Η άλλη όψη της Ουκρανίας που καλύπτει ο πόλεμος

Γράφει ο ΒΕΝΕΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ  

 

«Καλώς ήρθατε στην Ουκρανία, την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης», τίτλος άρθρου του Guardian (Φεβρουάριος του 2015).
 

Η Ουκρανία ήταν μια χώρα διαβόητη για τη διαφθορά της, κάτι που άλλαξε υπό τον Ζελένσκι. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι ακόμα περισσότερο διεφθαρμένη, δεδομένης της τεράστιας βοήθειας των ΗΠΑ που ξεπλένεται στη Ουκρανία. 

 

Το ερώτημα που τίθεται και από Αμερικανούς αξιωματούχους είναι εάν τα δισεκατομμύρια της βοήθειας προς την Ουκρανία χρησιμοποιούνται σωστά από την ηγεσία της. Το 2015, το CNN ανέφερε ότι η διαφθορά του πολιτικού συστήματος κόστισε στον κρατικό προϋπολογισμό περίπου 10 δισεκατομμύρια δολάρια, με το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο να δηλώνει σε έκθεση του 2016, ότι δεν είχε γνώση που πήγαν τα τελευταία 11 δισεκατομμυρίων ευρώ που είχαν σταλεί στην Ουκρανία, επισημαίνοντας ότι «οι κίνδυνοι που θέτουν οι παλιοί και οι νέοι ολιγάρχες παραμένουν υψηλοί».

 

Το θέμα της διαφθοράς “διευθετήθηκε” από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ουκρανίας, που με την απόφαση της 27ης Οκτωβρίου 2020, απαλλάσσει την κυβέρνηση, ανώτερους αξιωματούχους και δικαστές από κάθε ευθύνη για ψευδή δήλωση περιουσιακών στοιχείων. Ως αποτέλεσμα, ένας δικαστής που θα είχε δηλώσει μόνο την ιδιοκτησία ενός απλού σπιτιού στο Κίεβο, έχει ασυλία εάν ανακαλυφθεί ότι διαθέτει και μια πολυτελή βίλα στη Γαλλική Ριβιέρα! Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους. 

 

Απαγόρευση κομμάτων και εμπορία ανθρώπων 

 

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα μέσα ενημέρωσης που δεν ακολούθησαν την επίσημη γραμμή απαγορεύτηκαν γρήγορα. Αναμφίβολα μια επίδειξη δημοκρατικών αξιών προς “ευαρέστηση” της Κομισιόν… Επιπλέον, η ουκρανική κυβέρνηση με τον αντιεργατικό νόμο 5371, που επικυρώθηκε στις 17 Αυγούστου 2022 από τον Ζελένσκι, κατάργησε τον εργατικό κώδικα για εταιρείες με λιγότερους από 250 εργαζόμενους, απόφαση που αφορά περισσότερο από τα δύο τρίτα του πληθυσμού. Από εδώ και στο εξής, υπάρχουν μόνο συμβάσεις διαπραγματευόμενες “ελεύθερα” με τον εργοδότη, ο οποίος μπορεί να επιβάλει, για παράδειγμα, 50 ή 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πλέον νομική προστασία και τα συνδικάτα δεν έχουν πεδίο δράσης. Η Ουκρανία έχει γίνει νομικά ένας παράδεισος για αδίστακτα αφεντικά.

 

Φυσικά, ένας εργαζόμενος μπορεί να αρνηθεί μια τέτοια σύμβαση, αλλά είναι αβέβαιο ότι θα βρει άλλη δουλειά που δεν θα επιβάλλει τους ίδιους περιορισμούς, αφού όλες οι εταιρείες επωφελούνται από αυτό το εξαιρετικό καθεστώς, όσο παραμένει σε ισχύ και διαρκεί ο στρατιωτικός νόμος. 

 

Πολυάριθμες αναφορές δε αποδεικνύουν ότι η Ουκρανία είναι η χώρα των παιδιών προς πώληση, αλλά όχι μόνο. Για παράδειγμα, η Έκθεση για την Εμπορία Προσώπων του 2021, που δημοσιεύτηκε από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, αναφέρει τα εξής: «Όπως έχει αναφερθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, Ουκρανοί πολίτες υφίστανται σεξουαλική εκμετάλλευση και καταναγκαστική εργασία στην Ουκρανία, καθώς και στη Ρωσία, την Πολωνία, τη Γερμανία και άλλα μέρη της Ευρώπης, επίσης στην Κίνα, το Καζακστάν και τη Μέση Ανατολή».

 

Αναρωτιέται κανείς τι κάνει η Κομισιόν, που καυχιέται για τις αξίες της για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να καταπολεμήσει αυτή τη μάστιγα. Η έκθεση αναφέρει ακόμη: «Τα περίπου 104.000 παιδιά που βρίσκονται σε κρατικά ορφανοτροφεία κινδυνεύουν ιδιαίτερα να υποστούν εμπορία. Αξιωματούχοι σε πολλά κρατικά ιδρύματα φροντίδας και ορφανοτροφεία αναφέρεται, ότι υπήρξαν συνένοχοι ή επέδειξαν εσκεμμένα αμέλεια στη σεξουαλική διακίνηση και την εργασία των κοριτσιών και των αγοριών που φροντίζουν». Σύμφωνα με μία εκτίμηση, ένα στα δέκα παιδιά θύματα εμπορίας ανθρώπων στον κόσμο προέρχεται από την Ουκρανία. 

 

Αμηχανία και δυσαρέσκεια στις ΗΠΑ 

 

Την πρώτη περίοδο του πολέμου, η οικοδόμηση της εικόνας του του “ήρωα Ζελένσκι”, που φοράει στρατιωτικό μπλουζάκι και φαίνεται κουρασμένος σαν να γύρισε από τα χαρακώματα, ήταν η προτεραιότητα, γι’ αυτό και οι ΗΠΑ έκρυψαν την ουκρανική διαφθορά κάτω από το χαλί. Ωστόσο, η διαφθορά άρχισε να επηρεάζει τις εξελίξεις στο πεδίο της μάχης, καθώς επιδρά και στην πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων.

 

Το διάσημο ουκρανικό κανάλι στο Telegram “Resident”, με πάνω από ένα εκατομμύριο συνδρομητές, γράφει: «Στην περιοχή του Χάρκοβο, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις υφίστανται τερατώδεις απώλειες λόγω της εκτεταμένης κλοπής και της διαφθοράς στην κατασκευή αμυντικών έργων. Το μέσο ποσοστό όσων κλάπηκαν από οχυρώσεις είναι περίπου 60%, και σε ορισμένα έργα τα χρήματα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Τα “δαχτυλίδια άμυνας” υπήρχαν μόνο στα χαρτιά και στα βίντεο του Ζελένσκι».

 

Επιπρόσθετα, ο βουλευτής της Βερχόβνα Ράντα της Ουκρανίας Αλεξάντερ Ντουμπίνσκι, κατηγόρησε τον κυβερνήτη της περιοχής του Χάρκοβο, Όλεγκ Σινεγκούμποφ, ότι εμπλέκεται προσωπικά στην υπεξαίρεση κονδυλίων που προορίζονταν για την κατασκευή των οχυρώσεων. «Ο Σινεγκούμποφ ανέθεσε συμβάσεις πολλών εκατομμυρίων για την κατασκευή οχυρώσεων σε εταιρείες “φαντάσματα”, που δεν είχαν κερδίσει ποτέ δημόσιες συμβάσεις στο παρελθόν. Ο ακραίος κυνισμός αυτών των εκτροπών έγκειται στο γεγονός ότι πραγματοποιήθηκαν στη συνοριακή περιοχή», ανέφερε ο βουλευτής στο κανάλι του στο Telegram. 

 

Η αχαλίνωτη διαφθορά στην Ουκρανία προκαλεί αμηχανία και δυσαρέσκεια ακόμη και στις ΗΠΑ. Η πολιτική ελίτ στο Κίεβο είναι τόσο επιρρεπής στην απάτη και την υπεξαίρεση, που ούτε οι δυτικοί είναι πρόθυμοι να κάνουν τα στραβά μάτια. Σημειωτέον, ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο έθεσε ανοιχτά το θέμα της διαφθοράς στη χώρα, κάτι που προκάλεσε εκνευρισμό στην ουκρανική ηγεσία. Σύμφωνα με το NBC News, η διαφθορά αποτέλεσε ζήτημα επανειλημμένων διαφωνιών με το Κίεβο, με Αμερικανούς διπλωμάτες και αξιωματούχους να απαιτούν αποφασιστική δράση από την κυβέρνηση Ζελένσκι. 

 

Η κοινωνική φτώχεια 

 

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η φτώχεια στην Ουκρανία έχει υπερ-δεκαπλασιαστεί από την έναρξη του πολέμου. Επισήμως, το 25% του πληθυσμού της χώρας είναι τώρα φτωχό, όταν ήταν μόνο 2% πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Οι αξιωματούχοι προβλέπουν ότι το ποσοστό φτώχειας θα μπορούσε να φτάσει το 60%, ή και περισσότερο το επόμενο έτος, με κίνδυνο η Ουκρανία να βιώσει επίπεδα στέρησης που έχουν να εμφανισθούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

 

Όσον αφορά τη δημόσια υγεία, μία πρόσφατα δημοσιευμένη κοινή μελέτη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και το υπουργείο Υγείας της Ουκρανίας, διαπίστωσε ότι το 22% των Ουκρανών δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά φάρμακα. Για τα 6,9 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένους, το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 33%. Τα πιο δυσεύρετα φάρμακα είναι για την αρτηριακή πίεση, τα καρδιακά προβλήματα, καθώς και τα ηρεμιστικά και τα αντιβιοτικά. 

 

Πόσοι από τους Ουκρανούς θα προτιμούσαν οι ηγέτες τους να είχαν συνεννοηθεί με τον Πούτιν, (για τις λογικές ανησυχίες του για την ρωσική ασφάλεια) παρά να εμπλέξουν τη χώρα σε έναν άσκοπο πόλεμο που τους κόστισε τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την πόλη τους και για πολλούς, τη ζωή τους… Συνειδητοποιούν όσοι εκτός της χώρας που ισχυρίζονται πως “υποστηρίζουν την Ουκρανία”, ότι στην πραγματικότητα υποστηρίζουν τη φτωχοποίηση εκατομμυρίων αμάχων που έχουν παγιδευτεί σε μια γεωπολιτική διασταύρωση πυρών μεταξύ Ουάσιγκτον και Ρωσίας; Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ουκρανία θα πρέπει να υποστηρίξει την ουκρανική ουδετερότητα και τον τερματισμό της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Η ασφάλεια της Ρωσίας νομοτελειακά θα επιτευχθεί μέσω μιας συνθήκης ή μιας σιδερογροθιάς.

 

Η χρησιμοποίηση της Ουκρανίας 

 

Το αμερικανικό κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής δεν ενδιαφέρεται για την Ουκρανία ή τον ουκρανικό λαό. Η χώρα απλώς χρησιμοποιείται για τον πόλεμο της Ουάσιγκτον εναντίον της Ρωσίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανατράπηκε η δημοκρατικά εκλεγμένη ουκρανική κυβέρνηση το 2014 και αυτός είναι ο λόγος που εξοπλίσθηκαν και εκπαιδεύθηκαν Ουκρανοί παραστρατιωτικοί για να πολεμήσουν τον ρωσικό στρατό. 

 

Το σχέδιο να χρησιμοποιηθεί η Ουκρανία ως σκηνικό για τη διεξαγωγή ενός πολέμου αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας προϋπήρχε της εισβολής, κατά τουλάχιστον επτά χρόνια. Σύμφωνα με πρώην αξιωματούχους Πληροφοριών και εθνικής ασφάλειας, η CIA επέβλεπε ένα κρυφό πρόγραμμα εντατικής εκπαίδευσης στις ΗΠΑ, για τις ουκρανικές δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων και άλλο προσωπικό Πληροφοριών. 

 

Η κυβέρνηση Ομπάμα και οι νεοσυντηρητικοί σύμμαχοί της, επεδίωκαν να στήσουν μία παγίδα στη Ρωσία για να την παρασύρουν σε ένα τέλμα αφγανικού τύπου που θα εξαντλούσε τους πόρους της και θα σκότωνε όσο το δυνατόν περισσότερους Ρώσους στρατιωτικούς. Όπως παραδέχτηκε παλαιότερα ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν, οι ΗΠΑ θέλουν να «αποδυναμώσουν» τη Ρωσία, ώστε να μην είναι σε θέση να προβάλει ισχύ πέρα από τα σύνορά της. Η Ουάσιγκτον επιδιώκει ανεμπόδιστη πρόσβαση στην Κεντρική Ασία, ώστε να μπορεί να περικυκλώσει την Κίνα με στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικούς πυραύλους. 

 

Αλλά πρώτα, η Ουάσιγκτον θεώρησε ότι έπρεπε να συντρίψει τη Ρωσία, να προκαλέσει την κατάρρευση της οικονομίας της, να την απομονώσει από την παγκόσμια κοινότητα, να τη δαιμονοποιήσει στα μέσα ενημέρωσης της και να ανατρέψει τους ηγέτες της. Η δε διοίκηση Μπάιντεν, πριν εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, έδωσε την έγκριση για πλήγματα με τους υπερσύγχρονους πυραύλους ATACMS, κάτι που δεν είχε κάνει σε όλη την διάρκεια της θητείας της… 

 

Η Ουκρανία θεωρείται ως η πρώτη φάση μιας πολύ ευρύτερης στρατηγικής με στόχο την αλλαγή καθεστώτος (στη Μόσχα) και σε δεύτερο χρόνο, τον κατακερματισμό του ρωσικού κράτους. Ο απώτερος στόχος είναι να διατηρηθεί ο ηγετικός ρόλος της Ουάσιγκτον στην παγκόσμια τάξη. Η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει, ότι οι ΗΠΑ διέπραξαν ίσως, το μεγαλύτερό τους λάθος στη γεωπολιτική-γεωστρατηγική σκακιέρα…

 

πηγή

Μιχάλης Σουγιούλ και Ανδρέας Μοντέζ

Του Χρήστου Μπολώση

 

Ο Ανδρέας Μοντέζ είναι ένας πολύ καλός μου φίλος, ο οποίος έχει ασχοληθεί, τα έχει σπουδάσει δηλαδή, με τον χορό, το τραγούδι το θέατρο, τον κινηματογράφο και γενικώς με ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει, που λέει και το γνωστό σλόγκαν.
 

Η γνωριμία μας, είναι σχετικά φρέσκια και η αφορμή ήταν μια εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο για την 28η Οκτωβρίου, όπου ο Ανδρέας παρουσίασε ένα πολύ ωραίο μέρος για την Σοφία Βέμπο.

 

Αυτή την περίοδο ο Ανδρέας Μοντέζ ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων σχετικών με τους θρύλους του ελληνικού τραγουδιού που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο πέρασμά τους. Μέχρι τώρα έχει γράψει τα βιβλία: Σοφία Βέμπο, η γυναίκα θρύλος. Σοφία Βέμπο, όπως την είδε ο Τύπος. Δανάη. Κάκια Μένδρη, δυό πράσινα μάτια. Νίκος Γούναρης, όλα τα τραγούδια μου. Γιάννης Λουκάς, ο τροβαδούρος του Καστελλόριζου. Πόλυ Πάνου, η αρχόντισσα του λαϊκού τραγουδιού. Λίτσα Διαμάντη, μια φωνή διαμάντι. Θάνος Σοφός, ο κόσμος άλλαξε. Γιάννης Καλατζής, μια αυθεντική φωνή. Γιάννης Πάριος, η φωνή του έρωτα. Βίκυ Μοσχολιού, μια φωνή ανεπανάληπτη.

 

Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Μιχάλης Σουγιούλ, το τραγούδι που σούγραφα».

Για το βιβλίο αυτό, ο Ανδρέας μου ζήτησε να γράψω έναν πρόλογο.

Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε διαβάστε το.

 

Πρόλογος για Μιχάλη Σουγιούλ

 

Όταν ο φίλος μου Ανδρέας Μοντέζ, μέσα σ’ ένα λεωφορείο, μου ζήτησε να προλογίσω το καινούργιο του βιβλίο που αναφέρεται στον μεγάλο μας συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ, (1906-1958) δέχθηκα αμέσως. Όταν όμως χωρίσαμε, έπιασα τον εαυτό μου να με κοιτάει ειρωνικά και να μου λέει: «Εσύ ως τι θα προλογίσεις ένα βιβλίο για έναν μουσικό; Μήπως ξέρεις τι είναι σολφέζ, δίεση και τάστα; Μήπως είσαι στιχουργός; Ούτε καν… κριτικός δεν είσαι».

 

Ομολογώ ότι για μια στιγμή κλονίστηκα. Αλήθεια ως τι θα μιλήσω; Επειδή όμως θεωρώ τον εαυτό μου πολύ κατώτερο από εμένα, βρήκα αμέσως την απάντηση: «Θα μιλήσω ως ακροατής. Θα μιλήσω ως ένας από αυτούς που μέχρι και σήμερα ακόμη, έχουν βάλει τον Μιχάλη Σουγιούλ μέσα στην καρδιά τους, επειδή τα τραγούδια του, τους έχουν κάνει «κλικ» και όταν τα ακούνε, δεν τα απολαμβάνουν με τα αυτιά τους, αλλά με την καρδιά τους».

 

Έτσι λοιπόν τακτοποιήθηκα έναντι του εαυτού μου και αν δεν έχω γνώσεις σολφέζ και τα τοιαύτα, μπορώ κάλλιστα να αγανακτήσω με τα σημερινά τραγούδια, των οποίων οι στίχοι περιορίζονται στα «ααααα», «ιιιιιιι» και «ουουουουου», ενώ η μουσική τους είναι ένα συνεχές σφυροκόπημα του στυλ «Γκάπα-γκούπα, γκούπα-γκάπα», ενώ οι ερμηνευτές περιγράφονται από το θέσφατον: «Κι από φωνή; Κορμάρα»….

 

Το ποιος ήταν ο Μιχαήλ Σουγιουλτζόλου και αργότερα Σουγιούλ θα το βρείτε μέσα στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Θα διαβάσετε ότι ήταν ένας σπουδαίος συνθέτης κ.λπ. κ.λπ. Τον τέλειο προσδιορισμό όμως του Σουγιούλ, τον έδωσε, ποιος άλλος, από τον μεγάλο μας Αλέκος Σακελάριο, που είπε: «Του Σουγιούλ, και την Αγία Γραφή να του δώσεις θα τη μελοποιήσει»…

 

Αυτά τα ιερά τέρατα, όπως ήταν οι συνθέτες Σουγιούλ, Λεό Ραπίτης, Κώστας Καπνίσης, Κώστα Γιαννίδης και λίγο αργότερα ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Μουζάκης για να φθάσουμε τελικώς στους γίγαντες Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο κ.λπ., αλλά και οι στιχουργοί, όπως ο Αλέκος Σακελάριος, ο Μίμης Τραϊφόρος και λίγο αργότερα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, Νίκος Γκάτσος κ.α., έζησαν σε μια εποχή, που δεν υπήρχε όχι τηλεόραση, αλλά, σχεδόν, ούτε ραδιόφωνο. Ο (άλλος) μεγάλος μας Γρηγόρης Μπιθικώτσης είχε πει: «Εμείς τότε τραγουδούσαμε στα κέντρα ή στα θέατρα, έπαιρνε ο κόσμος τα τραγούδια μας και τα έβγαζε σεργιάνι στις γειτονιές και στόμα με στόμα, γίνονταν επιτυχίες». Εδώ δεν χωράνε σχόλια, αλλά μόνο «μια βαθειά υπόκλιση», στον αλησμόνητο σερ.

 

Ανάμεσα στα γνωστότερα τραγούδια του Σουγιούλ, που παραμένουν κοσμαγάπητα μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβάνονται τα: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Ζεχρά», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», «Το τσαρούχι», «Άρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» (γνωστότερο και ως ο «Μανόλης ο Τραμπαρίφας»), «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Αδύνατον να κοιμηθώ», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει», «Μονά – Ζυγά», «Άτιμη Τύχη», «Σβήστε με απ’ τον χάρτη» και πάρα πολλά άλλα.

 

Tα περισσότερα από αυτά έγιναν πάνω σε στίχους, όχι της Αγίας Γραφής, αλλά των Σακελάριου, Γιαννακόπουλου και Τραϊφόρου, πολλά δε από αυτά έχουν ακόμη και σήμερα «κοινωνικά μηνύματα», όπως θα έλεγαν οι κουλτουριαραίοι εξ ημών, όπως «Για μας τα ντόρτια κι’ οι διπλές και γι΄ άλλους οι εξάρες» («Το τραμ το τελευταίο») ή «Ο μήνας έχει εννιά» ή «Άρχισαν τα όργανα».

 

Ο Σουγιούλ είχε μελοποιήσει το 1938 κι ένα τραγούδι με ανατολίτικο στυλ σε στίχους του Αιμιλίου Σαββίδη, που δεν ήταν άλλο από τη «Ζεχρά». Σ’ αυτό το τραγούδι, μόλις κηρύχτηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου του 1940, η Σοφία Βέμπο ζήτησε επιτακτικά από τον Μίμη Τραϊφόρο να αλλάξει τους στίχους και να το φέρει στο κλίμα της εποχής. Ο Τραϊφόρος, μαιτρ του είδους, δεν άργησε και σε πολύ λίγο γεννήθηκε το «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά», που μαζί με τον Εθνικό μας Ύμνο αποτελούν τα εμβληματικά επετειακά ακούσματα του Έπους του ’40.

 

Πολλοί έχουν κατηγοριοποιήσει τα τραγούδια και λένε ότι ο Σουγιούλ και άλλοι περίφημοι συνθέτες έγραψαν «Ελαφρό» τραγούδι. Ο όρος «Ελαφρό» είναι τουλάχιστον αδόκιμος και παραπέμπει σε κάτι… ελαφρό και άρα όχι και πολύ σοβαρό. Μα ας μου βρει κάποιος κάτι πιο σοβαρό από το «Ας ερχόσουν για λίγο», των Τραϊφόρου – Σουγιούλ. Για θαυμάστε στίχους. Η μελωδία είναι γνωστή:

 

Πού να ‘σαι αλήθεια το βράδυ αυτό, που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος

και που μαζί μου παίζουν κρυφτό, πότε η θλίψη και πότε ο πόνος

Πού να ‘σαι αλήθεια το βράδυ αυτό, που με χτυπάει τ’ άγριο τ’ αγέρι

να ‘ρθεις και μ’ ένα φιλί καυτό, να με γεμίσεις με καλοκαίρι.

 

Πάντως ο Μιχάλης Σουγιούλ εκτός από… «ελαφρά» μουσική, έγραψε και πολύ πολύ βαριά. Τα «Αρχοντορεμπέτικα». Άρα τα… κατάφερνε κι εκεί!

 

Κλείνοντας ο μικρό αυτό σημείωμα, εύχομαι στον φίλο μου Ανδρέα, το βιβλίο του να είναι καλοτάξιδο και του αξίζει, διότι δεν είναι κάτι… ελαφρό, αλλά ένα κομμάτι της ιστορίας του Ελληνικού τραγουδιού.

 

Υστερόγραφο 1

Αξίζει να θυμίσουμε μερικά από τα τραγούδια του Μιχάλη Σουγιούλ, που ή είναι άγνωστα ή πολύ γνωστά:

 

Τα παιδιά μας που τ’ αρπάξαν 

(πάνω στη μουσική του «Πού νάσαι τώρα» του Μιχ. Σουγιούλ και αναφέρεται στο «Παιδομάζωμα» των κομμουνιστοσυμμοριτών)

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος, Μουσική Μιχάλης Σουγιούλ, Ερμηνεία Σοφία Βέμπο

Πρόζα:Το τραγούδι αυτό το απλό, το πικρό το λυπημένο, είναι αφιερωμένο στα παιδιά μας που τ’ αρπάξαν κάποια μαύρη νύχτα οι Σλαΰοι, στα παιδιά μας που δε γίναν κι ούτε θα γινούνε σκλάβοι…

 

Τραγούδι:

 

Εσείς που μπήκανε και σας αρπάξανε μια μαύρη ώρα,

πού να’ στε τώρα, πού να’ στε τώρα;…

Εσείς που οι μάνες σας σάς νανουρίζανε με παραμύθια

πού να’ στε αλήθεια, πού να’ στε αλήθεια;…

Εσείς που τρέχετε τώρα ξυπόλητα, γυμνά, μονάχα,

εσείς που μείνατε χωρίς χαμόγελο, πού να’ στε τάχα;

Εσείς που φύγατε και μαύρα εφόρεσε όλη η χώρα

πού να’ στε τώρα, πού’ να’ στε τώρα;…

Σας περιμένουμε νύχτα και μέρα,

παιδιά που μείνατε χωρίς μητέρα

και η Ελλαδούλα μας η πονεμένη

νύχτα και μέρα σας περιμένει.

 

Και το φωνάζουμε πως τα ελληνόπουλα που αργοπεθαίνουν

Έλληνες είναι, κι Έλληνες μένουν…

 

«Παιδιά τα Ελλάδος παιδιά», του οποίου η μουσική ανήκει στον Σουγιούλ ενώ οι στίχοι στον Μίμη Τραϊφόρο, που τους έγραψε σε 2 λεπτά…

 

Εμβατήριο για την Κύπρο. Διατηρώ την ορθογραφία και το πολυτονικό.

 

Κύπρος – Ένωσις

(Αιμ. Σαββίδη- Μιχ. Σουγιούλ)

 

Ὅταν ζῇ μακρυὰ τὸ παιδὶ ἀπ᾿ τὴ μάννα

τὴν θυμᾶται καὶ κλαίει

καὶ τοῦ πόνου χτυπᾷ ἡ πελώρια καμπάνα

κι ὁ ἀντίλαλος λέει:

ΕΝΩΣΙΣ ΕΝΩΣΙΣ ΕΝΩΣΙΣ.

 

Εἶμαι ἡ Κύπρος ἐγώ, Μητέρα Ἑλλάδα,

εἶμαι σπλάχνο δικό σου κι ἐγώ…

καὶ στὰ χέρια κρατάω τὴ δάδα

λευτεριᾶς ποὺ καιρὸ νοσταλγῶ.

 

Εἶμαι ἡ Κύπρος φαρμάκια ποὺ πίνω

κι ὅλο ζῶ μὲ μιὰ ἐλπίδα χρυσῆ,

πὼς θἀρθῇ κάποια μέρα νὰ γείνω,

Μάννα Ἑλλάδα, δικό σου νησί…

ΕΝΩΣΙΣ ΕΝΩΣΙΣ ΕΝΩΣΙΣ.

 

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου 

(Μίμης Τραϊφόρος, Μιχάλης Σουγιούλ)

 

Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια, να βγουν ψευτιές και παραμύθια

και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,

που μας τα ‘λεγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει, δεν θα το βάλουμε μαράζι

και δε θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,

γιατί δεν είν’ πρώτη φορά που μας τη σκάσατε

και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε,

και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε.

 

Ρεφραίν

Κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου κι όσο μπορείς κρατήσου

και στα παλιά παπούτσια σου γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά οι σύμμαχοι στη μοιρασιά

κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου να μη μας αρρωστήσεις

γιατί το θέλει κι ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις

 

Σε κάθε χιονισμένη ράχη, Σαν πολεμούσαμε μονάχοι

Όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε

και μες στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε

Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα, η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα

Ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε

να μας καθίσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε

 

Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα

και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα.

 

Ρεφραίν το ίδιο.

 

Τότε όμως, την ηρωική εποχή του Έπους του ’40 υπήρξαν και άλλοι καλλιτέχνες που έδωσαν το στίγμα της, αλλά και το φρόνημα του Ελληνικού λαού, όμως η τεράστια προσωπικότητα τη Σοφία Βέμπο τις επισκίασε.

 

Μία απ’ αυτούς ήταν και η Κάκια Μένδρη, που το 1945 τραγούδησε την μεγάλη επιτυχία των Κοφινιώτη-Πόγγη:

 

Η ζωή ξαναρχίζει για μας

 

Ήρθες σαν μπόρα σαν καταιγίδα και στην δικιά μας πατρίδα

ο πόλεμος ένα πρωί και νέκρωσε κάθε ζωή.

Γκρέμισε σπίτι βούρκωσε μάτια κι’ αίματα γιόμισε τα μονοπάτια,

πέρασε όμως και να, όλα γελούνε ξανά.

 

Ρεφραίν

Η ζωή ξαναρχίζει για μας με τραγούδια με γέλια

λάμπει ο ήλιος ξανά της χαράς στα χωράφια στ’ αμπέλια,

τα πουλιά τραγουδούν χαρωπά τσίου – τσίου στα κλώνια

κι’ οι καρδιές κουβεντιάζουν γλυκά για μι’ αγάπη αιώνια.

 

Το φεγγάρι κυλά γελαστό στην πανώρια γαλήνη

για να πει μεθυσμένο κι’ αυτό καλώς ήρθες ειρήνη,

η ζωή ξαναρχίζει για μας και χαρούμενη τώρα

άνθη κόβουμε Πρωτομαγιάς στη γαλάζια μας χώρα.

 

Η μελωδία αυτού του τραγουδιού είναι εξαιρετική και αξίζει τον κόπο, όσοι δεν την ξέρουν, να την αναζητήσουν στο Youtube.

 

Υστερόγραφο 2

 

Ο Μιχάλης Σουγιούλ, είχε έναν γιό, τον Θάνο, ανερχόμενο νέο ηθοποιό με πολύ καλές προοπτικές. Όμως, η μοίρα στάθηκε ιδιαίτερα σκληρή γι’ αυτόν.

 

Αντιγράφουμε από την πολύ καλή ιστοσελίδα «Έλληνες – Ελληνίδες ηθοποιοί»:

 

Θάνος Σουγιούλ (Σουγιουλτζόγλου)

 

Ο Θάνος Σουγιούλ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 (άλλη πηγή αναφέρει το 1942). Ήταν γιος του μεγάλου συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ. Ξεκίνησε ως ηθοποιός αλλά συνέχισε ως κιθαρίστας και εκτελεστής πλήκτρων του συγκροτήματος «Juniors» (τραγουδιστής ο Μάικ Ροζάκης). Έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα στην Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας το απόγευμα της Κυριακής 10 Οκτωβρίου 1965.

 

Από τους 4 επιβαίνοντες στο μοιραίο Πεζό 404 σκοτώθηκαν οι 3 (και η χορεύτρια 18χρονη Νανά Πανέτου, αρραβωνιαστικιά του Σουγιούλ), ενώ ο τέταρτος, ο κιθαρίστας Αλ. Καρακαντάς έχασε ορισμένα δάχτυλα του χεριού του. Την επόμενη Κυριακή, 17 Οκτωβρίου, οι “Τζούνιορς” έδωσαν ρεσιτάλ στη μνήμη του Σουγιούλ και τα έσοδα από τη συναυλία διατέθηκαν στην οικογένεια του αξέχαστου μουσικού και της χορεύτριας.

 

Οι «Juniors» ποτέ δεν μπόρεσαν να συνέλθουν από αυτό το χτύπημα και αφού έγραψαν ένα τραγούδι στη μνήμη του αδικοχαμένου συναδέλφου τους (το «Lost friend») διαλύθηκαν το 1966.

 

Φιλμογραφία

 

Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο (1959), Η Αλίκη στο Ναυτικό (1961) [Ναυτικός Δόκιμος], Σκότωσα για το παιδί μου (1962), Κατήφορος (1961), Νόμος 4000 (1962), Ο κύριος πτέραρχος (1963) [Στέλιος].

 

Ο Θάνος Σουγιούλ

 

Θάνος Σουγιούλ και Νανά Πανέτου

 

πηγή

ΑΦΡΟΝΕΣ ΗΓΕΤΕΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων 

 

Η έγκριση Μπάιντεν προς στην Ουκρανία να επεκτείνει το βεληνεκές των πυραύλων στο εσωτερικό της Ρωσίας θεωρείται μια προκλητική και εγκληματική ενέργεια που μπορεί ακόμη και από λάθος να ξεκινήσει πυρηνικό ή και συμβατικό πόλεμο μεταξύ δύο πυρηνικών δυνάμεων. Φαίνεται ότι λησμόνησαν τις τρομακτικές επιπτώσεις ενός τέτοιου πολέμου. 

 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αυξήσει τον κίνδυνο πυρηνικής απειλής. Πώς θα έμοιαζε μια έκρηξη πυρηνικής βόμβας για όσους βρίσκονται στο έδαφος και τι θα συνέβαινε μετά; Η απάντηση εξαρτάται από το πόσα όπλα θα χρησιμοποιούνταν. Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν το 90% των πυρηνικών όπλων (Π.Ο) στον κόσμο, σύμφωνα με την Ομοσπονδία Αμερικανών Επιστημόνων. Η Ρωσία έχει 1.588 Π.Ο ενώ οι ΗΠΑ έχουν 1.644 Π.Ο. Αμφότερες οι πυρηνικές δυνάμεις διαθέτουν διηπειρωτικούς πυραύλους, οι οποίοι έχουν βεληνεκές τουλάχιστον 5.500 χιλιομέτρων για τη μεταφορά τους σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη με απόλυτη ακρίβεια. ΗΠΑ και Ρωσία για λόγους βιωσιμότητας έχουν κατανείμει τα Π.Ο σε τρεις κινητές εξέδρες ήτοι: Στο έδαφος, σε βομβαρδιστικά Α/Φ και σε πυρηνικά υποβρύχια. Άγνωστο αν έχουν εγκαταστήσει κινούμενα Π.Ο στο διάστημα. Τούτο απαγορεύεται από τις συνθήκες.
 

Για να ξαναθυμηθούμε ολίγα από τα πυρηνικά όπλα που είχαν λησμονηθεί τα τελευταία χρόνια. 

 

1/ Η έκρηξη ενός πυρηνικού όπλου (Π.Ο) αναλόγως της ισχύος εκλύει τεράστια ποσότητα ενέργειας, δημιουργεί εκατομμύρια βαθμούς θερμοκρασίες, ισχυρότατο ωστικό κύμα και πυρηνική ακτινοβολία εξαρτώμενα από το ύψος της εκρήξεως, τις καιρικές συνθήκες κ.α 

 

2/ Στα μικρά ύψη τα αποτελέσματα είναι εντονότερα και κατανέμονται σε 50% ωστικό κύμα, 35% θερμική ακτινοβολία, 5% άμεση πυρηνική ακτινοβολία(στο πρώτο λεπτό) και 10% παραμένουσα πυρηνική ακτινοβολία 

 

3/ Η αρχική πυρηνική ακτινοβολία συνίσταται από ακτίνες γάμα και ουδετερόνια. Μεταφέρονται σε μεγάλες αποστάσεις, έχουν διεισδυτικότητα και είναι πολύ επιβλαβή. Τα σωματίδια βήτα και άλφα λόγω μικρής εμβέλειας δε λαμβάνονται υπ’ όψιν.

 

4/ Η παραμένουσα πυρηνική ακτινοβολία οφείλεται στη ραδιενεργό φθορά των παραγώγων σχάσεως (ατομικά όπλα) και δεν απαντάται στις αντιδράσεις συντήξεως (θερμοπυρηνικά όπλα). Επειδή όμως τα θερμοπυρηνικά όπλα εκρήγνυνται με την αντίδραση σχάσεως όλα τα όπλα (ατομικά και θερμοπυρηνικά) δημιουργούν παραμένουσα ραδιενέργεια.

 

5/ Τρόποι πυρηνικών εκρήξεων: Εναέριες (χαμηλές-υψηλές) Επιφανειακές, Υπόγειες, Υποβρύχιες και στο Διάστημα. Η κάθε μια από αυτές επιφέρει ιδιαίτερα αποτελέσματα. Λ.χ οι εκρήξεις στο διάστημα δημιουργούν Ηλεκτρονικό Παλμό και καταστρέφουν τις ηλεκτρονικές συσκευές και επικοινωνίες. Η θερμική ακτινοβολία των εκρήξεων ταξιδεύει σε μεγάλες αποστάσεις και είναι δυνατόν να προξενήσει πυρκαγιές και φθορές. Οι επιφανειακές εκρήξεις δημιουργούν παραμένουσα πυρηνική ακτινοβολία λόγω της μολύνσεως του εδάφους, των αντικειμένων και του ύδατος. Αυτές χρησιμοποιούνται για την καταστροφή ανθεκτικών έργων, δημιουργία εμποδίων, καταστροφή συγκοινωνιακών αρτηριών, κόμβων κ.α 

 

6/ Τρωτότης στόχων: 

 

α/ Το ωστικό κύμα προκαλεί ζημίες ένεκα βίαιης υπερπιέσεως του αέρος και των παρασυρμένων αντικειμένων. Ανατρέπει κατασκευές και διαλύει τις πόλεις. Αυτό προξενεί απώλειες και στο μη προστατευμένο προσωπικό.

 

β/ Θερμική ακτινοβολία προκαλεί εγκαύματα, πυρκαγιές και προσωρινή τύφλωση όσων δουν την έκρηξη τη νύχτα 

 

γ/ Η πυρηνική ακτινοβολία προκαλεί απώλειες μόνο του προσωπικού ένεκα εκθέσεως του στη ραδιενέργεια. Αυτές προκαλούνται είτε αμέσως με την έκρηξη του Π.Ο ή εμμέσως εκ της επαφής με το μολυνθέν περιβάλλον.

 

Η τριπλή αυτή δράση των Π.Ο όπλων τα καθιστά λίαν καταστρεπτικά για τον άνθρωπο (ακόμη και για αυτόν που θα γεννηθεί) και εν γένει για τη ζωή και τον πολιτισμό. Γι’ αυτό η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών έχει θέσει τα Π.Ο εκτός νόμου. Αυτά έχουν καταγραφεί από τους «Χιμπακούσα» τους επιζώντες των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και Ναγκασάκι . Οι πιο πολλοί πέθαναν αργότερα από καρκίνο, άλλοι υπέφεραν από εγγενείς ασθένειες που προκλήθηκαν από τη ραδιενέργεια και μια ζωή υπέφεραν τα πάνδεινα. 

 

Ένας πυρηνικός πόλεμος πλήρους κλίμακας θα μπορούσε εύκολα να αφανίσει την ανθρωπότητα – όχι μόνο λόγω των αρχικών θανάτων, αλλά και του λεγόμενου πυρηνικού χειμώνα, δηλαδή της ελαττώσεως της ηλιοφάνειας, η οποία θα προκαλούσε για ένα διάστημα την ψύξη της γης. Όπως αναφέρει το Live Science, ένα πιο πιθανό σενάριο, σύμφωνα με ορισμένους εμπειρογνώμονες περιλαμβάνει ένα περιορισμένης κλίμακας πυρηνικό πόλεμο και αυτόν φαίνεται ότι τώρα θέλουν να εγκαινιάσουν ορισμένοι παράφρονες εγκληματίες 

 

Οι λαοί πρέπει να ξεσηκωθούν σε όλο τον κόσμο κατά του Πυρηνικού Πολέμου διότι αυτός θα μας οδηγήσει στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Κάθε άτομο και ιδιαίτερα οι πνευματικοί άνθρωποι όλου του κόσμου πρέπει να υψώσουν τη φωνή τους και να καταδικάσουν τον πυρηνικό πόλεμο (περιορισμένο ή γενικό). Αυτός θα φέρει την καταστροφή της ζωής και του Πολιτισμού όπως τα ξέρουμε και θα μας οδηγήσει σε μια πρωτόγονη ζούγκλα.

 

(21/11/24) 

 

(Ο γράφων υπήρξε στον ψυχρό πόλεμο μέλος των στρατηγών του ΝΑΤΟ κατά των Π.Ο και των εξοπλισμών) 

 

* Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης 

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών  

amphiktyon@gmail.com

http://amphiktyon.blogspot.com/

http://amphiktyon.org

Η Καταπίεση ως Εσωτερική Υπόθεση – Μηχανισμοί Ηγεμονίας

Γράφει η Φωτεινή Μαστρογιάννη

 

«μην δείτε αυτά που έγραψα με το βλέμμα ενός τυχαίου περαστικού, ούτε καν σαν κάτι αδιάφορο και πληκτικό» 

Διογένης Οινοανδεύς

 

Γιατί αποδεχόμαστε την αδικία και την ανισότητα; 

 

Η καταπίεση θεωρείται ότι αποτελείται από πέντε σκέλη. Έχουμε την οικονομική εκμετάλλευση, την κοινωνικο-οικονομική περιθωριοποίηση, την έλλειψη αυτονομίας στην εργασία, τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό και τη συστημική βία. 

 

Ενώ η οικονομική εκμετάλλευση, η περιθωριοποίηση, η έλλειψη αυτονομίας στην εργασία μπορεί να είναι κατανοητές στους περισσότερους ωστόσο οι έννοιες του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και της συστημικής βίας μπορεί να μην είναι.

 

Πολιτισμικός Ιμπεριαλισμός - Η αόρατη κυριαρχία 

 

Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, για τον οποίο έχω αναφερθεί σε δύο κείμενα μου, είναι η έμμεση επιβολή σε μία χώρα της ξένης κυρίαρχης κουλτούρας μέσω της γλώσσας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η διάχυτη χρήση αγγλικών λέξεων, για παράδειγμα στη γλώσσα μας, δείχνει την επιβολή της αμερικανικής κουλτούρας και την αποδοχή των αξιών που αυτή εκφράζει ερχόμενη σε αντίθεση, πολλές φορές, με τη δική μας εθνική κουλτούρα. Με τον τρόπο αυτό, η ξένη δύναμη γίνεται πιο αποδεκτή στον πληθυσμό και εδραιώνει την πρωτοκαθεδρία της. 

 

Συστημική Βία 

 

Η συστημική βία από την άλλη είναι η βία που διαιωνίζεται μέσω κοινωνικών θεσμών και οργανισμών καθώς και μέσω πολιτισμικών κανόνων. Σε αντίθεση με την ατομική βία, η συστημική δεν είναι ορατή ή έχει κανονικοποιηθεί και επηρεάζει τους νόμους και τις σχέσεις με τρόπο που είναι επιβλαβής για συγκεκριμένες ομάδες. Λόγω του ότι είναι δύσκολο να την αναγνωρίσουμε γι’αυτό και οι συνέπειες της είναι αρκετά εκτεταμένες. 

 

Όλα τα παραπάνω δεν χαρακτηρίζουν τη σημερινή κοινωνία; Πώς όμως διασφαλίζεται αυτό το μοντέλο βίαιης κοινωνίας παρά τη σαθρότητα του; Μήπως στην εσωτερικοποίηση της βίας από ομάδες του πληθυσμού; Τί σημαίνει όμως εσωτερικοποίηση;

 

Η Εσωτερικοποίηση της Καταπίεσης 

 

Εσωτερικοποίηση είναι όταν υιοθετούμε τις αξίες που μας έχει επιβάλλει η κοινωνία και τις θεωρούμε πλέον δικές μας. Όταν εσωτερικεύουμε, για παράδειγμα, την υποτίμηση και τη διάκριση τότε μπορούμε να επιβιώσουμε στο καταπιεστικό περιβάλλον. Ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται εντέχνως από τους έχοντες την εξουσία για τον έλεγχο των διάφορων κοινωνικών ομάδων ακόμα και της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Το είδαμε άλλωστε στη χώρα μας. Η επιβολή των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων λόγω μνημονίων εσωτερικοποιήθηκε με ενοχή θρησκευτικού τύπου. Οι Έλληνες παρουσιάστηκαν ως τεμπέληδες και διεφθαρμένοι οι οποίοι θα έπρεπε να πληρώσουν τα αμαρτήματα τους, πιθανόν εσαεί. Με την εσωτερικοποίηση αυτή επιτεύχθηκε το ένα σκέλος της καταπίεσης που είναι η οικονομική εκμετάλλευση.

 

Για να επιτευχθεί ακόμα καλύτερα ο στόχος της οικονομικής εκμετάλλευσης χρησιμοποιήθηκε και το στοιχείο της κοινωνικο-οικονομικής περιθωριοποίησης. Οι «αμαρτωλοί» Έλληνες απειλούνταν ότι λόγω της κατάστασης της οικονομίας της χώρας τους θα εξοβελίζονταν από τα κλαμπ των "εκλεκτών" βλ. Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα έπρεπε να εσωτερικεύσουν λοιπόν την πιθανή κοινωνικο-οικονομική περιθωριοποίηση προκειμένου να υποστούν την οικονομική εκμετάλλευση. 

 

Η έλλειψη αυτονομίας στην εργασία, από την άλλη, εκδηλώθηκε με την πολύωρη εργάσιμη ημέρα και την επισφάλεια στην εργασία. Αλλωστε ο Έλληνας έπρεπε να το δεχτεί γιατί ως «αμαρτωλός» έπρεπε να εργαστεί σκληρά για να πληρώνει τους τίμιους και μη αμαρτωλούς δανειστές. Άλλη μία, λοιπόν, μορφή καταπίεσης εσωτερικοποιήθηκε. 

 

Ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός εσωτερικοποιήθηκε ως πολιτιστική κατωτερότητα που μόνο η επαφή με τη φωτισμένη Δύση του Διαφωτισμού θα μπορούσε να εξαγνίσει αλλά όχι να φθάσει. 

 

Η συστημική βία εσωτερικοποιήθηκε μέσω της πλειάδας νομοσχεδίων και νόμων. Χαρακτηριστικό τους ήταν η δυσκολία τους, δυσκολία είτε για ανάγνωση και μελέτη λόγω όγκου είτε γιατί πολλά μέτρα περνούσαν ως παράγραφοι μέσα από άλλους νόμους. Ενας «αμαρτωλός» χρειάζεται πολλά μέτρα προκειμένου να επανέρθει στον ορθό δρόμο και αυτά τα μέτρα πρέπει να τα αποδέχεται ακόμα και όταν δεν τα καταλαβαίνει ή μάλλον είναι καλύτερα όταν δεν τα καταλαβαίνει.

 

Παρατηρούμε λοιπόν πως το πλέγμα της καταπίεσης εφαρμόζεται με όλα του τα σκέλη για την επιβολή ελέγχου. Tο παράδειγμα μας αφορούσε το πως εφαρμόστηκε σε μία χώρα σε δεδομένη περίπτωση δηλαδή σε οικονομικά μέτρα και οικονομική κρίση. Πιθανόν η χρήση όλων των πλευρών της καταπίεσης να έγινε γιατί έπρεπε τα μέτρα αυτά να γίνουν αποδεκτά από το σύνολο του πληθυσμού ή τουλάχιστον από τη συντριπτική πλειοψηφία. Σύμφωνα με τον Γκράμσι, οι κυρίαρχες τάξεις επιτυγχάνουν την ηγεμονία τους με τη συναίνεση. 

 

Δημιουργείται κατά αυτό τον τρόπο και ένα μοντέλο μεταβίβασης της καταπίεσης όπου για παράδειγμα η οικονομική εκμετάλλευση ενισχύεται από τα υπόλοιπα σκέλη της καταπίεσης. Δεν θα μπορούσε η οικονομική εκμετάλλευση να επιτευχθεί εάν δεν προστατεύονταν από τη συστημική βία και την έλλειψη αυτονομίας στην εργασία σε συνεργασία με την ανωτερότητα του δανειστή ανωτερότητα που προσδίδεται σε αυτόν από τα εργαλεία του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού που χρησιμοποιεί και από την τιμωρία (κοινωνικο-οικονομική περιθωριοποίηση) που θα έχει αυτός που δεν υπακούει στα μέτρα της εκμετάλλευσης. 

 

Προς μία Εναλλακτική Ηγεμονία

 

Το μοντέλο αυτό μεταβίβασης της καταπίεσης το παρατηρήσαμε και στην πανδημία του κορωνοϊού συνεπώς η καταπίεση ακολουθεί ένα προβλέψιμο μοντέλο και ως τέτοιο μπορεί όχι μόνο να γίνει εύκολα αντιληπτό αλλά και να καταρριφθεί μέσω της οικοδόμησης μίας αντι-ηγεμονίας, με άλλα λόγια μίας εναλλακτικής ηγεμονίας που θα δίνει τη δύναμη στις καταπιεσμένες ομάδες και σε αυτό τον βασικό ρόλο και λόγο θα έχουν οι οργανικοί διανοούμενοι, διανοούμενοι που θα έχουν άμεση σχέση με τον καταπιεσμένο πληθυσμό και θα μπορέσουν να εκφράσουν όχι μόνο λόγο αμφισβήτησης αλλά και να συμβάλλουν καθοριστικά στη δημιουργία ενός δικαιότερου κόσμου. 

 

Πηγές 

 

Αντόνιο Γράμσι. Ιστορικός Υλισμός - Τα τετράδια της φυλακής. Εκδ. Critique. Oxford: Oxford University Press. 

Ryan, R. M., Connell, J. P. (1989). Perceived locus of causality and internalization: Examining reasons for acting in two domains. Journal of Personality and Social Psychology, 57(5), 749. 

Young, I.M. (1992).Five Faces of Oppression in Rethinking Power. In Rethinking Power, edited by Thomas Wartenberg,174–95. Albany: State University of New York Press. Watson, J. M., Scarinci, I. C., Klesges, R. C., Slawson, D., Beech, B. M. (2002). Race, socioeconomic status, and perceived discrimination among healthy women. Journal of Women’s Health & Gender-Based Medicine, 11(5), 441–451.

 

πηγή

Όταν ένα Ηλεκτρικό Όχημα (EV) τρακάρει, ακόμη και σε ένα μικρό ατύχημα, Οι Ασφαλιστικές εταιρείες πετάνε ολόκληρο το αυτοκίνητο, επειδή η μπαταρία του πρέπει να πεταχτεί

Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Ethan Huff | 23 Μαρτίου 2023

 

Τα ελεγχόμενα από τις εταιρείες μέσα ενημέρωσης αρχίζουν επιτέλους να αποδέχονται την αλήθεια σχετικά με την επανάσταση των ηλεκτρικών οχημάτων (EV), τα οποία δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο φιλικά προς το περιβάλλον όσο ισχυρίζονται οι υποστηρικτές και οι προωθητές τους. 

 

Το Reuters δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα ένα άρθρο που αποκαλύπτει ότι ακόμη και τα μικρότερα ατυχήματα με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, συμπεριλαμβανομένων των μικρών ατυχημάτων, οδηγούν σχεδόν πάντα τις ασφαλιστικές εταιρείες στο να πρέπει να διαλύσουν ολόκληρο το αυτοκίνητο. Ο λόγος για αυτό έχει να κάνει με τις μπαταρίες των EV, οι οποίες είναι τόσο ακριβές στην αντικατάσταση που είναι πιο λογικό να αντικατασταθεί ολόκληρο το αυτοκίνητο.

 

«Αγοράζουμε ηλεκτρικά αυτοκίνητα για λόγους βιωσιμότητας», δήλωσε ο Matthew Avery, διευθυντής ερευνών στην εταιρεία Thatcham Research, η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα της ανάλυσης κινδύνων αυτοκινήτων. «Ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο δεν είναι πολύ βιώσιμο αν πρέπει να πετάξεις την μπαταρία μετά από μια μικρή σύγκρουση».

 

Η μπαταρία στο μέσο Tesla, για παράδειγμα, κοστίζει δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να αντικατασταθεί. Η μπαταρία από μόνη της αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό μέρος της συνολικής τιμής του οχήματος, όπως αποδεικνύεται.

 

Η Tesla και πολλοί άλλοι κατασκευαστές ηλεκτρικών οχημάτων έχουν καταστήσει τις συστοιχίες μπαταριών δομικό στοιχείο των αυτοκινήτων τους προκειμένου να μειώσουν το κόστος για τους τελικούς καταναλωτές - αλλά με ποιο κόστος για το περιβάλλον; Αν οι κατασκευαστές ηλεκτρικών οχημάτων δεν αλλάξουν τους τρόπους με τους οποίους ενσωματώνουν τις μπαταρίες στα αυτοκίνητά τους, όλα αυτά τα άσκοπα απόβλητα θα συνεχίσουν να συσσωρεύονται.

 

«Ο αριθμός των περιπτώσεων θα αυξηθεί, οπότε ο χειρισμός των μπαταριών είναι ένα κρίσιμο σημείο», δήλωσε ο Christoph Lauterwasser, διευθύνων σύμβουλος του Allianz Center for Technology, ενός ερευνητικού ινστιτούτου που ανήκει στην Allianz.

 

Η κατασκευή μπαταριών EV είναι δαπανηρή, εκμεταλλευτική και επιβλαβής για το περιβάλλον

 

Σύμφωνα με τον Lauterwasser, η παραγωγή μπαταριών EV κάθε άλλο παρά καθαρή και πράσινη είναι. Σε σύγκριση με τα συμβατικά μοντέλα που κινούνται με ορυκτά καύσιμα, τα EV και οι μπαταρίες που περιέχουν παράγουν σημαντικά υψηλότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2). Και όταν οι μπαταρίες απορρίπτονται πολύ νωρίς λόγω ατυχήματος, το περιβαλλοντικό κόστος είναι ακόμη μεγαλύτερο.

 

«Αν πετάξετε το όχημα σε πρώιμο στάδιο, έχετε χάσει σχεδόν όλο το πλεονέκτημα όσον αφορά τις εκπομπές CO2», δήλωσε ο Lauterwasser.

 

Όσον αφορά το Tesla Model Y, ο Sandy Munro, επικεφαλής της εταιρείας Munro & Associates με έδρα το Μίσιγκαν, λέει ότι το συγκεκριμένο μοντέλο του στόλου του Elon Musk έχει «μηδενική επισκευασιμότητα».

 

«Ένα δομικό πακέτο μπαταριών Tesla πηγαίνει κατευθείαν στα σκουπίδια», δήλωσε ο Munro, ο οποίος αναλύει οχήματα και συμβουλεύει τους κατασκευαστές αυτοκινήτων σχετικά με το πώς να βελτιώσουν τη λειτουργικότητα και την επισκευασιμότητά τους.

 

Στη συνέχεια, υπάρχει το κοινωνικό κόστος της εξόρυξης όλων των μετάλλων που απαιτούνται για την κατασκευή αυτών των πολύ εύκολα αναλώσιμων μπαταριών. Τα παιδιά στην Αφρική αναγκάζονται να δουλεύουν σαν σκλάβοι για δεκάρες την ημέρα για να μαζέψουν όλα τα υλικά που απαιτούνται για την κατασκευή αυτών των «πράσινων» οχημάτων, προσθέτοντας το κακό στο κακό.

 

«Τόσο πολύ για την επανάσταση των ηλεκτρικών οχημάτων και την πράσινη «κυκλική οικονομία» που διαφημίζουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι πολιτικοί, οι ΜΚΟ και οι ακτιβιστές για το κλίμα», ανέφερε το Zero Hedge σχετικά με το θέμα. «Αυτά τα EV εμφανίζονται ακόμη χειρότερα για το περιβάλλον σε σύγκριση με τα παραδοσιακά βενζινοκίνητα οχήματα».

 

Στα σχόλια, κάποιος τόνισε το γεγονός ότι τα σύγχρονα σκουπίδια EV είναι χειρότερα για το περιβάλλον από την 150 ετών τεχνολογία των κινητήρων εσωτερικής καύσης - φανταστείτε το.

 

«Αλλά μην το πείτε στη Greta», αστειεύτηκε ακόμη αυτό το άτομο, αναφερόμενο στην ακτιβίστρια για την υπερθέρμανση του πλανήτη Greta Thunberg, η οποία πιάστηκε να σκουπίζει το Tesla EV της με σκουπίδια και περιτυλίγματα από φαστ φουντ, κονσέρβες και άλλα σκουπίδια.

 

Ένας άλλος επεσήμανε ότι όλα τα ασφάλιστρα αυτοκινήτου αντικατοπτρίζουν πλέον αυτή την εξαπάτηση του EV.

 

«Πληρώνετε για να διαλύσετε αυτά τα νέα EV», είπε αυτό το άτομο. «Η αλλαγή του πραγματικού ποσοστού για την ασφάλιση ενός EV θα οδηγούσε σε περαιτέρω «διστακτικότητα EV»».

 

Τα τελευταία νέα σχετικά με την απάτη των EV μπορείτε να τα βρείτε στο GreenTyranny.news.

 

Οι πηγές για αυτό το άρθρο περιλαμβάνουν: 

ZeroHedge.com

NaturalNews.com

 

Δικτυογραφία:

When an electric vehicle crashes, even in a minor accident, insurance companies junk the entire car because its battery has to be tossed – NaturalNews.com

https://www.naturalnews.com/2023-03-23-ev-minor-accident-insurance-junk-totaled-battery.html

«ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ»: ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΑΝ KAI KATANOHΣΑΝ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ - ΜΙΑ ΑΞΙΑΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ.

«ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ»: 

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΑΝ KAI KATANOHΣΑΝ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ - ΜΙΑ ΑΞΙΑΚΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ.

 

Μία κατάθεση για ένα γενναιόψυχο πέρασμα. Αυτό είναι το βιβλίο «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» έκδοση από το Πολιτιστικό Αναπτυξιακό Κέντρο Θράκης (ΠΑΚΕΘΡΑ). Οι εκδότες σημειώνουν ότι «το βιβλίο συγκέντρωσε τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν μετά την εκδημία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη (Μ.Χ), έγινε με αγάπη για το πρόσωπο, το έργο, τον βίο και τη μνήμη του».

 

Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, Δρ. Παντείου Πανεπιστημίου, αναλαμβάνει την περιεκτική συντομογραφία της διαδρομής του Μ. Χ. σε 62 σελίδες και σε τρία μέρη. 

 

Στο κεφάλαιο «ένας ξεχωριστός ανθρώπινος και πολιτικός βίος» ανακαλύπτεις μια διαδρομή ενός προσώπου που κινήθηκε σε θεωρητικούς, πρακτικούς και συμβολικούς δρόμους, σε πορείες αλήθειας και απελευθέρωσης. 

 

Στη συνέχεια, σε ευσύνοπτη καταγραφή παρουσιάζεται η εργογραφία του Μ. Χ., η οποία, όπως τονίζεται, αφορά την Ελληνικότητα και Οικουμενικότητα ενός ενεργού διανοούμενου. Ακολουθεί η παρουσίαση των βιβλίων του, με επαρκές ανάπτυγμα των θεματικών τους. Αποτέλεσμα να διαμορφώνεται μια συνεκτική εικόνα του πολύμορφου και πολυδιάστατου συγγραφικού του έργου.

 

Στο βιβλίο ακολουθούν οι επικήδειοι λόγοι, τα μηνύματα φορέων από την Ελλάδα και το εξωτερικό και ακολουθούν οι προσωπικές καταθέσεις, οι οποίες μιλούν για αυτόν. Το επίμετρο ανήκει στον Ναύαρχο ε. α. Χρήστο Λυμπέρη.

 

Το βιβλίο δεν είναι αποχαιρετισμός, ούτε έκφραση ανεπούλωτου τραύματος της απώλειας. Είναι η συνδήλωση μιας κοινότητας, ενός χώρου ιδεών, που δέχεται το γεγονός ως χαροποιό και δημιουργικό πένθος. 

 

Μια ανατίμηση ευθύνης και προσωπικού χρέους πέρα από τα στεγανά όρια του θρήνου. Δεν έχουμε να κάνουμε με αγωνία αστέγων που υψώνουν φωτογραφίες, αλλά όπως βγαίνουν οι λαϊκές μελωδίες από τον πόνο των ανθρώπων και από το «doleo ergo sum» - στον πόνο μαθαίνω πως υπάρχω. 

 

Είναι καταθέσεις διαφορετικών διαμορφωτικών βιωμάτων σε συνάντηση, συνάφεια, αναγνώριση με ένα επιβεβαιωμένο διανοητικό και πολιτικό έργο. Τόσες πολλές αναφορές προσώπων και θεσμικών και συλλογικών φορέων συμπληρώνουν την μεγάλη εικόνα ενός μεγάλου με φωτεινό πέρασμα και κληροδότημα.

 

Οι συμμετοχές συμπληρώνουν την ταυτότητα του εκλιπόντα που θέλησε να συγκριθεί με τις τοπικές, περιφερειακές και οικουμενικές ανάγκες. Ο Μ. Χ. κάλεσε σε μια οδοιπορία και ως αυθεντικός διανοούμενος έδωσε θεμελιώδη ελπίδα. Δεν έκανε χρήση του ποδοβολητού, των σημαιών, της τηλεκρατικής προμόσιον, των λόμπι και της κρατικής θαλπωρής. Οι αναφορές όλων σε αυτό το βιβλίο τον αναγνωρίζουν ως δημόσιο κήρυκα που θέτει σε κρίση όλους ακόμα και τους πιο άτολμους.

 

*

Το βιβλίο για τον εκδότη «προσδοκά (μεταξύ των άλλων) να είναι η αρχή για εκδόσεις, συζητήσεις, συνέδρια και πρωτοβουλίες, οι οποίες θα αναδείξουν την εξαιρετικής σημασίας δράση του». 

 

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης το post mortem μέλλον του το ανέθεσε στην ελεύθερη, συνειδητή αξιοποίηση του έργου του. Με την πλουτοπαραγωγή του είπε: λάβετε, μάθετε, καλλιεργείστε την. 

 

Αυτό το βιβλίο γνώσης και δηλώσεων συστοίχησης σε ένα παράδειγμα είναι πρωτοπαραγωγικό επιγέννημα.

 

(Στους δύσκολους καιρούς είναι επίτευγμα η έκδοση αυτού του βιβλίου. Όμως η Ελλάδα αναπνέει και σε ένα από τα κέντρα της, τη Θράκη. Ευγνωμοσύνη στο ΠΑΚΕΘΡΑ και στον συνεπιμελητή, μαζί με τον Θεοφάνη Μαλκίδη, της έκδοσης Βασίλη Αϊβαλιώτη. Η φωτογραφία του εξωφύλλου από ομιλία του Μ.Χ. στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ το 2006).

Γρηγόρης Κλαδούχος

Πυρηνική απειλή: Ο πλανήτης κρατά την ανάσα του, αλλά από μετάνοια στην Ελλάδα τίποτα!

Τα αγωνιώδη λόγια του Φώτη Κόντογλου για το πυρηνικό ολοκαύτωμα που αποφεύχθηκε το 1962, μοιάζουν άκρως επίκαιρα σήμερα

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Με τους Δημοκρατικούς του ανοϊκού Τζο Μπάιντεν να θέλουν να σύρουν την υφήλιο σε ολοκαύτωμα και τη Ρωσία να επικαιροποιεί το πυρηνικό της δόγμα, ο πυρηνικός όλεθρος μοιάζει πιο εγγύς από ποτέ.

Ο κόσμος παρακολουθεί μουδιασμένος τις εξελίξεις, αρκούμενος μόνο στο να ξορκίζει τη σκέψη της καταστροφής, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσει η λογική. Λες και σε όλους τους μεγάλους πολέμους που αιματοκύλησαν το ανθρώπινο γένος επικράτησε η λογική, για να επικρατήσει σήμερα, που μάλιστα είναι και πιο δυσεύρετη από ποτέ.

Πολλοί αναλυτές σημείωσαν ότι μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξε μόνο μια κρίση τόσο σοβαρή όσο αυτή που αντιμετωπίζουμε σήμερα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Η κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, υπήρξε η πιο επικίνδυνη φάση της ιστορίας όπου οι δύο υπερδυνάμεις του Ψυχρού πολέμου έφτασαν στο χείλος μιας πυρηνικής αποκάλυψης.

Ήταν τότε που οι Σοβιετικοί εγκατέστησαν κρυφά πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στην Κούβα, αποκτώντας τη δυνατότητα να καταφέρουν πυρηνικό πλήγμα σε ένα τεράστιο τμήμα των ΗΠΑ. Εκείνη η κρίση είχε προκαλέσει μεγάλη παγκόσμια ανησυχία και κορυφώθηκε μέσα σε δεκατρείς ημέρες, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ συμφώνησε τελικά να αποσύρει τους πυραύλους.

Ένας από εκείνους που βίωσαν στο πετσί τους την κρίση των πυραύλων της Κούβας, ήταν ο μεγάλος δάσκαλος του Γένους, Φώτης Κόντογλου, ο οποίος μάλιστα έγραψε και ένα συγκλονιστικό κείμενο όπου εξέφραζε τον αποτροπιασμό του για το κατάντημα των εθνών.
«Φτάξαμε στην παραζάλη να κρέμεται από μια κλωστή η ανθρωπότητα»

Ας δούμε κάποια αποσπάσματα για το τι έγραφε ο μεγάλος κυρ Φώτης για εκείνη την κρίση, ώστε να τα συγκρίνουμε με τη σημερινή και να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα λόγια του αποδεικνύονται επίκαιρα σαν να γράφτηκαν σήμερα, Τετάρτη 20 Νοεμβρίου του 2024.

«Ο Άδης έχει ανοιχτό το στόμα του, έτοιμος να μας καταπιεί. Ας μας γλυτώσει λοιπόν η επιστήμη μας, η σοφία μας, η φιλοσοφία μας, η τέχνη μας, τα πανεπιστήμιά μας, τα εργαστήριά μας, που μέσα σ’ αυτά σκαλίζαμε μέρα – νύχτα για να βρούμε τον διάβολο, ως που τον βρήκαμε, και νάτος, έχει σκεπάσει με τα μελανά φτερά του την οικουμένη…]

[…Περάσαμε πολλούς πολέμους, είδαμε μεγάλες καταστροφές, μα δεν μετανοήσαμε. Αντί να μετανοήσουμε, εμείς αποκτηνωθήκαμε, γινήκαμε ζώα, κυλιόμαστε μέσα στη βρώμα. Ήρθε ο μεγάλος πόλεμος (σ.σ. ο Δεύτερος Παγκόσμιος), ξερίζωσε τους μισούς από μας, κι όσοι απομείνανε ήτανε σαν πεθαμένοι. Ύστερα πέσανε αρρώστιες, πείνες. Εμείς όμως πηγαίναμε στα χειρότερα. Καταντήσαμε χοίροι σιχαμεροί, δοσμένοι στις πιο βρώμικες ηδονές, αδιάντροποι, πλεονέχτες, θεομίσητοι, άσπλαχνοι, τρελοί για τα λεφτά, γεμάτοι αλαζονεία για την επιστήμη μας, ως που φτάξαμε στη σημερινή παραζάλη και κρέμεται από μια κλωστή όλη η προκομμένη ανθρωπότητα…]

[…Μα εμείς μαθές δεν είμαστε, που ως εχτές καυχιόμαστε γι’ αυτόν τον τραγέλαφο, εμείς δεν φωνάζαμε μέρα – νύχτα πώς ‘’τα καταπληκτικά επιτεύγματα της επιστήμης θα λύσουν όλα τα προβλήματά μας’’ και πώς θα μας κάνουνε να ζούμε 200 και 500 χρόνια, να πετούμε στα άστρα, να θρεφόμαστε μ’ ένα χάπι, να δουλεύουνε για μας οι μηχανές κι εμείς να καθόμαστε, μ’ έναν λόγο να μην έχουμε ανάγκη τον γέρο – Θεό…]

[… Τώρα που έφταξε ο κόμπος στο χτένι, μυξοκλαίμε, ή κάνουμε τον κοριό, λέγοντας πώς δεν είναι τίποτα και θα περάσει, δίνοντας στον εαυτό μας παρηγοριά, ως που να γίνουμε σκόνη της σκόνης;…][…Ναι, μονάχα όποιος δεν έχει ξεχάσει τον Θεό πριν να έρθει η φοβέρα της οργής του, και ζούσε με την αγάπη σ’ Εκείνον, μονάχα αυτός δεν φοβάται σε τούτες τις ώρες της απελπισίας. Αυτός δεν κλαίγει, αλλά παρακαλεί τον Κύριο να λυπηθεί τον κόσμο…]

[…Αλλά, κι αν και τούτη τη φορά λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο και δεν χαθούμε από προσώπου της γης, πάλι εμείς θα επιδοθούμε στα κακά θελήματά μας, όπως πριν, ίσως και περισσότερο. Και η οργή του θα πλανιέται πάλι αποπάνω μας, η μεγάλη μάχαιρα θα κρέμεται απάνω από τα κεφάλια μας. Εμείς όμως οι θεόστραβοι δεν θα τη βλέπουμε, αλλά θα κοιτάζουμε με τα τηλεσκόπια τους πυραύλους και θα καμαρώνουμε, ως που να πέσει μια και καλή το ρόπαλο απάνω στο κλούβιο κεφάλι μας…» 

Ο Θεός στην άκρη, μέχρι να τον χρειαστούμε!

Τι από όλα αυτά που καταθέτει με πικρία ψυχής ο αείμνηστος Κόντογλου, δεν έχει αντίκρισμα στην εποχή μας; Θα έλεγε κανείς ότι βρίσκουν ακόμα περισσότερη εφαρμογή στον σημερινό μας κόσμο που είναι πολύ πιο διαταραγμένος από την εποχή του Κόντογλου. Το απόσταγμα όλης της «προόδου» του ανθρώπου τον μετέτρεψε σε ένα πολεμοχαρές θηρίο. Κράτος εναντίον κράτους, μεγιστάνας εναντίον μεγιστάνα, συμφέρον εναντίον συμφέροντος, ιδεολογία εναντίον ιδεολογίας, ατζέντα εναντίον ατζέντας και πολίτης εναντίον πολίτη.

Κι αν κάποτε για τέτοιες κρίσεις έβλεπες θηριώδεις διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης, σήμερα οι άνθρωποι παρακολουθούν παθητικά τις εξελίξεις σαν να βλέπουν reality που ελπίζουν να έχει happy ending.

Φουντώνει η συζήτηση περί φυλλαδίων με οδηγίες επιβίωσης που μοιράζουν στο εξωτερικό και περί καταφυγίων. Καλά όλα αυτά, αλλά εδώ στην πατρίδα μας, στο ισχυρότερο καταφύγιο που λέγεται εκκλησία, δεν λένε να συρρεύσουν οι Έλληνες. Από Κυριακή σε Κυριακή, δεν βλέπεις ούτε 10 ανθρώπους παραπάνω αυτές τις μέρες. Δε νοιώθουμε ανάγκη να παρακαλέσουμε τον Θεό να κλείσει την πόρτα του φρενοκομείου. Τα «καταφέρνουμε» μόνοι μας. Νομίζουμε ότι τα πάντα περνούν απ’ το χέρι της πολιτικής και των ηγετών.

«Θα πρυτανεύσει η λογική» λένε οι αναλυτές. Δεν συμφέρει τον τάδε να κάνει αυτό, δεν συμφέρει τον δείνα να κάνει εκείνο. Αυτά λένε και καθησυχάζουν τα πρεζάκια καταναλωτισμού που έχουμε καταντήσει. Λόγια που ειπώθηκαν ακριβώς ίδια πριν τον Δεύτερο και τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο.

Κάνε λίγο scrolling, δες καμιά αστεία ανάρτηση, ανέβασε κάνα story, δες κανένα πολιτικό ξεμάλλιασμα, χάζεψε κανένα σίριαλ, παίξε κανένα παιχνίδι στο Playstation, παράγγειλε κι εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που μάζευες λεφτά να πάρεις. Πείσε καθημερινά τον εαυτό σου ότι η ζωή συνεχίζεται απαράλλαχτη, και ας κινδυνεύουμε να γίνουμε «σκόνη της σκόνης».

Και ο Θεός στην άκρη. Του λέμε κάτσε εκεί μέχρι να μας ξυπνήσει το «ρόπαλο στο κεφάλι». Θα τον φωνάξουμε όταν μας χτυπήσει την πόρτα ο θάνατος. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο όμως, να μη χαλάσει την απατηλή ρουτίνα μας. Μη χαλάσει η συνταγή του ύπνου του πνευματικού, που ΚΑΙ ΔΕΝ χρειαζόμαστε τον Θεό ΚΑΙ μένουμε αμετανόητοι ΚΑΙ θέλουμε να μας πηγαίνουν όλα πρίμα. Δεν βαριέσαι, αν είναι να κρατήσουμε τα πάθη μας ας ζούμε και με πυρηνικό τρόμο.

Πριν πατήσει το κόκκινο κουμπί κάποιος ηγέτης, το πατάμε εμείς που με την απιστία μας βομβαρδίζουμε όλα τα δικαιώματα του Θεού να φέρει ειρήνη στον κόσμο. Κι έτσι πρώτοι εμείς τα κάνουμε όλα λίμπα και όλα στάχτη. Νομίζουμε ότι θα επικρατήσει ειρήνη, αγνοώντας επιδεικτικά τον ειρηνοποιό Χριστό. Και ενώ η ανθρωπότητα έχει πέσει πολλές φορές σε αυτό το βάραθρο, σκύβουμε ξανά στην άκρη του και περιμένουμε ότι θα πιαστούμε απ’ τα μαλλιά μας.

Πόσοι από εμάς στοκάρουμε τις πνευματικές αποθήκες μας με εφόδια για όλα τα δύσκολα που έρχονται; Είναι πολύ αμφίβολο αν στα χέρια του Θεού έφτασαν περισσότερες εξομολογήσεις, περισσότερες προσευχές, περισσότερες παρακλήσεις.

Περιμένουμε πρώτα να χτυπήσει το ρολόι της ιστορίας την ώρα της καταστροφής; Ή νομίζουμε ότι με τη μετάνοια του «και πέντε», θα βρούμε παρηγοριά στον τρόμο; Μα αν δεν έχουμε δουλέψει την ψυχή μας, οι άμυνες δεν χτίζονται αμέσως.

Γίναμε χριστιανοί κακομαθημένοι και αφιλότιμοι. Τεμπελιάζουμε στην καταναλωτική νιρβάνα μας και ποντάρουμε μέχρι τέλους στην ευσπλαχνία του Θεού. Οπωσδήποτε δεν αξίζουμε την ειρήνη, αλλά οτιδήποτε γλιτώσουμε το χρωστάμε σε εκείνες τις αγιασμένες ψυχούλες που δέονται για εμάς. Εκείνες που πέρασαν και εκείνες που στέκονται τώρα αφανείς στην πρώτη γραμμή του πνευματικού πολέμου. Οι υπόλοιποι, κοιμόμαστε με τα τσαρούχια…

(Τα αποσπάσματα από το κείμενο του Φώτη Κόντογλου, προέρχονται από το βιβλίο «Μυστικά Άνθη» των εκδόσεων «Παπαδημητρίου»)

πηγή

Σήμερα υποκλίνομαι ξανά στον… «Κανένα!»

Αριστοφανικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου
 

Η έννοια «ο καταλληλότερος πρωθυπουργός», που χρησιμοποιείται όχι μόνο συχνά, αλλά υπερβολικά συχνά, σε κάθε μικρή και μεγάλη, επίσημη και ανεπίσημη, αυτοδύναμα εκτελούμενη ή κατά παραγγελία των Κομμάτων ελληνική δημοσκόπηση, λένε πολλοί συμπολίτες μας ότι έχει κουράσει, όχι μόνο πολύ, αλλά υπερβολικά πολύ…
 

Κάποιοι μάλιστα διατείνονται ότι η έννοια «πτώχευσε», καθώς σχεδόν νομοτελειακά ως «καταλληλότερος» αναδεικνύεται το άτομο που κατέχει, την εποχή που γίνεται η δημοσκόπηση, τον πρωθυπουργικό θώκο και ακολουθεί, ο εν δυνάμει καταλληλότερος πρωθυπουργός που είναι, κατά κανόνα σχεδόν, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης!…

 

Εάν υπήρξε κάποια εξαίρεση σε κάποια δημοσκόπηση κάποια εποχή, απλώς και μόνο υπήρξε ως επιβεβαίωση του παραπάνω κανόνα…

 

Τι ψάχνουν λοιπόν οι δημοσκόποι, αναρωτιούνται πολλοί, και ταλανίζουν με τη σχεδόν πολύ σημαντικά έναντι όλων των άλλων Αρχηγών Κομμάτων ερώτηση και το αναγνωστικό κοινό που διαβάζει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;

 

Στο έκτακτο και λακωνικό σημερινό μου πιπεράτο ΔΕΝ υπάρχει ούτε λόγος ούτε χώρος για επιστημονική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

 

Το «πιπεράτο» μου γεννήθηκε καθώς βλέπω στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις ότι ξαφνικά, έτσι στα καλά καθούμενα, ως καταλληλότερος Πρωθυπουργός εμφανίζεται ο «Κανένας» και ακολουθεί ο κ Μητσοτάκης ο οποίος αφήνει πολύ πίσω όλους τους άλλους πολιτικούς Αρχηγούς (μου έρχεται στο νου τον Κύκλωπα του ομηρικού έπους της «Οδύσσειας» τον είχε τυφλώσει ο «Κανένας))...

 

Με γνώμονα τις νέες δημοσκοπήσεις αναγνωρίζουν οι Έλληνες ως καταλληλότερο Πρωθυπουργό τον «κανένα»!...

 

Αυτόν τον μεγάλο πράγματι ηγέτη, τον διακεκριμένο, έξοχο άνδρα (στην πατρίδα μας θα μπορούσε ποτέ να είναι γυναίκα;), τον ικανό να μας εμπνεύσει καθώς θα ξαναφέρει ρευστότητα στην αγορά, θα δημιουργήσει με τις πολιτικές του θέσεις απασχόλησης στους ανέργους, νέους και ώριμους στην ηλικία, θα βάλει φρένο στα λουκέτα μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, τέλος στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τέλος στην ακρίβεια στα τρόφιμα, στα ενοίκια και στις τιμές ενέργειας…

 

Τον ηγέτη που θα ανακόψει τη φυγή επιστημόνων, και όχι μόνο, στην ξενιτιά, θα φέρει την ΕΛΠΙΔΑ, που το πολιτικό σύστημα και οι υπηρέτες του έχουν κλέψει από την καθημερινότητά. Σε αυτόν που εμφανίστηκε ξαφνικά στις νέες δημοσκοπήσεις υποκλίνομαι σήμερα, παραδέχομαι ότι λείπει και υπόσχομαι να τον τιμήσω με την ψήφο μου στις επόμενες εθνικές εκλογές, που μετά τις επιθέσεις του κ Σαμαρά και την διαγραφή του από το Κόμμα στο οποίο διετέλεσε και Πρωθυπουργός κάποιοι εύχονται και άλλοι απεύχονται, να έρθουν σύντομα...

 

Υποκλίνομαι στον Μοναδικό, Γιγάντιο, Τεράστιο πολιτικό, που ξαφνικά αρχίζει να κερδίζει τις δημοσκοπήσεις: στον «ΚΑΝΕΝΑ»!…

Οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα καὶ ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Ἰωάννου Φωτοπούλου

 

Λέγεται ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προπαγάνδας τοῦ Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς βάσιζε τὴν προπαγάνδα του στὴν ἀρχή: «Λέγε, λέγε ὅ,τι θέλεις, στὸ τέλος κάτι μένει». Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ὅσα εἶπε ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης στὸ video «Ὁ ἀντι-οικουμενισμὸς, δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας». Ἐκεῖ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακός εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Πέραν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅλων τῶν ἁγίων Γερόντων καί ἄλλων ταπεινῶν λευϊτῶν, ὅπως π. Γεωργίου Καψάνη, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, π. Σαράντη Σαράντου καὶ πολλῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων (π.χ. π. Γ. Μεταλληνὸς, π. Θ. Ζήσης, K. Mουρατίδης, Μ. Φαράντος, Γ. Μαντζαρίδης), οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ Οἰκουμενισμὸ καὶ οἰκουμενιστὲς καὶ ἐννοοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς προσπάθεια ἑνοποιήσεως πίστεων καὶ θρησκειῶν. Συνεχῶς συζητοῦν καὶ προσεύχονται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν (π.χ. Ἀλ. Παπαδερὸς: «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει πόνος γιὰ τὶς διαιρέσεις… καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας»[1]. Ἰδοὺ καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἑβδόμης γενικῆς συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Καμπέρα 1991): «…Δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄνθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ κόσμου»[2]. Μιλοῦν γιὰ «ἐξοικουμενισμὸ τῆς θεολογίας»[3] Ἀναφέρεται καὶ λίστα «ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν» ποὺ πέθαναν μεταξύ 1961-1968»[4].
 

Ἐπιβεβαιώνοντας αὐτὴ τὴν ὁρολογία οἱ οἰκουμενιστὲς ἐνεργοῦν κατὰ τὸ «πιστεύω» τους.Ἔτσι π.χ. στὴ Θεσ/νίκη τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 21 Ἰανουαρίου 2023, στὰ πλαίσια της «Παγκόσμιας Ἑβδομάδας Προσευχῆς γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, διοργανώθηκε «Οἰκουμενική Βραδιά Συμπροσευχῆς» μὲ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ τὴν παρουσία Ὀρθοδόξων, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ Εὐαγγελικῶν, σὲ παπικό “Ναό” τῆς Θεσσαλονίκης. Ὅπως εἶπαν οἱ διοργανωτὲς στόχος ἦταν ἡ “ἀναζήτηση γιὰ τὴν ὁρατή ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας”. Σ΄ αὐτήν “οἱ καρδιές ἀγγίζονται καὶ οἱ Χριστιανοί συγκεντρώνονται γιὰ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητά τους. Ἐκκλησίες καὶ ἐνορίες σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνταλλάσσουν ἱεροκήρυκες ἢ ὀργανώνουν εἰδικούς οἰκουμενικούς ἑορτασμούς καὶ προσευχές”.. 

 

Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ἢ μήπως τὸν ἐφηῦραν οἱ ἀκραῖοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ γιὰ νὰ ἔχουν ἀκροατήριο (!), ὅπως ἰσχυρίστηκε ὁ ἀνωτέρω κληρικὸς; 

 

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ …καλύτερη, πληρέστερη ἐκδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτος, ὅπως καὶ κίνδυνος τῆς Πανθρησκείας![5] Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ μή γνωρίζει τὶς διαθρησκειακὲς …ἐμποροπανηγύρεις, στὶς ὁποῖες σύρονται κυριολεκτικὰ οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν; Ἐκεῖ συναγελάζονται, ἀνάβουν κεριὰ καὶ καντήλια καὶ συμπροσεύχονται δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου μέσα σὲ θεατρικὰ δρώμενα καὶ χορευτικὰ μὲ τελετουργικὸ χαρακτῆρα. Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὰ video τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων στὴν Ἀσσίζη τὸ 1986, ὅπου παρευρέθηκαν 160 ἀρχηγοὶ θρησκειῶν, ἀνάμεσά τους καὶ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, καθὼς καὶ τὸ 2011, γιὰ νὰ πειστεῖ ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μεγάλη ἀποστασία ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸν σχεδιασμὸ τῶν συναντήσεων-θεατρικῶν παραστάσεων-ἄγνωστο ποιὸς τὶς ὀργανώνει-νιώθει κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, Πάπας, πατριάρχες καὶ ὅλος ὁ ἐσμὸς τῶν ἀρχηγῶν τῶν θρησκειῶν, σχεδὸν ἀναγκάζονται νὰ διακηρύττουν ὅτι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεὸ, ὅτι ἔχουν ἀγάπη καὶ ὅτι ποθοῦν τὴν εἰρήνη. 

 

Στὴν γνωστὴ δήλωση τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου nostraaetate, τὴν ὁποῖα περιφέρουν καμαρωτὰ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς, διακηρύσσεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει μὲ ἐκτίμηση τοὺς μουσουλμάνους ποὺ λατρεύουν τὸν μόνο ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό… ὅτι στὸν Ἰνδουϊσμὸ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἄγχος…ὅτι στὶς διάφορες μορφὲς βουδδισμοῦ διδάσκεται ἕνας δρόμος γιὰ νὰ φθάσουν στὸν ὑπέρτατο φωτισμό. Οἱ διδασκαλίες αὐτὲς ὄχι σπάνια ἀντανακλοῦν μία ἀκτίνα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ἐκείνη πού φωτίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους(!) 

 

Ἀλλὰ μήπως σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες λατρεύουν τὸν ἴδιο Θεό; Εἶναι ὁ Ἀλλὰχ ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός; Οἱ Ἰνδουϊστὲς λατρεύουν περὶ τὶς 160.000 θεότητες. Οἱ Βουδιστὲς δὲν πιστεύουν καθόλου στὸν Θεό. Καὶ οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν στροφὴ τους στὴν Καμπαλὰ, γνωστικιστικὴ αἵρεση μὲ στοιχεῖα μαγείας, ἔμειναν ἔρημοι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ («Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος»(Ματθ.23, 38). Βέβαια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλασμένοι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καὶ διψοῦν γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ, ὅμως πέφτουν ἀπὸ πλάνη σὲ πλάνη. Καὶ ἀντὶ μὲ ἀληθινὴ συμπάθεια νὰ τοὺς φανερώσουμε τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἐπαινοῦμε τὶς «θρησκευτικὲς ἐμπνεύσεις» τους καὶ δεχόμαστε τὸν «φωτισμὸ» τους. 

 

Τό καυτὸ ἐρώτημα πρὸς τοὺς «χριστιανοὺς» οἰκουμενιστὲς εἶναι: Ἀφοῦ θέλετε νὰ προσεύχεσθε μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη, γιατὶ ἀναμιγνύετε στὶς ὁμιλίες σας τὰ δόγματά τους καὶ προσπαθεῖτε νὰ βρεῖτε ὁμοιότητες μὲ τὀ Εὐαγγέλιο; 

 

Ἄλλο ἕνα παράδειγμα γιὰ νά γίνουν κατανοητοὶ οἱ τελικοὶ σκοποὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ διαβάζουμε στὴν «Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ὅτι ὑπάρχει στὴν χριστιανοσύνη ἀναγκαιότητα ἀμοιβαίας εὶς βάθος γνωριμίας. Βέβαια οὕτως οὐδόλως ἀπαλείφεται τὸ οὐσιαστικὸ χάσμα τῶν δύο ἐξ ἀποκαλύψεως θρησκειῶν. Πλὴν ὅμως τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἐπιτρέπει εἰς τοὺς ἀκούσαντας τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου ἐν Σινᾶ [στοὺς Ἑβραίους] καὶ τοὺς ἀτενίσαντας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν Θαβὼρ [στοὺς Χριστιανοὺς] νὰ βαδίσουν ἐν ὁμονοίᾳ τὰς παραλλήλους αὐτῶν ὁδοὺς, τὰς ἀγούσας πρὸς τὴν ὀγδόην ἡμέραν. Ἄρα, ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ μίσους πρὸς τὸν Χριστό ἀφ΄ἑνὸς, καὶ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀφ’ἑτέρου, ἐκ τῶν δύο παραλλήλων ὁδῶν, φθάνουμε στὴν Βασιλεία! Πιὸ… ὡραῖα μᾶς τὸ εἶπε ὁ Ἀρχιεπ. Άμερικῆς Ἐλπιδοφόρος πρὶν τρία χρόνια: ὅταν ἀνυψώνετε μία θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζετε ὅτι ὑπάρχει μόνο ἕνα μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, ἁπλὰ δὲν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο μέρος, γιατὶ περιβάλλεστε ἀπὸ βουνὰ προκαταλήψεων ποὺ σᾶς κρύβουν τὴ θέα.

 

Ὑπάρχει ὅμως καὶ βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ τὶς δῆθεν ὁμοιότητες μεταξὺ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῶν θρησκειῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἀναφερόμενος στὸν χριστιανο-ισλαμικὸ Διάλογο εἶπε: Τὴν ὥρα ποὺ κάθε πλευρὰ [δηλ. ἡ χριστιανικὴ καὶ ἡ μουσουλμανική] βυθίζει τὸ στοχασμό της στὶς βαθύτερες θρησκευτικὲς πεποιθήσεις καὶ ἐμπειρίες της γιὰ νὰ ἐξηγήσει πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο κρίσιμο θέμα, δὲν συντελεῖται ἁπλῶς ἀλληλοενημέρωση ἀλλὰ πνευματικὴ -δικές μας οἱ ὑπογραμμίσεις - ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή». Καὶ παρακάτω: Τὸ γεγονὸς τῆς κοινῆς ζωῆς καὶ ἀναζητήσεως μὲ ἐκπροσώπους διαφόρων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων διευρύνει συγχρόνως τὸ πεδίο τοῦ διμεροῦς διαλόγου, φωτίζοντας τὸ κοινὸ ἔδαφος τῆς μονοθεϊστικῆς , προφητικῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: Ἕνας διάλογος μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες προϋποθέτει κατανόηση καὶ ἀναγνώριση τῶν ἐμπνεύσεων ποὺ ἐνυπάρχουν στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς ἐμπειρίες. 

 

Προσέξτε καὶ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἐπιλόγου τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀναστασίου «Ἰσλάμ»: Παρὰ τὶς βαθειὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς σὲ κοινὸ πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος· καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος – μεστὸ προσδοκίας (ἡ ὑπογράμμιση τοῦ συγγραφέως). 

 

Στὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη τοῦ κόσμου ἔχουν γίνει πάμπολλες διαθρησκειακὲς συναντήσεις. Ἀκόμη καὶ στὴ γειτονιά μας, στὰ Τρίκαλα, εἶχε προγραμματιστεῖ ἕνα ...ἀνύπαρκτο (!) «Διαθρησκευτικὸ Συνέδριο» ἀπὸ 1-3 Νοεμβρίου. Σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα θὰ μιλοῦσαν Ακαδημαϊκοί, Ραβίνοι, Μουσουλμάνοι Ιεροδιδάσκαλοι, Έλληνες υπουργοί και εκπρόσωποι της Γερμανικής Κυβέρνησης. Θὰ ἀκολουθοῦσε καὶ προσκύνημα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκπροσώπων στὰ Μετέωρα ! 

 

Ἀναρωτιέται κανεὶς γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς διάλεξαν γιὰ τὴ φιέστα τους τὰ Τρίκαλα. Ἀπὸ ἐκεῖ βέβαια εἶναι ὁ ὑπουργὸς κ. Παπαστεργίου ποὺ κάλυψε μὲ τὀ κῦρος του τὴν ἐκδήλωση. Ὅμως οἱ διοργανωτὲς γνώριζαν ὅτι στὰ Τρίκαλα καὶ γενικώτερα στὴν Περιφέρεια ὁ ὀρθόδοξος λαὸς εἶναι ἀμύητος στὰ τερτίπια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χρειάζεται «ἱεραποστολὴ» κι’ ἔτσι ἁπλώνεται τὸ κακὸ. Ὅμως -Δόξα τῷ Θεῷ- οἱ σφοδρὲς ἀντιδράσεις κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ μὴ συμμετοχὴ τῶν σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων Τρίκκης Χρυσοστόμου καὶ Θεοκλήτου Σταγῶν καὶ Μετεώρων ἀκύρωσαν τὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» ποὺ στόχευε νά σταθεῖ ἐπηρμένο «ἐν τόπῳ ἁγίῳ», στὰ ἅγια Μετέωρα. Ἦταν, θείᾳ Χάριτι, μιὰ ἐπιτυχία τῶν ὀρθοδόξων. Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται ἐπανάπαυση καὶ χαλάρωση. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία παγκόσμια γάγγραινα. Μὲ τὰ ὄργανά του, τὸ ΠΣΕ καὶ τὰ ποικιλόμορφα παραρτήματά του ἁπλώνεται καὶ μολύνει μὲ τὴν ἀντίχριστη ἀποστασία του ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἔχει στὴ διάθεσή του ὅλη τὴν κοσμικὴ δύναμη καὶ ἄφθονο χρῆμα. Ἐλέγχει κυβερνήσεις καὶ συνόδους, καθηγητὲς, κληρικοὺς καὶ δημοσιογράφους καὶ βαδίζει μὲ δαιμονικὴ σύνεση. Δὲν βιάζεται. Δοκιμάζει τὰ βήματά του καὶ προχωρεῖ. Ποιὸς περίμενε πρὶν 30 χρόνια νὰ… ἀλωνίζει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; Σιγὰ-σιγὰ τὸ πέτυχε καὶ ὅλοι τὸ …χωνέψαμε! 

 

Παρακολουθῆστε τὶ ἔγινε στὴν Θεσσαλονίκη. Ἡ ἀπόπειρα διοργανώσεως διαθρησκειακῆς συναντήσεως στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2003 στήν Ἱ. Μονὴ Βλατάδων ἀκυρώθηκε μὲ τὴν κραταιὰ ἀπαγόρευση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄(Χρυσοφάκη). Αἰωνία του ἡ μνήμη! Στὶς 21-1-2012 οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπανέρχονται στὴν Θεσσαλονίκη μὲ «Οἰκουμενικὴ βραδιὰ συμπροσευχῆς», ὅπου ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν, προτεσταντῶν, Ἀρμενίων συμπροσεύχονται. Ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος ἀρνεῖται νὰ στείλει ἐκπροσώπους δηλώνοντας : «Δὲν εἶναι μέσα στὴν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ συμμετέχει σὲ..συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους καὶ πολὺ περισσότερο μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν». Μετὰ ἀπὸ σταδιακὰ βήματα στὶς 21 Ἰανουαρίου 2023 στὴν Οἰκ. βραδιά συμπροσευχῆς συμμετεῖχε ὀρθόδοξος ἱερεὺς, καθηγητὲς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ. 

 

Ὁ Οἰκουμενισμὸς συνεχίζει τὸ ἔργο του. Ὑπάρχουν στὰ ἔργα, στὶς διαλέξεις καὶ στὰ γραφόμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἄπειρα τέτοια σημεῖα ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ εἰρωνικὰ ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης, στοχεύει στὴν Πανθρησκεία. Στοχεύει, ἀλλὰ ἴσως νὰ μὴν κατορθώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς νὰ ἐπιβάλει ἕνα Θεὸ γιὰ ὅλους. Οὔτε βέβαια τὸν παραλογισμὸ τὸν ὁποῖο …εὐαγγελίζεται ὁ Π. Βασιλειάδης δηλ. τὸ νὰ δεχθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὸ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! Ὅμως σὲ μέγιστο βαθμὸ θὰ ἐπιτύχει τὴν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, τὴν πνευματικὴ χαύνωση, τὴ σύγχυση στὶς ψυχὲς, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ στὸ νόημα τῆς ζωῆς. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μὲ τὴν συγκατάθεσή του ἀποστεῖ ἡ Χάρις ἀπὸ τὴν καρδιὰ του, εἶναι εὐάλωτος στὸ νὰ ἀποδεχθεῖ ἄλλα μηνύματα. Εἶναι ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ ἄλλον «Χριστό». Λέει ὁ Κύριός μας: «Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με · ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰω. 5,43). Γιὰ τὸν «Ἄλλο» μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων. 

 

Ἐπειδὴ κάποιοι κατηγοροῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὅσους ζοῦν μέσα στὴν Χάρη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ φονταμενταλισμὸ γιὰ περιχαράκωση καὶ κλείσιμο στὸν ἑαυτό της, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἄθλιο κακέκτυπο τῆς Οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει δική της ὁρολογία πληρέστερη γιὰ νὰ δηλώσει τὴν Οἰκουμενικότητά της. Εἶναι τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως : «Πιστεύω εἰς Μίαν…Καθολικὴν Ἐκκλησίαν». Αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Καθολικὴ, ἔχουσα τὴν πληρότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς Χάριτος. Καὶ ἐπίσης Καθολικὴ δηλ. Οἰκουμενικὴ καθὼς ἁπλώνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο χωρὶς περιορισμοὺς, ἀλλὰ μὲ ἕναν Ὅρο καὶ κάποια θεόσδοτα ὅρια. Ὅρος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καὶ ὅρια ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20). Ἔτσι α) καλοῦνται πάντες οἱ ἄνθρωποι β) καλοῦνται νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ γ) καλοῦνται νὰ βαπτισθοῦν ὀρθοδόξως εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ δ) καλοῦνται νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ τηρήσουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν πιστῶν τους διαδόχων τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἀντίθετα ὁ Οἰκουμενισμὸς σημαίνει, μαζευτεῖτε ὅλοι, ὅ,τι κι ὅπως ἂν πιστεύετε νὰ κάνουμε μιὰ μεγάλη συμμάζωξη «ἀγάπης», ὅπου ὅμως δὲν θὰ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός. 

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ: 

Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται. Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσι ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνων ἔμαθες καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ (Β΄Τιμ.3, 12-15). 

 

Ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὸν Ἀπόστολο «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»(Α΄Τιμ. 3,15). Αὐτὴ κατέχει καὶ ἑρμηνεύει πλήρως καὶ αὐθεντικὰ «τὸ τῆς εὐσεβείας μέγα μυστήριον»(Α΄Τιμ.3,16). Αὐτὸ τὸ μυστήριο Αὐτὴ καὶ Μόνη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κηρύττει καὶ διατρανώνει στὰ πέρατα καὶ διδάσκει «πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Κυρίου ἀναστρέφεσθαι», πῶς δηλαδὴ πρέπει νὰ ζοῦν οἱ πιστοὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι ζώντας «εὐσεβῶς», ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ζώντας πνευματικά, γιὰ κάθε διωγμὸ, πειρασμὸ καὶ δυσκολία. Οἱ πονηροὶ καὶ γόητες Οἰκουμενιστὲς θὰ προκόβουν στὸ καταστροφικό τους ἔργο. Ὄντας πλανεμένοι θὰ πλανοῦν καὶ ἄλλους. Ἔμεῖς ἂς μένουμε σὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες μας. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀλάθητοι καὶ ἀμετακίνητοι ὁδοδεῖκτες μας. Μελετώντας τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἀποκτοῦμε τὴν ἀληθινὴ σοφία. Γνωρίζουμε ὅτι μόνο διὰ τῆς πίστεως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας. 

 

Τέλος χρειάζεται καὶ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ μιαρὴ ἐπίθεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ὀρθοδόξων, τὴν πάλη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρέσεων. Σήμερα μᾶς ἔκαναν ἕνα μάθημα οἱ Τρικαλινοί. Ἡ δῆθεν εἰρηνικὴ ἀντιμετώπιση τῆς πλάνης ἢ ἡ «ταπεινὴ» σιωπὴ, ἡ δῆθεν εὐσεβής ἄρνηση νὰ διαμαρτυρόμαστε δημόσια καὶ νὰ μὴν κατεβαίνουμε στὸ πεζοδόμιο, εἶναι σὰν νὰ ρίχνουμε λουκούμια κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅταν αὐτοὶ μᾶς ρίχνουν ρουκέτες. Ἡ καρδιά μας πρέπει νὰ μένει θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριό μας μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος ποὺ θερμαίνει αὐτὴ τὴν Χριστοαγάπη, ἀλλὰ καὶ θερμὴ ἀπὸ ἀγωνιστικὴ διάθεση κατὰ τῆς πλάνης. Ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στὴν πίστη μας, στὰ παιδιά μας, στὰ ἐγγόνια μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἄς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ φυλάξει τὴν ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. 

 

Πληροφορίες γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Θεσαλονίκης πήραμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο katanixi 

 

Παραπομπές 

 

[1] Ἐν Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα, τιμητικὸ αφιέρωμα στὸν ὁμ. καθ. Π. Βασιλειάδη σ.101 

[2] Β. Σταυρίδου- Εὐ. Βαρελᾶ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως σ. 557 

[3] Ἐνθ. ἀν. σ.33 

[4] ἐνθ. ἀν.σ.151 

[5] Ὁ καθ. Π. Βασιλειάδης ἔγραψε στὸ Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα:«Ὅλα αὐτὰ μὲ ἀφετηρία τὴν Βίβλο σηματοδοτοῦν τὴν αναγκαιότητα μιᾶς νέας δυναμικῆς κατανόησης τῆς Χριστολογίας…καὶ ἰδιαίτερα τῆς παγκοσμιότητας τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας (τῆς δυνατότητας δηλαδὴ σωτηρίας καὶ ἐκτὸς τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς ἐκκλησίας) τῆς διεύρυνσης τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου πέραν τῆς ἀναζήτησης τῆς ὁρατῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας…τῆς ἀναγκαιότητας ἑνὸς εὐρυτέρου οίκουμενικοῦ διαλόγου τὼν θρησκειῶν…μιὰ θεολογικὰ τεκμηριωμένης «θεολογίας τῶν θρησκειῶν…»(ὅλες οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

 

orthros

το είδαμε ΕΔΩ