Ακούγοντας το εναλλασσόμενο ρεπερτόριο θράσους και προκλήσεων των Ερντογάν-Μπαχτσελί (το οποίο αναμεταδίδεται ασκαρδαμυκτί από τα τουρκικά στα ελληνικά ΜΜΕ), οι περισσότεροι Έλληνες εκτιμούν ότι η κλιμάκωση του κακού με τις αναθεωρητικές βλέψεις της Τουρκίας για το Αιγαίο (οι οποίες επεκτάθηκαν τελευταία – δια στόματος Ερντογάν – απ’ τη Θεσσαλονίκη έως την Κύπρο) οφείλεται στον αέρα που τους δώσαμε προ 29 ετών στα Ίμια (1996).
Μια ιστορία που εξελίχθηκε δραματικά για την Ελλάδα και ήταν το πρώτο αιματηρό ”θερμό επεισόδιο” (θυσία των τριών ηρώων του ΠΝ: Χριστόδουλου Καραθανάση, Παναγιώτη Βλαχάκου και Έκτορα Γιαλοψού) μετά το ψήφισμα της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης τον προηγούμενο χρόνο (1995) για εφαρμογή του casus belli, στην περίπτωση που η χώρα μας επεξέτεινε τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ.
Κάτι που δικαιούται να κάνει, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας (1982). Άλλωστε και η ίδια η Τουρκία έχει επεκτείνει (παράνομα σ’ αυτήν την περίπτωση) από το 1964 την αιγιαλίτιδα ζώνη της στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο στα 12 ν.μ. Άλλο αν, εσκεμμένα, το αποσιωπεί…
Εκείνο το αιματηρό, δραματικό ”θερμό επεισόδιο” της 31ης Ιανουαρίου του 1996, ωστόσο – ενώ φάνηκε στην αρχή ως προβοκατόρικο, επικοινωνιακό ”κατασκεύασμα” Τούρκων δημοσιογράφων – εξελίχθηκε σε ένοπλη αμφισβήτηση της ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Αμφισβήτηση η οποία είχε σαν συνέπεια την… απώλεια της σημαίας μας και μαζί της την ”γκριζοποίηση” για πρώτη φορά ελληνικού εδάφους. Μια ”γκριζοποίηση” που μετατράπηκε διπλωματικά (με παρέμβαση των ΗΠΑ, παρά τις ευχαριστίες Σημίτη) σε απώλεια τμήματος ουσιαστικά της ελληνικής επικράτειας.
Σε απώλεια του συμπλέγματος των Ιμίων της Δωδεκανήσου, συγκεκριμένα, που είναι κατάσπαρτο από νησιά, νησίδες και βραχονησίδες. Απώλεια που είναι η πρώτη – σε επίπεδο εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας – από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Λέγαμε, λοιπόν, ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν την εντύπωση πως ο τουρκικός αναθεωρητισμός άρχισε να εκδηλώνεται από τα Ίμια το 1996. Χρονιά στοχοποίησης των νησιών του Αιγαίου απ’ το επεκτατικό δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” μετά τη δραματική εξέλιξη του ”θερμού επεισοδίου” εκεί. Χρονιά απαρχής της αμφισβήτησης των ελληνικών συνόρων από την Τουρκία. Απαρχής και του ”δικαιώματός” της στη ”συνεκμετάλλευση” των διεκδικούμενων περιοχών του Αιγαίου.
Αυτά πιστεύουν οι περισσότεροι. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί ο αναθεωρητισμός και η αμφισβήτηση των ελληνικών κεκτημένων ανάγονται σε χρόνο προγενέστερο των Ιμίων. Σε χρόνο προγενέστερο κι από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο ακόμα (1974).
Όταν Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1973) και αντιπρόεδρος (39ος Αντιπρόεδρος της Αμερικής, για την ακρίβεια) ο ομογενής μας ελληνοαμερικανός Σπύρος Άγκνιου (Αναγνωστόπουλος), ο οποίος είχε δηλώσει δημόσια ότι δεν υπάρχει σταγόνα πετρέλαιο σε αυτό.
”Όποιος βρει έστω και ένα ποτήρι πετρέλαιο στο Αιγαίο, εγώ θα το πιω” έλεγε τότε με σιγουριά ο εν λόγω, έχοντας πέσει θύμα – προφανώς -της προπαγάνδας που είχαν διοχετεύσει οι Τούρκοι στα ξένα Μέσα ενημέρωσης προς δυσφήμιση των δυνατοτήτων εξόρυξης για πετρέλαιο σε Ελλάδα και Κύπρο, με σκοπό να αποκοιμίσουν τους πάντες ενώ οι ίδιοι ονειρεύονταν εξορύξεις στο Αρχιπέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο…
Προπαγάνδας η οποία έχει διαχρονικά πολλούς πιστούς στη βρετανική πολιτική σκηνή (αν δεν γίνεται συνειδητά η υιοθέτησή της και εσκεμμένα), αν λάβουμε υπόψη μας την προ 25ετίας σχεδόν (2001) παρόμοια δήλωση για τις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή Εντουαρντ Κλέι ότι ”Στην Κύπρο υπάρχει τόσο πετρέλαιο, όσο φυστικοβούτυρο κάτω απ’ το Μάντσεστερ”…
Φυσικά όλες αυτές οι στοχευμένα δυσφημιστικές απ’ τους Τούρκους αιτιάσεις για ανυπαρξία πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων – στην περίπτωση του Αιγαίου, ειδικότερα – άρχισαν να διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα, όταν την 1η Φεβρουαρίου του 1974 (λίγους μήνες πριν την πτώση της Χούντας μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) είχαμε θετικά αποτελέσματα στην ερευνητική γεώτρηση ”ΠΡΊΝΟΣ-1” (θαλάσσια περιοχή μεταξύ Θάσου-Καβάλας εντός των ΕΧΥ) με δοκιμαστική ροή 2950 βαρέλια αργού πετρελαίου ημερησίως.
Έκτοτε η Τουρκία προετοιμαζόταν υπόγεια για το θέμα του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου του Αιγαίου, χωρίς να επικοινωνεί, ωστόσο – μέχρι την εποχή Ερντογάν – το σχέδιό της για καζάν-καζάν ”συνεκμετάλλευσή” του με την Ελλάδα, μετά τα όχι και τόσο ενθαρρυντικά πρώτα δεδομένα των ερευνητικών γεωτρήσεων σε ακτίνα 6 νμ από τη Θάσο.
Δεδομένα που έλεγαν ότι δεν υπήρχαν άμεσα εκμεταλλεύσιμα αποθέματα πετρελαίου στους τρεις απ’ τους πέντε πετρελαιοφόρους ορίζοντες. Και επειδή όλη αυτή η ιστορία εξόρυξης πετρελαίου ήταν οικονομικά ασύμφορη – δεδομένων των απαιτήσεων των ξένων εταιρειών και των αμφίβολης αποδοτικότητας κοιτασμάτων στο ΒΔ Αιγαίο – η Τουρκία έστρεψε το ενεργειακό ενδιαφέρον της στην Κύπρο, χωρίς να πάψει ωστόσο να παρακολουθεί τις ελληνικές κινήσεις στην περιοχή.
Ήδη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974), είχε ζητήσει να ενημερωθεί για το θέμα των εξορύξεων πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαιακό αρχιπέλαγος, που θα έδιναν ενεργειακή ανάσα στην Ελλάδα μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973.
Πιθανών κοιτασμάτων όχι μόνο στο Βόρειο, αλλά και το Νότιο Αιγαίο, αν και – όπως έδειξαν τα μετέπειτα στοιχεία – όλη η περίκλειστη θαλάσσια λεκάνη του Αιγαιακού χώρου (από την Ίμβρο, τη Τένεδο, τη Ρόδο και το Καστελόριζο μέχρι την Νότια Πελοπόννησο κι από την Κάσσο και την Κάρπαθο έως την Κρήτη) είναι πολύ πιθανόν να κρύβει στα σπλάχνα της μεγάλο φυσικό πλούτο ενεργειακών κοιτασμάτων, χωρίς να αποκλείονται και παραλιακές ζώνες της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και της Τουρκίας.
Από τον φόβο, άλλωστε, τυχόν θετικής έκβασης της ενεργειακής πολιτικής της Ελλάδας στα αξιοποιήσιμα κοιτάσματα πετρελαίου εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι Τούρκοι έβγαλαν στο Αιγαίο το ”Χόρα” το 1976 (πρώτη επίσημη τουρκική αμφισβήτηση της ελληνικότητας του Αιγαίου, με εκδήλωση ταυτόχρονα αμερικανικής προειδοποίησης ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. ”Δεν είναι μόνο ελληνικό”).
Οι υποψίες Τούρκων και Αμερικανών για γιγαντιαίο κοίτασμα στο Αιγαίο επιβεβαιώθηκαν δυο χρόνια μετά (1978, πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ) σε μελέτη που έλεγε ότι το κοίτασμα που βρέθηκε 10 νμ από το ακρωτήριο Μπάμπουρας της Θάσου ήταν πολύ μεγάλο. Μόνο που η εξόρυξή του θα κόστιζε όσο τα πετρελαϊκά πηγάδια της Σαουδικής Αραβίας…
Έτσι δε δώσαμε συνέχεια στο θέμα, γιατί κάθε εξόρυξη ήταν οικονομικά ασύμφορη για την Ελλάδα και, επιπλέον, κρατούσε ”ετοιμοπόλεμους” τους Τούρκους, που δεν παρέλειψαν να μας στείλουν προειδοποιητικά το ’87 το ”Σισμίκ”, χωρίς να πτοηθούν απ’ το γεγονός ότι ήμασταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Ακολούθησε έκτοτε ο προσανατολισμός της Ελλάδας στην ”αγορά του αιώνα” αεροπορικά, για διαφύλαξη απ’ την τουρκική βουλιμία της νησιωτικής επικράτειάς μας στο Αιγαίο. Όμως οι Τούρκοι ήταν ένα βήμα μπροστά απ’ τη στιγμή που επένδυσαν στην ίδρυση αμυντικής βιομηχανίας.
Για τον λόγο αυτό, μέχρι να ενισχύσουμε την αεροπορική μας ”φαρέτρα” με τα 24 Rafale (η ”φωλιά” των οποίων βρίσκεται στην 114 Πτέρυγα Μάχης) – βάσει της ελληνογαλλικής αμυντικής συμμαχίας το 2021 και της συμπληρωματικής που ακολούθησε για την αγορά επιπλέον μαχητικών αυτού του τύπου – το τουρκικό αεροπορικό δυναμικό πάνω από το Αιγαίο είχε την υπεροπλία.
Λόγος για τον οποίο άρχισαν να διατυπώνουν κλιμακωτά θέματα υφαλοκρηπίδας και αμφισβήτησης της ελληνικότητας σε 152 νησιά του Αιγαίου και του Κρητικού Πελάγους οι Τούρκοι επί διακυβέρνησης Ταγίπ Ερντογάν (βλ. τουρκική λίστα EGAYDAAK με διεκδικούμενα ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες).
Όσο πλησιάζουμε προς τον τρέχοντα χρόνο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μάλιστα, επιλέγουν – δια της πλαγίας των ”ήρεμων νερών” που έχει συνεργό τη δική μας αδράνεια λόγω ευπιστίας – να επεκτείνουν (όπου δει) τις ”γκρίζες ζώνες” εξυπηρέτησης του νεο-οθωμανικού οράματός τους περί ”Γαλάζιας Πατρίδας” επιτείνοντας την αίσθηση ασφυκτικής πίεσης και μιας ελλοχεύουσας απειλής για τα νησιά μας (βλ. διαρκές τουρκικό αίτημα για αποστρατιωτικοποίησή τους).
Επιτείνοντας και το διαχρονικό ερώτημα των Ελλήνων για την αναβλητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων να οριοθετήσουν την ελληνική ΑΟΖ, όπως και την ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Ανάγκη ιδιαίτερα απαιτητή στις μέρες μας απ’ τη στιγμή που – με βάση τα τωρινά δεδομένα στη Συρία – θα μπορούσε να αποτρέψει μια τουρκοσυριακή συμφωνία, με ευνόητους γεωπολιτικούς κινδύνους για την Κύπρο…
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι – ακόμα κι αν δεν γίνει κατορθωτή η πλήρης αποτροπή μιας τέτοιας συμφωνίας – με τη χάραξη κοινής ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου -, η οριοθέτηση θα αποτελέσει διπλωματικό, διαπραγματευτικό και στρατηγικό εργαλείο που θα περιορίζει τη δυνατότητα της Τουρκίας να επιβάλει τετελεσμένα σε Ελλάδα και Κύπρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου