Του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου
Αυτός ο μέγας φωστήρ και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος κατήγετο από την μεγαλόπολιν Αντιόχειαν, υιός ων γονέων ευσεβών, πατρός μεν Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Ανθούσης. Ευθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του πολλήν αγάπην και ερωτα είχεν ο Άγιος αυτός εις τους λόγους και τα μαθήματα, διό εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλην την σοφίαν των Ελλήνων και των Χριστιανών και έγινεν άκρος κατά την λογικήν και ρητορικήν τέχνην και πάσαν επιστήμην. Όθεν διά την προκοπήν και αρετήν του από μεν τον άγιον Μελέτιον τον πατριάρχην Αντιοχείας έγινεν αναγνώστης, από δε τον Αντιοχείας Φλαβιανόν έγινε διάκονος και πρεσβύτερος.
Πολλούς δε λόγους συνέταξεν ο χρυσούς αυτού κάλαμος, σχεδόν υπερβαίνοντας αριθμόν, περί τε μετανοίας και περί της των ηθών ευκοσμίας και καταστάσεως, και πάσαν σχεδόν ηρμήνευσε την Θεόπνευστον Γραφήν. Επειδή δε Νεκτάριος ο Κωνσταντινουπόλεως πατριάρχης εκοιμήθη εν Κυρίω, διά τούτο με την ψήφον των επισκόπων και με την προσταγήν του βασιλέως Αρκαδίου προσεκλήθη ο μακάριος αυτός Ιωάννης από την Αντιόχεια και έγινε κανονικώς πατριάρχης της βασιλίδος των πόλεων.
Τόσον δε πολλά επέδωκεν ο αοίδιμος τον εαυτόν του εις την άσκησι και εγκράτεια, ώστε έτρωγε μόνον τον χυλόν του κριθαριού και πάλιν από αυτόν δεν εχόρταινεν, αλλ’ ολίγον τι μετελάμβανε. Καί ύπνον δε ολίγον εκοιμάτο, όχι επί κλίνης αναπαυόμενος, αλλ’ ιστάμενος ορθός και από σχοινιών βασταζόμενος· όταν δε πολλά εκουράζετο, τότε ολίγον εκάθητο. Τότε δε και περισσότερον εσχόλαζε και κατεγίνετο ο θείος πατήρ εις τας ερμηνείας των θείων Γραφών και εις τας διαλέξεις και διδασκαλίας, διά μέσου των οποίων πολλούς εις θεογνωσία και μετάνοια έφερε.
Τόσην δε υπερβολική φιλανθρωπία είχεν εις τους πτωχούς και δεομένους ο Χριστού μιμητής, ώστε έγινε και εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα φιλοπτωχείας. Διά τούτο και με τους εν εκκλησία λόγους εδίδασκεν όλους τους Χριστιανούς να αγαπούν μεν και να ενεργούν την αρετή αυτήν της φιλοπτωχείας, να απέχουν δε από την πλεονεξία.
Δι’ αυτό διά την αιτίαν αυτήν πρώτον προσέκρουσε εις την βασίλισσαν Ευδοξίαν και εις έχθραν μετ’ αυτής κατέστη. Επειδή αυτή μεν ήρπασε τον αμπελώνα μιας χήρας Καλιτρόπης ονομαζόμενης, η οποία εφώναζε ζητούσα το κτήμα της, ο δε Άγιος εσυμβούλευε αυτήν να μη κρατή το ξένον πράγμα, και επειδή εκείνη δεν επείθετο την ήλεγχε και εθεάτριζεν ο άγιος με το παράδειγμα της Ιεζάβελ. Όθεν η Ευδοξία αγριωθείσα ως θηρίον κατέβασε τον Άγιον από τον θρόνον του, το πρώτον μεν μόνη, το δεύτερον δε και διά των επισκόπων εκείνων, οί οποίοι ηκολούθουν περισσότερον εις τας δυναστείας και υπολήψεις των αξιωματικών αρχόντων, παρά εις την ευσέβειαν και εις τους θείους νόμους· έπειτα πάλιν αποκατέστη ο Άγιος εις τον θρόνον του.
Τελευταίον δε εξωρίσθη ο Άγιος εις την Κουκουσόν της Αρμενίας και εκεί υπομείνας θλίψεις πολλάς και πολλούς απίστους οδηγήσας εις την θεογνωσία παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού εν έτει 407. Ο δε κατά πλάτος βίος του αγίου γράφει ότι μετά την από του θρόνου καταβίβασι και εξορία του θείου πατρός όσοι επίσκοποι συνήργησαν εις αυτήν, όλοι εβασανίσθησαν πρότερον εκ Θεού με δεινός και πολλάς ασθενείας και έπειτα απέθανον. Η δε Ευδοξία πρώτη έπαθε τας ασθενείας αυτάς, επειδή και πρώτη αυτή παρενόμησε και έγινε πρόξενος απωλείας και εις τους επισκόπους. Λέγουν δε ότι μετά τον θάνατον της, διά να άποδειχθή η αδικία, την οποίαν έκαμε εις τον μέγα Χρυσόστομον, εκινείτο και έτρεμεν ο τάφος της εις διάστημα χρόνων ολοκλήρων τριακοντα-δύο. Ότε δε ανεκομίσθη το λείψανον του Αγίου εις Κωνσταντινούπολι και απετέθη, όπου τώρα είναι, τότε και ο τάφος εκείνης εστάθη και πλέον δεν έτρεμεν…
Ενθρονίστηκε και νεκρός ο Μέγας Χρυσόστομος!
Του Γιώργου Θαλάσση
Ένα βράδυ στον δρόμο για την εξορία ο διωχθείς από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο Ιωάννης Χρυσόστομος είδε μπροστά του τον Άγιο Βασιλίσκο που είχε μαρτυρήσει στα χρόνια του Μαξιμιανού να του λέει…
“Θάρρος, αδερφέ Ιωάννη, γιατί αύριο θα είμαστε μαζί”. Εκεί κοντά, στα Κόμανα του Πόντου και στον τάφο του Αγίου Βασιλίσκου κοινώνησε για τελευταία φορά Σώμα και Αίμα Χριστόυ και αναφωνώντας «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν, Αμήν» παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Χριστού.
31 χρόνια μετά (438 μ.Χ) ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος προσπάθησε να μεταφέρει το Άγιο Λέιψανο του Χρυσοστόμου στην Βασιλεύουσα χωρίς όμως επιτυχία αφού ο Άγιος αρνείτο μένοντας ακίνητος κατά τρόπο θαυματουργικό. Τότε συνέβει κάτι το συγκλονιστικό. Ο Αυτοκράτωρ συνέταξε γράμμα μετανοίας που έλεγε τα εξής:
«Ἐπειδή νομίσαμε ὅτι καὶ τὸ δικό σου σῶμα, τίμιε Πάτερ, εἶναι νεκρό σὰν τῶν ἄλλων, θελήσαμε ἁπλὰ νὰ τὸ μεταφέρουμε κοντά μας. Γι᾽ αὐτό καὶ εὔλoγα ἀποτύχαμε. Ἐσὺ ὅμως, τιμιώτατε πάτερ, ποὺ δίδαξες τὴ μετάνοια γιὰ ὅλους, συγχώρεσε μας. Χάρισέ μας τὸν ἑαυτό σου, σὰν πατέρας στὰ παιδιά ποὺ τὸν ἀγαποῦν, καὶ δῶσε μας χαρὰ μὲ τὴν παρουσία σου».
Η Αυτοκρατορική επιστολή ταξίδεψε στο Πόντο και κατατέθηκε πάνω στο Ιερό λείψανο του Αγίου και ώ του θαύματος η μεταφορά κατέστη δυνατή και ο Μέγας αυτός Άγιος της Οικουμένης γύρισε στην Αιώνια Βασιλεύουσα με βασιλικές τιμές και πομπή που οδηγούσε στο θρόνο του!
Εκεί στον καθεδρικό ναό της Αγίας Ειρήνης (η Αγιά Σοφιά του Ιουστινιανού θα χτιζότανε ένα αιώνα μετά), στον θρόνο του, τοποθετήθηκε το Αγιασμένο και άφθαρτο λείψανό του με τις ιαχές και επεφημίες του κόσμου να βροντοφωνάζουν: «Ἀπόλαβέ σου τὸν θρόνον, Ἅγιε».
O μεγάλος Άγιος της Πίστης μας είναι πάντα μαζί μας και πρευσβεύει για εμάς. Μέσα από τα Άγια λείψανά του τον ακουμπάμε, τον νιώθουμε και αγγίζοντας το άφθαρτο χέρι του στην Ι.Μ. Φιλοθέου παίρνουμε την ευχή του.
Ασπαζόμενοι την Αγία κάρα του και το άφθαρτο αυτί του στην Ι.Μ.Βατοπαιδίου του ψιθυρίζουμε νοερά… Άγιε του Θεού Ιωάννη Χρυσόστομε πρέσβευε υπέρ ημών.
Λόγοι Σοφίας Περί Γάμου και Οικογενείας – του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Ο γάμος δεν αποτελεί έμπόδιο για τήν αρετή
«Καί όταν ο Νώε ήταν πεντακοσίων ετών έγεννησε τρεις υιούς»(Γέν. 5,32). Βλέπε πάλι άλλο δίκαιο μέ τή γυναίκα καί τά παιδιά του. Κατόρθωσε καί αύτός πολύ νά εύαρεστήσει τον Θεό καί προτίμησε τον δρόμο τής άρετής, άντίθετα σέ όλους τους άλλους καί δέν στάθηκε σάν εμπόδιο ούτε ό γάμος, ούτε ή άνατροφή τών παιδιών.
«Ζήτησε ευλαβή καί φιλόσοφη κόρη»
Σάς παρακαλώ λοιπόν καί σάς, νά μή ζητάτε χρήματα καί περιουσία, άλλά χαρακτήρα καί καλοσύνη. Ζήτησε εύλαβή καί εύσεβή κόρη, καί αύτά θά σου είναι πιο ωφέλιμα άπό άμέτρητους θησαυρούς. ‘Άν ζητάς αύτά πού άρέσουν στον Θεό, θά άκολουθήσουν καί τά άλλα, αν όμως παραβλέψεις εκείνα καί τρέχεις σ’ αύτά, ούτε αύτά θά σέ άκολουθήσουν.
Αυτό είναι τό αληθές συνοικέσιο
Αύτό είναι πραγματικό συνοικέσιο, τό νά μήν είναι δηλαδή ό ένας προσκολλημένος στον άλλο μόνον κατά τις εύχάριστες στιγμές, άλλα καί στους κινδύνους. Αύτό είναι σημείο γνήσιας άγάπης, αύτό είναι γνώρισμα πολυτιμότατης φιλίας.
‘Ό αληθινός πλούτος
Αύτη είναι ή πραγματική οικογενειακή ζωή, αύτός είναι πραγματικός σύζυγος, αύτός πού δέν έξετάζει μέ λεπτομέρεια τά λόγια τής γυναίκας του, άλλα υποχωρώντας πολύ έξ αιτίας τής άδυναμίας τής γυναικείας φύσεως, ένα μόνο προσπαθεί νά έπιτύχει, νά διώξει άπό το σπίτι τού τήν ταραχή καί νά σφίγγει τον δεσμό τής ειρήνης καί τής ομόνοιας. Διότι αύτός είναι ό πραγματικός πλούτος, αύτη είναι ή μεγαλύτερη περιουσία, όταν ό άνδρας δέν βρίσκεται σέ διχόνοια μέ τή γυναίκα τού άλλά είναι πρόσκολλημένοι ό ένας στον άλλο, σάν ένα σώμα άκριβώς. Διότι λέγει: «Θά γίνονται οι δύο ένα σώμα» (Γέν. 2, 24). Αύτοί οι άνθρωποι είτε φτωχοί είναι, είτε άσημοι, είναι οι πιο εύτυχισμένοι άπό όλους διότι περνούν τή ζωή τους μέ γαλήνη συνέχεια.
Λιμάνι είναι ή γυναίκα
Σκέψου ότι έξ αιτίας τής έγινες πατέρας καί έχεις παιδιά καί άπό αύτό νά γίνεσαι πιο ήρεμος μαζί της. Δέν βλέπεις τούς γεωργούς πώς περιποιούνται τή γή πού έσπειραν κάτι μέ όποιονδή- ποτε τρόπο, κι άν άκόμη έχει άπειρα έλαττώματα, όπως έάν είναι άγονη, έάν έχει ζιζάνια, άν έπηρεάζεται άπό πλημμύρες λόγω τής θέσεώς της: Αύτό νά κάνεις καί σύ· διότι έτσι πρώτος καί συ θά άπολαύσεις τούς καρπούς καί τή γαλήνη. Διότι ή γυναίκα είναι λιμάνι καί πάρα πολύ μεγάλο φάρμακο γιά τή δημιουργία χαρούμενης διαθέσεως. Άν, λοιπόν, άπαλλάξεις τό λιμάνι άπό τά κύματα καί τούς άνέμους, όταν θά έπιστ ρέψεις άπό τήν άγορά, θά άπολαύσεις πολύ άνεση καί γαλήνη1 άν όμως τό γεμίσεις μέ θορύβους καί ταραχές, κάνεις δυσκολότερο τό ναυάγιο γιά τον εαυτό σου.
Τεκνογονία καί καλή άνατροφή
Καί γιά νά μάθεις ότι τή μητέρα δέν τήν κάνει μόνο ή γέννηση τών παιδιών, ούτε σέ αύτό άποκείται ή άμοιβή … Γι’ αύτό καί εδώ άφού είπε «σωθήσεται διά τής τεκνογονίας», δέν σταμάτησε έδώ, άλλα θέλοντας νά δείξει ότι όχι τό νά γεννήσουμε παιδιά, άλλα το νά άναθρέψουμε παιδιά σωστά, αύτό μας παρέχει μισθό, πρόσθεσε: «έάν παραμείνουν στήν πίστη, στήν Αγάπη καί στον άγιασμό» ( ’Χ’ Τιμ. 2, 15). Αύτό πού λέει σημαίνει τό έξης: Τότε θά λάβεις μεγάλη άμοιβή, άν τά παιδιά πού γεννήθηκαν παραμείνουν στήν πίστη καί στήν άγάπη καί στον άγιασμό. Εάν, λοιπόν, τά οδηγείς σέ αύτά, άν τά παρακινείς, άν τά διδάξεις, αν τά συμβουλέψεις, για τη φροντίδα σου αΰτη σέ περιμένει μεγάλη άμοιβή άπό τον Θεό.
Αγώνας για τη σωφροσύνη
Προπαντός να τούς κρατάμε [τούς νέους, τά παιδιά μας] σέ σωφροσύνη1 διότι αύτό περισσότερο από όλα καταστρέφει τη νεότητα. Καί κοντά σέ αύτά χρειάζονται πολλοί κόποι έκ μέρους μας, πολλή προσοχή. Γρήγορα νά τούς οδηγούμε σέ γάμο, ώστε νά, δέχονται τη νύφη μέ καθαρά καί άγνά τα σώματά τους, αύτοί οι έρωτες είναι θερμότεροι. Αυτός πού είναι φρόνιμος πριν τον γάμο, πολύ περισσότερο θά είναι μετά τον γάμο, ένώ έκείνος πού έμαθε νά πορνεύει πριν τον γάμο, θά τό κάνει αύτό καί μετά τον γάμο. Διότι λέγει: «Στον πόρνο άνθρωπο κάθε τί πού θά τού παρουσιαστεί σάν άρτος, προς κορεσμό τής άχόρταστης έπιθυμίας του, είναι εύχάριστος» (Σόφ. Σείρ. 23, 17). Γι’ αύτό βάζουν στεφάνια στο κεφάλι, σύμβολο τής νίκης, διότι παραμένοντας ανίκητοι, έτσι προσέρχονται στον γάμο, διότι δέν νικήθηκαν από την ηδονή. “Άν όμως κυριευμένος άπό την ήδονη παραδίνει τον έαυτό του σέ πόρνες, γιά ποιο λόγο λοιπόν φέρει στεφάνι στο κεφάλι του, ένώ είναι νικημένος;Αύτά ας τά συμβουλεύουμε, μέ αύτά ας τά νουθετούμε, ας τά φοβερίζουμε, άς τά άπειλούμε, άλλοτε κάνοντας αύτό, καί άλλοτε έκείνο.
Θέλημα τού Θεού η τιμή των γονέων άπό τά παιδιά
Διότι ό Θεός θέλει πάρα πολύ νά τιμώνται οι γονείς άπό τά τέκνα τους καί έκείνους πού κάνουν αύτό τούς αμείβει μέ μεγάλα άγαθά καί δωρεές, ένώ έκείνους πού παραβαίνουν τον νόμο αύτό, τούς τιμωρεί μέ μεγάλες συμφορές καί κακά. Λέγει “Οποιος κακολογεί τον πατέρα του ή τη μητέρα του, νά τιμωρείται μέ θάνατο» (Έξ. 20, 15). Γιά έκείνους πάλι πού τιμούν τούς γονείς λέγει τά έξης: «Τίμα τον πατέρα σου καί τη μητέρα σου ϊνα … μακροχρόνιος γένη έπί τής γής» (Έξ. 20, 12).
από το βιβλίο Παιδαγωγική Ανθρωπολογία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου , Βασιλείου Χαρώνη, Ουρανίας Λανάρα
επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”
ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΩΣ - Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Μαθήτρια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὁ ὁποῖος τῆς ἔστειλε 11 ἐπιστολές ἀπό τό τόπο τῆς ἐξορίας του. Στήν 10η ἐπιστολή τῆς γράφει:
«Πράγματι, ἡ κατάθλιψη εἶναι φοβερό βασανιστήριο τῶν ψυχῶν, εἶναι ἕνας πόνος ἀνέκφραστος καί ποινή πικρότερη ἀπό κάθε ἄλλη ποινή καί τιμωρία. Γιατί μιμεῖται τό σκουλήκι, πού ἔχει δηλητήριο καί προσβάλλει ὄχι μόνον τό σῶμα, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν ψυχή.
Είναι σαράκι πού κατατρώγει ὄχι μόνον τά κόκκαλα, ἀλλά καί τη σκέψη εἶναι ένας δήμιος καθημερινός πού δέν ξεσχίζει μόνον τά πλευρά, ἀλλά καταστρέφει καί τη δύναμη τῆς ψυχῆς· εἶναι καί νύχτα παντοτινή, σκοτάδι χωρίς τό παρα-μικρό φῶς, τρικυμία καί ζάλη, πυρετός κρυφός, πού καίει περισσότερο ἀπό κάθε φλόγα, πόλεμος χωρίς ἀνακωχή, ἀρρώστια πού κάνει σκοτεινά πολλά ἀπό αὐτά πού βλέπουμε.
Γιατί ὁ ἴδιος ὁ ἥλιος καί ὁ καθαρός ἀέρας φαίνεται ὅτι ἐνοχλοῦν ἐκείνους πού ἔχουν αὐτή τη διάθεση καί μεταβάλλει τό μεσημέρι σέ μεσάνυκτα.
Γι’ αὐτό καί ὁ θαυμάσιος προφήτης δηλώνοντας αὐτό ἔλεγε· «ὁ ἥλιος θά δύσει γι’ αὐτούς τό μεσημέρι» (Ἀμώς 8,9),ὄχι μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ ἥλιος ἐξαφανίζεται οὔτε ὅτι διακόπτει τόν συνηθισμένο δρόμο του, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ λυπημένος ἄνθρωπος τό καταμεσήμερο φαντάζεται ὅτι εἶναι νύχτα.
Ἡ σκοτεινή νύχτα δέν εἶναι τέτοια, ὅπως εἶναι ἡ νύχτα τῆς ἀθυμίας, ἡ ὁποία δέν προέρχεται ἀπό φυσικό νόμο, ἀλλά ἀπό σκοτισμό τῆς διάνοιας. Γι’ αὐτό καί εἶναι φοβερή καί ἀφόρητη, ἔχει πρόσωπο ἄσπλαχνο, εἶναι σκληρότερη ἀπό κάθε τύραννο, δέν ὑποχωρεῖ γρήγορα σε κανένα ἀπό ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά τήν διαλύσουν, ἀλλά κρατεῖ πολλές φορές τήν ψυχή πού ἔχει κυριεύσει στερεώτερα ἀπό διαμάντι, ὅταν αὐτή δέν ἀκολουθεῖ τήν κατά Θεόν φιλοσοφία.
Σήκω ἐπάνω καί ἅπλωσε τό χέρι σου στο λόγο μου καί πρόσφερέ μου αὐτήν τήν καλή συμμαχία, γιά νά σε ἀπαλλάξω τελείως ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν πικρῶν σκέψεων.
Γνωρίζοντας αὐτά τά πράγματα, εὐσεβεστάτη κυρία μου, νά κοπιάζεις καί νά ἀγωνίζεσαι καί νά βιάζεις τόν ἑαυτό σου, ἔχοντας τή συμμαχία τῶν λόγων μου, ὥστε νά διώχνεις καί νά ἀπομακρύνεις μέ πολλή ὁρμή τίς ἀπαισιόδοξες σκέψεις πού σέ ταράσσουν καί σοῦ προκα-λοῦν θόρυβο καί ζάλη»
(Ε.Π.Ε. τόμ. 37, 452).
πηγή: Προσκυνητής
όλα τα είδαμε στο ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου