Επιλεκτική και σκόπιμη η σταγονομετρική ενημέρωση των πολιτικών προς τους πολίτες(!).
Πολλή κουβέντα, (τι περίεργο αλήθεια για ΝεοΈλληνες αδολέσχες), γίνεται τελευταία για το τι συζητήθηκε στο Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών το 2015. Προσωπικά δεν πρόκειται να πάρω μέρος. Όχι μόνον γιατί δεν το συνηθίζω, ούτε επειδή δεν με αφορούν οι διενέξεις και οι κοκορομαχίες των κομματικών ταγών. Αλλά και γιατί δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός καθ’ αυτό , από πρακτικής πλευράς σήμερα. Με απασχόλησε όμως όταν θέλησα να δω το ζήτημα από μια διαφορετική θέαση, που θεωρώ πως αξίζει περισσότερο.
Εξηγούμαι:
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μου, έχουμε: Δημοκρατία /ΚΔΠολίτευμα και με αυτό – οφείλουμε να – πορευόμαστε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει:
Σεβασμό στους ισχύοντες Νόμους, από όλους. Χωρίς εξαιρέσεις (Για πολιτικούς, «επώνυμους», με παραγραφές, ασυλίες κ. α «διευκολύνσεις» που δημιουργούν ανισότητες και πικρίες).
Ο λαός είναι (τρομάρα του) … κυρίαρχος (;).
Εκλέγει τους αντιπροσώπους /εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο ώστε να τον υπηρετούν και να προστατεύουν τα δικαιώματά του.
Οι Βουλευτές, Κόμματα, Κυβερνήσεις, οφείλουν να ενεργούν με γνώμονα το καλό, το συμφέρον των πολιτών και να τους ενημερώνουν με ειλικρίνεια και εντιμότητα για τις πράξεις, αποφάσεις τους.
Αυτά τα ολίγα /τηλεγραφικά για ένα πολίτευμα που ευαγγελίζεται /εδράζεται σε θεμέλια /αρχές όπως: η ισοτιμία, ισηγορία, ισοπολιτεία κ. α εύηχα και πολλά υποσχόμενα . Στην πράξη όμως ισχύουν μάλλον σπάνια, περιστασιακά και δυστυχώς όχι ως καθολικός κανόνας, αλλά ως εξαίρεση.
Πάμε τώρα στο δια ταύτα.
Επιλέγω (λόγω επικαιρότητας) το ζήτημα της υποχρέωσης, ενημέρωσης από μέρους των κομμάτων, του λαού για το τι λέχτηκε, τι διαμείφθηκε τότε – 2015 – και που κατέληξαν. (Βέβαια, το έχουν ήδη εμπεδώσει εκείνοι που με διαβάζουν – δεν θα ασχοληθώ με τη συζήτηση και ποτέ με τα παραπολιτικά). Θα μείνω και θα επιμείνω σε αυτό που έχει, κατά τη γνώμη μου, τη βασική σημασία:
Την υποχρέωση δηλαδή ενημέρωσης των πολιτικών προς τους πολίτες.
Αλήθεια, αν δεν γίνονταν η επαναφορά από τα ΜΜΕ, του θέματος κάπως όψιμα /μεταχρονολογημένα; 11 περίπου χρόνια μετά, ποιος θα ενδιαφερόταν να μάθει (αν φυσικά τυχόν μάθει τελικά) το τι ειπώθηκε, πως λέχθηκε, τι έγινε τότε;.
Κάποια (που δεν με ενδιαφέρει προσωπικά) σκοπιμότητα, κάποιων που είχαν κομματικούς λόγους, συνετέλεσε στην αναμόχλευση /επαναφορά του ζητήματος.
Με την ευκαιρία λοιπόν θέτω το καίριο, καταλυτικό ερώτημα:
Γιατί δεν (πρέπει να) γνωρίζει –επακριβώς – ο λαός, τι λένε οι υπηρετούντες (ή … «υπηρέτες»;) του, μεταξύ τους, για ζητήματα που τον αφορούν; Πως επιτρέπει η –δόλια / κακομοιριασμένη /ξεδοντιασμένη /ανήμπορη – Δημοκρατία μας – αυτή την ολέθρια ρήξη με το αυτονόητο, που οδηγεί σε αυτοακύρωσή της; Για ποιόν υπάρχει –το κάθε – πολίτευμα διακυβέρνησης (άρα και το ΚΔΠ);. Για το λαό. Άρα εκείνος θα πρέπει να ενημερώνεται, - και για σοβαρά ζητήματα να ερωτάται – με Δημοψήφισμα.
Κοντολογίς, δεν είναι υπόθεση των κομμάτων, ούτε λύεται ενδοκοινοβουλευτικά ή –χειρότερα – με … μυστικοσυμβούλια Αρχηγών. Υπάρχει αντίφαση παρανοϊκού και αντιδημοκρατικού επιπέδου, το να αποφασίζουν οι εκπρόσωποί μας για εμάς, χωρίς εμάς. Ερήμην λοιπόν ημών, των εντολέων, υμείς οι εντολοδόχοι, ενεργείτε /πολιτεύεστε;. Αυτά –όπως σαφώς φαίνεται – μόνο στη Δημοκρατία επιτρέπονται. Επιβάλλεται η υποχρέωση –τόσο έναντι του εαυτού μας, όσο και έναντι του κοινωνικού συνόλου – να συνέλθουμε όλοι μας, πολίτες και πολιτικοί και να αλλάξουμε ρότα /τακτική. Αν φυσικά θέλουμε να είμαστε, (όχι μόνον κατ ‘ όνομα) χώρα δημοκρατική, θα πρέπει να προχωρήσουμε προς δύο βασικές κατευθύνσεις:
1ον ) Αλλαγές στο Σύνταγμα (πάνω και σε θέματα ενημέρωσης).
2ον ) Αλλαγή νοοτροπίας και απαλλαγή από τον μιθριδατισμό και τον μαζοχισμό (δεν γίνεται να έχουμε εθιστεί, σε βαθμό εξάρτησης από δουλοπρεπή αποδοχή των όποιων αυθαίρετων αποφάσεων των κομμάτων που εμείς εκλέξαμε).
Θέλουμε να γνωρίζουμε επακριβώς τις απόψεις /θέσεις του κάθε κομματικού σχηματισμού. Όχι μόνον επειδή αυτό είναι αναφαίρετο δικό μας δικαίωμα και δική τους υποχρέωση, αλλά και για να αποφύγουμε την αγελοποίηση / προβατοποίηση του πόπολου, που αύριο θα πρέπει να πάει –ανενημέρωτο και άγνωρο να ψηφίσει, αυτούς που αγνοεί το τι πρεσβεύουν ή τι πράττουν!. Το τελευταίο, είναι και ο έσχατος ευτελισμός του ΚΔΠολιτεύματος, καθώς και η ακύρωση του πολίτη.
ΥΓ Θα μπορούσε κάποιος- σαρκαστικά – να πει πως το ΚΔΠ μας, απαξιώνει τον πολίτη και τον μεταλλάσει σε ….. «Δημοκρατικό πολίτη» τίτλος ….αυτοαναίρεσης, ήκιστα τιμητικός !
*Ιατρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου