Η εποχή εκείνη έχει πολλές ομοιότητες με την σημερινή χρονική περίοδο της Ελλάδος, έχει βέβαια και ουσιαστικές διαφορές.
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ σε γενικές γραμμές, και τότε δεν μπορούσαμε πλέον να δανεισθούμε και ήλθαν στην χώρα μας, οι τότε δανειστές και μας επέβαλαν, οι παλαιότεροι τα θυμούνται, τα μονοπώλια σε ορισμένα είδη ανάγκης και μέσα, για 50-100 χρόνια (σπίρτα, μετακινήσεις κ.λπ.), από τα κέρδη των οποίων εγένετο η πληρωμή τους χρέους της Ελλάδος. Έτσι! σε κάποιο χρονικό διάστημα και με κάποιους συμβιβασμούς με τους δανειστές, λύθηκε η οικονομική πολιορκία της χώρας μας. Και! όχι μόνον, αλλά με τις δυναμικές και άξιες τότε πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, μετά ακόμη και την Στρατιωτική πανωλεθρία του 1897 της Πατρίδας μας, επέτυχαν! μέσα σε 10 χρόνια να ξαναδημιουργήσουν μια αξιοσημείωτη ελληνική οικονομία και έναν ισχυρότατο ελληνικό Στρατό με τον οποίο επέτυχαν το θαύμα των Βαλκανικών Αγώνων, με αποτέλεσμα να διπλασιάσουν την Ελλάδα.
Σήμερα βρεθήκαμε πάλι στην ίδια κατάσταση και ήλθαν πάλι οι τότε δανειστές μας και μας επέβαλαν σε πρώτη φάση, τα σκληρά αυτά οικονομικά μέτρα. Και! να είναι μόνον αυτά; Υπάρχει ένας γενικός κανόνας στη ζωή δεν μπορεί κανείς να ζει με δανεικά, το τέλος είναι γνωστό. Επομένως εάν δεν αλλάξει η πολιτική νοοτροπία της Ελλάδος και δεν αλλάξουν, τρόπο σκέπτεσθε οι Έλληνες, και ο πιο αισιόδοξος σκεπτόμενος Έλληνας, δεν ελπίζει βελτίωση της κατάστασης.
ΔΙΑΦΟΡΕΣ: Ο τότε Πρωθυπουργός της Χώρας Χαρ. Τρικούπης, δραστήριος πολιτικός, οραματιστής, με ευρωπαϊκές καταβολές, πίστευε, αυτό είναι αλήθεια, ότι για να υπάρξει στην χώρα ανάπτυξη και το κράτος να έχει έσοδα, πρέπει να γίνουν έργα στην χώρα κοινής ωφελείας. Βρήκε τότε φθηνό χρήμα στην Ευρώπη, όπως έλεγε ο ίδιος, δανείστηκε και έκανε είναι αλήθεια πολλά μεγάλα έργα (π.χ. Σιδηροδρομικό δίκτυο, διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου κ.λπ.). Δηλαδή! τα δανεικά που πήρε τότε το ελληνικό κράτος διετέθησαν για έργα που απέβλεπαν σε αναπτυξιακή παραγωγή της χώρας μας.
Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι τα δανεικά που εισέρρευσαν στην χώρα μας, όπως και αυτά των κοινοτικών επιδοτήσεων, θα ήταν δυνατόν να αναμορφώσουν την Ελλάδα και να την καταστήσουν παραγωγική και οικονομικά ανεξάρτητη. Δυστυχώς! αντί να διατεθούν για αναπτυξιακά έργα και κατάλληλες δομές παραγωγής με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, διετέθησαν για αυξήσεις αποδοχών των υπαλλήλων, προσλήψεις άμετρων άλλων μη αναγκαίων, αδικαιολόγητη απονομή συντάξεων σε δήθεν αναπήρους, σε δήθεν αντιστασιακούς και σε αμοιβές κομματικών στελεχών, κατ’ επίφαση απασχολουμένων σε διάφορους άχρηστους φορείς με ηχηρά όμως ονόματα.
Η Κομματική επέλαση στο Κράτος με τους διορισμούς χιλιάδων οικονομησαρίων, έδωσε το σύνθημα της ανοχής και της αναξιοκρατίας και της δικαίωσης των ανικάνων, όμως πιστών κομματικών οπαδών. Το σύστημα απέδωσε σε ψήφους, έτσι βρήκε μιμητές και άλλα κόμματα εξουσίας. Με τελικό αποτέλεσμα:
- Την δημιουργία πλουσίων και υπερπλουσίων Ελλήνων και μία Ελλάδα να βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής Αβύσσου.
- Την δημιουργία στρατιών ρεκόρ δημοσίων υπαλλήλων και αχρήστων κρατικών υπηρεσιών, την διάλυση της Ιεραρχίας στο Δημόσιο, την καταστροφική Γραφειοκρατία, με αποτέλεσμα την διάλυση του βασικού αυτού φορέα λειτουργίας του Κράτους.
- Την αλλαγή νοοτροπίας του Έλληνα, «Κλέψε το Κράτος, τον εργοδότη γιατί έτσι είσαι έξυπνος αλλιώς είσαι βλάκας».
Η Ελλάδα έφθασε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής διότι επί τριάντα και πλέον χρόνια, παρ’ όλο ότι πολλοί σκεπτόμενοι Έλληνες το επισήμαναν, σχεδόν κανείς από τους άμεσα υπεύθυνους, αποφάσισε ν’ αντικρύσει την αλήθεια κατάματα. Κανείς «κερδοσκόπος» ή Ε.Ε. ή Δ.Ν.Τ. μας υποχρέωναν όλα αυτά τα χρόνια να δανειζόμαστε και να μοιράζουμε αυξήσεις, παροχές και μίζες, για να απολαμβάνουμε μία επίπλαστη ευημερία.
Δυστυχώς και αυτή η Κυβέρνηση, όπως και οι άλλες, στα ίδια αχνάρια του λαϊκισμού κινείται.
Η Ελλάδα αμέσως μετά την μεταπολίτευση, δεν όφειλε σε κανένα εξωτερικό δανειστικό όργανο. Σήμερα μια οικονομική αναδρομή, παρουσιάζει σε γενικές γραμμές την εξής θλιβερή εικόνα:
- 1981, δημόσιο χρέος 700 δισ. δρχ., ήτοι το 36% του ΑΕΠ και έλλειμμα προϋπολογισμού 201 δισ. δρχ.
- 1989, δημόσιο χρέος 9,6 τρισ. Δρχ, ήτοι το 102% του ΑΕΠ και έλλειμμα προϋπολογισμού 2,6 τρις. δρχ. Αυτά είναι στοιχεία μιας εικοσαετίας μετά την μεταπολίτευση, με αποτέλεσμα σήμερα να φθάσουμε το χρέος μας σε δυσθεώρατα ύψη. Όλοι αποδίδουν τις ευθύνες στα κόμματα που μας κυβέρνησαν, άλλο κόμμα λίγο άλλο πολύ, αυτή είναι αλήθεια.
ΠΡΩΤΟΝ: Εάν ο νέος Πρωθυπουργός της Χώρας με την άνοδο του στην εξουσία έδινε την πρώτη εντολή στον Υπουργό Εσωτερικών να επιταχύνει την κατάρτιση νέου εκλογικού νόμου, με σκοπό ν’ αλλάξει ριζικά το πολιτικό σύστημα, που οδήγησε τον τόπο στα σημερινά αδιέξοδα, το πρώτο Άρθρο του νόμου να προβλέπει μείωση των Βουλευτών από 300 σε 200, που προβλέπει το Σύνταγμα, και να δώσει την αναγκαιούσα ουσιαστική οντότητα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Χώρας μας.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Αν οι διάφοροι φορείς που ρυθμίζουν την τύχη αυτού του τόπου, βασικά τα πολιτικά κόμματα, δουλέψουν ουσιαστικά ενωμένοι και χωρίς υστεροβουλίες και συνεργαστούν στα σημεία που τους ενώνουν, η Ελλάδα με τον ενθουσιώδη, φιλότιμο και πατριώτη Έλληνα που διαθέτει, μπορεί να περάσει και την κρίση αυτή με επιτυχία. Άλλως! δεν υπάρχει μέλλον για την χώρα μας, ούτε οικονομικό, ούτε εθνικό.
ΤΡΙΤΟΝ: Τέλος πρέπει η πολιτική εξουσία, να διοικεί δια του παραδείγματος για να μεταφέρει στον ελληνικό λαό την βασική Αρχή λειτουργίας της Δημοκρατίας, «ο πολίτης πρέπει να σέβεται και να φοβάται τον νόμο της Δημοκρατίας, όπως ο διάβολος το θυμίαμα».
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου