Η τελετή έναρξης των 31ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, που μας ξενύχτησε σήμερα το πρωΐ, ήταν ένα κουραστικό, 4ωρο ξεφάντωμα της παγκοσμιοποίησης, με λίγη μαγεία από βραζιλιάνικο καρναβάλι.
Αν η Αθήνα του 2004 ήταν μακράν όλων η πιο ουσιαστική και όμορφη Ολυμπιακή τελετή, το υπερθέαμα του Πεκίνου το 2008 ήταν η μεγαλωσύνη της Κίνας, και το θέμα του Λονδίνου το 2012 ήταν η νοσταλγία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το σημερινό θέαμα δεν είχε καμμία ιστορικότητα: ένα μείγμα ψαλιδισμένου εθνικού παρελθόντος και παραφουσκωμένου ενδιαφέροντος για το κλίμα και την οικολογία, με την βοήθεια του σουπερμόντελ Ζιζέλ και μιας αποστολής προσφύγων.
Τρία δισεκατομμύρια τηλεθεατές είμαι σίγουρος ότι θα βαρέθηκαν τα αλλεπάλληλα κύματα ανιστόρητων παραστάσεων (μάθαμε ότι οι Βραζιλιάνοι ανακάλυψαν το αεροπλάνο...), το ατελείωτο κιτς, τα υπερφορτωμένα μουσικοχορευτικά καραγκιοζιλίκια, που εναλλάσσονταν επί ώρες χωρίς καμμία σκηνοθετική συνοχή. Χιλιάδες αθλητές παρέλασαν μέσα στο στάδιο Μαρακανά, μπροστά σε 80.000 θεατές, μαζί με χορευτές της σάμπα και σαματατζήδες καρναβαλιστές του Ρίο, την ώρα που η ηθοποιός Λίλα Γκαζέ πρόσταζε δια μικροφώνου: “Να κοιτάξουμε τα πράγματα που μας ενώνουν και να γιορτάσουμε τις διαφορές μας”.
Η περίπτωση της Βραζιλίας, που είναι μια χώρα σχηματισμένη από διαφορετικές φυλές και έθνη, έδωσε την ευκαιρία στους παγκοσμιοποιητές για μια ατελείωτη προπαγάνδα.
Η LGBT κοινότητα είχε την τιμητική της, με το πρώτο ομόφυλο παντρεμένο ζευγάρι να αγωνίζεται στους αγώνες. Η κοινότητα εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά ανοικτά από 44 αθλητές με την τρανσέξουαλ Λέα Τ. να προηγείται της βραζιλιάνικης αποστολής.
Χιλιάδες σπόροι, κλιματικές αλλαγές και ατελείωτα τυποποιημένα κατεβατά περί “ανεκτικότητας”, που εκφωνούσαν εντεταλμένα οι παρουσιαστές (προφανώς είχαν διανεμηθεί δελτία τύπου σε όλες τις γλώσσες), συμπλήρωναν το αρλουμποειδές σκηνικό.
Παρ' όλα αυτά, το σούπερ-εθνικιστικό και φιλονατοϊκό Κοσσυφοπέδιο, μη αναγνωρισμένο από την Σερβία και πολλές χώρες, παρέλασε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες επίσημα ως κράτος.
Όμως, μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν γνωρίζαμε αν θα παρελάσει η ρωσσική αποστολή με τους δεκάδες Ολυμπιονίκες και αθλητές/τριες πρώτης γραμμής, η οποία βέβαια καταχειροκροτήθηκε όπως και η αντίστοιχη της Παλαιστίνης.
Για να καταλαβαίνουμε ποιος είναι το “αφεντικό” πίσω από όλα αυτά τα ιδεολογήματα της “πολυπολιτισμικότητας”.
Η ατυχία της φιλοξενίας των Αγώνων μέσα σ' αυτή την κρίση, μετά την πτώση της κυβέρνησης Ρουσέφ, ίσως λοιπόν να συνέβαλε στην υποχρεωτική προσαρμογή της χώρας στις παγκοσμιοποιητικές επιταγές μέσω της Ολυμπιακής οδού.
Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Ρίο αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι πίσω από κάθε σημαντικό κοινωνικοπολιτικό ή οικονομικό παγκόσμιο γεγονός σήμερα κρύβεται ένας αδυσώπητος, αλλά συχνά κρυφός, πόλεμος.
Αυτός καθορίζεται από δύο πλευρές που είναι εντελώς ξένες από φιλοσοφικής και πνευματικής άποψης, εκπροσωπώντας διαφορετικές κοσμοθεωρίες.
Στην μία πλευρά, βρίσκεται ένα διαβρωτικό δίκτυο μεγιστάνων των πολυεθνικών και μελών της χρηματοπιστωτικής ελίτ, διεθνείς μη κυβερνητικές και υπερεθνικές οντότητες, θινκ-τανκς και πολιτικές μαριονέττες. Όλοι αυτοί εργάζονται νυχθημερόν και αμείβονται αδρά για να μεταβάλλουν την ψυχολογία του κοινού και της κοινωνίας ολόκληρης στα πλαίσια αυτού που οι ίδιοι αποκαλούν Νέα Παγκόσμια Τάξη (NWO). Αυτοί είναι οι “Γκλομπαλιστές”, οι παγκοσμιοποιητές.
Στην απέναντι πλευρά, αντιστέκεται ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα ανθρώπων κάθε κοινωνικής και εθνικής καταγωγής, ένα κίνημα που αναπτύχθηκε οργανικά, μέσα από την δοκιμαζόμενη κοινωνία, και δρα ενστικτωδώς, χωρίς ηγεσία από τα πάνω. Πρωτοστατούν, βέβαια, διάφοροι διανοούμενοι και ακτιβιστές οδηγούμενοι από κάποιες απαράβατες αρχές, που βασίζονται στην ανθρώπινη ιστορία και στον φυσικό νόμο: το εγγενές και έμφυτο δικαίωμα της ιδιοπροσωπίας και της ελευθερίας. Ο πόλεμος αυτός αφορά το μέλλον της ανθρωπότητας.
Οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν την μέθοδο των ψευτο-διλημμάτων για να διχάσουν έθνη και ανθρώπους προκειμένου να δημιουργήσουν ευκαιρίες μέσα από το χάος. Όσοι είναι εναντίον τους γιατί θέλουν μια αποκεντρωμένη, ελεύθερη κοινωνία, άτομα με εσωτερική ηθική πυξίδα που δεν μπορούν να χειραγωγηθούν, ενοχοποιούνται ως “λαϊκιστές”.
Δηλαδή: η παγκοσμιοποίηση είναι καλή, ο λαός όχι.
Η πρόσφατη εκστρατεία για το δημοψήφισμα του BREXIT εγκαινίασε και επισήμως αυτή την προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αυτό το είχαμε ζήσει πρώτοι εμείς στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του δικού μας δημοψηφίσματος, το 2015. Η κεντρική ιδέα αυτής της προπαγάνδας είναι ότι οι “λαϊκιστές”, δηλαδή όσοι αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, είναι καταστροφικοί για την οικονομική ευημερία, την ισότητα και την ειρήνη γιατί ξαναφέρνουν τον “εθνικισμό” και τον πόλεμο.
Πρόκειται για αφελέστατη προπαγάνδα, που συμπυκνώνει όμως την εξίσου αφελή βασική δυναμική των γκλομπαλιστών (ανοικτά σύνορα, διεμφυλικότητα, “άνδρας δεν γεννιέσαι”, τρανσεξουαλικότητα, ανεξέλεγκτη μετανάστευση, καταναλωτισμός κ.λπ.). Δεν πρόκειται ποτέ να πείσουν γι' αυτά, γιατί στην ουσία είναι τρελλά πράγματα.
Το μεγάλο ψέμα αυτού του ψευδο-ειρηνευτικού ιδεολογήματος είναι ότι πόλεμο δεν κάνουν μόνο τα έθνη-κράτη. Ούτε, βέβαια, είναι κάθε πόλεμος άδικος ή ιμπεριαλιστικός γιατί υπάρχουν και οι δίκαιοι πόλεμοι για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Πολέμους έκαναν και οι πόλεις-κράτη στην αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα (Αθήνα-Σπάρτη-Βενετία-Γένοβα) και οι φυλές (Βίβλος) και οι θρησκευτικές κοινότητες (Ισλάμ) και οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες (Περσία, Βρετανία, Ρώμη, Αυστροουγγαρία κ.λπ.), αλλά και η ίδια η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση που υποκριτικά κόπτεται για την ειρηνική συνύπαρξη (βομβαρδισμός Σερβίας, εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ). Ούτε πρόκειται καμμία «παγκόσμια υπερκυβέρνηση» να βρει βιώσιμη λύση και να καταργήσει τον πόλεμο ώστε να αξίζει τον κόπο (;) να απαρνηθούμε την πατρίδα μας στο όνομά της, γιατί, όπως είχε προβλέψει ο αείμνηστος ιστορικός αναλυτής Παναγιώτης Κονδύλης, στα πλαίσια μιας ενοποιημένης ανθρωπότητας , οι πόλεμοι, απλούστατα, θα συνέχιζαν να γίνονται ως… εμφύλιοι.
Η πραγματικότητα είναι ότι, αντί για ένα χώρο ελευθερίας, ασφάλειας, δικαιοσύνης και αρμονικής συνύπαρξης των ετεροτήτων, το “παγκοσμιοποιητικό” τερατούργημα έχει καταλήξει σε ένα υποβαθμισμένο πολιτισμικά μοντέλο αφόρητων εθνοτικών πιέσεων, βίαιων εθνοτικών διεκδικήσεων [βλ. Λονδίνο, Παρίσι, Άμστερνταμ, Βρυξέλλες] που όλο θα οξύνονται και θα πολλαπλασιάζονται, εκτροφείων φονταμενταλισμού [οι περισσότεροι «τρομοκράτες» που μας παρουσιάζουν είναι ευρωπαϊκής προέλευσης], μαφιοζοποίησης και λαθρομετανάστευσης.
Παράλληλα, αυτά τα αρπακτικά και απολίτιστα νέα αφεντικά δεν διστάζουν να προωθούν μέσω της ούτως καλούμενης «χαβιαροαριστερής» διανόησης, την βελούδινη εξόντωση δεκάδων αιώνων ιστορίας, και να θεσπίζουν μέτρα καταστολής σε υπερεθνικό και κρατικό επίπεδο φοβούμενοι την έντονη ριζοσπαστικοποίηση εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
Και ενώ η Ευρώπη των Εθνών επιστρέφει ξανά, το μόνο «κοσμοπολίτικο» που επιτυγχάνεται είναι η ασυδοσία του κεφαλαίου, η αύξηση των κερδών των πολυεθνικών και η ενίσχυση του αυταρχισμού σε υπερεθνικό και κρατικό επίπεδο!
Κατακερματισμένο μέλλον – Άνθρωποι «χελώνες»
Στην ουσία πάντως, ανεξάρτητα από την προσέγγιση του καθένα στην παγκοσμιοποίηση (ευημερία ή συμφορά), η μόνη μη αναστρέψιμη διάσταση του «παγκόσμιου χωριού» είναι η τεχνολογική επανάσταση στην πληροφορική, που αναδιοργανώνει όντως τον τόπο και τον χρόνο. Από κει και πέρα, αρχίζει η διαχείριση της τεχνολογίας και της οικονομίας από τους Μπάνκστερς, δηλαδή την υπερεθνική ελίτ των αγορών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και η Globalization γίνεται ένα ύπουλο ιδεολόγημα που εξυπηρετεί τους δικούς της σκοπούς: συρρίκνωση του κράτους, εισαγωγή μειονοτήτων, πτώση ημερομισθίων, κατάργηση της δημόσιας πρόνοιας, εξασθένιση των κοινοτήτων, νέα δουλοκρατία-μιντιοκρατία και έλλειμμα δημοκρατίας, υπερεθνικοί μηχανισμοί καταστολής σε ένα τεράστιο υπερκράτος αστυνομοκρατίας Οργουελλικού τύπου. Πολλά από αυτά τα βιώνουμε στο πετσί μας μετά τα μνημόνια στην Ελλάδα. Τα “ορφανά του Σουμάν” της Βρυξελλαρίας, αφού αγνόησαν πανηγυρικά όλα τα δημοψηφίσματα κατά του Ευρωσυντάγματος, χτίζουν το δικό τους πανευρωπαϊκό υπερκράτος ως το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης.
Ο καθηγητής του Institute of Advanced Studies του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Μάϊκλ Γουόλτσερ, ένας από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της αμερικανικής πολιτικής σκέψης, που εκφράζει την φιλελεύθερη αμερικανική Αριστερά, θεωρεί «τυραννική φαντασίωση» την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα γίνουν μέλη μιας οικουμενικής φυλής. Ο Γουόλτσερ, κατακρίνει τους «παγκοσμιοποιητές» της αριστεράς που συνοδοιπορούν με την διάλυση των συνόρων και των διαφορών.
Στο βιβλίο του «Περί ανεκτικότητας, για τον εκπολιτισμό της διαφοράς» (Εκδ. Καστανιώτη), ο Γουόλτσερ γράφει: «Το όνειρο της παλιάς Αριστεράς για έναν κόσμο χωρίς θρησκευτικές ή εθνικές διαφορές πάντα μου φαινόταν φαντασίωση και μάλιστα τυραννική φαντασίωση, αφού μόνο η τυραννία μπορεί να καταπιέσει την διαφορά. Δεν αμφισβητώ τους κινδύνους του φυλετισμού, αλλά πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Δεν μπορείς να προσποιείσαι, όπως οι «φιλόσοφοι της Αριστεράς» κάνουν συχνά, ότι οι κίνδυνοι αυτοί είναι απλώς επιφαινόμενα της πάλης των τάξεων. Οι άνθρωποι είναι πλάσματα που δημιουργούν κουλτούρα και η διαφορά είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό αυτής της δημιουργικότητας. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό».
Αλλά, θα σταθούμε περισσότερο στην πολύ σημαντική μελέτη του γνωστού καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Πάτναμ (Robert D. Putnam), ο οποίος απέδειξε ότι τα αποτελέσματα της πολυπολιτισμικότητας είναι πολύ χειρότερα απ’ ό,τι είχαμε ποτέ φαντασθεί.
Στα ευρήματά του, ο Πάτναμ γράφει ότι, όσο μεγαλύτερη είναι η ποικιλομορφία σε μια κοινότητα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των ατόμων που έχουν την τάση να «μην εμπιστεύονται τους γείτονές τους, ασχέτως χρώματος του δέρματός τους, να απομακρύνονται ακόμα και από τους στενούς τους φίλους, να περιμένουν τα χειρότερα από την κοινωνία και τους ηγέτες τους, να προσφέρονται όλο και λιγότερο για εθελοντική εργασία, να συμμετέχουν όλο και λιγότερο στα κοινωνικά και τα φιλανθρωπικά προγράμματα, να μην ψηφίζουν, να γκρινιάζουν για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις όλο και περισσότερο αλλά να έχουν όλο και λιγότερη εμπιστοσύνη στο ότι κάτι μπορεί να αλλάξει και να χαζεύουν απρόθυμα στην τηλεόραση». (Herald Tribune, 5 Αυγούστου 2007, www.iht.com).
Οι έρευνες του Πάτναμ έθεσαν σε αμφισβήτηση όλες τις κυρίαρχες θεωρίες σχετικά με την μετανάστευση και τις επιπτώσεις της. Αυτό που γίνεται, τελικά, στις πολυεθνοτικές κοινότητες είναι ότι οι άνθρωποι κρύβονται στο καβούκι τους όπως οι χελώνες. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, όχι απλώς μεταξύ ατόμων διαφορετικών εθνοτήτων, αλλά χάνεται και η εμπιστοσύνη μεταξύ ατόμων της ίδιας εθνότητας. Διαλύεται κάθε κοινωνικός ιστός, επικρατεί ο ατομισμός και αυτό είναι το εξαιρετικά εφιαλτικό. Ιδιαίτερα, επίσης, σημαντικό είναι ότι ο Ρόμπερτ Πάτναμ, ο οποίος στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείται ο γκουρού στα θέματα της κοινωνίας των πολιτών, είναι γνωστός νεοφιλελεύθερος και οπαδός των ανοικτών συνόρων. Οι αξίες του τοποθετούντο πάντα αναφανδόν στο στρατόπεδο της πολυπολιτισμικότητας. Η δυσάρεστη έκπληξη που προκάλεσε στον Πάτναμ το γεγονός ότι ο βαθμός εφαρμογής της πολυπολιτισμικότητας είναι αντιστρόφως ανάλογος της συνοχής του κοινωνικού ιστού, τον ώθησε σε επανειλημμένες προσπάθειες επιβεβαίωσης των πορισμάτων του, γι' αυτό είναι αδιαμφισβήτητα.
Ουσιαστικά, ο ειλικρινής Πάτναμ επαληθεύει αυτό που ένας μεγάλος φιλόσοφος της εποχής μας, ο Γερμανός Hans-Georg Gadamer, είχε διατυπώσει ως αφορισμό: Όποιος κατάγεται από το πουθενά ΔΕΝ έχει μέλλον (ohne Ursprung keine Zukunft).
Τον 19ο αιώνα, ο Αλέξις ντε Τοκβίλ (Alexis de Tocqueville) είχε γράψει ότι ο ατομισμός ωθεί τον πολίτη «να εγκαταλείψει την μεγάλη κοινωνία» φτιάχνοντας σε αντιστάθμισμα «μια μικρή κοινωνία για δική του χρήση»… Αιώνες νωρίτερα, στον μοναδικό «Περικλέους Επιτάφιο Λόγο» (Θουκυδίδου, Ιστοριών Β’), ο Θουκυδίδης αποτυπώνει την αποστροφή των Ελλήνων Αθηναίων για τον ατομικισμό (η υβριστική έκφραση «ιδιώτης» σημαίνει σήμερα ηλίθιος, «idiot») μέσα από τα παρακάτω πασίγνωστα λόγια: Γιατί μόνοι εμεῖς οἱ Ἀθηναῖοι ποὺ τὸν μὴ ἀναμειγνυόμενο καθόλου στὰ κοινὰ δὲν τὸν θεωροῦμε φιλήσυχο ἀλλὰ ἄχρηστο (γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾿ ἀχρεῖον νομίζομεν).
Κι αυτό που πρέπει πάντα να θυμόμαστε είναι ότι η σημασία της αλληλεγγύης και της αίσθησης του “ανήκειν” σε μια κοινότητα επανακαλύπτεται κατά καιρούς στην ιστορία, ιδίως μετά από περιόδους μεγάλων κρίσεων και πολέμου.
Αυτό θα γίνει και τώρα, παρά τα “πολυπολιτισμικά” καρναβάλια της ελίτ.
[Οι αναφορές στον Ρόμπερτ Πάτναμ (Robert D. Putnam) και στις μελέτες του είχαν πρωτοδημοσιευθεί σε παλαιότερο άρθρο του γράφοντος στο περιοδικό Τρίτο Μάτι τ.162, Ιούνιος 2008]
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου