Απώλεια προσανατολισμού

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου *

 

Δεν είναι μόνον οι έφηβοι, είναι και οι ανήλικοι του Δημοτικού, του Νηπιαγωγείου (καραδοκούν τα κρούσματα και για τα βρέφη των Βρεφονηπιακών Σταθμών!...). Στοιχεία στατιστικά σοκ, γεμίζουν τις στήλες των ΜΜΕ. Συνεχή, διαχρονικά άρθρα, αναλύσεις, αποκαλύψεις ανησυχητικές, που συγκλονίζουν, για όσο διάστημα βρίσκονται στην επικαιρότητα. Μετά, μετά … σιγή ασυρμάτου. Μέχρι το επόμενο κρούσμα που θα απασχολήσει όλους: ΜΜΕ, πολιτικούς, πολίτες, οικογένεια, Εκκλησία, Σχολείο, ΑΕΙ, Αστυνομία, Δικαιοσύνη κ.ο.κ. Έτσι (ευτυχώς;) δεν πλήττουμε ποτέ. Έχουμε θέμα. Κάτι να δούμε, να πούμε, να σχολιάσουμε ή να μείνουμε ακόμη (για λίγο βέβαια) με το στόμα ανοιχτό. Κάποιοι προτιμούν να «πέσουν από τα σύννεφα» (σ.σ το προτιμούν/προκρίνουν πως είναι ο ασφαλέστερος τρόπος αντίδρασης, αφού κανείς ποτέ δεν τραυματίστηκε από παρόμοιου τύπου … συννεφοπτώσεις(!). 

 

Χρήση ουσιών /ναρκωτικά. Βία /Bulling, κάπνισμα. Αχαλιναγώγητη κατάχρηση (νοθευμένων συνήθως) αλκοολούχων ποτών. Συγκρότηση συμμοριών, ακόμα και ανηλίκων 10 χρονων -13χρονων. Διαδικτυακή αποβλάκωση με τυχερά παιχνίδια και κινδύνους γνωριμιών με αγνώστους στο διαδίκτυο. Πανευρωπαϊκά, ποσοτικά η Ελλάδα, βρίσκεται δυστυχώς, πάνω από τον μέσο όρο (!). Εγκληματικότητα ανεξέλεγκτη. Το πιο αρνητικό δεν είναι η γειτνίαση /συμπλησίαση του μ.ο, όσο η βεβαιότητα ότι θα φτάσουμε –θέμα χρόνου θαρρώ πως είναι – σε πολύ υψηλότερες θέσεις κατρακύλας. (Σ.Σ Η εγγενής τάση μιμητισμού, το αυθόρμητο επιπόλαιο και εξτρεμιστικό του χαρακτήρα μας, η υπερβολή στις εκδηλώσεις /ενέργειες μας και η κρατική, κοινωνική, Δημοκρατική ελευθεριότητα, συνεπικουρούμενη από αδιαφορία και ατιμωρησία από μέρους της Πολιτείας, … διευκολύνουν την … προοδευτική ανοδική πορεία στην κατάληψη υψηλότερων θέσεων στη «λίστα». Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι λίγο έως πολύ γνωστά. Τα στατιστικά στοιχεία απλώς τα … εξειδικεύουν και τα συγκεκριμενοποιούν με αριθμούς. Γίνονται έτι πιο επίσημα. Από άποψης ουσίας όμως, τίποτα δεν αλλάζει, αφού τίποτα δεν φαίνεται να γίνεται, δεδομένου ότι οι αρμόδιοι (κυρίως αυτοί) δεν συγκινούνται και δεν αντιδρούν. Οι νόμοι, αντί να αυστηριοποιούνται, γίνονται όλο και πιο θωπευτικοί.  

 

Οι έκνομοι /παράνομοι –όταν συλληφθούν … προσάγονται (όπως είθισται να γίνεται με τις κοινωνικές προσκλήσεις). Κρατούνται κάποιες ώρες και μετά αφήνονται … ελεύθεροι. Ούτε καταδίκη, ούτε φυλάκιση. Έτσι, μετά από λίγο, είναι σε θέση να επανέλθουν δριμύτεροι και να επαναλάβουν την ευεργετική κοινωνική τους δράση(!). Είμαστε μια κοινωνία «πλέρια» δημοκρατική με ελευθερία (σ.σ ελευθεριότητα το ορθό), ισοτιμία, ισηγορία, ισοπολιτεία. Όλοι έχουμε –λόγω πολιτεύματος – τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις: οι νόμιμοι και οι έκνομοι. Οι νομοταγείς και οι «Μπαχαλάκηδες» (αλήθεια τι συμπαθητική, εύστοχη, χαϊδευτική προσονομασία). Οι φιλήσυχοι πολίτες και οι βομβιστές και κάτοχοι καλάσνικωφ. Ζούμε ειρηνικά, μαζοχιστικά, αποβλακωτικά, απαθείς, αποχαυνωμένοι, υπερ (παρα) πληροφορημένοι και αρκούμενοι. Αρκούμενοι στο να γνωρίζουμε το τι συμβαίνει γύρω μας, ώστε να ΄χουμε βρε αδερφέ, κάτι να συζητάμε και να σχολιάζουμε. Μετά, μετά τελειώνει, μέχρις εκεί, το χρέος μας, ο κοινωνικός μας ρόλος, ως πολιτών. Η κοινωνική μας συνεισφορά. Οπότε: απρακτούμε /αδρανούμε/ εφησυχάζουμε, αλλάζουμε πλευρό και κοιμόμαστε (τον ύπνο του δικαίου, του αμέτοχου, του ανεύθυνου, του αχρείαστου, του περιττού!). Ενδέχεται να μας αφυπνίσει –ταράζοντας τον νιρβάνα, το τέλμα αδιαταραξίας στο οποίο έχουμε περιπέσει –ένα καινούργιο γεγονός, ίδιο ή και χειρότερο από τα προηγούμενα, οπότε (αγουροξυπνημένοι αλλά αποφασισμένοι και περίεργοι) σπεύδουμε στα ΜΜΕ εξειδικευμένου ευνουχισμού, να μάθουμε πρώτοι και καλύτεροι τα φρέσκα νέα /συμβάντα. Ως προς αυτό, δεν μας επιτρέπουμε να υστερήσουμε. Αλήθεια εμείς, οι πολίτες, τι ρόλο (πρέπει να) παίζουμε; Τα ΄χουμε όλα εναποθέσει στους (άχρηστους και αχρείαστους μερικούς αχρείους) πολιτικάντηδες και πάμε για … ύπνο; Δεν είναι πρόστυχο- και ανήθικο- από μέρους μας να μην αντιδρούμε, να τους (ξανα) ψηφίζουμε ;. Γιατί τάχα το κάνουμε; (σ.σ εκτός βέβαια από κάποιους που αναμένουν διορισμό κάπου). Κάτι μου λέει πως τους επιλέγουμε –εν γνώσει μας του τι πράγματι είναι –μόνον και μόνον για να μπορέσουμε, μετά να τους βρίζουμε! Αν όντως περί αυτού πρόκειται, ποιος ο λόγος να ψηφίζουμε αφού μπορούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας και να βρίσουμε όσο θέλουμε. Όση ώρα –κοιταζόμαστε(!). Πολλές φορές αναρωτιέμαι (υποθέτω και άλλοι): τι πρέπει επιτέλους να γίνει ώστε να ληφθούν δραστικά, λυσιτελή μέτρα;. 

 

Άραγε περιμένουμε να χάσει τη ζωή του κάποιο μικρό παιδί ή έφηβος από νταήδες συνομηλίκους του ή να σακατευθεί και να μείνει ανάπηρο, για να υποχρεωθούν οι αρμόδιοι ιθύνοντες να κάνουν κάτι; Ό,τι όσα ανατριχιαστικά (βιασμοί, ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα, bulling, ναρκωτικά, απειλές, εμπρησμοί αυτοκινήτων, αρπαγή χρημάτων και κινητών τηλεφώνων, καταστροφές περιουσιών, εγκλεισμοί, χτίσιμο ζωντανών καθηγητών και πρυτάνεων, καταλήψεις αιθουσών κτηρίων ΑΕΙ ,για εγκατάσταση και κατασκευή βομβών, περιφερόμενες συμμορίες ακόμη και ανηλίκων κ.α, δεν φαίνεται να αρκούν. Μάλλον θεωρούνται ήσσονος σημασίας από τους εξουσιαστές μας οι οποίοι άλλωστε δεν έχουν ούτε διάθεση /βούληση, ούτε χρόνο αφού περί άλλα (κομματικά ξεκατινιάσματα συνήθως) τυρβάζουν!. 

 

Ειλικρινά προβληματίζομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέπτονται. Σκέπτονται; Με τι;. Χρησιμοποιώντας τι; Είναι ποτέ δυνατόν οι …. καθ’ ύλην και αποστολήν αρμόδιοι να παρακολουθούν απαθείς και αμέτοχοι τα επικίνδυνα τεκταινόμενα; Θου Κύριε!.. Ψυχανεμίζομαι ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το ρόλο τους, την ευθύνη της αποστολής τους. Οι κρατούντες του Κ.Σ (=Κομματικού Συστήματος) είναι οι θύτες, αλλά και (οι ίδιοι) θύματα μιας βαθύτατα υποκριτικής κοινωνίας, η οποία ούτε θέλει, ούτε αφήνει περιθώρια –πόρο /οδό διαφυγής, αυτοεξυγίανσης, σωτηρίας!

 

ΥΓ Θλιβερή διαπίστωση: Εμετική υποκρισία και αχαλιναγώγητη ιδιοτελή και κομματικά συμφέροντα ζουν και βασιλεύουν και μας οδηγούν … δημοκρατικά πάντοτε!.......

 

*Ιατρού

Share