Μέσα από τις εικόνες του ορυμαγδού, της καταστροφής, και του ολέθρου, που προσλαμβάνουμε στις οθόνες μας, από την άνεση των καναπέδων μας, αναδύεται συγχρόνως και μία θλιβερή, απωθητική, και ιδιαζόντως άθλια εικόνα που μας αφορά. Κι αυτό διότι, μέσα από την τηλεοπτική κάλυψη των γεγονότων της Ουκρανίας, αναδύονται, αξιολογούνται, και αποκαλύπτονται πρόσωπα αόρατα μέχρι πρότινος που όμως κατείχαν μέχρι πρόσφατα ευαίσθητες θέσεις-κλειδιά στην υπηρεσία της πατρίδας μας. Αναφέρομαι σε έναν συρμό από πάλαι ποτέ υψηλόβαθμους ηγήτορες των ενόπλων μας δυνάμεων που, με ελάχιστες κτυπητές ευτυχώς εξαιρέσεις, δίκην μαϊντανών περιδιαβαίνουν στις τηλεοπτικές οθόνες, κομπάζοντας με περισπούδαστες αερολογίες, μωρολογίες, και κενολογίες περί των δρώμενων και των μελλούμενων όχι τόσο στα πολεμικά μέτωπα, όσο στις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές εμπλοκές που προκαλεί ή θα προκαλέσει η ουκρανική κρίση.
Προκαλεί όντως αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι σχεδόν όλοι τους, αντί να αναφέρονται στο πεδίο που αυτοί υποτίθεται ότι θα έπρεπε να γνωρίζουν, και να περιορίζονται αυστηρά σε αυτό, αναλίσκονται σε επικλήσεις ειρήνης εν ονόματι της ανθρωπιστικής κρίσεως, σε εξορκισμούς και αφορισμούς, σε ευχολόγια και αεροβασίες. Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς αδυνατούν να αντιληφθούν το στρατηγικό σχέδιο της Ρωσίας, και ερωτώμενοι ξύνουν με περισσή έπαρση την κεφαλή τους ομφαλοσκοπούντες για το αν επίκειται ρωσική επίθεση στο Κίεβο ή όχι, τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι Ρώσοι θα ασχοληθούν με αυτό, μόνον όταν θα έχουν εκπληρώσει πρώτα τους κύριους εδαφικούς στόχους τους, την πλήρη δηλαδή κατάληψη της ανατολικής λωρίδας της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της νότιας παράκτιας ζώνης της, εδαφών που θεωρούν αυτοδικαίως ρωσικά εδραζόμενοι σε ιστορικούς και εθνοφυλετικούς λόγους.
Αναφερόμενοι δε στην αντίσταση των Ουκρανών, οι πλείστοι εξ αυτών επαινούν το «ταμπούρωμα» του στρατού τους μέσα στις πόλεις, ως ευφυές και ηρωικό, αγνοώντας την υποχρέωση ενός συγκροτημένου στρατού που σέβεται το όνομα και την αποστολή του να επιδείξει την ανδρεία του και την στρατηγική του δεινότητα αντιμετωπίζοντας τον εχθρό στο πεδίο της μάχης, και όχι με στρατιώτες κρυμμένους και καλυπτόμενους πίσω από τις πλάτες και μέσα στα σπίτια των αμάχων. Ένα γεγονός που έχει τις τραγικές συνέπειες που όλοι μας παρακολουθούμε, με τις απώλειες αθώων ζωών και τις συνταρακτικές καταστροφές των σπιτιών, των περιουσιών, και ολοκλήρων των πόλεων, μέσα στις οποίες «λουφάζουν» οι «ανδρείοι» μαχητές του ουκρανικού στρατού, οι εξοπλισμένοι μέχρι τα δόντια από τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» της Δύσεως («ζόφος είναι η αρχαιοελληνική λέξη για την «δύση») για να διεξαγάγουν έναν πόλεμο φθοράς κατά της Ρωσίας και αυτοκτονίας κατά της δικής τους χώρας, της Ουκρανίας. Έναν πόλεμο της Δύσης κατά της Ρωσίας με αποκλειστικά ουκρανικό αίμα. Την ίδια στιγμή που Ρώσοι στρατηγοί και ανώτεροι αξιωματικοί δίνουν το παράδειγμα της ύψιστης ανδρείας αγωνιζόμενοι στην πρώτη γραμμή επικεφαλής των στρατιωτών τους και θυσιαζόμενοι ηρωικά στο πεδίο της μάχης.
Φαίνεται ότι οι δικοί μας άκαπνοι στρατηγοί αγνοούν ότι στην εθνική μας μνήμη δεν παραμένουν οι «λαγουμιτζήδες», οι «λουφαδόροι», και οι «αηλιάδες», αλλά οι μαχητές της πρώτης γραμμής που έπεσαν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Ηλίας και ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, ο Παπαφλέσσας και ο Καραϊσκάκης. Αυτοί είναι οι πραγματικοί «στρατηγοί» που εμπνέουν τους στρατιώτες τους, και μόνο κάτω από μια τέτοια ηγεσία αξίζει τον κόπο να πολεμήσουν, όταν η ανάγκη το απαιτήσει, τα παιδιά της Ελλάδος. Ευτυχώς για την πατρίδα μας υπήρξαν και στην νεότερη ιστορία μας, και θα υπάρξουν και στο μέλλον, τέτοια φωτεινά παραδείγματα, ηγήτορες όπως ένας Παύλος Μελάς στη Μακεδονία, ένας Κωνσταντίνος Δαβάκης στο έπος της Αλβανίας, ένας Γρηγόρης Αυξεντίου και ένας λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος στην πολύπαθη Κύπρο.
Όμως η έπαρση της ανοησίας δεν περιορίζεται μόνο σε όσα προανέφερα. Επεκτείνεται σε μία χορεία ανιστόρητων δημοσιογράφων, μολυσμένων από την στρεβλωτική προπαγάνδα των εκφυλισμένων «κατ’ επίφαση δημοκρατιών» της Δύσης, και σε ένα πλήθος φτιασιδωμένων τηλε-παρουσιαστριών που χλιμιντρίζουν αγέρωχα, επιδεικνύοντας με ηδυπάθεια το ανεγκέφαλο των ανοησιών τους.
Και το κερασ(τ)άκι στην τούρτα: η ανακήρυξη περίπου σε εθνικό ήρωα του φυγάδα προξένου της Μαριούπολης, την στιγμή ακριβώς που η εκεί ιστορική ελληνική κοινότητα είχε την ανάγκη μιας επίσημης ελληνικής εκπροσώπησης για να αντιμετωπίσει τα δεινά (τα υφιστάμενα και τα επικείμενα) που ενδεχομένως να την οδηγήσουν στον αφανισμό της. Ελλάς το μεγαλείο σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου