμένοι για να μας ενθαρρύνουν να αποκαλούμε τους ολιγάρχες "ελίτ". Μας λένε τώρα ότι το να μιλάμε γι' αυτούς με απαξιωτικούς όρους συνιστά "έγκλημα μίσους". Ωστόσο, το να μιλάμε γι' αυτούς με αχαλίνωτο σεβασμό είναι απολύτως αποδεκτό.
Το όλο νόημα της λογοκρισίας και των απειλών είναι να μας μηχανεύσουν κοινωνικά και να μας ελέγξουν. Μας λένε να σεβόμαστε τους ολιγάρχες και αν δεν το κάνουμε να περιμένουμε να τιμωρηθούμε. Αν δεν απελευθερωθούμε από τις γλωσσικές αλυσίδες που δεσμεύουν τις σκέψεις μας και ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο συζητάμε τα κοινωνικά μας προβλήματα, κάτι που σίγουρα είναι η κυριαρχία των ολιγαρχών, την έχουμε πατήσει.
Είμαι αντίθετος, για ηθικούς λόγους, στο να προκαλείται σε οποιονδήποτε βλάβη. Θέλω να δω τη δικαιοσύνη να επικρατεί. Αλλά δεν θα με αναγκάσει κανείς να αναφέρομαι σε ανθρώπους που αποτελούν απειλή για μένα και τους αγαπημένους μου με απεριόριστο σεβασμό.
Οι ολιγάρχες είναι η "τάξη των παρασίτων".
Δικτυογραφία:
The Parasite Class - Iain Davis Substack
https://iaindavis.substack.com/p/the-parasite-class
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου