Δεν υπάρχει ωραιότερη και πιο ανυπέρβλητη αντιφώνηση. ΕΛΥΤΗΣ: «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·/το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου./Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου». ΜΟΝΤΗΣ: «Ελάχιστοι μάς διαβάζουν,/ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,/μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι σ’ αυτήν τη μακρινή γωνιά,/όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά». Δύο μεγάλοι ποιητές του Ελληνισμού απαντούν ηχηρά και αποστομωτικά στους Νεοκύπριους επίβουλους της ελληνικής μας γλώσσας.
Εδώ και καιρό, το αριστερό ΑΚΕΛ, ακαδημαϊκοί (από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, δυστυχώς, και το ΤΕΠΑΚ), δημοσιογράφοι και κομματικοί διατεταγμένοι στοχεύουν συστηματικά, οργανωμένα και μεθοδικά ν’ αποδομήσουν την κοινή πανελλήνια Ελληνική και να επιβάλουν την κυπριακή διάλεκτο ως γλώσσα. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι η κυπριακή διάλεκτος είναι πανάρχαια με ελληνικές ρίζες αβυθομέτρητες. Είναι, όμως, διάλεκτος και όχι γλώσσα.
Ο γνωστός Έλληνας γλωσσολόγος, Γ. Μπαμπινιώτης, σε ομιλία του, πέρσι (4/11/2024), σε εκδήλωση του Υπουργείου Παιδείας με θέμα: «Η δύναμη της ελληνικής γλώσσας», υπογράμμισε: «Η κυπριακή διάλεκτος ανήκει -κατά την πιο σημαντική άποψη- στη λεγόμενη προ-Δωρική ή πρωτομυκηναϊκή, που σε αυτήν περιλαμβάνονται η αρκαδοκυπριακή, η μυκηναϊκή, η ιωνική-αττική και η αρχαία Μακεδονική. Όσον αφορά τη γραφή υπάρχει το κυπριακό συλλαβάριο, ενώ αργότερα ακολούθησε η χρήση του ελληνικού αλφαβήτου».
Ο Γ. Μπαμπινιώτης επισήμανε: «Έχετε μία ευλογία, ένα προνόμιο, να έχετε την κοινή Ελληνική και να έχετε δίπλα, όχι σύγκρουση, αλλά προέκταση, συμπλήρωμα, την Κυπριακή. Μίαν αρχαιότατη διάλεκτο, από τις πιο αρχαίες διαλέκτους που έχει διασώσει και αρχαία ελληνικά στοιχεία, που είναι κανείς περήφανος γι’ αυτήν. Πέρασαν τόσοι κατακτητές επί τόσους αιώνες στην Κύπρο και θα περίμενε κανείς να έχει χαθεί η διάλεκτος. Αυτό που έγινε στην Κύπρο είναι κατόρθωμα. Είναι ένας θησαυρός που υπάρχει παράλληλα με την κοινή γλώσσα, τη γλώσσα δηλαδή του Ελληνισμού. Δεν είναι σύγκρουση, είναι αλληλοσυμπλήρωμα».
Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης είπε: «Αποτελεί επιτακτική ανάγκη για όλους εμάς να αναγνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε την αστείρευτη δύναμη και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας, ώστε να συμβάλουμε στη διαφύλαξη, στην ενίσχυση και στην ανάδειξή της μέσα από ποικίλες δράσεις και πρωτοβουλίες».
Η Υπουργός Παιδείας, Αθηνά Μιχαηλίδου, συμπλήρωσε: «Αναντίρρητα, η ανάδειξη της ελληνικής γλώσσας με διάφορες εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δράσεις συμβάλλει στην ενίσχυση της γλωσσικής μας ταυτότητας, στην προώθηση του πολιτιστικού και πνευματικού μας επιπέδου και στη βελτίωση των μαθησιακών αποτελεσμάτων». Πώς άρχισε αυτή η αηδής και ύπουλη εκστρατεία κατά της ελληνικής γλώσσας;
Ξεκίνησε ευθύς μετά την ανεξαρτησία. Με την έλευση της ελληνικής μεραρχίας, οπαδοί του ΑΚΕΛ και λεγόμενοι μακαριακοί αποκαλούσαν τους Έλληνες στρατιώτες ως… κατακτητές. Σχεδόν καθημερινά εκδηλώνονταν επιθέσεις εναντίον τους με πρωτοφανείς και ακατονόμαστες ύβρεις και ξυλοδαρμούς. Μετά το πραξικόπημα της χούντας και την τουρκική εισβολή, οι λεγόμενοι «αντιστασιακοί» και δήθεν «δημοκρατικοί», παρέα με ΑΚΕΛικούς, αποχαλινώθηκαν κατά της Ελλάδος.
Τα τελευταία χρόνια, η εκστρατεία ανθελληνισμού, μισελληνισμού και αφελληνισμού από το ΑΚΕΛ και διατεταγμένους αξιωματούχους του, πήρε διαστάσεις. Με ραδιοφωνικές εκπομπές, δημοσιεύματα, κυρίως με τη χρήση μιας παραφθαρμένης κυπριακής διαλέκτου ακόμα και μέσα στις ακαδημαϊκές αίθουσες ή σε τηλεοπτικές συζητήσεις, με έναν στόχο: Να την αναδείξουν ως γλώσσα και ως… επίσημη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το αυτομαστίγωμα που το ΑΚΕΛ επιμένει να επιβάλει στους Έλληνες της Κύπρου: «Κάναμε κι εμείς πολλά», οδύρεται υποκριτικά, υποβάλλοντας ότι κάναμε κι εμείς εγκλήματα και εθνοκάθαρση όπως ο τουρκικός στρατός κατοχής, άρα οι ευθύνες επιμερίζονται και εξισούνται. Αυτήν την ελεεινή αχρειότητα, το ΑΚΕΛ την έχει αναγάγει σε επίσημη πολιτική του, αφού θεωρεί τους Τ/κύπριους ως «αδελφούς» του. Δικαίωμά του, αλλά οι Τ/κύπριοι ΔΕΝ είναι αδελφοί των Ελλήνων. Σύνοικος μειοψηφία μεν, αλλ’ όχι αδελφοί.
Η νέα συζήτηση για την κυπριακή διάλεκτο ξανάρχισε με αφορμή ανάρτηση στο face book τού πολύ γνωστού καθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, Γεώργιου Ξενή. Με αυτήν έκανε λόγο για «νέα επίθεση» κατά της κυπριακής γλωσσικής μας παράδοσης από «Νεοκύπριους γλωσσολόγους». Στην ανάρτηση διαχώριζε δύο τρόπους μελέτης της κυπριακής διαλέκτου: 1.- Ως αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής γλώσσας, με ιστορική συνέχεια και κοινή βάση με την Κοινή Νεοελληνική. 2.- Ως ξεχωριστή και αυτόνομη γλωσσική μορφή, με προοπτική να λειτουργήσει ανταγωνιστικά προς την ελληνική γλώσσα.
Η δεύτερη προσέγγιση, λέγει, την οποία συνδέει με «νεοκυπριακό εθνικισμό» και «αφελληνιστικές τάσεις», επιδιώκει να παρουσιάσει την κυπριακή διάλεκτο ως αυτόνομη επίσημη γλώσσα, διακριτή από την Κοινή Νεοελληνική. «Δεν επιδιώκουν να διασώσουν την κυπριακή διάλεκτο από τον υποτιθέμενο κίνδυνο αφανισμού, αλλά να την καταστήσουν αντίπαλο προς την ελληνική γλώσσα, ώστε να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένο ταυτοτικό αφήγημα», καταλήγει.
Η Δανάη Γεωργιάδου, Επιθεωρήτρια Φιλολογικών Μαθημάτων στο Υπουργείο Παιδείας, δημοσίευσε (3/11/2025) μιαν εμπεριστατωμένη ανάλυση με τίτλο: «Υστερόβουλοι εραστές της κυπριακής διαλέκτου». Αναφέρεται και αναλύει δύο περιπτώσεις γλωσσικής αλητείας από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ) «σε μια προσπάθεια για ενίσχυση της χρήσης της διαλέκτου εις βάρος της νεοελληνικής κοινής και για δημιουργία αντιπαλότητας μεταξύ των δύο αυτών μορφών της νέας ελληνικής».
Η κ. Γεωργιάδου επισημαίνει ότι «η Κυπριακή είναι κατ’ εξοχήν προφορική μορφή γλώσσας. Γράφεται, και με πολύ ωραίο μάλιστα τρόπο, από διαλεκτικούς ποιητές, οι οποίοι ξέρουν να την καλλιεργούν ως λογοτεχνικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά και να την αποδίδουν ορθά γραπτώς, σεβόμενοι την ελληνικότητά της και τις ορθογραφικές συμβάσεις της Ελληνικής».
Προσθέτει: «Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπονομεύουν τον ελληνικό χαρακτήρα της κυπριακής διαλέκτου και την αρμονική της σχέση με την ευρύτερη ελληνική γλώσσα, δεν πρέπει να προωθούν την αποξένωσή μας από τη νεοελληνική κοινή ή να υποσκάπτουν τη συνέχιση της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας της Κύπρου». Αυτό ακριβώς επισήμανε και ο άλλος, μεγάλος ποιητής μας, Κ. Χαραλαμπίδης: «Η αφύσικη μετατροπή της διαλέκτου ‘‘σε γλώσσα του καφενέ’’, ουσιαστικά προσβάλλει τους εν τοις μνήμασι Βασίλη Μιχαηλίδη, Δημήτρη Λιπέρτη, Παύλο Λιασίδη, Κώστα Μόντη, Μιχάλη Πασιαρδή…».
Μετά από 4000 χρόνια αδιάκοπης ελληνικής παρουσίας, ιστορίας και γλώσσας, να είσαι Έλληνας στην Κύπρο, να μιλάς και να γράφεις ελληνικά. Να εκφράζεσαι με περηφάνια στην κυπριακή διάλεκτο, δηλ. να συνδιαλέγεσαι αδιάλειπτα με τις αρχέγονες ρίζες σου. Να αντιστέκεσαι στον ανθελληνισμό και στον μισελληνισμό, είναι πράξη επαναστατική, αντιστασιακή και ελευθερωτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου