Παρότι η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα δεν ανήγγειλε την επιθυμητή ειρήνη, ωστόσο υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική, χάρη στις αποκαλυπτικές της πλευρές, που διαμορφώνουν βήμα προς βήμα μια νέα διεθνή τάξη.
Δράττομαι της ευκαιρίας να παρατηρήσω το πόσο πολύ είναι ήδη, εκτός θέματος, οι κρίσεις περί ηθικής, πίστης στη φιλελεύθερη δημοκρατία, διατήρησης παλαιότερων συμμαχιών κ.ο.κ., που προσπαθούν να αναβιώσουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Και που ίσως δεν υπήρξε ποτέ.
Συνεπώς, αποκαλύπτεται τώρα, υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων, ότι στερούνται αντικειμένου οι όποιες κρίσεις για το αν και κατά πόσον ο Πούτιν είναι «χασάπης», και για το κατά πόσον ο Τραμπ είναι όντως «ο χειρότερος πρόεδρος των ΗΠΑ». Καθώς, αυτής της μορφής οι κρίσεις παραβλέπουν, πρώτον, την αβυσσαλέα παρακμή της Δύσης, από την οποίαν ο Τραμπ προσπαθεί με κάθε δυνατό μέσο να αποστασιοποιηθεί. Δεύτερον, δεν λαμβάνουν υπόψη το θάνατο της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας, που με την παραμυθοειδή μορφή της τροφοδότησε πολυάριθμους αναιτιους πολέμους, με εκατομμύρια θύματα και υλικές καταστροφές, προβάλλοντας τη δήθεν αγωνία της Δύσης για την άμεση ανάγκη «κατάργησης της μπούρκας», ως δικαιολογία πραγματοποίησής τους. Αρνούνται, τρίτον, να συνειδητοποιήσουν ότι η διεθνής τάξη κατευθύνεται, θα έλεγα απολύτως πια, από την ισχύ και όχι από το διεθνές δίκαιο. Τα επιχειρήματα αυτής της μορφής παραβλέπουν ότι η «Δύση» με το περιεχόμενό της, από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, δεν υπάρχει πια. Το επίσημο τέλος αναγγέλθηκε από τον Τραμπ. Και ακόμη, τα παραπάνω, τελούν υπό τον μανδύα του τέλους της καταστρεπτικής παγκοσμιοποίησης, και της απόλυτης κυριαρχίας του κράτους -έθνους.
Μετά από αυτή την εισαγωγή, που θεώρησα απαραίτητη, προκειμένου να μη ρέπουμε προς «βυζαντινολογία», θα προχωρήσω σε κάπως διαφορετική ανάγνωση της συνάντησης στην Αλάσκα, από τις όσες ήδη κυκλοφόρησαν. Θα την επιχειρήσω στη συνέχεια:
Ι. Ο Πούτιν επιβάλλεται σε ολόκληρη την υφήλιο, ως φίλος του Τραμπ, αλλά και ως αδιαμφισβήτητος νικητής του πολέμου στην Ουκρανία
Στην Αλάσκα, που ως το 1867 ήταν ρωσικό έδαφος, πριν πουληθεί στις ΗΠΑ, στρώθηκε κόκκινο χαλί για την υποδοχή του Πούτιν, από τον νέο πλανητάρχη. Για τον Πούτιν, που η Δύση στόλισε μετά το 2022, με επίθετα όπως «σφαγέας των λαών», «χασάπης», «αιμοβόρος δικτάτωρ», «αλήτης» κλπ. Για τον Πούτιν που ήταν καταζητούμενος ως κακοποιός, από τη Δύση. Για τον Πούτιν, για τον εξοστρακισμό του οποίου η Δύση διέθεσε ατέλειωτο χρόνο, φαιά ουσία, ανυπολόγιστο χρήμα, αλλά και την ίδια τη δική της οικονομική καταστροφή, προκειμένου να εμπνευστεί κυρώσεις, που δήθεν θα κατέστρεφαν τη Ρωσία. Αλλά, που τελικά αυτές στράφηκαν εναντίον της. Για τον Πούτιν, που η μικρή Ελλάδα, με την άκρως επιπόλαιη, αδικαιολόγητη, όσο και θανάσιμα επικίνδυνη συμπεριφορά εναντίον του, δημιούργησε νέα αγεφύρωτα χάσματα, που απειλούν την επιβίωσή της. Αντιθέτως, η Τουρκία είχε επιλέξει την ορθή πλευρά της ιστορίας. Και, ακόμη, η Δύση έφθασε στο ανεπίτρεπτο σημείο να προχωρήσει σε παραχάραξη της ιστορίας, αποκλείοντας τη Ρωσία από τον εορτασμό των 80 ετών για την νίκη εναντίον του Άξονα, παρότι η συμβολή της σε αυτήν ήταν καθοριστική.
Ο Πούτιν, λοιπόν, στην Αλάσκα, παρότι δηλωμένος εχθρός της ΕΕ, υποβαθμισμένος, ταπεινωμένος και λεηλατημένος απ’ αυτή, έγινε ωστόσο δεκτός από τον άρχοντα της υφηλίου, ως ίσος προς ίσων. Στις φωτογραφίες ο Τραμπ εμφανίζεται εντυπωσιασμένος από την όλη προσωπικότητα του Πούτιν και δεν αρνείται ακόμη και την πρόσκλησή του να επισκεφθεί τη Μόσχα στο αμέσως προσεχές μέλλον.
Παρότι στην Αλάσκα δεν αναγγέλθηκαν κοσμοϊστορικές αποφάσεις, σχετικά με την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία, υπάρχουν ωστόσο μερικές από αυτές, που απηχούν πλήρως τις επιθυμίες του Πούτιν, και που έχουν ενστερνιστεί από τον Τραμπ. Πρόκειται για την επιλογή, του ότι οι συζητήσεις, στη συνάντηση με τον Ζελένσκι και τους Ευρωπαίους, στην Washington, θα επικεντρωθούν στο σχεδιασμό της ειρήνης και όχι στη διακοπή του πολέμου. Η διαφορά είναι ουσιώδης, διότι πρώτον επιτρέπει στον Πούτιν την απόκτηση και άλλων ουκρανικών εδαφών, όπως ακριβώς το επιθυμεί. Αλλά και δεύτερον ακυρώνει τις σχετικές εξαγγελίες του Τραμπ περί της ανάγκης άμεσου τερματισμού του πολέμου, για να μην υπάρξουν και άλλοι νεκροί. Όπως υποστήριξα σε πρόσφατο άρθρο μου, ο Πούτιν, ως αδιαμφισβήτητος νικητής αυτού του πολέμου, δεν πρόκειται να αποδεχθεί το τέλος του, αν δεν εξασφαλίσει τα εδάφη που, κατά την κρίση του, είναι απαραίτητα για την ασφάλεια της Ρωσίας. Κάτι, που φαίνεται να έχει αποδεχθεί ο Τραμπ, παρά την ανυπομονησία του για περάτωση του πολέμου, προκειμένου να ενισχύσει την υποψηφιότητα του για το Νόμπελ Ειρήνης. Γι’ αυτό και δεν υλοποίησε τις αναγγελθείσες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Ακόμη, η Ουκρανία δεν πρόκειται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Με βάση τα παραπάνω μπορεί να υποστηριχθεί ότι το κυρίαρχο στοιχείο της συνάντησης στην Αλάσκα δεν ήταν η σύναψη ειρήνης στην Ουκρανία, αλλά η επιβολή της επισημοποίησης της ισότιμης φιλίας Τραμπ και Πούτιν, στην υφήλιο, καθώς και η έμμεση γνωστοποίηση ότι, εφεξής, στη διαμόρφωση της τύχης του κόσμου θα έχει σημαίνοντα λόγο και ο Πούτιν.
Αναπότρεπτα προκύπτει στο σημείο αυτό το ερώτημα, με αδιευκρίνιστη προς το παρόν την απάντηση, για το ποια θα είναι η θέση που επιφυλάσσεται στην Κίνα, αλλά και στους BRICS, στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης Ρωσίας και ΗΠΑ. Απαραίτητη θα είναι, στο αμέσως προσεχές μέλλον η ανάλυση της νέας θέσης των BRICS, που δεν μπορεί να εξακολουθεί να στρέφεται εναντίον της Δύσης, εφόσον αυτή ουσιαστικά δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον με το μέχρι τώρα περιεχόμενό της.
ΙΙ. Διαχωρισμός νικητών και ηττημένων
Στην Αλάσκα, εκτός της υποδοχής του Πούτιν, με τιμές αρχηγού κράτους, αλλά και συνομιλητή για τις τύχες του κόσμου με τον πλανητάρχη, υπογραμμίστηκε ταυτόχρονα και ο διαχωρισμός νικητών και ηττημένων, καθώς, στην υποτιθέμενη συζήτηση για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, δεν προσκλήθηκαν Ζελένσκι και ΕΕ. Και αυτή η πολύ σημαντική παράλειψη σημαίνει ότι στη συνείδηση του Τραμπ, Ζελένσκι και ΕΕ, δεν είναι απλώς οι μεγάλοι ηττημένοι στον πόλεμο της Ουκρανίας, αλλά και επιπλέον αυτοί που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την ήττα τους. Και, το πιθανότερο είναι ότι θα είχαν προσκληθεί στην Αλάσκα, αν με τη συμπεριφορά τους δήλωναν ότι ο πόλεμος έληξε. Όμως, αντιθέτως, οι συζητήσεις που διεξάγονται μεταξύ Ευρωπαίων ηγετών είναι γύρω από τις συνθήκες της συνέχισής του. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ΕΕ και Ζελένσκι εξακολουθούν να δίνουν την εντύπωση ότι ελπίζουν πως η συνέχιση αυτού του πολέμου ενδέχεται να περατωθεί με τη νίκη της Ουκρανίας, κάτι που είναι λογικό να εξαγριώνει τον Τραμπ, αποφασισμένο, να αποσύρει την περαιτέρω υποστήριξή του.
ΙΙΙ. Με τετελεσμένες αποφάσεις του Τραμπ η συνάντηση με τους ηττημένους του πολέμου της Ουκρανίας
Ζελένσκι και όσοι από τους Ευρωπαίους θα είναι παρόντες στη συνάντηση στη Washington, θα αντιμετωπιστούν από τον Τραμπ, ως οι ηττημένοι του πολέμου στην Ουκρανία, και όχι μόνο, αλλά επιπλέον και αυτοί που διαχειρίστηκαν λανθασμένα έναν «ανόητο πόλεμο που δεν θα είχε συμβεί αν ο ίδιος και όχι ο Μπάιντεν, ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ» (με βάση τη σχετική δική του δήλωση). Και, ταυτόχρονα, θα αντιμετωπίσουν τον Τραμπ ως φίλο και όχι εχθρό του Πούτιν, με τις απόψεις συνεπώς του οποίου θα οφείλουν να οριζοντιωθούν.
Οι Ευρωπαίοι με τον Ζελένσκι αποφάσισαν να βρεθούν πριν από τη συνάντηση με τον Τραμπ, προκειμένου να συμφωνήσουν τις κοινές κατευθυντήριες γραμμές τους.
Από όσα σχετικά διέρρευσαν, οι κεντρικές κατευθύνσεις της συμφωνίας θα είναι:
*Πρώτον, η διασφάλιση της ασφάλειας της Ουκρανίας, που θα εξασφαλιστεί με τη βοήθεια της «ένωσης εθελοντών», δηλαδή σώματος στρατιωτικών, που θα απαρτίζεται από Ευρωπαίους και που θα εγκατασταθεί στην Ουκρανία.
*Δεύτερον από την υπογραφή συνθήκης, με την οποία η Ρωσία θα δεσμεύεται να μην επιτεθεί εκ νέου στην Ουκρανία, αλλά και σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης. Στην περίπτωση αυτή, και στο μέτρο που η παρούσα δέσμευση εκληφθεί ως επαρκής και σοβαρή (παρότι άλλες προηγούμενες δεν έγιναν σεβαστές, όπως μεταξύ άλλων η δέσμευση της Δύσης να μην επεκτείνει ανατολικά το ΝΑΤΟ), θα απαλλάξει την Ευρώπη και από το άγχος, αναμένοντας ρωσική επίθεση εναντίον της, αλλά κυρίως από την επίσπευση στρατικοποίησής της, που θα της στοιχίσει τεράστιο κόστος και θα επιταχύνει την κατάρρευσή της.
*Τρίτον, η ΕΕ, με την ιδιότητα της ηττημένης στον πόλεμο της Ουκρανίας, θα αναλάβει τη δαπάνη ανασυγκρότησης της καταστραμμένης χώρας.
(Και ότι άλλο ήθελε προκύψει στη συνάντηση).
ΙV. Γιατί ο Τραμπ συνεννοείται με τον Πούτιν και υποβαθμίζει την ΕΕ
Ο ενθουσιασμός του Τραμπ από την επαφή του με τον Πούτιν ήταν πλέον ή εμφανής. Οι πιθανές εξηγήσεις, πολλές και προς διάφορες κατευθύνσεις. Να αρχίσω με τη διαπίστωση, ότι σε πείσμα των ανεγκέφαλων χαρακτηρισμών, πρόκειται για ισχυρή, ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που κατάφερε να επιβάλλει τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ρωσία, εξάλλου, αναγνωρίζεται ως μια από τις στρατιωτικά ισχυρότερες χώρες της υφηλίου, κατάφερε σε πείσμα του πολέμου να επιτύχει τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης στην ΕΕ, πέρασε στην ΕΕ τις κυρώσεις που προορίζονταν για αυτήν και είναι, όπως ο Τραμπ, μεγάλος πατριώτης για τη χώρα του.
Να συνεχίσω με την πιθανή αναγνώριση του Τραμπ, ότι ο Πούτιν είχε κάποιο δίκαιο να επιτεθεί εναντίον της Ουκρανίας, διότι πίστευε ότι κινδύνευε η ασφάλεια της Ρωσίας, εξαιτίας της επέκτασης του ΝΑΤΟ, ανατολικά, σε πείσμα της ανειλημμένης υποχρέωσης της Δύσης, να μην το πράξει. Και ότι, συνεπώς, για τον πόλεμο της Ουκρανίας ήταν, σε σημαντικό βαθμό υπεύθυνη και η Δύση.
Στις παραπάνω εξηγήσεις των λόγων για τους οποίους ο Τραμπ γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Πούτιν θα πρέπει να προστεθεί και το επιχειρηματικό ενδιαφέρον του Τραμπ για τις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας, που θα εξασφαλίσουν μεγάλα κέρδη στην Αμερική.
Μετά το τέλος της Δύσης, όπως το ανήγγειλε ο Τραμπ, η νέα διεθνής τάξη δεν θα βασίζεται πια, όπως όλα δείχνουν, στη συμμετοχή της ΕΕ, που περνά στο περιθώριο, αλλά πιθανότατα σε πολύ πολικό σύστημα διοίκησης, με τη Ρωσία σε περίοπτη θέση.
V. Και η Ελλάδα;
Δεν χρειάζεται να υπογραμμίσω τη δεινή θέση, στην οποία, γι’ άλλη μια φορά, βρίσκεται η πατρίδα μας. Η οποία, χωρίς λόγο, ξεσπάθωσε εναντίον του Πούτιν και της Ρωσίας, αλλά και προσευχόταν μη τυχόν εκλεγεί ο Τραμπ, και μιλούσε χωρίς φραγμούς εναντίον του, και εκθείαζε την αντίπαλό του. Χωρίς λόγο, από χωρίς όρια υποτέλεια, από παντελή έλλειψη κριτικής σκέψης, από άκρατη επιπολαιότητα.
Και τώρα, θα καταβάλουμε το τίμημα. Τραμπ και Πούτιν (να προσθέσω δικαίως), δεν θέλουν να μας ξέρουν, με συνέπειες, που ενδεχόμενα, θα είναι βαριές. Ιδίως και γιατί, η Τουρκία, ως συνήθως, είχε σωτήρια συμπεριφορά για την πατρίδα της, και έχει και πάλι ότι ζητήσει.
Τι μπορούμε να κάνουμε, για να περιορίσουμε, όσο γίνεται, τη μαυρίλα που μας περιβάλλει; Ουσιαστικά, ελάχιστα. Να ελπίζουμε σε μια προσεχή Κυβέρνηση, που θα περνά τα συμφέροντα της πατρίδας πάνω από τα αντίστοιχα των συμμάχων, που θα έχει ένα σοβαρό σχέδιο εξωτερικής πολιτικής, και όχι μόνο, και που με τις αποφάσεις και πράξεις της θα ξεθωριάσει κάπως, με το χρόνο, το κακό που έγινε στην πατρίδα μας, και που θα το υφίσταται για χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου