Όπως προαναγγείλαμε, θα κάνουμε αναφορά στο άρθρο του Ιμπραχίμ Καραγκιούλ, από την εφημερίδα Yeni Şafak, με τίτλο «Αυτό που έγινε στις 15 Ιουλίου δεν είναι η τελευταία επίθεση! Η Ανατολία κινδυνεύει με υποδούλωση!». Το άρθρο θα δημοσιευθεί σε δύο συνέχειες και ο κάθε αναγνώστης θα εξαγάγει τα δικά του συμπεράσματα. Να μας επιτραπεί όμως να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις, που θεωρούμε ότι βοηθούν στην κατανόηση του πονήματος.
Καταρχάς, δικαιούμαστε να συμπεράνουμε ότι τα όσα συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο, το οποίο θεωρούμε ένα εξαιρετικής σημασίας «χαρτί πολιτικής», απηχούν τις απόψεις του ίδιου του Ερντογάν και του περιβάλλοντός του, δεδομένου ότι ο Καραγκιούλ είναι άτυπος σύμβουλός του και γενικός διευθυντής στην εφημερίδα Yeni Şafak, τη ναυαρχίδα των φιλικών προς αυτόν ΜΜΕ.
Όσον αφορά το περιεχόμενο αυτού του «χαρτιού πολιτικής», το θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνο για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια της περιοχής.
Κι αυτό, γιατί φαίνεται ότι η Τουρκία του Ερντογάν είναι έτοιμη να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, για κάθε λόγο που η ίδια θεωρεί ότι αντιστρατεύεται τα συμφέροντά της. Επίσης, έχει και γεωπολιτικό ενδιαφέρον, γιατί η Τουρκία θεωρεί ότι διέβη τον δικό της Ρουβικώνα και είναι έτοιμη να επανακαθορίσει ακόμα και να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να διεκδικήσει θέση υπερδύναμης, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή.
Όσον αφορά την ουσία της πολιτικής αντίληψης από την οποία διαπνέεται το άρθρο, αυτή είναι καθαρά μεσσιανική και μας επιτρέπει να πούμε ότι έχει στοιχεία ταλιμπανισμού, κάτι που πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής και ανάλυσης από όλους εκείνους που επηρεάζονται από τις πολιτικές της Τουρκίας.
(φωτ.: EPA)
Με δεδομένο δε ότι οι εξελίξεις στη Συρία οδηγούν στη δημιουργία του «Κουρδικού Διαδρόμου», ένεκα του οποίου ο αρθρογράφος θεωρεί ότι φυλακίζονται οι Τούρκοι στην ενδοχώρα της Ανατολίας, θα πρέπει να προετοιμαστούμε όλοι το 2017 να είναι χρονιά σοβαρών εξελίξεων.
Έλληνες στρατηγιστές πιάστε τα μολύβια…
Η Ανατολία κινδυνεύει με υποδούλωση!
Του İbrahim Karagül
Η επιχείρηση άλωσης της Τουρκίας ξεκίνησε εκ των έσω ·πρώτα επιχειρήθηκε να καταρρεύσει εκ των έσω. Επιχείρησαν να την υποδουλώσουν από μέσα, πριν ακόμα ξεκινήσει ο ανοικτός πόλεμος. Από τα γεγονότα στο Πάρκο Γκεζί μέχρι σήμερα, χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα που διέθεταν, και όλα αυτά έγιναν από συνεργάτες που έχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας. Άρα, για να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το κράτος, για να μπορέσει αυτό το έθνος να παραμείνει σ’ αυτά τα εδάφη χωρίς να διαμελιστεί, η πιο μεγάλη εκκαθάριση πρέπει να γίνει στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Όλα τα στοιχεία που «φυτεύτηκαν» στην κοινωνία, από τότε που ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος (1923) μέχρι σήμερα για να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες περιόδους, πρέπει να καταστραφούν, για να μην είναι σε θέσει να πραγματοποιήσουν και πάλι οποιαδήποτε επιχείρηση. Το όνομα αυτής της προσπάθειας είναι «Ανοικοδόμηση της χώρας από την αρχή».
Η Τουρκία έχει αποκτήσει αυτήν την ευκαιρία, μετά το καταστροφικό πραξικόπημα. Αυτή την ευκαιρία πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Δεν αρκεί να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, αλλά θα πρέπει να βάλουμε τα θεμέλια ενός νέου συστήματος, να ενισχύσουμε τους κοινωνικούς δεσμούς και να προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα μεγαλύτερες φουρτούνες.
Η Ανατολία κινδυνεύει να υποδουλωθεί για δεύτερη φορά
Καμία απόπειρα πραξικοπήματος, κανένα σενάριο κοινωνικών συγκρούσεων, καμία οικονομική και πολιτική κρίση δεν παρουσιάστηκε ποτέ σε τέτοιες διαστάσεις.
Βρισκόμαστε πάνω σε μια γέφυρα, σε ένα μεταβατικό στάδιο, στο οποίο θα κριθεί αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή όχι, αν θα συνεχίσουμε να είμαστε ενωμένοι ή αν θα πολυδιασπαστούμε, αν θα διαμορφώσουμε το αύριο της Τουρκίας ή αν θα μείνουμε χωρίς αύριο, αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στην Ανατολία και τα επόμενα χίλια χρόνια ή αν θα πάψουμε να υπάρχουμε.
Η Τουρκία διέρχεται την πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της. Η χιλιόχρονη παρουσία μας στα εδάφη της Ανατολίας απειλείται για δεύτερη φορά σοβαρά μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αν θεωρήσουμε τα γεγονότα και την κατάσταση υπό στενή έννοια, δηλαδή απλά ως ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και ως μια απόπειρα των στελεχών του κινήματος Γκιουλέν μέσα στο στρατό να ελέγξουν την εξουσία, περιορίζουμε το οπτικό μας πεδίο και δεν μας επιτρέπεται να δούμε ολόκληρη την εικόνα της τραγικότητας της κατάστασης. Ο Γκιουλέν και οι τρομοκράτες του γνωρίζουν την κρισιμότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να κάνουν τους σχεδιασμούς τους. Και οι σχεδιασμοί δεν περιορίζονται μόνο στην κατάληψη της χώρας από μέσα.
Γι’ αυτό λέω ότι η κατάσταση είναι τραγική, πολύ πιο επικίνδυνη, αφού πρόκειται για ένα σχέδιο διαμελισμού της χώρας.
Εμείς γνωρίζουμε ποιο είναι το σενάριο, σε τι αποσκοπεί, τι σχέδια έχουν για την Τουρκία, τι σχεδιάζεται για τον επανακαθορισμό των συνόρων στο χάρτη της περιοχής. Εμείς γνωρίζουμε ποιο σχέδιο καταστροφής είναι σε εφαρμογή από το 1990 μέχρι σήμερα σε μια περιοχή που αρχίζει από τις ακτές του Ατλαντικού και εκτείνεται μέχρι τον Ειρηνικό.
Ξέρουμε ποιες χώρες καταστράφηκαν και χάθηκαν με βάση αυτό το σχέδιο, πώς εξουδετερώθηκαν και εξαφανίστηκαν όλοι οι πόλοι αντίστασης, ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο περικύκλωσης και απόδοσης λογαριασμών εκατό χρόνων.
Καταλήψεις χωρών, εμφύλιοι πόλεμοι, παρωδίες πολέμων κατά της τρομοκρατίας, πόλεμοι εθνικής ταυτότητας, οικονομικές κρίσεις, σχέδια για έλεγχο και αιχμαλωσία εκτεταμένων περιοχών για άλλα εκατό χρόνια, με σκοπό τη λεηλασία των κάθε είδους πηγών των περιοχών αυτών.
Κάθε βήμα που έκαναν από το 1990, κάθε εισβολή που έκαναν, κάθε τρομοκρατική οργάνωση που εξέθρεψαν, κάθε τρομοκρατική επίθεση, αποτελούν βήματα που ολοκληρώνουν το ένα το άλλο. Δεν έκαναν ούτε ένα βήμα πίσω. Δεν δίστασαν ούτε στιγμή, δεν απέστησαν από κανέναν στόχο.
Αυτό το χρονικό διάστημα (από το ’90 και εντεύθεν), όλες οι πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ στη δική μας γεωγραφική περιοχή αποσκοπούσαν στο να προετοιμάσουν το έδαφος γι’ αυτήν την εισβολή και κατοχή. Με τα πολιτικά τους ψέματα, με τα σχέδια εκδημοκρατισμού που επέβαλαν, με τις οικονομικές τους υποσχέσεις, με τα ειρηνευτικά τους σχέδια, με μεγάλα λόγια και με μεγάλες υποσχέσεις προσπάθησαν να οδηγήσουν στο ξεκαθάρισμα αυτού του μεγάλου λογαριασμού. Στα περισσότερα απ’ αυτά πιστέψαμε, τα θεωρήσαμε σωστά, συνεργαστήκαμε μαζί τους.
Όμως όλα αυτά τελικά στράφηκαν εναντίον μας, μας οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Από το 1991, τον Πόλεμο του Κόλπου, μέχρι σήμερα, συνεχίζεται η επιχείρηση κατάληψης της περιοχής. Όλο αυτό, με την πολιτική του έννοια, είναι μια επιχείρηση Σταυροφόρων, είναι μια επιχείρηση κατάληψης της περιοχής.
Και τώρα έφτασαν στα σύνορα της Ανατολίας. Αφού μετέτρεψαν τις γειτονικές μας χώρες σε ερείπια, τώρα ήλθαν στα δικά μας σύνορα. Πριν από την ανοικτή επίθεση μας δοκιμάζουν· με τις εστίες τρομοκρατίας που υπάρχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας· με τα δίκτυα πληροφοριών που διαθέτουν· με τα άτομα που φύτεψαν εδώ και σαράντα χρόνια μέσα στο κράτος και μέσα στο σύστημα εξουσίας. Αν πετύχαινε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, θα μας είχαν καταλάβει εκ των έσω και η χώρα θα είχε παραδοθεί. Για δεκαετίες θα μας είχαν τσακίσει τη ραχοκοκαλιά μας και δεν θα μπορούσαμε να σηκωθούμε όρθιοι, θα παραμέναμε γονατισμένοι στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Και θα άρχιζε η διαδικασία διαμελισμού της Τουρκίας.
Επί μια εικοσαετία πάντα το συζητούσαμε: Είναι σε εξέλιξη μια τέτοια διαδικασία πλανητικής αναδιανομής και εγκαθίδρυσης επιρροών, που θα φέρουν την Τουρκία προς διλήμματος. Ή θα συνεχίσει να υπάρχει χάνοντας εδάφη, ή θα συνεχίσει να υπάρχει κερδίζοντας νέα εδάφη. Εμείς επιλέξαμε το δεύτερο, να συνεχίσουμε να υπάρχουμε κερδίζοντας νέα εδάφη. Σε αυτήν την προσπάθεια να μεγαλώσουμε υπήρχαν εσωτερικές αντιστάσεις, που επιβράδυναν την μεγέθυνση της Τουρκίας.
Γιατί όλοι αυτοί τρέφονται από τους εξωτερικούς τους πάτρωνες, οι οποίοι τους χρησιμοποίησαν ως όπλο εναντίον της Τουρκίας.
Μάλιστα μεγαλώσαμε, δεν μας μίκρυναν. Μεγαλώσαμε πολύ, αποκτήσαμε μεγάλη ισχύ, φθάσαμε στο σημείο να χαράσσουμε μόνοι μας το δρόμο μας. Όσο εμείς μεγαλώναμε, τόσο εκείνοι δυνάμωναν τις φωνές τους. Πρώτα προσπάθησαν να μας θέσουν υπό τον έλεγχό τους μέσω της συνεργασίας, είδαν ότι δεν γίνεται και στάθηκαν φανερά απέναντί μας.
Ποιοι είναι αυτοί; Οι σύμμαχοί μας, τα κράτη με τα οποία είμαστε εταίροι τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Εμείς πάντα λέγαμε ότι «η πιο μεγάλη απειλή για την Τουρκία προέρχεται από τους συμμάχους της». Η επίθεση της 15ης Ιουλίου ήταν μια απόπειρα κατάληψης της χώρας, οι σύμμαχοι μας κήρυξαν ανοικτά τον πόλεμο. Μάλιστα, μας χτυπούσαν οι σύμμαχοί μας, οι τρομοκράτες που εξέθρεψαν εκείνοι, οι υπηρεσίες πληροφοριών και ο στρατός των συμμάχων μας.
συνεχίζεται
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου