Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,
Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος.
Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο. Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Εδώ και 1700 χρόνια, ο άγιος Δημήτριος παρέχει με μύριους θαυμαστούς τρόπους την προστασία του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Θεσσαλονίκη, της οποίας είναι και πολιούχος.
Σώζει την πόλη από την πείνα
Σε εποχή μεγάλης πείνας, όταν οι Θεσσαλονικείς κινδύνευαν να πεθάνουν από την ασιτία, ο άγιος Δημήτριος εμφανίστηκε τη νύκτα σʼ έναν καπετάνιο εμπορικού πλοίου και του παρήγγειλε το σιτάρι που σχεδίαζε να μεταφέρει στην Ευρώπη να το πάει στη Θεσσαλονίκη όπου υπήρχε μεγάλη έλλειψη. Του έδωσε μάλιστα ως προκαταβολή τρία φλουριά, ενώ τον βεβαίωσε ότι εκεί θα έπαιρ νε και το υπόλοιπο της α ξίας του. Πράγματι, όταν το πλοίο έφτασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, έκπληκτοι οι κάτοικοι για το απρόσμενο δώρο, έτρεξαν να αγοράσουν σιτάρι. Τότε ο πλοίαρχος τους διηγήθηκε το θαύμα κι όλοι δόξασαν τον Θεό κι ευχαρίστησαν τον άγιο Δημήτριο για τη σωτήρια παρέμβασή του.
Μια μικρή πέτρα διώχνει τους εχθρούς!
Σε εχθρικές επιθέσεις ο άγιος Δημήτριος συχνά εμφανιζόταν ως λαμπροφορεμένος καβαλλάρης πάνω στο άλογό του να περιφρουρεί τα τείχη της πόλης και να μάχεται ορμητικά τρέποντας τους εχθρούς σε άτακτη φυγή. Το 617 μ.Χ., όταν συμμάχησαν Σλάβοι, Άβαροι και Βούλγαροι και επιχείρησαν αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον της Θεσσαλονίκης, έγινε το εξής θαυμαστό: Είχε αρχίσει η πολιορκία κι οι εχθροί με τους πελώριους καταπέλτες τους έριχναν τις πέτρες σαν βροχή μέσα στο φρούριο. Τότε κάποιος πιστός χριστιανός πήρε μια μικρή πέτρα κι έγραψε πάνω της: «Εν τω ονόματι Χριστού του Θεού ημών, άγιε Δημήτριε βοήθει»! Έριξε με δύναμη την πέτρα εναντίον των εχθρών κι η μικρή αυτή πέτρα κτύπησε έναν τεράστιο ογκόλιθο που μόλις είχαν εκσφενδονίσει οι βάρβαροι, με αποτέλεσμα ο ογκόλιθος εκείνος να αλλάξει κατεύθυνση και να συντρίψει τον καταπέλτη των εχθρών! Οι Θεσσαλονικείς, βλέποντας ολοφάνερη την προστασία του Αγίου, συνέχισαν να πολεμούν γενναία και τελικά, ύστερα από 33 ημέρες πολιορκίας, τα στρατεύματα των βαρβάρων αποχώρησαν.
Η απελευθέρωση από τους Τούρκους και τους Γερμανούς έγινε την ημέρα της μνήμης του
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, ύστερα από σχεδόν 500 χρόνια(!) σκλαβιά, έγινε ανήμερα της εορτής του αγίου Δημητρίου, 26 Οκτωβρίου 1912.
Αλλά και οι Γερμανοί κατακτητές έφυγαν από τη Θεσσαλονίκη το 1944, την επομένη της εορτής του Αγίου…!
Βιβλία ολόκληρα έχουν γραφτεί με τα θαύματα του αγίου Δημητρίου ο οποίος πάντοτε στέκεται συμπαραστάτης στους αγώνες όλων των Ελλήνων και μάλιστα της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Θεσσαλονίκης, σε κάθε δύσκολη περίσταση: σε σεισμούς και πυρκαγιές, σε επιδρομές και επιδημίες, σε εποχές πείνας και στερήσεων…
Με απέραντη ευγνωμοσύνη για την ολοφάνερη προστασία του η συμπρωτεύουσα τιμά τον πολιούχο της κάθε χρόνο με μία σειρά εορταστικών εκδηλώσεων που φέρουν τον τίτλο «Δημήτρια», που κορυφώνονται την ημέρα της μνήμης του.
Δίκαια ονόμασαν τον άγιο Δημήτριο «φιλόπατρη» και «σωσίπατρη»∙ διότι αγαπά την πατρίδα του, την οποία έσωσε αμέτρητες φορές από ποικίλους κινδύνους. Και θα σώζει πάντοτε την πατρίδα μας, αν εμείς επικαλούμαστε τις ακαταμάχητες πρεσβείες του!
από το περιοδικό Προς τη Νίκη, Οκτώβριος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου