Ἂν γινόταν καταγγελία τῆς Ἀλβανίας στοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς γιὰ τρομοκρατία σὲ βάρος τῶν ἐκεῖ Ἑλλήνων τῆς Β. Ἠπείρου, ἂν ζητούσαμε τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Πρωτοκόλλου τῆς Κέρκυρας γιὰ αὐτονόμηση τῆς Βόρειας Ἠπείρου, δὲν θὰ εἴχαμε σήμερα τούς μεγαλοϊδεατισμοὺς τῆς ΄΄Μεγάλης Ἀλβανιας΄΄ καί, συνολικά, θὰ ἤμασταν πράγματι ὁ παράγοντας σταθερότητας στὴ Χερσόνησο τοῦ Αἵμου. Ἔχουμε πάψει νὰ ἀντιδροῦμε, νὰ κρίνουμε, νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ ἀναλύουμε, ἔχουμε γίνει πολιτικὰ ζόμπι. Ἐπιτέλους, ἂς διαβάσουμε λίγο Ἀριστοτέλη, λίγο Πλάτωνα. Πῶς ὀνομαζόμαστε “πολίτες” ἂν δὲν ἀσχολούμαστε μέ τὰ “πολιτικά”;
Ἡ μελέτη τῆς Ἱστορίας εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς δώσει πίσω τὴν χαμένη μᾶς κριτικὴ σκέψη καὶ θὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὰ νύχια αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ κατευθύνουν τὴ σκέψη καὶ τὴ κρίση μας. Οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴν παιδεία ἀπὸ κάπου πῆραν τὴν μόρφωσή τους. Τὸ σχολεῖο καὶ τὸ πανεπιστήμιο εἶναι οἱ κύριοι φορεῖς τῆς ἐκπαίδευσης. Ὅταν ὅμως ἀπὸ ἐκεῖ δὲν διδάσκεται ἡ σωστὴ μόρφωση εἶναι λογικὸ νὰ γίνονται λάθος ἐνέργειες. Παράδειγμα εἶναι ἡ ἀφαίρεση τῶν κεφαλαίων ἀπὸ τὴν ὕλη ποὺ διδάσκεται στὰ σχολεῖα στὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας. Πουθενὰ δὲν ἀναφέρονται τὰ γεγονότα τῆς Β. Ἠπείρου μὲ ἀποτέλεσμα ὅταν σὲ ρωτᾶνε τὴν καταγωγή σου καὶ λές: «Εἶμαι ἀπὸ τὴν Β. Ἤπειρο» κατευθείαν νὰ σοὺ δίνουν τὴν ἀπάντηση: « Ἀα εἶσαι ἀπὸ τὴν Ἀλβανία δηλαδή..».
Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὴν Κύπρο καὶ πόσο μᾶλλον μὲ τὶς ἐθνικὲς ἑορτὲς ποῦ ἀρκετοὶ σημερινοὶ λένε ὅτι τὸ 1940 πολέμησαν οἱ Ἕλληνες κατὰ τῶν Τούρκων, ἐνῶ σὲ ἄλλους τομεῖς ὅπως εἶναι τὰ ἀθλητικὰ ἢ τὰ καλλιτεχνικὰ θέματα τὰ ξέρουν ὅλα φαρσί! Οἱ Σκοπιανοὶ ζητοῦν νὰ ὀνομάζονται “Μακεδονία”; Αὐτὸ λέγεται κλοπὴ ἐθνικοῦ ὀνόματος καὶ οἱ Ἕλληνες θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν ἀντεπίθεση! Οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ἀκόμη ἕνα ἐλάττωμα: σὲ περίοδο εἰρήνης δὲν εἴμαστε ποτὲ ἑνωμένοι. Ὁ ἕνας κοιτάει πῶς νὰ βγάλει τὸ μάτι τοῦ ἄλλου, ὅπως ἄλλωστε εἶναι ὁ ἑλληνικὸς τρόπος.
Ἄραγε, ποιὰ θὰ ἦταν ἡ κατάλληλη ἀπάντηση στὸ ζήτημα τῶν Ἀλβανῶν γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς μειονότητας στὴν χώρα μας καὶ ἀποζημιώσεις τῶν Τσάμηδων; Προσφυγὴ στὸν ΟΗΕ νὰ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ ἀπάντηση, γιὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ ἐπὶ δεκαετίες δέχονται οἱ Βορειοηπειρῶτες. Δὲν χρειάζονται ἀποδείξεις γιὰ τὰ γεγονότα αὐτά, ἀφοῦ ἤδη οἱ ἀποδείξεις εἶναι ζωντανές, βλέποντας τοὺς συμπατριῶτες μας νὰ διηγοῦνται ὅλα ὅσα ἔζησαν μὲ κάθε λεπτομέρεια.
Δὲν διεκδικοῦμε τίποτα ἀπὸ κανέναν, ἀλλὰ ὅλοι διεκδικοῦν ἀπὸ ἐμᾶς! Αὐτὸ τὸ παρανοϊκὸ γεγονὸς μόνο στὴν Ἑλλάδα θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ.
Μία ἐπίσκεψη ἀντιπροσώπων διεθνῶν φορέων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὴν Ἀλβανία θὰ ἦταν τὸ ἰσχυρότερο χτύπημα.
Εὐχαριστῶ γιὰ τὸν χρόνο σου!
το είδαμε ΕΔΩ
1 σχόλιο:
Το κείμενο αυτό, είναι αφιερωμένο, όχι μόνο στον βασανισμένο Ελληνισμό της Β.Ηπείρου, αλλά και σε πολλούς άσχετους κι ανιστόρητους Ελληναράδες, που αγνοούν βασικά κομμάτια της ιστορίας μας κι όταν βρεθούν αντιμέτωποι με κάποιον Ἐλληνα της Β.Ηπείρου,του λένε υποτιμητικά…
:«Α! Αλβανός είσαι;;»
Ελληναράδες μου εσείς,που φορέσατε μια Ελληνική σημαία σαν γαρύφαλλο στο πέτο και …..καθαρίσατε!!
Είναι μια από τις πιο περίεργες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, η ιστορία που θα σας διηγηθώ ..
Πέρασαν πάνω από 3 δεκαετίες από τότε κι ακόμα την θυμάμαι σαν εχθές..
Ήταν ένα μεσημέρι καλοκαιριού του 1979 ή ’80,εγώ 7-8 χρονών τότε..
Ἠμασταν αδέρφια,ξαδέρφια και φίλοι της γειτονιάς μαζεμένα στην αυλή του σπιτιού μιας θείας και παίζαμε..
Τα μαζεύω ως πιο μεγαλύτερη να τους μάθω ένα τραγουδάκι που μας είχαν μάθει ,στην σχολική χρονιά που μόλις είχε τελειώσει..:
«Έχω μιά αδερφή, κουκλίτσα αληθινή
την λένε Βορείο Ήπειρο την αγαπώ πολύ
την λένε Βορείο Ήπειρο την αγαπώ πολύ!!
Της κόψαν την φωνή, κουκλίτσα αληθινή
Την πιάσανε αιχμάλωτη οι ΆΠΙΣΤΟΙ Αλβανοί
Και τώρα που μπορώ, το όπλο να κρατώ
Και ανήκω εις τον ένδοξο Ελληνικό στρατό
Θα ανέβω ενά πρωί, με δόξα και τιμή
Για να αγκαλιάσω στοργικά την δόλια μου αδερφή»
(Τώρα που το σκέφτομαι, με τα σημερινά δεδομένα, μου φαντάζει εξωφρενικό να ακούγεται πλόν ένα τέτοιο τραγούδι στα σχολεία της Ν.Τάξης Πραγμάτων. Ότι είναι πατριωτικό καταργήθηκε. Ότι είναι Ελληνικό λησμονήθηκε ... Οτι είναι ανθελληνικό διδάσκεται...ΑΙΔΩΣ.)
Τα ίδια και για την ΕΛΛΗΝΚΗ ΚΥΠΡΟ. ΑΧΡΕΙΟΙ.
ΚΑΙ
Στον πεζόδρομο της Τοσίτσα και στο πλάϊ του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, βρίσκεται το άγαλμα της «βορείου Ηπείρου». Το έργο αναπαριστά μια νέα γυναίκα, δεμένη πισθάγκωνα, που προσπαθεί να ανασηκωθεί.
Η μεγάλη μας ποιήτρια Κική Δημουλά, στο πρόσωπο της βορειοηπειρώτισσας είδε την αιώνια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα κάθε είδους δεσμά. Για χάρη της έγραψε και το ποίημα «Σημείο αναγνωρίσεως»:
Σημείο Αναγνωρίσεως
άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμαλώτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ.... ΠΛΗΝ ΕΑΝ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΧΑΛΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΜΕΤΗΔΕΣ.
Δημοσίευση σχολίου