Το 1854, πέντε χρόνια πριν από τη δημοσίευση της Καταγωγής των Ειδών, ο Σοπενχάουερ προέβλεπε ότι «ο απαράμιλλος ζήλος και η δραστηριότητα που επιδεικνύεται σε κάθε κλάδο της Φυσικής Επιστήμης ... απειλεί να οδηγήσει σε έναν χονδροειδή, ηλίθιο υλισμό» και σε «ηθική κτηνοβασία. [1] «Είκοσι χρόνια αργότερα (1874), και τρία χρόνια μετά την Καταγωγή του ανθρώπου του ίδιου Δαρβίνου, ο Νίτσε προέβλεψε ότι αν τέτοιες ιδέες «επιβληθούν στον λαό για άλλη μια γενιά..., κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί αν ο λαός χαθεί από μικροεγωισμό, οστεοποίηση και απληστία.» [2] Το 1920, ο Μπέρναρντ Σο προέβλεψε τον ίδιο κίνδυνο: «Ο νεοδαρβινισμός [ο Δαρβίνος επανεξετάζεται από τον August Weismann] στην πολιτική έχει προκαλέσει μια ευρωπαϊκή καταστροφή τόσο τρομακτικού μεγέθους και τόσο απρόβλεπτης έκτασης, ώστε καθώς γράφω αυτές τις γραμμές το 1920, δεν είναι ακόμη καθόλου βέβαιο αν ο πολιτισμός μας θα επιβιώσει.» [3]
Πού βρισκόμαστε έναν αιώνα μετά από αυτή τη ζοφερή πρόβλεψη και μισό αιώνα αφότου ο Richard Dawkins διακήρυξε στο παγκόσμιο μπεστ σέλερ του Το εγωιστικό γονίδιο: «Είμαστε μηχανές επιβίωσης, ρομποτικά οχήματα τυφλά προγραμματισμένα να διατηρούν τα εγωιστικά μόρια που είναι γνωστά ως γονίδια»; Ο ίδιος συγχαίρει τον εαυτό του το 1989 που «μέσα σε δώδεκα χρόνια από τότε που δημοσιεύτηκε το “Εγωιστικό γονίδιο” το κεντρικό του μήνυμα έγινε ορθοδοξία του εγχειριδίου».[4]
Λοιπόν, τώρα έχουμε τον Yuval Harari, τον παγκόσμιο σταρ αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί μετα-δαρβινισμός, δηλαδή ο δαρβινισμός σε συνδυασμό με τον μετα-ανθρωπισμό. Στο βιβλίο του Sapiens (2015), οδηγεί στο σημείο της δαρβινικής σοφίας: «η ζωή δεν έχει σενάριο, δεν έχει θεατρικό συγγραφέα, δεν έχει σκηνοθέτη, δεν έχει παραγωγό - και δεν έχει νόημα». Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά συνδυασμοί αλγορίθμων. Εξ ου και η ιδέα, εντελώς «φυσική», να μαστορεύουμε τους εαυτούς μας. Στο Homo Deus (2017), ο Harari αναγγέλλει «την αναβάθμιση των ανθρώπων σε θεούς» μέσω του θαύματος της υψηλής τεχνολογίας: «έχοντας ανυψώσει την ανθρωπότητα πάνω από το θηριώδες επίπεδο των αγώνων επιβίωσης, θα επιδιώξουμε τώρα να αναβαθμίσουμε τους ανθρώπους σε θεούς και να μετατρέψουμε τον Homo sapiens σε Homo deus». Αλλά πώς;
Οι βιομηχανικοί μηχανικοί θα πάρουν το παλιό σώμα του Sapiens και θα ξαναγράψουν σκόπιμα τον γενετικό του κώδικα, θα επανασυνδέσουν τα κυκλώματα του εγκεφάλου του, θα αλλάξουν τη βιοχημική του ισορροπία, ακόμη και θα αναπτύξουν εντελώς νέα άκρα. ... Η μηχανική των Cyborg θα προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, συγχωνεύοντας το οργανικό σώμα με μη οργανικές συσκευές, όπως βιονικά χέρια, τεχνητά μάτια ή εκατομμύρια νανορομπότ που θα περιηγούνται στην κυκλοφορία του αίματός μας, θα διαγιγνώσκουν προβλήματα και θα αποκαθιστούν βλάβες. ... Μια πιο τολμηρή προσέγγιση καταργεί εντελώς τα οργανικά μέρη και ελπίζει να κατασκευάσει εντελώς μη οργανικά όντα.
Ο Harari είναι «ο πιο σημαντικός στοχαστής του κόσμου», μας διαβεβαιώνει η Le Point για την προώθηση του νέου του βιβλίου 21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα - ο Σωκράτης της μετα-νεωτερικότητας, ένας γκέι Ισραηλινός, άρα μια ιδιοφυΐα δύο φορές. Ο Klaus Schwab τον έχει κάνει μέντορά του, ο Macron έχει χριστεί με το λάδι του εγκεφάλου του.
Αν ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα μιας τυφλής και τυχαίας εξελικτικής διαδικασίας (τυχαία λάθη στον διπλασιασμό χημικών μορίων), τότε γιατί να μην το χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, προικισμένος πλέον με έναν ισχυρό εγκέφαλο, και να πάρει την εξέλιξή του στα χέρια του. Σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από την απλή τύχη! Αυτή η λογική είναι απλή και δύσκολα αμφισβητήσιμη. Ακόμη πιο προφανής είναι η ηθική συνέπεια του δαρβινισμού: δεν υπάρχει άλλος ηθικός νόμος εκτός από τον νόμο του ισχυρότερου.
Οι περισσότεροι Δυτικοί, αν και έχουν εκπαιδευτεί στη δαρβινική κατήχηση από το δημοτικό σχολείο, υποχωρούν με τρόμο μπροστά σε αυτό το συμπέρασμα, επειδή η ηθική τους συνείδηση τους εμποδίζει να το πράξουν. Είναι ορθολογικά πεπεισμένοι ότι ο δαρβινισμός είναι τόσο σταθερά εδραιωμένος φυσικός νόμος όσο και ο ηλιοκεντρισμός, αλλά εξακολουθούν να θέλουν να πιστεύουν ότι ο φυσικός νόμος και ο ηθικός νόμος είναι δύο ανεξάρτητες τάξεις πραγμάτων. Ο Δαρβίνος θεωρείται επιστημονικά σωστός όταν εξηγεί ότι οι ανθρώπινες φυλές είναι το αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής, αλλά καταδικάζεται ως ηθικά λανθασμένος όταν βγάζει τα ακόλουθα συμπεράσματα στο βιβλίο του Η κάθοδος του ανθρώπου:
Εμείς οι πολιτισμένοι άνθρωποι ... κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελέγξουμε τη διαδικασία της εξόντωσης- χτίζουμε άσυλα για τους ανισόρροπους, τους ακρωτηριασμένους και τους ασθενείς- θεσπίζουμε νόμους για τους φτωχούς- και οι γιατροί μας καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να σώσουν τη ζωή του καθενός μέχρι την τελευταία στιγμή. ... Έτσι τα αδύναμα μέλη των πολιτισμένων κοινωνιών πολλαπλασιάζουν το είδος τους.
Σε κάποια μελλοντική περίοδο, όχι πολύ μακρινή, όπως μετριέται με αιώνες, οι πολιτισμένες ανθρώπινες φυλές θα εξοντώσουν σχεδόν σίγουρα και θα αντικαταστήσουν τις άγριες φυλές σε όλο τον κόσμο.
Εν ολίγοις, οι καλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο δαρβινισμός είναι αληθινός και επομένως καλός, αλλά ότι οι κοινωνικές ή πολιτικές εφαρμογές του είναι κακές και επομένως λανθασμένες. Πρέπει να είσαι Δαρβινιστής, αλλά όχι να συμπεριφέρεσαι σαν Δαρβινιστής. Τι θρησκεία!
Αυτοί οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι και δεν σκέφτονται καθαρά. Οι συνεπείς Δαρβινιανοί, που ακολουθούν τις ιδέες τους και φιλοδοξούν να είναι «οι ισχυρότεροι», πιστεύουν αντίθετα ότι ο φυσικός νόμος, που είναι μια αντικειμενική, απόλυτη και αλάθητη αλήθεια, υπερισχύει όλων των ηθικών και νομικών νόμων, που είναι απλώς αυθαίρετες ανθρώπινες συμβάσεις. Αν ο φυσικός νόμος είναι ότι ο ισχυρότερος συνθλίβει τον λιγότερο κατάλληλο, ας είναι έτσι. Αυτοί οι Δαρβινιστές έχουν, μέσα στην ανεντιμότητά τους, την εντιμότητα να ζουν σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους και να συμπεριφέρονται με δαρβινικό τρόπο (αλλά έντεχνα, χρησιμοποιώντας όλα τα δαρβινικά τεχνάσματα, όπως η κρυψίνοια ή η μίμηση). Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν είσαι Δαρβινιστής με ηθικές αξίες, δεν είσαι φιλοσοφικά συνεπής.
Ένα καλό παράδειγμα συνεπούς δαρβινιστή είναι ο Jeffrey Skilling, ένα από τα στελέχη της ENRON που κατηγορήθηκε το 2006 για τη μεγαλύτερη οικονομική απάτη όλων των εποχών. Το αγαπημένο του βιβλίο ήταν το «Εγωιστικό γονίδιο» του Dawkins. Ο Dawkins διαμαρτύρεται ότι ο Skilling έχει παρεξηγήσει το βιβλίο του, αλλά κανείς δεν ξεγελιέται: ο Dawkins είναι αυτός που προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει το ίδιο του το βιβλίο. Ο Dawkins, είναι αλήθεια, είναι λίγο ασυνεπής. Στο The God Delusion, περιγράφει τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης ως «ζηλιάρη και περήφανο γι' αυτό- έναν μικροπρεπή, άδικο, ασυγχώρητο ελεγκτή- έναν εκδικητικό, αιμοδιψή εθνοκαθαριστή» [5], χωρίς να συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι που έδωσαν στον εαυτό τους έναν τόσο ανήθικο θεό πρέπει λογικά να είναι «οι πιο ικανοί» από όλους τους λαούς, μιλώντας δαρβινιστικά.
Ο δαρβινισμός βασίζεται στην παραδοχή ότι η ζωή μπορεί να αναχθεί σε χημικές αντιδράσεις. Σύμφωνα με τον Francis Crick, κάτοχο του βραβείου Νόμπελ για τη συμβολή του στην ανακάλυψη του DNA, «ο απώτερος στόχος του σύγχρονου κινήματος στη βιολογία είναι στην πραγματικότητα να εξηγήσει όλη τη βιολογία με όρους φυσικής και χημείας.» [6] Ο δαρβινισμός είναι επομένως αντίθετος με την άποψη που είχαν οι «βιταλιστές», οι οποίοι στην εποχή του Δαρβίνου δεν αρνούνταν την εξέλιξη των έμβιων όντων, αλλά την απέδιδαν σε μια «ζωτική ώθηση». Ο Σοπενχάουερ ήταν ένας βιταλιστής, ο οποίος κατήγγειλε τον «απίστευτο παραλογισμό» του σύγχρονου βιολογικού αξιώματος: «διότι με αυτό αρνείται ακόμη και η ζωτική δύναμη και η οργανική Φύση υποβαθμίζεται σε ένα απλό τυχαίο παιχνίδι χημικών δυνάμεων». Ο Shaw ήταν βιταλιστής, ονομάζοντας τη θρησκεία του «Δημιουργική Εξέλιξη», που ήταν επίσης ο τίτλος ενός βιβλίου του Henri Bergson (1907), ο οποίος έγραψε: «Όσο περισσότερο εστιάζει κανείς την προσοχή του σε αυτή τη συνέχεια της ζωής, τόσο περισσότερο βλέπει την οργανική εξέλιξη να πλησιάζει εκείνη της συνείδησης, όπου το παρελθόν πιέζει το παρόν και αναδεικνύει μια νέα μορφή, ασύγκριτη με τα προηγούμενα».
Η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης που παράγεται από μια σειρά τυχαίων γεγονότων που ταξινομούνται από τη φυσική επιλογή είναι σήμερα πιο παράλογη από ποτέ, δεδομένης της σημερινής γνώσης για την ακραία πολυπλοκότητα των ζωντανών οργανισμών. Συνεπώς, ο βιοχημικός Michael Behe αισθάνεται υποχρεωμένος να υποστηρίξει την υπόθεση του «ευφυούς σχεδιασμού». Στο βιβλίο του Darwin's Black Box, εξηγεί ότι ο απλούστερος από τους γνωστούς οργανισμούς είναι «τρομερής πολυπλοκότητας»: «Η σύνθεση, η αποικοδόμηση, η παραγωγή ενέργειας, η αντιγραφή, η διατήρηση της κυτταρικής αρχιτεκτονικής, η κινητικότητα, η ρύθμιση, η επισκευή, η επικοινωνία - όλες αυτές οι λειτουργίες λαμβάνουν χώρα σχεδόν σε κάθε κύτταρο, και κάθε λειτουργία απαιτεί από μόνη της την αλληλεπίδραση πολυάριθμων μερών."[7] Είναι μαθηματικά αδύνατο μια τέτοια πολυπλοκότητα να είναι αποτέλεσμα μιας σειράς τυχαίων λαθών στην αντιγραφή των γονιδίων, ακόμη και κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών. Ο Stephen Meyer επισημαίνει στο βιβλίο του Darwin's Doubt ότι η επανάσταση στη βιοχημεία οδήγησε στη συνειδητοποίηση ότι η ζωή δεν είναι βασικά ύλη, αλλά πληροφορία. Και η πληροφορία μπορεί να παραχθεί μόνο από τη νοημοσύνη.
Ο Rupert Sheldrake παίρνει αποστάσεις από τη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού, την οποία επικρίνει ότι διαιωνίζει το μονοθεϊστικό μοντέλο ενός δημιουργού εξωτερικού προς το δημιούργημά του, και της αντιτάσσει μια μορφή πανθεϊσμού: η ίδια η ζωή είναι ευφυής, και μάλιστα όλο και περισσότερο. Ο Sheldrake πρεσβεύει επίσης έναν «δυναμικό πλατωνισμό», ο οποίος αποδίδει τη μορφογένεση σε «μορφικά πεδία», ένα είδος πλατωνικής «ιδέας» ή «μορφής» σε διαρκή εξέλιξη. [8]
Όμως, παρά τον προφανή παραλογισμό του και παρά τη βαθιά κρίση του στην επιστημονική κοινότητα, ο δαρβινισμός παραμένει η κατήχηση της απογοητευμένης νεωτερικότητας, που διδάσκεται ήδη σε αρκετές γενιές δυτικών από το δημοτικό σχολείο και μετά. Έτσι, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα πολλοί δαρβινιστές που δεν είναι μόνο πιστοί, αλλά και πρακτικοί. Η ιστορία του καθολικισμού είναι αρκετή απόδειξη ότι η επιρροή ενός ηθικού κώδικα στη συμπεριφορά είναι ανεξάρτητη από την ορθολογικότητα του δόγματος.
Ο δαρβινισμός έχει αποικίσει τη συλλογική ψυχή της Δύσης. Ο Φρόιντ, ο οποίος είδε τη σεξουαλική ορμή ως τη δύναμη πίσω από κάθε ανθρώπινη σκέψη και δράση, βασίστηκε στον δαρβινισμό. Ο Μαρξ έγραψε στον Ένγκελς ότι η Καταγωγή των ειδών «περιέχει τη βάση στη φυσική ιστορία για την άποψή μας.» [9]
Νομίζω ότι ο Σοπενχάουερ, ο Νίτσε και ο Σο είχαν δίκιο. Η δαρβινική χυδαιότητα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την εκτεταμένη ψυχοπάθεια των ελίτ που μας κυβερνούν σήμερα: σε μια κοινωνία που έχει κάνει τον δαρβινισμό τη θεμελιώδη αλήθεια για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, είναι φυσιολογικό για τον ψυχοπαθή να βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας.
Ακόμη χειρότερα, ο δαρβινισμός είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη μετατροπή της συλλογικής Δύσης σε ένα τέρας που καταβροχθίζει τους πολιτισμούς. Η δυτική γεωπολιτική είναι αυστηρά δαρβινική, και κανείς στα υψηλά κλιμάκια δεν ξεγελιέται από την ηθική ρητορική της, σχεδιασμένη για μαζική κατανάλωση. Ο Samuel Huntington το συνοψίζει τέλεια: «Η Δύση κέρδισε τον κόσμο όχι με την ανωτερότητα των ιδεών ή των αξιών ή της θρησκείας της, αλλά μάλλον με την ανωτερότητά της στην εφαρμογή οργανωμένης βίας. Οι Δυτικοί συχνά ξεχνούν αυτό το γεγονός, οι μη Δυτικοί δεν το ξεχνούν ποτέ.» [10]
Παραπομπές
[1] Foreword to the second edition to On the Will in Nature (first edition 1836).
[2] Untimely Meditations, II.
[3] Preface to Back to Methuselah.
[4] Preface to the first edition (1976) and preface to the second edition (1989).
[5] Richard Dawkins, The God Delusion, Houghton Mifflin, 2006, p. 51.
[6] Francis Crick, Of Molecules and Men, 1966, quoted in Rupert Sheldrake, The Science Delusion: Freeing the Spirit of Enquiry, Coronet, 2012, p. 29.
[7] Michael Behe, Darwin’s Black Box: The Biochemical Challenge to Evolution, S&S International, 2006, p. 46.
[8] Rupert Sheldrake, The Presence of the Past: Morphic Resonance and the Habits of Nature, Icon Books, 2011.
[9] André Pichot, Aux origines des théories raciales, de la Bible à Darwin, Flammarion, 2008, p. 167.
[10] Samuel Huntington, The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order, Simon & Schuster, 1996, p. 51.
Δικτυογραφία:
The Western Dogma - by Laurent Guyénot - Radbod's Lament
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου