Ο ΓΡΙΒΑΣ ΚΑΙ Η 'Χ' -ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΑΡΧΕΙΟ"
του Σπύρου Παπαγεωργίου
''ΤΟΜΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΩΝ''
Tὴν ΔΕΥΤΈΡΑ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2019 καί ώρα 6.30 μ.μ., ο Σύνδεσμος της «Χ» πραγματοποίησε στα Γραφεία του, την παρουσίαση του εξαίρετου βιβλίου, με αφορμή την επανακυκλοφορία του:
"Ο ΓΡΙΒΑΣ ΚΑΙ Η 'Χ' -ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΑΡΧΕΙΟ", του Σπύρου Παπαγεωργίου, από τις Εκδόσεις "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ"
ΟΜΙΛΗΤΗΣ , ήταν ὁ κ. ΣΠΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, αντιπρόεδρος της Οργάνωσης «Χ» και του Ιδρύματος Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα -Διγενή.
O Πρόεδρος της «Χ», κ. Ιωάννης Γιαννάκενας καλωσόρισε τους παρευρισκομένους και τόνισε ότι το υπό παρουσίαση βιβλίο πρωτοβγήκε το 2004, ήταν εξαντλημένο και σήμερα επανεκδίδεται. Ακολούθως, παρουσίασε τον, κυπριακής καταγωγής, ομιλητή, κ. Σπύρο Δημητρίου, ο οποίος είναι αντιπρόεδρος στην «Χ», αλλά και στο Ίδρυμα του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, και υπήρξε φίλος και συνεργάτης του συγγραφέα Σπύρου Παπαγεωργίου.
Στην συνέχεια, ο λόγος δόθηκε στον ομιλητή, κ. Σπύρο Δημητρίου, ο οποίος είπε τα εξής:
Ο Σπύρος Παπαγεωργίου θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές γραφίδες του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, όχι μονάχα για την Κύπρο αλλά και για την Ελλάδα. Γεννήθηκε στην περιοχή της Λάρνακας το 1940. στην Τριμυθούντα, όπου είχε γεννηθεί και ο Άγιος Σπυρίδωνας. Τον ‘’χάσαμε’’ στις 3 Οκτωβρίου 2014. Ήταν συνεργάτης και συναγωνιστής με τον, επίσης συχωρεμένο Εκδότη του Οίκου ‘’ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ’’, Γιάννη Σχοινά, με τον οποίον συμπορευτήκανε για πάρα πολλά χρόνια, όχι μόνο εκδοτικά αλλά και αγωνιστικά, μετά την οριστική εγκατάσταση του Σπύρου Παπαγεωργίου στην Ελλάδα, η οποία έγινε μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 . Μαζί είχαν βγάλει και άλλα δύο πρωτοποριακά για την εποχή τους βιβλία: «ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ» και «ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ‘’ΦΑΚΕΛΛΟΣ"». Ο ίδιος έζησε δίπλα στον Διγενή, με αποτέλεσμα να ζήσει τα γεγονότα που σημάδεψαν την Κύπρο, από το δημοψήφισμα του 1950 και μετά. Είχε ενταχθεί νωρίς στον αγώνα της ΕΟΚΑ, νεαρός 15 χρονών, και μετά το τέλος του αγώνα ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, την οποίαν όμως δεν τελείωσε, διότι προέκυψαν τα γεγονότα της τουρκοανταρσίας 1963 -1964 κάτω στην Κύπρο. Δημοσιογραφούσε ήδη από εκείνα τα χρόνια, όχι μόνο για τα ιστορικά και πολιτικά θέματα,αλλά και για ποίηση, λογοτεχνία, ταξίδια κλπ.
Πηγαίνοντας στην Κύπρο εντάχθηκε στην Εθνική Φρουρά και συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά το 1963 - 64, Ήτανε η πένα του Ενωτικού Κινήματος των Ενωτικών, πράγμα που δεν το γνωρίζουνε πολλοί στην Ελλάδα. Οι Ενωτικοί ήταν όλοι στην Κύπρο. Από την Επανάσταση του 1821, μέχρι και το τέλος του αγώνα, η Κύπρος διεκδικούσε την Ένωσή της με την Μητέρα Πατρίδα. Με το που υπογράφθηκαν οι κατάπτυστες Συμφωνίες Ζυρίχης –Λονδίνου, σε λιγότερο από μήνα, εμείς οι Έλληνες της Κύπρου χωριστήκαμε στα δύο. Το κράτος – διοικητικό μόρφωμα που δημιουργήθηκε με την ψευτο-ανεξαρτησία του, οι άνθρωποι που δεν δεχθήκανε τα τετελεσμένα της Ζυρίχης και του Λονδίνου αντισταθήκανε και ενάντια στον Μακάριο, ο οποίος ήταν ο Πρόεδρος της Κύπρου, με αποτέλεσμα να διωχθούνε για ακόμα 14 χρόνια, δηλ. μέχρι το 1974, και οι οι Ενωτικοί να είναι κυνηγημένοι και αποκλεισμένοι από το καθεστώς του Μακαρίου, ακόμα και από όλες τις τότε ελλαδικές κυβερνήσεις. Οι αδικημένοι του Ελληνισμού είμαστε οι Ενωτικοί της Κύπρου.
Ο Σπ. Παπαγεωργίου αρθρογραφούσε, όλα αυτά τα χρόνια, στην Κύπρο σε εφημερίδες της ‘’αντιπολίτευσης’’ . Οι Ενωτικοί κάτω στην Κύπρο δεν αντιπολιτεύονταν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ως κόμμα, όπως βλέπουμε σήμερα τα κόμματα, στην Ελλάδα ή στις άλλες χώρες, αλλά θέλαμε να επανέλθει το θέμα στην σωστή του πλεύση, δηλ. να έχει στόχο την Ένωση με την Μητέρα - Πατρίδα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αυτό ήταν ένα μεγάλο παράπονο για εμάς τους Ενωτικούς, ακόμα και τώρα, και ας έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε. Έπεσε σε εμάς ο λίθος του αναθέματος και για τα γεγονότα που έγιναν το καλοκαίρι 1974, όπου είχε προηγηθεί το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, από τον Σαμψών.
Ο Σπ. Παπαγεωργίου ήταν τότε Δ/ντής Τύπου και Πληροφοριών. Ήταν η γραφίδα μας των Ενωτικών, ο άνθρωπος που κρατούσε τις εφημερίδες των Ενωτικών κάτω στην Κύπρο, με διώξεις, κινδύνους, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, Μέσα από τον πλούτο γνώσεων όλων αυτών των χρόνων, ο Σπ. Παπαγεωργίου μάζεψε το αρχικό υλικό και δεν μπορεί να λογίζεται κάποιος ότι γνωρίζει το Κυπριακό, αν δεν έχει διαβάσει τα βιβλία του Σπύρου Παπαγεωργίου, τα οποία είναι ντοκουμέντα ΑΡΧΕΙΑΚΑ, πέρα από την εμπειρία του ίδιου που έζησε τα γεγονότα για χρόνια, από το 1955 μέχρι το 1974, (τα υπόλοιπα τα έζησε στην Ελλάδα). Εκείνη την δυνατή 20ετία στην Κύπρο την έζησε ο ίδιος από κοντά, αλλά και αποκόμισε πάρα πολλά σημαντικά αρχεία.
Μάλιστα, ένα τραγικό γεγονός για το υλικό αυτό που είχε μαζέψει , είναι ότι κάποια στιγμή το είχε δώσει για να ασφαλιστεί στον εκδότη, τον Κώστα Επιφανίου, στην Λευκωσία, και τον Σεπτέμβρη του 2007, επί Τάσου Παπαδόπουλου, πήγαν οι υπηρεσίες και του πήραν το αρχείο αυτό, διότι, όπως είπαν και δημόσια τότε, περιείχε στοιχεία, τα οποία κάνανε ζημιά στην Κυπριακή Δημοκρατία. Τότε εγώ, που είχα συζητήσει πάρα πολύ με τον Σπ. Παπαγεωργίου εκείνα τα χρόνια, του είπα να μην πάει κάτω στην Κύπρο, για λόγους ασφαλείας, και αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο. Έπρεπε να μείνει στην Ελλάδα, θα ήταν πιο ασφαλής αν έμενε εδώ, παρά να πήγαινε κάτω στην Κύπρο, γιατί εκεί υπήρχαν πολλά πράγματα μαζεμένα.
Έχει καλλιεργηθεί ανθελληνισμός στην Κύπρο και όσοι παρακολουθείτε, τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, τα Κυπριακά δρώμενα, , βλέπετε ότι υπάρχει ένα κλίμα ιδιαίτερα σοβαρό, από μία πάρα πολύ μεγάλη πλειοψηφία των λεγόμενων Ελληνοκυπρίων , οι οποίοι δηλώνουν «Ξέρεις, εμείς δεν είμαστε Έλληνες, εμείς είμαστε Κύπριοι». Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα είχε μία τέτοια συζήτηση στο Κρατικό Κανάλι ‘’ΡΙΚ’’ της Κύπρου, όπου μία γνωστή δημοσιογράφος έκανε μια τέτοια συζήτηση με Κύπριους καθηγητές και μία Ελλαδίτισσα καθηγήτρια, περί της ταυτότητος των Κυπρίων, δηλ. αν είναι ή αν δεν είναι Έλληνες. Με άλλα λόγια, γίνεται μία προσπάθεια να αποδειχθεί ότι εμείς (οι Ελληνοκύπριοι) δεν είμαστε Έλληνες, αλλά είμαστε κάτι άλλο, σύμφωνα με την γραμμή που είχαν δώσει οι Βρετανοί για να μας αφελληνίσουν.
Δεν το έκαναν οι Τούρκοι, οι οποίοι δεν προσπάθησαν να αφαιρέσουν την ελληνικότητα των Κυπρίων, αλλά προσπάθησαν να το κάνουν οι Άγγλοι. Είχαν ρίξει τον σπόρο των «Νεοκυπρίων», από την δεκαετία του 1920. Και αυτό, παρόλο που τώρα υποτίθεται ότι είμαστε ανεξάρτητοι, υπάρχει ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό ‘’Νεοκυπρίων’’, και εμείς δεν πρέπει να το αφήνουμε να περνάει έτσι, είναι σοβαρό. Δεν μπορείς να αγωνίζεσαι για ένα εθνικό θέμα, όταν ένα ποσοστό της τάξεως του 20% δηλώνει ότι δεν είναι Έλληνες, παρόλο που χρησιμοποιεί όλα τα ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία (γλώσσα, παράδοση, κλπ)
Από την άλλη μεριά, η Ελληνική Πρεσβεία και οι Ελλαδικές Κυβερνήσεις διαχρονικά , λόγω της ενοχής στο Κυπριακό, δεν κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, δηλ. να φέρουν τα πράγματα στην σωστή τους θέση, κάνοντας διαβήματα ή συστάσεις για να μαζευτεί αυτό, και αφήνουν την κατάσταση να γίνεται ανεξέλεγκτη. Υπάρχει ένα προτεινόμενο σχέδιο για την λύση του Κυπριακού, τύπου Ανάν, όπου εκεί μιλάμε ότι μοναδικοί χαμένοι θα είμαστε εμείς οι Έλληνες, οι οποίοι ξαφνικά θα γίνουμε κάτι άλλο: από Έλληνες της Κύπρου, θα γίνουμε π.χ., ‘’Κυπρινοί’’. Για τους Τουρκοκύπριους δεν ισχύει αυτό, γιατί η Τουρκία έχει σφικτά τα λουριά, και δεν επιτρέπει κάτι παρόμοιο.
Ένα από τα σημαντικά βιβλία που έγραψε ο Σπ.Παπαγεωργίου είναι και το
«Ο Γρίβας και η "Χ" – το Χαμένο Αρχείο», βιβλίο ντοκουμέντο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο στην ελληνική αγορά ή βιβλιογραφία που να έχει όλον αυτόν τον όγκο πληροφοριών: πώς ιδρύθηκε, και λειτούργησε η Εθνική Αντιστασιακή Οργάνωση «Χ», πως αυτή η Οργάνωση μετεξελίχθηκε αργότερα, στα δύσκολα χρόνια του συμμοριτοπολέμου, σε πολιτικό φορέα και πως συνδέθηκε με την Κύπρο, γιατί είναι ταυτισμένη αυτή η Οργάνωση με τον αγώνα (της ΕΟΚΑ) που ακολούθησε αμέσως την επόμενη τετραετία, κ.α.. Είναι δεδομένο ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί σημαντικό πόνημα για κάποιον που θέλει να μελετήσει τα δύσκολα χρόνια 1940 – 1950. Δεν γίνεται να μελετήσεις την 10ετία 1940 -1950, με όλα τα γεγονότα, και την περίοδο αμέσως μετά το τέλος των Δεκεμβριανών, μέχρι το τέλος του συμμοριτοπολέμου, αν δεν έχεις διαβάσει αυτό το βιβλίο του Σπ. Παπαγεωργίου.
Περιέχει άγνωστα ντοκουμέντα, όπως τι σχέση είχε ο Διγενής με το ΕΑΜ.
Η λάσπη που, κατά κύριο λόγο, έχει πέσει πάνω στην «Χ» είναι α) για τον αντικομμουνισμό και β) για την σχέση με τα Τάγματα Ασφαλείας.
- Στην μεν πρώτη περίπτωση, μέσα από το βιβλίο, βλέπουμε ότι έγινε μια προσέγγιση στον Διγενή από πλευράς του ΕΑΜ, όταν έψαχναν για στρατιωτικούς αρχηγούς προτού καταλήξουν στον Σαράφη, ο οποίος και εκείνος δεν ήταν κομμουνιστής και, όντας βενιζελικός, ήταν αντικομμουνιστής. Οι βενιζελικοί ήταν πιο αντικομμουνιστές από τους βασιλικούς, και μάλιστα έκαναν και ειδικό νόμο κατά των κομμουνιστών. Τον καιρό του μεσοπολέμου, το κυνήγι των αριστερών έγινε από τις κεντρώες κυβερνήσεις, δεν έγινε από τις δεξιές, οι οποίες όταν ήλθαν στην εξουσία δεν τους πειράξανε.
- Στην δεύτερη περίπτωση, για τα Τάγματα Ασφαλείας, η πιο σκληρή Οργάνωση απέναντί τους πρέπει να ήταν η «Χ». Από ό,τι δείχνουν τα έγγραφα, ο Διγενής ί είχε δώσει ο ίδιος διαταγή να μην καταταγεί κανένας δικός του εκεί, όταν η Κυβέρνηση Ράλλη τους καλούσε αρχικά με προσκλήσεις να καταταγούν στα Τάγματα Ασφαλείας και, όταν είδε ότι δεν υπήρχε ‘’προσφορά’’, για να πάει ο κόσμος, έβγαλε ατομικές προσκλήσεις. Εκεί, λοιπόν, και ο Διγενής, αλλά και οι υπόλοιποι που ήταν αξιωματικοί την περίοδο εκείνη έφυγαν από τα σπίτια τους, διέφυγαν την σύλληψη και την εκτέλεση, αν τους πιάνανε, μέχρι την απελευθέρωση της χώρας. Έτσι λοιπόν, όχι μόνο δεν είχε σχέση η «Χ» με τα Τάγματα Ασφαλείας, αλλά ήτανε και απέναντι. Ο Διγενής, αν μάθαινε ότι κάποιος δικός του πήγε και κατατάχθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας, θα τον σκότωνε. Για αυτό υπήρχε σκληρότητα απέναντι στις δοσιλογικές κυβερνήσεις.
Ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον Διγενή στην παραίτηση από το στράτευμα ήταν ακριβώς γιατί, αμέσως μετά την απελευθέρωση, είδε κύρια βενιζελικούς αξιωματικούς, οι οποίοι δεν πρόσφεραν κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης στην πατρίδα, να παίρνουν τίτλους και αξιώματα. Μάλιστα αυτοί οι ίδιοι επιπλήττουν τον Διγενή, την περίοδο εκείνη, επειδή ανακατευόταν σε έναν ελαφρό βαθμό με τα πολιτικά πράγματα, διότι είχε ζήσει πολύ έντονα και τα γεγονότα κατά τα Δεκεμβριανά, το 1944.
Το υπό παρουσίαση βιβλίο είναι ένα βιβλίο ντοκουμέντο και αν είναι να γραφεί στο μέλλον ένα νέο βιβλίο που να αφορά την «Χ», ελάχιστα καινούργια πράγματα θα υπάρχουν να προσθέσει. Μέσα σε αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας έβαλε ό,τι του είχε εμπιστευθεί ο Διγενής, εκτός από την Εφημερίδα των Χιτών, που υπήρχε ακριβώς μετά την περίοδο πολέμου μέχρι το 1949. Έχει πάρα πολύ προσωπικό υλικό του Διγενή και της περιόδου της Κατοχής, αλλά και μεταγενέστερα, για το πώς η «Χ» διείσδυσε, έφθασε δηλ. να έχει και τις άκρες της, να ανοιχτεί και να εδραιωθεί και στην Κύπρο, δηλ. από την «Χ» έχουμε ουσιαστικά μία μεταλαμπάδευση για τον αγώνα του Διγενή (της ΕΟΚΑ) κάτω στην Κύπρο.
Μετά το πέρας της ομιλίας του κ. Σπύρου Δημητρίου, ακολούθησαν ερωταποκρίσεις και διάλογος με το κοινό.
ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου