Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Σε αυτήν την κοινωνία που έχει «μπετώσει» από το προσωπικό συμφέρον, υπάρχουν πολλοί που ζουν μόνο για να καλύψουν τις ανάγκες του εαυτού τους, λίγοι που σκέφτονται το καλό του συνανθρώπου, ακόμα πιο λίγοι που το επιδιώκουν, και ελάχιστες αρχοντικές ψυχές σαν της κυρίας Αθηνάς.
Είναι το πρόσωπο των ημερών, η συνταξιούχος αγρότισσα που με ό,τι μάζεψε από τη σύνταξή της και ένα χωραφάκι που πούλησε, δώρισε στο νοσοκομείο Μεσολογγίου ένα ολόκληρο ασθενοφόρο, επειδή πολλές φορές δεν υπήρχε όχημα να τη μεταφέρει στην ώρα ανάγκης.
«Το έχω υποσχεθεί στον άντρα μου που έφυγε. Θέλω να μπορούν να έχουν οι Μεσολογγίτες ένα ασθενοφόρο, που να είναι πάντα εδώ και να βοηθάει τους ταλαίπωρους και τους φτωχούς», είπε η κυρία Αθηνά, και μια ολόκληρη Ελλάδα θα έπρεπε νοερά να της φιλάει τα χέρια που μας θύμισε τι σημαίνει ελληνική ψυχή και φιλότιμο. Μας θύμισε τι όμορφα θαύματα συμβαίνουν όταν κανείς δραπετεύει από τα στενά όρια του φιλοτομαρισμού και δίνεται στον συνάνθρωπο χωρίς όρους.
Μια αληθινή αρχόντισσα που τα κοσμικά σαλόνια δεν θα φιλοξενούσαν ποτέ, που δεν θα χωρούσε ποτέ στα σημερινά πρότυπα των «influencers», που δεν θα την κυνηγούσε ποτέ καμία κάμερα και κανένα μικρόφωνο παρά μόνο ευκαιριακά, που δεν θα την δεις ποτέ σε κανένα φωταγωγημένο κτήριο, κανένα πανό, κανένα πλακάτ, κανένα σύνθημα.
Κατά τα άλλα μας μάραναν οι βαθυστόχαστες φανφαρολογίες και τα ευχολόγια για τη δυστυχία γύρω μας. Θες να βρεις σοφία και ουσία; Κοίτα τι σοφία και τι ουσία βρίσκεται σε ένα ταπεινό τσεμπέρι.
Από την παλιά Ελλάδα, από εκείνη την Ελλάδα που δύει στον ορίζοντα μαζί με τις γενιές ανθρώπων που την ομόρφυναν, άστραψε μια ακτίνα μεγαλείου και μας έδειξε σε τι βαθιά νύχτα βυθιζόμαστε εμείς οι νεοέλληνες. Εμείς που έχουμε προστυχέψει την ελεημοσύνη σε βιτρίνες, σε μόστρες και σε χορηγίες του δούναι και λαβείν.
Κάποια άλλη στη θέση της κυρίας Αθηνάς θα μπορούσε να σκεφτεί κάλλιστα: «και τι έγινε που υποσχέθηκα στον άντρα μου αυτή τη δωρεά; Εκείνος έφυγε και ησύχασε, εγώ πρέπει να κοιτάξω τα στερνά μου, οι καιροί είναι δύσκολοι» κ.λπ. Χίλιες δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε για να μην μας λείψει ούτε στο ελάχιστο το ρημάδι το χρήμα, πόσο μάλλον για να δώσουμε μια μικρή περιουσία.
Η γιαγιά Αθηνά, δεν βρήκε ούτε μία, γιατί είναι εκείνη η σπάνια πάστα ανθρώπου που δεν παραβιάζει τις αξίες της για τίποτα στον κόσμο. Για την ψυχή του άντρα της και για το καλό του τόπου της, πείσμωσε να πετύχει τον άθλο της. Δεν σκέφτηκε καν ότι αυτό που κάνει, είναι δουλειά του κράτους. Μέσα από σκληρή δουλειά έδωσε εισφορές δεκαετιών στο κράτος για να εξασφαλίσει τη σύνταξή της. Και αυτή τη πενιχρή σύνταξη, μαζί με την περιουσία της, τα ξαναπρόσφερε στο αναίσθητο κράτος και με το παραπάνω, με όλη της την ψυχή. Όχι χάριν του κράτους και των παχύδερμων που το διαφεντεύουν, αλλά χάριν του συνάνθρωπου.
«Έκανα οικονομία μεγάλη για να έχω για τα γεράματά μου. Όταν έφυγε ο άντρας μου σκέφτηκα ”τι τα θέλω τα λεφτά;”. Έφυγε ο άντρας μου, θα φύγω και εγώ, σκέφτηκα. Πούλησα και ένα χωράφι που είχα και πήρα αυτό το ασθενοφόρο για να αφήσω κάτι πίσω μου. Ήθελα όλος ο κόσμος να εξυπηρετείται», είπε η γιαγιά Αθηνά.
Από αυτό το «μέταλλο» ψυχής, βγήκαν όλες οι εθνομάνες που μνημονεύουμε όσοι δεν πάσχουμε από ιστορική αμνησία και αχαριστία. Η κάθε μία, αναλογικά με τις δυνατότητές της. Το «τι τα θέλω τα λεφτά», σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το «τίποτα δεν αξίζει εκτός απ’ τα λεφτά» ακούγεται εξώκοσμο και τρελό. Το πραγματικά τρελό όμως είναι να μαζεύεις credits στην τράπεζα και σωρούς από χαρτονομίσματα κάτω απ’ το στρώμα, άλλα να μην κάνεις τίποτα για τους συνανθρώπους σου που πεινάνε και δυστυχούν. Και το ακόμα πιο τρελό είναι να έχεις κράτος, να το χρυσοπληρώνεις για να σου παρέχει τα αυτονόητα, και να είναι σαν να μην έχεις.
Χρειαζόμαστε ασθενοφόρο… γενικώς
Η κυρία Αθηνά με αυτήν την σπάνια πράξη – άθελά της – ανέδειξε την ξεφτίλα του ελληνικού κράτους. Ένα κράτος που από τη μία χαρατσώνει ανελέητα τους Έλληνες και από την άλλη τους αφήνει να πεθαίνουν σε καρότσες αγροτικών. Ένα κράτος που «πήζει» τις δημόσιες υπηρεσίες με «golden boys» που ρουφάνε αχόρταγα το κρατικό χρήμα με το καλαμάκι, αλλά δεν ενδιαφέρεται να στελεχώσει με προσωπικό τα υπάρχοντα ασθενοφόρα.
Θα μπορούσαμε να δούμε και με συμβολικό τρόπο την υπέροχη δωρεά της κυρίας Αθηνάς. Η γιαγιά όλων των Ελλήνων, μας έδειξε ότι έχουμε ανάγκη άμεσης διακομιδής σε εκείνη την Ελλάδα της αλληλεγγύης και της προσφοράς που γιάτρευε κάθε πληγή του τόπου. Η χώρα νοσεί βαριά και χρειάζεται γιατρειά. «Ασθενοφόρο» χρειάζεται πρώτα απ’ όλα το κράτος, «ασθενοφόρο» και η κοινωνία, «ασθενοφόρο» και η ανθρωπιά μας, «ασθενοφόρο» και οι -παραλυμένες από τον εγωκεντρισμό – ψυχές μας.
Και όσον αφορά το κράτος, τι μας μαθαίνει αυτή η ιστορία; Ότι οι προϋποθέσεις για να ευημερήσουμε σε αυτήν την έρμη χώρα είναι:
Να αγοράσουμε το ασθενοφόρο που θα μας μεταφέρει, τη ΜΕΘ που θα μας νοσηλεύσει, το νοσοκομείο πριν προλάβει να βάλει λουκέτο, τον γιατρό που θα μας χειρουργήσει, τη σύνταξη που θα μας συντηρήσει, το σχολείο που θα μας εκπαιδεύσει, το πανεπιστήμιο που θα μας καταρτίσει, την ασφάλεια του σπιτιού μας από θεομηνίες, τη φύλαξη που θα μας προστατέψει από την εγκληματικότητα, τον δρόμο που θα μας πάει στο χωριό, το τρένο που δεν θα μας σκοτώσει, το λεωφορείο που δεν θα ανατιναχτεί, τη γέφυρα που δεν θα πέσει, τα αντιπλημμυρικά έργα που δεν θα παρασυρθούν από το ρέμα.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Το τραγικό είναι ότι όλα αυτά και πολλά ακόμα ήδη τα «αγοράζουμε» και με το παραπάνω, μέσω της ληστρικής φορολογίας που πληρώνουμε, κι όμως πάλι χρειάζεται μια «κυρία Αθηνά» να αναγκάζεται να κάνει τέτοιες υπερβάσεις και να ντροπιάζει πρωθυπουργούς, υπουργούς, βιομήχανους, μεγαλοεπιχειρηματίες και όλους τους πάμπλουτους και ζάμπλουτους που γραπώνονται από το σώμα της Ελλάδας σαν ακόρεστα τσιμπούρια.
Ή μάλλον θα τους ντρόπιαζε, αν είχε απομείνει λίγη τσίπα.
Ο πρωθυπουργός πάντως, όχι μόνο δεν ντράπηκε για το πόσο «μικρός» φάνηκε στα μάτια του κόσμου, άλλα αποφάσισε να πάρει και τηλέφωνο την κυρία Αθηνά. Για να της πει τι; Ότι της επιστρέφει τα χρήματα που δώρισε, γιατί τα έχει ανάγκη και γιατί είναι δουλειά του κράτους να αγοράζει ασθενοφόρα; Όχι βέβαια, αν είναι ποτέ δυνατόν.
Την πήρε τηλέφωνο για να της δώσει… συγχαρητήρια. Όχι μόνο δεν βρήκε ούτε έναν λόγο να ντραπεί, αλλά μάλλον αγαλλίασε η καρδιά του που βρήκε ένα «πάτημα» στο ότι οι πολίτες πρέπει να βάζουν πλάτη. Εννοώντας δηλαδή ότι ολόκληρο το κράτος πρέπει να ανέβει στην πλάτη του λαού και να τον καταδυναστεύει. Να ζητά βαρύτατους φόρους, αλλά και ελεημοσύνη από το υστέρημα των πολιτών.
Ανεξάρτητα από το ότι ο πρωθυπουργός νοιώθει υπερήφανος να τον ξελασπώνουν οι συνταξιούχοι, η κίνηση της κυρίας Αθηνάς είναι λόγος για να χαμογελάμε γιατί εκείνη η όμορφη και ψυχοπονιάρα Ελλάδα ζει ακόμα, και είναι στο χέρι μας να τη μεταλαμπαδεύσουμε στις νέες γενιές…
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου