Εἶναι γεγονὸς ὅτι αἰσθανόμαστε ὑπερήφανοι ὅταν μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφερόμαστε στὰ ἐπιτεύγματα τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων. Κορυφαία ἐπινόηση, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐπιτευγμάτων, σχεδὸν πάντα, θεωροῦμε τὴν ἐπινόηση τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἀθηναϊκῆς Δημοκρατίας στὴ διακυβέρνηση τῆς Πόλεως – Κράτους. Μιᾶς Δημοκρατίας βέβαια ποὺ στὴ λειτουργία της διέφερε σημαντικὰ ἀπὸ τὴ Δημοκρατία ὅπως τὴν ἐννοοῦμε σήμερα. Μεταξὺ τῶν ἄλλων διαφορῶν, τὸ καθεστὼς τῆς δουλοκτησίας, τὰ σχεδὸν ἀνύπαρκτα δικαιώματα τῶν γυναικῶν, ἐνῶ ἡ ὕπαρξη ἀποικιῶν ἦταν παράγοντας ἰσχύος καὶ οἰκονομικῆς εὐμάρειας τῶν Πόλεων - Κρατῶν. Πέραν αὐτῶν ὅμως, στὴν λειτουργία τῆς Ἀθηναϊκῆς Δημοκρατίας ἦταν ἔντονη ἡ παρουσία τῶν δημαγωγῶν τοὺς ὁποίους ἔντονα σατίριζε τόσο κοινωνικὰ ὅσο καὶ πολιτικὰ ὁ Ἀριστοφάνης μὲ τὶς κωμωδίες του.
Βέβαια ἡ δημαγωγία μπορεῖ νὰ νομιμοποιεῖται ἠθικῶς ἢ νὰ εἶναι ἀκόμα καὶ θετικὸς παράγοντας, ἐὰν εἶναι ἐνσωματωμένη στὰ πλαίσια μιᾶς εὐρύτερης στρατηγικῆς πολιτικῶν μεταρρυθμίσεων καὶ ἂν ἀκολουθεῖ ἕνα στέρεο σκεπτικὸ γιὰ πολιτικὴ ἀλλαγὴ καὶ ἐπίλυση τῶν προβλημάτων.
Ἡ μετεξέλιξη ὅμως τοῦ ὅρου στὸν σύγχρονο λαϊκισμό, ἴσως ἀναδεικνύει τὸν χειρότερο ἐσωτερικὸ ἐχθρὸ μιᾶς ὑγιοῦς Δημοκρατίας, καθ᾿ ὅσον λειτουργεῖ σταθερὰ ὡς συνεκδοχὴ κάθε πολιτικοῦ δεινοῦ. Σύμφωνα μὲ τό «Χρηστικὸ Λεξικὸ» τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, «λαϊκισμὸς εἶναι ἡ πολιτικὴ πρακτικὴ παραπλάνησης, κολακείας καὶ ἐφησυχασμοῦ τοῦ λαοῦ καθὼς καὶ παροχῆς διευκολύνσεων μὲ σκοπὸ τὴν καθοδήγηση καὶ χειραγώγησή του».
Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς πολιτικῆς μεθοδολογίας στὴν ἐνάσκηση τῆς ἐξουσίας εἶναι ὁ πολίτης νά «νεκρώνεται» πνευματικά, νά «ναρκώνεται» ἡ κρίση του ἀλλὰ καὶ νά «μηδενίζεται» κάθε ἀντίστασή του στὴν ἄθλια μεθόδευση τῆς ποδηγέτησής του. Γίνεται ἄβουλος ὑπήκοος ποὺ μόνο τυπικὰ ἔχει τὸ δικαίωμα τῆς πολιτικῆς ἐπιλογῆς. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἐμφανέστερα πρὸς τοῦτο ἱστορικὰ παραδείγματα εἶναι ὁ λαϊκίστικος πολιτικὸς λόγος τοῦ Χίτλερ καὶ ἡ ἀπήχηση ποὺ εἶχε στὸν γερμανικὸ λαό.
Κύριο ἐργαλεῖο τοῦ λαϊκιστῆ πολιτικοῦ, τὰ ΜΜΕ. Μὲ τὴν δημαγωγικὴ τηλεπολιτική τους, ἐπέβαλαν στὸν πολιτικὸ λόγο νὰ γίνῃ «ρηχός», «ξύλινος», γρήγορος, συνθηματικός, ἐπιφανειακῆς προσέγγισης, μὲ κυρίαρχο στοιχεῖο τὸν ἐντυπωσιασμό. Ἡ ἀνέξοδη ὑποσχεσιολογία, ἡ κολακεία καὶ τό «ἐμπόριο ἐλπίδων» πρὸς τοὺς πολῖτες ἐμφανίζουν τὸν λαϊκιστή κομματάρχη ποὺ στηρίζουν πολιτικά, ὡς τὸν «ἀπὸ μηχανῆς Θεό», τὸν μόνο ἱκανὸ γιὰ τὴν ἐπίλυσή τους.
Δυστυχῶς ὁ λαϊκισμὸς ποὺ ὑπονομεύει τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας, ἔχει ὡς πρῶτο στόχο τὴ διάβρωση τῆς Παιδείας μας. Τοῦτο διότι οἱ Κυβερνήσεις θεωροῦν τὴν Παιδεία ὡς ἕνα ἐν δυνάμει ἐξουσιαστικὸ ἐργαλεῖο, ἀποτελεσματικότερο ἴσως καὶ ἀπὸ τὰ ΜΜΕ. Ἂς θυμηθοῦμε μόνο τὶς πρόσφατες παρεμβάσεις στὸ χῶρο αὐτό, ὅπως τὶς συνεχεῖς ἀλλαγὲς στὸ νόμο γιὰ τὰ ΑΕΙ ποὺ ἀφοροῦν στὰ προγράμματα σπουδῶν, στὶς ἐξετάσεις, στὶς ρυθμίσεις γιὰ τοὺς αἰώνιους φοιτητές, στὴ συμμετοχὴ τῶν φοιτητῶν στὴν ἐπιλογὴ τῶν διοικήσεων τῶν Πανεπιστημίων κλπ. Ἀποφάσεις καὶ νόμοι ποὺ ψηφίζονται ἀβασάνιστα, ποὺ δὲν συνάδουν μὲ εὐνομούμενη χώρα ὅπου ἡ Ἐθνικὴ Παιδεία θὰ ἔπρεπε καὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ «αἰχμὴ τοῦ δόρατός» της, γιὰ τὴν πρόοδο τῆς χώρας. Ἀποφάσεις καὶ νόμοι ποὺ θεσπίζονται, φαίνονται ὡς «γραμμάτια πρὸς ἐξόφληση» στὸ βωμὸ τῆς προεκλογικῆς ψηφοθηρίας καὶ ὑποσχεσιολογίας, ποὺ ὅμως «θυσιάζουν» τὶς ἐλπίδες τῆς χώρας ποὺ εἶναι τὸ μέλλον τῶν νέων μας.
Ἡ εἰκόνα «ξέφραγου ἀμπελιοῦ» τῶν Πανεπιστημίων ὅπου διαδραματίζονται ἀνεξέλεγκτες καταστάσεις ἀνομίας κακουργηματικοῦ χαρακτῆρα, δυστυχῶς ἀφήνουν τὶς Κυβερνήσεις διαχρονικὰ ἀπαθεῖς ἢ χλιαρὰ παρεμβαίνουσες. Ὁ σκοπὸς προφανής, νὰ μὴ δημιουργήσουν τὴν ἔντονη δυσφορία τῶν ἰδεοληπτικῶν καὶ μπαχαλάκηδων ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ κόστος ποὺ ἔχει αὐτὴ ἡ ἀνεξέλεγκτη κατάσταση, τόσο στὴν οἰκονομία, ὅσο καὶ στὸ ἐπίπεδο σπουδῶν τῶν φοιτητῶν.
Πρόσφατα στὴν τελευταία Συνταγματικὴ Ἀναθεώρηση δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ καταργηθῇ τὸ ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἀφορᾶ στὴν ἀπαγόρευση ἵδρυσης Ἰδιωτικῶν Πανεπιστημίων, ἐξ᾿ αἰτίας τῶν συμπλεγματικῶν ἀριστερῶν ἰδεοληψιῶν τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολιτεύσεως. Ἡ κορύφωση βέβαια τοῦ λαϊκισμοῦ στὴν Παιδεία, ἦταν ὅταν στὶς πρόσφατες ἐθνικὲς ἐκλογὲς ποὺ ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὑποσχέθηκε τὴν εἰσαγωγὴ στὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση μὲ κατάργηση τῆς ἐλάχιστης βάσης εἰσαγωγῆς. Ἀποφάσεις πάντοτε πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς μετριότητος καὶ τῆς ἥσσονος προσπαθείας γιὰ τοὺς σπουδαστές, στοὺς ὁποίους πρέπει πάντα ἡ πολιτικὴ ἐλὶτ νὰ εἶναι ἀρεστὴ καὶ ἑπομένως ἐπιλέξιμη στὶς ἑπόμενες ἐκλογές.
Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ νοοτροπία ποὺ ἐπικρατεῖ τὶς τελευταῖες δεκαετίες στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ἑδράζεται στὸν κομματικὸ λαϊκισμὸ καὶ στὴν ἀριστερὴ ἰδεοληψία. Μιὰ ἰδεοληψία ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἡ μείωση τῆς πνευματικῆς προσπάθειας τῶν μαθητῶν θὰ κάνει τὶς σπουδὲς ποιό ἑλκυστικὲς γιὰ τοὺς μαθητές – φοιτητές. Μιὰ ἰδεοληψία ποὺ ὅμως διαπλάθει μόνο ἀνεύθυνους δικαιωματιστές, χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ εὐθύνες καὶ ἀποτελεῖ βέβαια διεθνῆ πρωτοτυπία στὸ χῶρο τῆς Παιδείας.
Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς ἰδεοληψίας πρῶτος στόχος ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα. Ἡ Ν.Δ τὸ 1976 μὲ Ὑπουργὸ Παιδείας τὸν κ. Ράλλη καταργεῖ τὴν καθαρεύουσα, τὸ 1982 ἐπιβάλλεται ἡ μονοτονικὴ γραφὴ τῆς γλώσσας ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ κατὰ τρόπο σκανδαλώδη, αἰφνίδιο, ἀπροετοίμαστο καὶ ἀντισυνταγματικό. Καὶ ἡ χαριστικὴ βολὴ δίνεται ἀπὸ τοὺς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μὲ τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας κ. Φίλη, ποὺ δήλωνε τὸ 2016, ὅτι «ἡ διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στὴ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση εἶναι παρὰ φῦσιν, ἐνῶ ἐκεῖνος, ἀφοῦ κατ᾿ ἀρχάς θὰ ἐπιθυμοῦσε τὴν πλήρη κατάργησή τους, προτείνει τὴν δραστικὴ μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τους». Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος ἡ πρώην Ὑπουργός τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κυρία Ρεπούση νὰ ὑποστηρίζῃ ὅτι τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ εἶναι μιὰ νεκρὴ γλῶσσα. Μιὰ νεκρὴ γλῶσσα ποὺ ὅμως διδάσκεται σὲ ὅλα τὰ μεγάλα Πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης, Ἀμερικῆς καὶ τῆς Ἀσίας.
Ἐνῶ οἱ Κυβερνήσεις ἐναλλάσσονται στὴν ἐξουσία ὁ λαϊκισμὸς ὡς «ἐθνικὴ πολιτικὴ» διακομματικὰ καλὰ κρατεῖ. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ, ὅλο καὶ περισσότεροι λειτουργοὶ τῆς Παιδείας νά «συντονίζονται» στὴ νοοτροπία τῆς λαϊκίστικης συμπεριφορᾶς τόσο μεταξύ τους, ὅσο καὶ πρὸς τοὺς μαθητές. Τοῦτο διότι ὁ λαϊκισμὸς ὡς χαμαιλέων προσαρμόζεται σὲ κάθε περιβάλλον. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός. Ἡ ἐπαγγελματική τους ὑστεροφημία γιὰ τὴν ἐπαγγελματική τους ἐπάρκεια, ἐξαρτᾶται ἐν πολλοῖς, ἀπὸ τὴν γνώμη ποὺ θὰ διαμορφωθῇ γι᾿ αὐτοὺς κυρίως ἀπὸ τοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς γονεῖς τους. Ὅμως οἱ μαθητὲς ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότεροι γονεῖς, ὡς ἐλάχιστα ὑποψιασμένοι εἶναι εὔκολοι στὴν παραπλάνηση. Ἔτσι ἡ μίμηση ἀπὸ ἄπειρους κυρίως ἐκπαιδευτικούς, νεανικῶν καὶ κυρίως ἐφηβικῶν συμπεριφορῶν, ὅπως τρόπος ἐνδυμασίας, λεξιλόγιο, κατάργηση τῆς χρήσης τοῦ πληθυντικοῦ εὐγενείας, εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς πρακτικὲς ποὺ «χτίζουν» τὸ πρῶτο προφὶλ τοῦ πετυχημένου «σύγχρονου ἐκπαιδευτικοῦ.....».
Ἀκολουθοῦν οἱ ἀντιπαιδαγωγικὲς πρακτικὲς προκειμένου νὰ γίνῃ ὁ ἐκπαιδευτικὸς ἀρεστός. Ἡ εὐνοϊκὴ βαθμολόγηση, ἡ ἄρνηση ἢ κατάργηση ἀξιολογήσεων, ἡ λιγότερη ἐργασία στὸ σπίτι, ἡ ὑπερβολικὴ ἐλαστικότητα ἕως ἀτιμωρησία σὲ περιπτώσεις παραβίασης τῶν κανόνων τῆς σχολικῆς συμπεριφορᾶς καὶ ὑποχρεώσεων, συμπληρώνουν τὸ προφὶλ τοῦ «σύγχρονου ἐκπαιδευτικοῦ.....,» ποὺ ὁρίζεται δυστυχῶς ἀκόμα ἀπὸ τὰ λαϊκίστικα ὑποκειμενικὰ στοιχεῖα.
Συμπερασματικά, στὴν Πατρίδα μας ἡ λαϊκίστικη «ἐπιδημία», ὡς πολιτικὴ πρακτικὴ ἀπὸ Κυβερνήσεις, κόμματα, διανοουμένους καὶ ΜΜΕ, εἶναι διαρκῶς παροῦσα. Ἡ δὲ κρίση τῶν τελευταίων ἐτῶν ἀνήγαγε τὸν λαϊκισμὸ σὲ κυρίαρχο πολιτικὸ φαινόμενο καὶ σὲ κάποιες περιπτώσεις, ὡς μιὰ νεο-καθεστωτικὴ λογική. Μιὰ λογικὴ ποὺ ἐξ ἀντικειμένου φλερτάρει μὲ τὸν αὐταρχισμό, ἐνῶ εἶναι πρὸς ἀναζήτηση στὴν πολιτικὴ πρακτική, ἡ λεπτὴ χρυσῆ γραμμὴ ἀνάμεσα στὴ νοσηρὴ νοοτροπία τοῦ χαμαιλεοντισμοῦ καὶ στὸ πνεῦμα τῆς ρήσης τοῦ Δ. Σολωμοῦ, νὰ θεωροῦμε ἐθνικό, ὅτι εἶναι ἀληθές.
*Ἀντιστράτηγος (ἐ.ἀ.) Θεόκλητος Ρουσάκης Ἐπίτιμος Διοικητὴς Β΄ Σώματος Στρατοῦ
_________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου