Χωρίς αμφιβολία υπάρχει μεγάλη λαϊκή αγανάκτηση για την παρακμή που παρατηρείται στην χώρα μας, πολιτική, ηθική, οικονομική, παραγωγική, πολιτιστική, καθώς και για την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ταυτότητας. Η μεγαλύτερη αγανάκτηση είναι κατά του υπάρχοντος πολιτικού, κομματικού συστήματος, που ασχέτως ιδεολογίας, όλα τα κόμματα φαίνεται να ακολουθούν την ίδια πολιτική η οποία υπαγορεύεται από ξένες δυνάμεις, παρά τους μεταξύ τους διαπληκτισμούς που στοχεύουν στην αρπαγή της εξουσίας και όχι στην ανάπτυξη της χώρας. Δυστυχώς υποστηρίζονται από μεγάλη μερίδα του λαού που, είτε από συμφέρον και εξάρτηση, είτε από άγνοια, αλλά είτε και από τον εκμαυλισμό που προκαλεί η υφιστάμενη προπαγάνδα, τους συντηρεί στο πολιτικό προσκήνιο
Υπάρχουν πολλές προσπάθειες δημιουργίας κομμάτων και κινημάτων εκτός Βουλής που επικαλούνται στην σωτηρία της πατρίδος αλλά παραμένουν ανίσχυρα και απομονωμένα χωρίς μαζική λαϊκή υποστήριξη. Ένα μεγάλο εμπόδιο είναι η άμυνα του ίδιου του συστήματος που εμποδίζει την δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου που θα καταργούσε τα προνόμιά του. Η άμυνα αυτή συνίσταται στο να μονοπωλεί τα μέσα πληροφόρησης του λαού, στην αλλοίωση των εννοιών της δημοκρατίας και της ισονομίας, στην ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης αλλά και στην δολιοφθορά των δημιουργουμένων κινημάτων, ακόμη δε και στην δημιουργία άλλων υπό δικό του έλεγχο ώστε να διασπά τους αντιθέτους και να παραμένουν εκτός Βουλής. Σε αυτό εξάλλου αποσκοπεί και ο σχεδιαζόμενος νόμος του Υπουργού κ. Βορίδη για την επιδότηση μικρών κομμάτων του 1% ώστε να ενθαρρύνει την δημιουργία πολλών εκ των αντιθέτων που θα διασπείρουν τους ψηφοφόρους και θα παραμείνουν εκτός Βουλής.
Εκτός από την άμυνα του συστήματος,η δυσκολία συνένωσης των πατριωτικών κομμάτων και κινημάτων είναι μεν οι φιλοδοξίες και η προσωπική αντίληψη των ιδρυτών τους, αλλά και η έλλειψη ενιαίων αξιών και πολιτικών προγραμμάτων. Κυρίως όμως η έλλειψη ενός αναγνωρισμένου και κοινώς αποδεκτού ηγέτη που θα εμπνεύσει και θα συνενώσει τον λαό όχι ενάντια στην εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά ενάντια στο ίδιο το πολιτικό σύστημα που καπηλεύεται την εξουσία με το πρόσχημα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.
Μέχρι τώρα, ένα τμήμα του λαού έχει παρασυρθεί από την διεκδίκηση των κακώς νοουμένων ατομικών δικαιωμάτων και της προσωπικής οικονομικής και καταναλωτικής ευχέρειας και αδιαφορεί για την πολιτική ζωή πιστεύοντας ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε. Άλλοι πάλι, παρασυρμένοι από την στενή δημοκρατική αντίληψη που στερείται της γνώσεως λειτουργίας της κοινωνίας, κυρίως δε, οι προερχόμενοι από αριστερές ιδεολογίες. Αυτοί, αν και καλοπροαίρετοι, νομίζουν ότι ο λαός έχει την δυνατότητα αυτό-οργάνωσης και δεν χρειάζεται ηγεσία για την σχεδίαση των αγώνων του, την ανάληψη της εξουσίας και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων της ελευθερίας, της δικαιοσύνης αλλά και της εθνικής του ανεξαρτησίας και επιβίωσης.
Παράδειγμα αποτελούν τα μαζικά συλλαλητήρια διαμαρτυρίας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για την εκχώρηση Μακεδονικής ταυτότητας σε μη Έλληνες που όχι μόνο δεν απέτρεψαν την προδοσία αλλά το σύστημα χαρακτήρισε τους συμμετάσχοντες ως εθνικιστές φασίστες και πατριδοκάπηλους.
Η αποτυχία αυτής της μαζικής λαϊκής κινητοποίησης, αν και ήταν αποτέλεσμα της άοκνης προσπάθειας και συμβολής αγνών πατριωτών, οφείλεται στο ότι κανένας από τους κύριους ομιλητές τόσο στην Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα, παρά τα εύστοχα και καίρια επιχειρήματά τους για τις ευθύνες των συστημικών πολιτικών κομμάτων, αδιαφόρως ιδεολογικής τοποθέτησης, δεν ανέλαβε την ευθύνη να ηγηθεί ενός πολιτικού κινήματος που θα απέτρεπε την προδοσία όχι μόνο της Μακεδονίας αλλά θα εμάχετο και για την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, η έλλειψη της οποίας ήταν και η βασική αιτία της προδοσίας.
Να υπενθυμίσουμε ότι η έλλειψη εθνικής ανεξαρτησίας οφείλετο στα μνημόνια που μας επέβαλαν οι σοσιαλιστές ενώ «λεφτά υπήρχαν» και ότι ο σχεδιασμός της προδοσίας της Μακεδονίας είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ένωσης και πρωτοπαλίκαρά της κομμουνιστές, και ολοκληρώθηκε με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και της ΕΕ και πρωτοπαλίκαρά τους γιαλαντζί αριστερούς, και επίκουρούς τους γιαλαντζί δεξιούς ‘πατριώτες’.
Και για να επανέλθουμε στο θέμα δημιουργίας ενιαίου εθνικού μετώπου, ας δούμε τις υπάρχουσες προτάσεις εκτός από τα διάφορα αρχηγικά κόμματα που διεκδικούν την είσοδό τους στην Βουλή αποδεχόμενα τους όρους του φερώνυμου ‘δημοκρατικού’ συστήματος. Κατ’ αρχήν έχουμε την πρόταση της ομάδος με το όνομα Πνύκα 21 και συντελεστές μέλη της οργανωτικής επιτροπής των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία. Η Πνύκα 21 προτείνει την διεξαγωγή ενός άτυπου μεν αλλά πολιτικά ισχυρού Δημοψηφίσματος, που εάν συγκεντρώσει περί τα δύο εκατομμύρια συμμετοχές, θα αποτελέσει την απαρχή δημιουργίας του ποθουμένου πατριωτικού μετώπου το οποίο θα δημιουργήσει το πολιτικό πρόγραμμα και θα αναδείξει έναν δημοκρατικά εκλεγμένο και γενικά αποδεκτό αρχηγό ο οποίος θα διεκδικήσει την εξουσία για την εφαρμογή του πολιτικού προγράμματος.
Μπορείτε να δείτε τις θέσεις της ομάδας αυτής πληκτρολογώντας πνύκα-21.gr στο google.
Μία άλλη σοβαρή προσπάθεια γίνεται από την ομάδα Γέφυρα Διεξόδου, τις θέσεις της οποίας μπορείτε να δείτε αλλά και να ακούσετε σε βίντεο πληκτρολογώντας di-exodos.gr στο google. Ο εθνικά ενιαίος αυτός πολιτικός σχηματισμός απευθύνεται στον Ελληνισμό εντός και εκτός της Ελλάδος και ετοιμάζεται για τις επόμενες εκλογές σε στάδια που περιλαμβάνουν αρχικά μεν τις αρχές και τις αξίες στις οποίες στηρίζονται, ακολουθεί η δημιουργία του πολιτικού προγράμματος, η εκλογή αρχηγού και η διεκδίκηση της εξουσίας.
Και εδώ βλέπουμε μία μη αρχικά αρχηγική ομάδα η οποία σε σχέση με την Πνύκα-21 δεν βάζει ως περιορισμό την αρχική συμμετοχή ενός σημαντικού αριθμού πολιτών, κάτι που εάν δεν επιτευχθεί, ακυρώνεται η δράση της.
Επικρατεί η αντίληψη ότι τόσο αυτά όσο και τα άλλα κινήματα πρέπει να προσπαθήσουν να συνεργαστούν για να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα, καθόσον οι απόψεις τους για τα συμβαίνοντα στον τόπο, λίγο πολύ συμφωνούν στα περισσότερα θέματα που αφορούν τον εκδημοκρατισμό με την αναθεώρηση του Συντάγματος, την οικονομία, την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική και θαλάσσια επικράτεια, την ατομική δραστηριότητα υπό όρους εθνικής ανάπτυξης, την Ορθοδοξία και την παιδεία με στόχο την διατήρηση του πολιτισμού και της εθνικής μας ταυτότητας. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι η καιροσκοπία ορισμένων που σαν προϋπόθεση της δικής τους συμμετοχής θέτουν τις δικές τους φιλοδοξίες και όχι το όφελος της πατρίδος, οι ιδεοληψίες που έχουν επικρατήσει στον τόπο περί αριστεράς και δεξιάς, χωρίς καν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων, καθώς και οι διεθνιστικές, εθνομηδενιστικές αντιλήψεις που υποστηρίζονται από τα ολοκληρωτικά δεξιά και αριστερά συστήματα που θέλουν τον άνθρωπο υποχείριο της εξουσίας.
Η άποψη του γράφοντος είναι ότι υπάρχει μεγάλη δυσπιστία στον κόσμο ως προς τις υποσχέσεις μη αναγνωρίσιμων, αν και ειλικρινών τιμίων ανθρώπων και ότι η δήθεν δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης αρχηγού από την βάση δεν είναι σύμφωνη με την φυσική εξέλιξη της κοινωνίας. Βασικό παράδειγμα αποτελεί η ασυμφωνία των συντελεστών της επανάστασης του 1821 που παρά τους αγώνες τους, τελικά επεβλήθη βασιλεύς έξωθεν. Ο αρχηγός είναι αυτός που συνενώνει τον κόσμο με βάση, αφενός τις προτάσεις του και αφετέρου το ήθος και την αποδεδειγμένη ικανότητά του να αναλάβει ένα τέτοιο έργο.
Για την επίτευξη ενός τέτοιου έργου όπως είναι η συνένωση του λαού σε ένα ενιαίο μέτωπο υπό της σημερινές συνθήκες, εκτός των άλλων χρειάζονται χρήματα και ο αρχηγός θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να τα βρει είτε διαθέτοντας δικά του, είτε πείθοντας και άλλους πατριώτες, ακόμη και τον απλό πολίτη, να τα διαθέσουν προς το καλό της πατρίδος. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα από τα καθήκοντα των οπλαρχηγών της επανάστασης ήταν η συντήρηση των πολεμιστών συντρόφων τους και ότι τα περισσότερα προήρχοντο από την Φιλική Εταιρεία και από την ελίτ της εποχής εκείνης που διέθεσαν τις περιουσίες τους για την απελευθέρωση της πατρίδος.
Δυστυχώς σήμερα η ελίτ ενδιαφέρεται για τα δικά της κέρδη αδιαφορώντας για την κατάντια του έθνους. Ας ελπίσουμε ότι υπάρχουν ακόμη πατριώτες με αγάπη και αυτοθυσία για την πατρίδα που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουν. Όταν έλθει η ώρα αυτή, ας ακούσουμε το κάλεσμα του ποιμένος συμμορφούμενοι στον κοινό αγώνα και ας κωφεύσουμε στις σειρήνες του ευδαιμονισμού και της ατομικής εξασφάλισης που μας έχουν οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού.
Καθηγητής Ηλίας Σταμπολιάδης
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός
Χαλκίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου