Τα προτεινόμενα «ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών» (CBDC) δεν είναι μια νέα και βολική μορφή χρήματος υψηλής τεχνολογίας. Αντίθετα, είναι μια ακόμη κατάχρηση εξουσίας από τις κυβερνητικές αρχές, συνεχίζοντας την επαίσχυντη ιστορία της διαφθοράς του χρήματος από τα κράτη.
Του Connor O’Keeffe
«Είτε σας αρέσει είτε όχι, τα ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών (CBDC) έρχονται». Αυτό είναι το μήνυμα σε μια πρόσφατη στήλη τεχνολογίας της Wall Street Journal. Παρόμοιους τόνους χρησιμοποιούν και οργανισμοί όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Ατλαντικό Συμβούλιο.
Η ανάγνωση αυτών των πηγών θα μπορούσε να σας κάνει να συγχέετε τα λεγόμενα CBDC με τα αυτόνομα οχήματα, ή με τους αυτόματους κειμενογράφους της τεχνητής νοημοσύνης (AI) — τεχνολογία που ανταποκρίνεται τόσο καλά στις ανάγκες των καταναλωτών, που είναι μάταιο να της αντιστέκεται κανείς. Ωστόσο αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα CBDC δεν είναι μια πρωτοποριακή νέα εξέλιξη στη χρηματοοικονομική τεχνολογία. Είναι το επόμενο βήμα στη διαφθορά του χρήματος από το κράτος και μια σοβαρή απειλή για την ελευθερία.
Μια σύντομη ιστορία του χρήματος
Το χρήμα εξελίχθηκε οργανικά στην ελεύθερη αγορά. Οι άνθρωποι που εργάζονταν για τους δικούς τους σκοπούς, που περιορίζονταν από τη σπανιότητα των πόρων και τους οικονομικούς νόμους, καταστάλαξαν σε διαφορετικά εμπορεύματα, ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν τις ανταλλαγές αγαθών και να συμμετάσχουν σε έμμεσες ανταλλαγές. Τα βοοειδή, τα κοχύλια, το δέρμα και ο μπρούντζος ήταν όλες οι πρώτες μορφές χρημάτων. Όμως, καθώς τα έθνη που διασκορπίζονταν στην επιφάνεια του κόσμου άρχισαν να αλληλεπιδρούν και να εμπορεύονται, πολύτιμα μέταλλα όπως ο χρυσός και το ασήμι εμφανίστηκαν ως η κυρίαρχη μορφή χρήματος.
Τα ιδιωτικά νομισματοκοπεία άρχισαν να διαμορφώνουν τα μέταλλα σε νομίσματα, διακυβεύοντας τη φήμη τους στην ικανότητά τους να επισημαίνουν με ακρίβεια το βάρος και τη καθαρότητα ενός νομίσματος – χαρακτηριστικά σημαντικά για τους εμπόρους. Αργότερα, οι έμποροι κατάλαβαν ότι μπορούσαν να αποφύγουν την ταλαιπωρία του να κουβαλούν βαριά νομίσματα, αποθηκεύοντας τα χρήματά τους και συναλλασσόμενοι με αποδεικτικά καταθέσεων.
Το χρήμα αναπτύχθηκε χωρίς κάποια κεντρική εξουσία, αλλά όπως συμβαίνει με το νόμο και τη γλώσσα, η πολιτική τάξη κατέλαβε αυτόν τον ακρατικό θεσμό, για να εξυπηρετήσει τους δικούς της σκοπούς. Ο κρατικός έλεγχος αντιπροσώπευε ένα σημείο καμπής για τα χρήματα από την εξέλιξη: από την από κάτω προς τα πάνω εξέλιξη, στην από πάνω προς τα κάτω διαφθορά. Ξεκίνησε με τα κρατικά νομισματοκοπεία και τους νόμους περί υποχρεωτικά αποδεκτών νομισμάτων, που επέτρεπαν στις κυβερνήσεις να υποτιμούν τα νομίσματα.
Ακολούθησε η Κεντρική Τραπεζιτική, μια συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και των τραπεζών για τη διόγκωση του αριθμού των καταθέσεων από τις καταθέσεις, πέρα από την προσφορά χρημάτων που προορίζονται να αντιπροσωπεύουν. Με αυτό το βήμα, το χρήμα διαβρώθηκε περαιτέρω, μέχρις ότου οι κυβερνήσεις διέκοψαν τη σχέση μεταξύ των τραπεζογραμματίων (νομισμάτων) και του πραγματικού χρήματος, αναστέλλοντας τον κανόνα του χρυσού. Αυτό συνέβη στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου τη δεκαετία του 1930, και στις ΗΠΑ το 1971. Κάνοντάς το αυτό εγκαινίασαν την εποχή του χρήματος με κυβερνητικό διάταγμα, ή του fiat (πλασματικού) χρήματος, υπό την οποία ζούμε σήμερα.
Η σημερινή πραγματικότητα που μας απειλεί
Πώς συνδέονται λοιπόν τα ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών (CBDC) με αυτή την ιστορία; Θα μπορούσαν να αποτελέσουν το επόμενο στάδιο της νομισματικής αποσύνθεσης. Μέχρι στιγμής, τα κράτη έχουν σιγά-σιγά εκχωρήσει στον εαυτό τους τον άμεσο έλεγχο της προσφοράς χρήματος. Τα CBDC θα μπορούσαν να προχωρήσουν ακόμη παραπέρα και θα έδιναν στο κράτος τον έλεγχο της διανομής και της κυκλοφορίας του χρήματος. Η ρύθμιση θα παρέκαμπτε το τραπεζικό σύστημα και θα απαιτούσε από τους πολίτες να διατηρούν ψηφιακά χρήματα σε έναν λογαριασμό στην Κεντρική Τράπεζα.
Το γεγονός ότι οι πολιτικά συνδεδεμένες τράπεζες θα καταργηθούν με την υιοθέτηση των CBDC για χρήση σε επίπεδο λιανικής, είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει το πρόγραμμα. Τα CBDC που δοκιμάζονται σήμερα είναι CBDC χονδρικής ή ψηφιακά αποθεματικά για τις τράπεζες με σκοπό να κατατεθούν στη Κεντρική Τράπεζα. Η διάθεση των λιανικών CBDC απευθείας σε ιδιώτες θα συμβεί κατά πάσα πιθανότητα κατά τη διάρκεια μιας κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, όταν η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να αφήσει ακάλυπτες τις τράπεζες της χώρας χωρίς τον φόβο αντιποίνων.
Όμως παρατηρήστε τη διαφορά μεταξύ της οικονομικής εξέλιξης και της πολιτικής διαφθοράς του χρήματος. Η μία επιλέγεται και η άλλη επιβάλλεται. Και αν κάτι πάει να επιβληθεί, μπορεί κανείς να αντισταθεί. Δεν υπάρχει τίποτα φυσικό ή αναπόφευκτο στα CBDC, παρά τα όσα λένε ορισμένοι αρθρογράφοι του τομέα της τεχνολογίας. Αν αρκετοί άνθρωποι ξεσηκώνονταν και έλεγαν «όχι», δεν θα υπήρχαν CBDC. Απλώς δείτε τι συνέβη με την εντολή του Προέδρου Τζο Μπάιντεν για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία (OSHA).
Οι άνθρωποι όλων των πολιτικών πεποιθήσεων θα πρέπει να αντιταχθούν στα CBDC. Αυτό το νέο κρατικοποιημένο τραπεζικό σύστημα θα επέτρεπε στην κεντρική κυβέρνηση να προσθέτει ή να αφαιρεί ψηφιακά χρήματα από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των ανθρώπων και να εντοπίζει πού πηγαίνουν αυτά τα χρήματα. Θα μπορούσαν να πιστώνονται και να εποπτεύονται κάποιες επιταγές «τόνωσης της ζήτησης», ίσως ακόμη και να τους δίνεται ένα ορισμένο χρονικό όριο. Η -πρόθυμη να επιβάλλει κυρώσεις- Ουάσιγκτον θα μπορούσε να καταστήσει υποχρεωτικά τα μποϊκοτάζ σε ξένα προϊόντα. Η κεντρική κυβέρνηση θα μπορούσε να παγώσει τα χρήματα οποιουδήποτε ανά πάσα στιγμή, για λόγους που κυμαίνονται από το να είναι ύποπτος τέλεσης εγκλήματος έως την απλή πολιτική διαφωνία. Δεν λείπουν οι ανησυχητικές συνέπειες για ένα τέτοιο εργαλείο. Και αν ακόμα κάποιες ακούγονται παρατραβηγμένες προς το παρόν, είναι αφελές να παραχωρούμε στο κράτος τον απόλυτο έλεγχο των χρημάτων, και μετά να ελπίζουμε ότι θα απέχει από τη χρήση όλης αυτής της εξουσίας για δικό του όφελος.
Όπως κάθε κυβερνητικό πρόγραμμα, η καλύτερη στιγμή για την ακύρωση των CBDC θα ήταν πριν την εφαρμογή τους. Ένα άλλο επιχείρημα που διατυπώνεται υπέρ των CBDC λιανικής είναι ότι θα βοηθήσουν τους μη έχοντες τραπεζικό λογαριασμό να αποκτήσουν πρόσβαση στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να λυθεί αυτό το πρόβλημα χωρίς να παραβιάζονται τα δικαιώματα κανενός. Όμως εάν χρησιμοποιηθούν τα CBDC, εκείνοι που θα βασίζονται σε αυτά τα νομίσματα θα χρησιμοποιηθούν για να δυσφημιστεί οποιοσδήποτε προσπαθήσει να ανακαλέσει το πρόγραμμα. «Αν αφαιρέστε από εμάς τον έλεγχο των χρημάτων, οι φτωχοί θα αποκοπούν από την οικονομία» θα είναι η σιωπηρή απειλή που θα χρησιμοποιήσει η πολιτική τάξη, καμουφλαρισμένη πίσω από μια συμπονετική φρασεολογία.
Τα ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών δεν είναι μια νέα, καινοτόμος χρηματοοικονομική τεχνολογία. Αντιπροσωπεύουν το επόμενο στάδιο στη διαφθορά του χρήματος που προκαλείται από τα κράτη. Ωστόσο, εάν αρκετοί άνθρωποι ενημερωθούν για τους κινδύνους που εγκυμονεί ένα κρατικοποιημένο τραπεζικό σύστημα, το πρόγραμμα των CBDC ενδέχεται να μην ξεκινήσει ποτέ. Καθώς είναι πολύ πιο δύσκολο να ανακαλέσετε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, παρά να σταματήσετε την εφαρμογή του, τώρα είναι η ώρα να επικρίνετε ηχηρά και κατηγορηματικά την κυβέρνηση που θα τολμούσε ακόμη και να σκεφτεί μια τόσο κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας.
Ο Connor O’Keeffe παράγει ψηφιακό περιεχόμενο για το Mises Institute. Έχει μεταπτυχιακό στα οικονομικά και πτυχίο στη γεωλογία.
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου