Εμείς, στο διαμέρισμα, είχαμε το κλειδί έξω απ' την πόρτα.
Επίσης όποιος ήθελε έμπαινε.
Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια καλημέρα, έναν καφέ, μια κουβέντα.
Όταν τα σπίτια ήταν φωταγωγημένα, ήξερες πως κάποιος γιορτάζει.
Στις γιορτές πηγαίναμε απρόσκλητοι.
Με κάνα γλυκό, καμιά γλαδιόλα, καμιά κολόνια, κάτι για το καλό.
Τώρα ζούμε στην εποχή με τα κλειδωμένα σπίτια , τα κλειδωμένα κινητά, τους κλειδωμένους τοίχους, τις κλειδωμένες αναρτήσεις - μόνο για φίλους, τα κλειδωμένα μυαλά, τις κλειδωμένες ψυχές.
Όλα λειτουργούν με pin.
Ανταλλάσσουμε καλημέρες στο 'φβ' και απαντούμε με 'λάϊκ'.
Στις γιορτές στέλνουμε ευχές στους τοίχους γνωστών και αγνώστων και μας απαντούν με 'λάϊκ'.
Ούτε μια γλαδιόλα, ούτε μια πάστα 'σεράνο', ούτε μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα χαζολόγημα, μια πόρτα ανοιχτή....
.jfif)
.jpg)
1 σχόλιο:
Νοερά τα θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια τα παλιά ..... και νοερά και λυπημένα ζούμε το σήμερα ..... με κλειδαμπαρωμένες πόρτες σαν ελεύθεροι πολιορκημένοι, χωρίς τους γείτονες να γνωρίζουμε και με τους φίλους να επικοινωνούμε με μέηλ και μέσω face book όποτε μας δόξει.. .... Το πάλαι ποτέ δεν ξανάρχεται .... Πάνε οι παλιές καλές εποχές ... Το μέλλον χάραξε πλέον η νέα αταξία πραγμάτων,της απιστίας, της ασυδοσίας, της ισοπέδωσης συνειδήσεων, των εγκλημάτων, των διαρρήξεων, της απομόνωσης, της αδιαφορίας και όσοι "υπάκουοι" προσέλθετε και προσαρμοσθείτε και όσοι "πιστοί" αντισταθείτε πριν αλωθείτε ....
Ακίνητοι φρουροί
συμβολίζουν περασμένα μεγαλεία.
Μα ήταν άραγε έτσι;
Όταν χοντροκομμένοι βοσκοί
έκαναν επανάσταση
ήρθαν καλαμαράδες
κι έγιναν ξενόδουλοι
δυνάστες στο λαό μας.
Ξένοι βασιλιάδες θρονιάστηκαν
πάνω στον σβέρκο μας
και δεν ξεκολλούσαν.
Κόμματα με ξένα χρώματα
κυβέρνησαν και κυβερνούν
τον τόπο.
Μας άλλαξαν την περπατησιά
τα ρούχα, την ομιλία
και λες
πότε ήταν αυτά
τα περασμένα μεγαλεία;
Ίσως μόνο στ’ αρχαία χρόνια.
Ίσως μόνο για τότε
αξίζει αυτή η κουβέντα να ειπωθεί.
Ο Γρηγόρης Σακαλής
-Κ. Καρυωτάκης, «Σε παλιό συμφοιτητή»
Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.
Δε θα ‘ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ’ όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.
Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ’ άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα ‘χουν της Ειρήνης.
Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα’ ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.
Θ’ ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα ‘ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα ‘ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.
[πηγή: Κώστας Καρυωτάκης, Άπαντα, Ερμής, Αθήνα, 2004]
Ρόμπερτ Μπερνς, «Στις παλιές στιγμές»
Ξεχνιούνται οι παλιοί γνωστοί,
απ’ το μυαλό του χθες;
Ξεχνιούνται οι παλιοί γνωστοί,
κι οι παλιές στιγμές;
Στις παλιές στιγμές, φίλε μου,
στις παλιές στιγμές,
άλλη μια κούπα σεβασμού
στις παλιές στιγμές.
Κι η κούπα σου θα ύψωθεί !
κι η δική μου όπως και χθες !
Άλλη μια κούπα σεβασμού,
στις παλιές στιγμές.
Πάρε το χέρι φίλε μου!
Δως το δικό σ’ αν θες!
για μια φιλία καλή γουλιά,
στις παλιές στιγμές…
ΑΑ
Δημοσίευση σχολίου