Γράφει ο Νίκος Παπουτσόπουλος
Mαύρη» αποκάλεσαν εύστοχα την αποφράδα τελευταία εργάσιμη ημέρα του Σεπτεμβρίου (2017), καθώς οι Ελληνες πολίτες μιας χώρας καθημαγμένης, έσπευσαν να ενισχύσουν τα έσοδα των δημόσιων ταμείων και ταυτοχρόνως να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στη μεταβολή των δεικτών προόδου και ανάπτυξης, σύμφωνα με το φοροεισπρακτικό πρόγραμμα.
Μεταξύ των παράλογων εισπρακτικών απαιτήσεων, που εξαγριώνουν τους πολίτες και διαμορφώνουν επί σειρά ετών την ανάλογη πολιτισμική ατμόσφαιρα, και η καταβολή του ενιαίου φόρου ακινήτων, του «δικαιότερου των φόρων», σύμφωνα με την άποψη του αντιπροέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι φορολογικές επιβαρύνσεις που έχουν επιβληθεί ασφαλώς υπερβαίνουν τις δυνάμεις και τις αντοχές της κοινωνίας, η οποία διανύει την οδό του οικονομικού μαρτυρίου αλλόφρων, καθώς προσπαθεί να περισώσει τα ίχνη της αξιοπρέπειάς της κάτω από το ανάλγητο πρόσωπο της πολιτικής εξουσίας.
Η απηνής και άδικη φοροεισπρακτική μέθοδος, την οποία ακολουθούν ασμένως όλες οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, έχει οδηγήσει πολίτες στη χρεοκοπία, στην απώλεια εισοδήματος και εργασίας, στην υποχρεωτική μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων, ενώ έχει οδηγήσει στη μετοικεσία και τη μετανάστευση τις παραγωγικές ηλικίες. Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που έχει επιβληθεί, ο πληθυσμός της χώρας ακολουθεί μιαν επικίνδυνα φθίνουσα πορεία, ενώ παράλληλα η επιβολή ψυχολογικού καταναγκασμού έχει καλύψει την κοινωνία σε νέφη θολά αγωνίας, κατάθλιψης και κατατονίας. «Σαλευόμενοι μεταναστήτωσαν οι υιοί αυτού και επαιτησάτωσαν, / εκβληθήτωσαν εκ των οικοπέδων αυτών / Εξερευνησάτω δανειστής πάντα όσα υπάρχει αυτώ και διαρπασάτωσαν αλλότριοι τους πόνους αυτού / μη υπαρξάτω αυτώ αντιλήπτωρ» (Ψαλμός 108).
Τα θύματα των τακτικών φοροεπιδρομών, που επιμένουν με σιωπή αγέλης να τακτοποιούν έγκαιρα τις οικονομικές υποχρεώσεις και να αναζητήσουν στο απώτερο μέλλον δικαίωση και αναγνώριση, παραμένουν ανάπηρα, αφού έχουν απολέσει αδιαμαρτύρητα την κοινωνική υπόστασή τους και σύρονται σε κατασχέσεις, εξευτελιστικούς πλειστηριασμούς και διαπραγματεύσεις δόσεων. Η σιωπή της αγέλης, την οποία η πολιτική ηγεσία ερμηνεύει σκοπίμως ως έγκριση των πολιτικών αποφάσεων και δράσεων, και απόλυτη συμφωνία με την πολιτική των Μνημονίων και της εξαθλίωσης, καταδεικνύει παράλληλα και την κατάρρευση του πολιτισμικού επιπέδου του λαού.
Τις κοινωνικές μεταλλάξεις, μετονομασίες και μετακινήσεις ενίσχυαν οι πολιτικές επιλογές των «σοσιαλιστικών» κομμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα και, ως εκ τούτου, να προσελκύσουν νέους πελάτες.
Στις περιόδους ευημερίας και χρηματιστηριακού οργασμού οι πρώην «μικρομεσαίοι αστοί», οι «μικροβιοτέχνες» και οι «αυτοαπασχολούμενοι» είχαν την αφέλεια να επιδεικνύουν με ιταμότητα τα κέρδη από την αντιπαροχή και τις ευτελείς δωρεές του τραπεζικού δανεισμού -που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του δημόσιου χρέους-, να υιοθετούν συνήθειες και τρόπο ζωής των «παραδοσιακά πλούσιων γνωστών οικογενειών» και να κατασπαταλούν ασμένως τις δάνειες παροχές και «διευκολύνσεις» σε υποπροϊόντα και σε αμφίβολης ποιότητας υπηρεσίες για να μην «υστερούν», για να έχουν την αίσθηση της «πληρότητας».
Παράλληλα, στις εύκολες και ευχάριστες λύσεις της υιοθέτησης νεωτεριστικών ανοίκειων συνηθειών οι λαϊκές τάξεις που είχαν μετοικήσει στις «παρυφές της εξουσίας» πρόσθεσαν τη χλεύη και την ειρωνεία προς όλες τις δημόσιες λειτουργίες και παροχές, και ιδιαίτερα προς εκείνες που αφορούν τη δημόσια εκπαίδευση και τη δημόσια υγεία. Τις αντιπαροχές ευτέλειας των τραπεζών επιβράβευσαν οι κυβερνήσεις και, προς επίρρωσιν, πρόσθεσαν επιπλέον διευκολύνσεις και παροχές χρήματος, με την αδίστακτη σπατάλη του δημόσιου πλούτου και τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ απέφυγαν να αντιμετωπίσουν δραστικά και άμεσα τις δύσκολες και σοβαρές υποθέσεις, και μετέθεσαν στο μέλλον την εξέλιξη και τη διαμόρφωσή τους από τυχαίους και απρόβλεπτους παράγοντες, μόνον.
Σωρός αφελών πίστευσε στις υποσχέσεις εποχών μακράς ευμάρειας, έσπευσε να επωφεληθεί και να αποθησαυρίσει υλικά αγαθά, και καταμέτρησε βουλιμικά έναν άυλο πλούτο, προκειμένου να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο και να καλύψει τις ανάγκες, οι οποίες ακολουθούσαν πορεία ανοδική, παράλληλη με την πλασματική πορεία χρηματιστηριακών αγορών. Η συσσώρευση χρήματος σε ταμεία απαίδευτων αδαών αποτέλεσε την απαρχή αλόγιστης δαπάνης για την απόκτηση άχρηστων καταναλωτικών αγαθών με στόχο την επίδειξη, ενώ ταυτόχρονα απέφερε πολύτιμους καρπούς στον κυρίως πάροχο, στο μονίμως εκλεκτό τμήμα της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας.
Η οικονομική ολιγαρχία, προκειμένου να διασφαλίσει κατά τον καλύτερο τρόπο ίδια συμφέροντα, νομιμοποιεί την πολιτική εξουσία, η οποία, με το προσωπείο της Δημοκρατίας, επιταχύνει τις διαδικασίες και εκπληρώνει τις προσδοκίες των ολιγαρχών του πλούτου. Η οικονομική πολιτική, την οποία πρέπει να ακολουθούν υποχρεωτικά οι κυβερνήσεις, παραμένει σταθερή και άφθορη από τις οποιεσδήποτε «δημοκρατικές διαδικασίες», και από τις αντοχές της ανθρώπινης φύσης. Στους εκλογείς παραμένει η ψευδαίσθηση πως με την ψήφο τους συμμετέχουν σε συστημικές μεταβολές και σημαντικές πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες είναι δυνατόν να βελτιώσουν τον βίο τους και να υποσχεθούν το μέλλον της επομένης γενιάς.
Πολιτικές αποφάσεις που εξαρτώνται άμεσα από την «ελίτ» του χρήματος οδηγούν και σύρουν τους πολίτες σε «μαύρες» αποφράδες ημέρες καταβολής υπέρλογων ποσών, που καταλύουν κάθε έννοια κοινωνικής ευπρέπειας και που συμπίπτουν με επετείους αισθητικής διαστροφής, με την αλλαγή φύλου και φυλών. «Μαύρο θάνατο», άλλωστε, είχαν αποκαλέσει και την πανδημία πανώλης που μετέφεραν γενοβέζικα εμπορικά πλοία στην Ευρώπη. Η πανδημία είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του πληθυσμού, τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας και, όπως συμβαίνει σε ακραίες καταστάσεις, την απομάκρυνση από τα πολιτισμικά πρότυπα και τις παραδόσεις αιώνων.
* Ο Νίκος Παπουτσόπουλος είναι κριτικός και ιστορικός τέχνης "Δημοκρατία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου