Η Ρωσία, ως ένας πόλος ενός πολυπολικού κόσμου, βρίσκεται σε πόλεμο με τη Δύση στην Ουκρανία με πολλές ισλαμικές χώρες, υπό την επιρροή της δυτικής προπαγάνδας, να μην έχουν καταλάβει ξεκάθαρα τους λόγους, τους στόχους και την ίδια τη φύση αυτού του πολέμου, πιστεύοντας ότι μιλούσαμε για μια περιφερειακή σύγκρουση (και υπάρχουν πολλά από αυτά στον ίδιο τον ισλαμικό κόσμο).
Αλλά τώρα, καθώς η παγκοσμιοποίηση στην παλαιστινιο-ισραηλινή σύγκρουση επηρεάζει άμεσα όλους τους μουσουλμάνους του κόσμου, η ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας θα αποκτήσει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στα μάτια τους, επισημαίνει σε ανάλυσή του στη RIA Novosti o γνωστός φιλόσοφος και σύμβουλος του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin, Alexander Dugin.
Δεν είναι πόλεμος της Ρωσίας αλλά μεταξύ ενός πολυπολικού κόσμου και ενός μονοπολικού
Άλλωστε, αυτός είναι ένας αγώνας μεταξύ ενός πολυπολικού κόσμου και ενός μονοπολικού, που σημαίνει ότι διεξάγεται όχι μόνο προς το συμφέρον της Ρωσίας ως πόλου, αλλά και έμμεσα (ή και άμεσα) προς το συμφέρον όλων των αναδυόμενων γεωπολιτικών πόλων.
Αυτό είναι καλύτερα κατανοητό από την Κίνα, και μεταξύ των ισλαμικών χωρών – το Ιράν.
Ωστόσο, πρόσφατα η γεωπολιτική συνείδηση μεγάλης κλίμακας αναπτύσσεται επίσης γρήγορα σε άλλες ισλαμικές κοινωνίες – στη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, την Τουρκία, το Πακιστάν, την Ινδονησία.
Εξ ου και οι προσπάθειες να έρθουμε πιο κοντά μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, και της κυριαρχικής πολιτικής της Τουρκίας.
Και όσο περισσότερο ο ισλαμικός κόσμος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως πόλο, ένα ενιαίο πολιτισμό, τόσο πιο κατανοητή γίνεται η συμπεριφορά της Ρωσίας.
Ο Putin είναι ήδη δημοφιλής ηγέτης παγκοσμίως, ειδικά σε μη δυτικές χώρες.
Τώρα, στα μάτια του κόσμου, η στρατηγική του αποκτά ένα απολύτως σαφές νόημα και δικαίωση: η Ρωσία ήδη μάχεται δυναμικά ενάντια στη μονοπολικότητα, δηλαδή ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη Δύση.
Τώρα η Δύση, μαζί με τον Ισραηλινό πληρεξούσιό της, επιτίθεται.
Αυτό σημαίνει ότι έρχεται η στιγμή του Ισλάμ.
Και σε αυτόν τον πιθανό πόλεμο μεταξύ μουσουλμάνων και δυτικών ηγεμονιών, που θα μπορούσε να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή (γνωρίζοντας τους Ισραηλινούς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν σκοπεύουν να σταματήσουν μέχρι να καταστρέψουν εντελώς τους Παλαιστίνιους· ο πόλεμος έχει ήδη βιβλικές διαστάσεις) ο ισλαμικός κόσμος έχει αντικειμενικούς συμμάχους.
Σε αυτήν την κατάσταση, πρώτα απ ‘όλα, η Ρωσία και η Κίνα, η οποία η ίδια πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της Ταϊβάν.
Αλλά, προφανώς, θα ανοίξουν σταδιακά και άλλες γραμμές του μετώπου:
Ο ισλαμικός κόσμος υποβάλλει τους Παλαιστίνιους Άραβες σε γενοκτονία
Θα μπορούσε αυτό να οδηγήσει σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;
Μάλλον ναι.
Και κατά μία έννοια είναι ήδη σε εξέλιξη.
Για να γίνει ένας πόλεμος παγκόσμιος πόλεμος, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να υπάρχει μια κρίσιμη μάζα συσσωρευμένων αντιφάσεων που δεν μπορούν να επιλυθούν με κανέναν άλλο, μη στρατιωτικό τρόπο.
Αυτή η προϋπόθεση πληρείται.
Η Δύση δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει οικειοθελώς την ηγεμονία της.
Και οι νέοι πόλοι -αναδυόμενοι ανεξάρτητοι πολιτισμοί, μεγάλοι χώροι- δεν είναι διατεθειμένες να ανεχτούν αυτή την ηγεμονία.
Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η συλλογική Δύση επιδεικνύουν την πλήρη ανικανότητά τους να είναι ηγέτες της ανθρωπότητας, χωρίς να εξαλείφουν, αλλά μόνο να υποκινούν νέες συγκρούσεις και πολέμους με τις πολιτικές τους.
Εάν ο πόλεμος δεν μπορεί να αποφευχθεί, μένει να κερδηθεί.
Τι ρόλο παίζει η θέση του Donald Trump σε αυτήν την αυξανόμενη αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και Ισλάμ;
Ο Biden είναι ένας αφοσιωμένος παγκοσμιοποιητής, ένας λυσσασμένος Ρωσοφοβικός και ένας ακραίος υποστηρικτής της μονοπολικότητας.
Αυτό ακριβώς εξηγεί την επίμονη υποστήριξή του στο νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου και την πλήρη δικαιολόγηση του Ισραήλ – συμπεριλαμβανομένης της απροκάλυπτης γενοκτονίας.
Η θέση του Trump είναι πιο σύνθετη.
Είναι κλασικός εθνικιστής· γι’ αυτόν το πιο σημαντικό είναι τα συμφέροντα της Αμερικής ως κράτους και όχι τα εφήμερα σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία.
Ο Trump είναι αδιάφορος απέναντι στη Ρωσία· ανησυχεί περισσότερο για τον εμπορικό και οικονομικό ανταγωνισμό με την Κίνα.
Ταυτόχρονα όμως βρίσκεται πλήρως υπό την επιρροή του σιωνιστικού λόμπι στην ίδια την Αμερική.
Και επομένως, στον πόλεμο που πλησιάζει η Δύση με το Ισλάμ, δεν πρέπει να περιμένει κανείς αποδυνάμωση από την πλευρά του και από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών γενικότερα.
Σε αυτό το πλαίσιο, εάν η επιστροφή του Trump στον Λευκό Οίκο μπορεί να αποδυναμώσει την υποστήριξη προς την Ουκρανία (πράγμα πολύ σημαντικό για τη Ρωσία), τότε θα ακολουθήσει μια μάλλον σκληρή πολιτική έναντι των μουσουλμάνων και ιδιαίτερα των Παλαιστινίων – ίσως ακόμη πιο σκληρή από τον Biden.
Επομένως, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να υπολογίζουμε σε έναν σοβαρό, δύσκολο, παρατεταμένο πόλεμο.
Είναι σημαντικό μόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται για θρησκευτική σύγκρουση.
Αυτός είναι ένας πόλεμος της αθεϊστικής, υλιστικής Δύσης ενάντια σε όλες τις παραδοσιακές θρησκείες.
Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανό να έχει έρθει η ώρα για την τελευταία μάχη.
Θα κλιμακωθεί αυτή η διαφαινόμενη σύγκρουση σε πυρηνικό πόλεμο;
Αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί, ειδικά η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων.
Είναι απίθανο όσοι έχουν στρατηγικά πυρηνικά όπλα (Ρωσία και χώρες του ΝΑΤΟ) να τα χρησιμοποιήσουν – αυτό θα ισοδυναμούσε με καταστροφή όλης της ανθρωπότητας.
Επειδή όμως το Ισραήλ, το Πακιστάν και, ενδεχομένως, το Ιράν διαθέτουν τακτικά πυρηνικά όπλα, δεν μπορεί να αποκλειστεί η τοπική χρήση τους.
Πώς θα είναι η παγκόσμια τάξη κατά τη διάρκεια αυτής της επικείμενης αντιπαράθεσης;
Δεν υπάρχει έτοιμη απάντηση εδώ.
Το μόνο που σίγουρα αποκλείεται είναι η εγκαθίδρυση μιας ισχυρής και σταθερής μονοπολικής παγκόσμιας τάξης, στην οποία προσκολλώνται τόσο απεγνωσμένα οι παγκοσμιοποιητές.
Ο κόσμος δεν θα είναι πλέον μονοπολικός σε καμία περίπτωση.
Ο κόσμος είτε θα είναι πολυπολικός είτε δεν θα υπάρχει καθόλου.
Όσο πιο επιθετικά επιμένει η Δύση στη διατήρηση της ηγεμονίας της, τόσο πιο σκληρή θα είναι η μάχη.
Αλλά η πολυπολικότητα δεν θα συμβεί από μόνη της.
Τώρα υπάρχει μια σημαντική ανασυγκρότηση του ισλαμικού κόσμου.
Εάν οι μουσουλμάνοι καταφέρουν να ενωθούν μπροστά σε έναν κοινό άγριο εχθρό, σημαίνει ότι θα αναδυθεί ένας πλήρης ισλαμικός πόλος.
Εάν αποτύχουν, θα καθυστερήσει την έναρξη της πολυπολικότητας.
Φαίνεται ότι καθένας από τους πόλους πρέπει να αποδείξει το δικαίωμά του να υπάρξει, μέσω της σύγκρουσης.
Η Ρωσία θα γίνει ένας πλήρης και κυρίαρχος πόλος, έχοντας κερδίσει στην Ουκρανία.
Η Κίνα ένας ακόμη, έχοντας λύσει το πρόβλημα της Ταϊβάν.
Ο ισλαμικός κόσμος επιμένει σε μια δίκαιη λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα.
Στη συνέχεια θα έρθει η σειρά της Ινδίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, που έρχονται όλο και περισσότερο αντιμέτωπες με τις νεοαποικιακές δυνάμεις της Δύσης.
Όλοι οι πόλοι του πολυπολικού κόσμου θα αναγκαστούν να περάσουν τις εξετάσεις τους.
Και μετά θα επιστρέψουμε εν μέρει στην προκολομβιανή παγκόσμια τάξη, στην οποία, εκτός από τη Δυτική Ευρώπη, συνυπήρχαν πολλές αυτοκρατορίες – κινεζική, ινδική, ρωσική, οθωμανική, περσική, καθώς και ανεξάρτητα ισχυρά κράτη στη Νότια Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, τα οποία αργότερα ταυτίστηκαν από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες και ρατσιστές με την «αγριότητα» και τη «βαρβαρότητα».
Επομένως, η πολυπολικότητα είναι αρκετά πιθανή.
Έτσι ήταν η ανθρωπότητα πριν από την έναρξη των παγκοσμιοποιητικών ιμπεριαλιστικών πολιτικών της Δύσης στη σύγχρονη εποχή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ειρήνη θα εδραιωθεί αμέσως στον πλανήτη.
Αλλά μια τέτοια πολυπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα είναι σε κάθε περίπτωση πολύ πιο δίκαιη και ισορροπημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου