– Μπορεῖς ἐσύ νὰ κάνης μία χελιδονοφωλιά; Τί ἔχει κάνει ὁ Θεὸς μὲ ἕναν Του λόγο! Τί ἁρμονία, τί ποικιλία! Ὅπου καὶ νὰ στραφῆ κανεὶς βλέπει τὴν σοφία καὶ τὸ μεγαλεῖο του Θεοῦ. Δές τὰ οὐράνια φῶτα, τὰ ἀστέρια, μὲ πόση ἁπλότητα τὰ σκόρπισε τὸ θεϊκό Του χέρι, χωρίς νὰ χρησιμοποιήση μαστορικό ράμμα καὶ ἀλφάδι. Πόσο ξεκουράζουν τούς ἀνθρώπους! Ἐνῶ τὰ κοσμικά φῶτα, βαλμένα μὲ τάξη στὴν σειρά, εἶναι πολύ κουραστικά. Μὲ πόση ἁρμονία τὰ ἔχει κάνει ὅλα ὁ Θεός! Βλέπεις, καὶ τὰ Δὲνδρα σὲ ἕνα δάσος ποὺ τὰ φύτεψαν ἄνθρωποι εἶναι σάν στρατός, σάν λόχος. Ἐνῶ τὰ φυσικά δάση πόσο ξεκουράζουν! Ἀλλά Δὲνδρα μικρά, ἄλλα μεγάλα, μὲ ἄλλο χρῶμα τὸ καθένα! Ἕνα μικρό λουλούδι τοῦ Θεοῦ ἔχει μεγαλύτερη χάρη παρά ἕνας σωρός χάρτινα ψεύτικα λουλούδια, διαφέρουν ὅσο διαφέρει καὶ τὸ ἄυλον ἀπὸ τὸ νάυλον.
Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχει κάνει ὁ Θεὸς εἶναι θαυμάσια. Ὁ ὀργανισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁλόκληρο ἐργοστὰσιο. Τὴν καρδιά, τὸ συκώτι, τὰ πνευμόνια, ὅλα τὰ ἔχει μὲ σοφία κανονισμένα ὁ Θεός. Ἀλλά καὶ τὰ φυτά, πῶς τὰ ἔχει κάνει! Τότε μὲ τὴν κατοχή βάζαμε πέντε στρέμματα πεπόνια ποτιστικά. Μία φορά ἔκοψα ἀπὸ τὶς πεπονιές τὰ μεγάλα φύλλα ποὺ εἶναι κοντά στὶς ρίζες. Γιὰ καλό τὸ ἔκανα, γιὰ νὰ τὶς καθαρίσω. Ἐκεῖνα ὅμως τὰ μεγάλα φύλλα, τὰ κάτω, εἶναι σάν φίλτρο –εἶναι τὰ... «νεφρά» τους! – καὶ παίρνουν ὅλη τὴν πικρίλα. Καὶ ἔγιναν τὰ πεπόνια!... Ἔτρωγες τὸ πεπόνι καὶ ἔτσουζε ἡ γλώσσα!
– Γέροντα, ἐσεῖς ὅλα τὰ παρακολουθεῖτε!
– Ναί, ἀπὸ ὅλα βρίσκω τὸν Θεό! Καὶ ἀπὸ τὰ φυτά καὶ ἀπὸ τὰ ζῶα, ἀπὸ ὅλα! Πῶς νὰ μή θαυμάσης! Βλέπεις ἕνα τόσο δά πουλάκι νὰ ταξιδεύη, νὰ πηγαίνη στὴν Ἀφρική καὶ νὰ γυρίζη χωρίς πυξίδα καὶ νὰ ξαναβρίσκη τὴν φωλιά του! Καὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ χάρτες, μὲ πινακίδες νὰ χάνωνται! Καὶ δὲν εἶναι ὅτι τὰ πουλιά βαδίζουν στὴν στεριά καὶ βάζουν σημάδια! Πετοῦν στὸν οὐρανό, πάνω ἀπὸ τὴν θάλασσα! Ποῦ νά βάλουν σημάδια; Μερικά μικρά πουλάκια ἀνεβαίνουν στούς πελαργούς, στὰ... «ἀεροπλάνα»! Ἐκεῖνα πᾶνε... ἀεροπορικῶς! Τὰ πουλιά, ὅταν πετοῦν στὴν θάλασσα, κάθονται σὲ κανένα νησί νὰ ξεκουρασθοῦν.
Μία φορά, ὅταν ἤμουν στὸ Καλύβι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, εἶδα νὰ ἔρχωνται ἀπὸ τὰ ἀνατολικά μέρη κάτι πουλιά σάν τὰ σπουργίτια. Ἦταν ὁλόκληρο κοπάδι. Τέσσερα-πέντε ὅμως, φαίνεται, κουράσθηκαν καὶ δὲν μποροῦσαν ἄλλο. Τότε ξεκόπηκαν ἀκόμη καμμιά δεκαπενταριά ἀπὸ τὸ κοπάδι – τὰ ἄλλα προχώρησαν – καὶ κάθησαν λίγο σὲ ἕνα Δὲνδρο, ξεκουράσθηκαν καὶ μετά σηκώθηκαν νὰ φύγουν ὅλα μαζί. Ἀνέβηκαν πολύ ψηλά, γιὰ νὰ προσανατολισθοῦν καὶ νὰ βροῦν πάλι τὴν συντροφιά τους. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ποὺ δὲν τὰ ἄφησαν μόνα τους τὰ τέσσερα-πέντε ποὺ κουράσθηκαν, ἀλλὰ ξεκόπηκαν καὶ ἄλλα δεκαπέντε ἀπὸ τὸ ἴδιο κοπάδι, γιὰ νὰ κάνουν συντροφιά!
Πόσο ὄμορφα τὰ ἔχει κάνει ὅλα ὁ Θεός! Βλέπεις κάτι παρδαλά γατάκια! Τί ὄμορφα ἐπανωφοράκια ἔχουν! Νὰ ζηλεύουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὰ ἐπανωφόρια ἀπὸ τὰ ζῶα! Οὔτε βασίλισσα δὲν φόρεσε τέτοιο ἐπανωφόρι!... Ὅπου καὶ νὰ γυρίσης, θὰ δής τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ. Παλιά ποὺ ἦταν ὅλα φυσικά, πόσο ὄμορφα ἦταν! Νά, ὁ πετεινός, ὅταν φωνάζη, δὲν εἶναι ὅτι φωνάζει γιὰ τὸν καιρό. Στέκεται στὸ ἕνα πόδι καὶ, μόλις μουδιάζη, φωνάζει: «Κικιρίκου!». Σοῦ λέει, τόσες ὧρες πέρασαν. Ἀλλάζει πόδι, μουδιάζει καὶ αὐτό, πάλι: «Κικιρίκου!». Καὶ βλέπεις, φωνάζει στὶς 12, στὶς 3, στὶς 6 ἡ ὥρα. Εἶναι σταθερό, κάθε τρεῖς ὧρες! Καὶ δὲν ἔχει ρολόι οὔτε μπαταρία, οὔτε κούρδισμα χρειάζεται!...
Ὅ,τι βλέπετε, ὅ,τι ἀκοῦτε, ὅλα νὰ τὰ χρησιμοποιῆτε γιὰ συγκοινωνία γιὰ ἐπάνω. Ὅλα νὰ σᾶς ἀνεβάζουν πρὸς τὰ ἐπάνω. Ἔτσι κανεὶς ἀνεβαίνει-ἀνεβαίνει ἀπὸ τὰ δημιουργήματα στὸν Δημιουργό! Οἱ Ἀμερικανοί πῆγαν στὸ φεγγάρι, ἔβαλαν τουλάχιστον καὶ μία πινακίδα ποὺ ἔγραφε: «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ». Πῆγαν καὶ οἱ Ρῶσοι στὸ διάστημα, ἀλλὰ ὁ Γκαγκάριν εἶπε πώς δὲν βρῆκε τὸν Θεό. Ἔμ, πῶς νὰ Τὸν βρῆ, ἀφοῦ πῆγε μὲ τὰ πόδια πρὸς τὰ πάνω καὶ ὄχι μὲ τὰ χέρια; Ἔτσι φθάνουν μετά νὰ λένε: «Ἡ φύση ἔκανε τὸ σύμπαν»! Ὁλόκληρο σύμπαν τώρα!... Ἐδῶ μία παλιά μηχανή χαλάει καὶ μαζεύονται ἕνα σωρό μάστορες, τεχνῖτες κ.λπ., γιὰ νὰ τὴν διορθώσουν. Σκέφτονται, προσπαθοῦν... Καὶ εἶναι μία παλιά μηχανή!
Ἐνῶ ὁλόκληρη ὑδρόγειο σφαῖρα ὁ Θεὸς τὴν γυρίζει χωρίς ρεῦμα καὶ οὔτε ἡ μπαταρία τελειώνει οὔτε τὸ μηχανάκι σταματάει! Μὲ τί ταχύτητα γυρίζει, καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ μήν τὸ καταλαβαίνη! Φοβερό! Ἄν ἡ γῆ στρεφόταν μὲ λιγώτερη ταχύτητα, θὰ ἔκανε τοῦμπες ὁ ἄνθρωπος! Ἡ θάλασσα νὰ ἔχη τόσο νερό καὶ νὰ κινῆται μὲ τέτοια ταχύτητα, καὶ τὸ νερό νὰ μή χύνεται! Καὶ τὰ ἀστέρια, ποὺ εἶναι ὁλόκληροι ὄγκοι, νὰ γυρίζουν ἰλιγγιωδῶς καὶ νὰ μήν ἐγγίζη τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, ἀλλὰ νὰ συγκρατῆ τὸ ἕνα τὸ ἄλλο ἀπὸ μακριά! Καὶ ὁ ἄνθρωπος φτιάχνει ἕνα ἀεροπλάνο καὶ θαυμάζει καὶ ὑπερηφανεύεται! Καὶ ἄν τοῦ στρίψη λίγο τὸ μυαλό, μετά λέει ἀνοησίες, δὲν καταλαβαίνει.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Α' «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου