Οι φωτιστές των Σλάβων: οι Θεσσαλονικείς άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος (μέρος 1ο)

Ετος 815 μ.Χ: Στη Θεσσαλονίκη έπαρχος, διοικητής ολόκληρου του θέματος της Θεσσαλονίκης, τμήμα που περιείχε και περιοχή της σημερινής Σερβίας είναι ο Λεων ο «δουγγάριος».  Ο Λεων και η σύζυγός του Μαρία έχουν επίσημη καταγωγή και πολλή αρετή· αρετή που την ευλόγησε ο Θεός τόσο, ώστε να λάμψει στην Ευρώπη, ανάβοντας τούς πυρσούς του Ευαγγελίου σ  ἕ­να κόσμο ολόκληρο, στο κόσμο των Σλάβων. Α­πό τα 7 παιδιά τους ξεχωρίζουν ιδιαιτέρως δύο· το μεγαλύτερο και το μικρότερο. 

Ο ΜΕΘΟΔΙΟΣ 

Το έτος 815 ήλθε στον κόσμο ο πρώτος γυιός Μεθόδιος.  Η­ταν ένα εύρρωστο, γεμάτο υγεία παιδί, όμορφο και αξιαγάπητο. Η σκέψη του πρακτική και η κλίση του και τ  ὄ­νει­ρό του ήταν τα στρατιωτικά, να μοιάσει του πατέρα του του στρατηγού. Στα σχολεία της Θεσσαλονίκης όμως εκπαιδεύεται πολύπλευρα. Μαθαίνει πολλές γλώσσες και σπουδάζει φιλολογία και νομικά, και προπάντος μελετά την  Α­γί­α Γραφή και τούς Πατέρες της  Εκ­κλη­σί­ας. 

Οταν ο Μεθόδιος γίνεται 16 χρονών, γεννιέται το τελευταίο παιδί της οικογενείας του, ο Κωνσταντίνος.  Ο Μεθόδιος 2 χρόνια μετά γίνεται πια στρατιωτικός και μάλιστα τόσο γενναίος, ώστε τον καλούν στην Βασιλεύουσα. Στα είκοσί του χρόνια διορίζεται από τον Βασιλέα «άρχων των προς το βουλγαρικόν έθνος συνορευουσών περιοχών» δηλαδή στρατιωτικός διοικητής του Στρυμόνος.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 

Ο Κωνσταντίνος είναι διαφορετική φύση από τον αδελφό του, ευαίσθητος στην υγεία του, χαριτωμένος. Μια μέρα ξάφνιασε με την αθωότητά του στούς γονείς του. Τούς διηγήθηκε το όνειρο που είδε την νύχτα· Είδε τον στρατηγό πατέρα του να συγκεντρώνει τις ωραιότερες κοπέλλες της Θεσσαλονίκης και να του λέει· διάλεξε από αυτές τη σύντροφο της ζωής σου. Και αυτός διάλεξε την ωραιότερη που ακτινοβολούσε φως και φορούσε μια χρυσή στολή με πολύτιμα μαργαριτάρια και διαμάντια. Την έλεγαν Σοφία. Οι γονείς κάτω από το παιδικό όνειρο δεν άργησαν να καταλάβουν ότι το ταλαντούχο παιδί τους διάλεξε για ισόβιο σύντροφό του την Σοφία του Θεού. 

Μια άλλη μέρα βγήκε να παίξει με τα άλλα παιδιά το γεράκι του. Μα φύσηξε αέρας δυνατός και το γεράκι του έγινε άφαντο. Κι ο μικρός Κωνσταντίνος μελαγχόλησε. Δυο μέρες νηστικός φιλοσοφούσε για την ματαιότητα του κόσμου αυτού. Και τότε κατάλαβε την αξία της άλλης ζωής και αποφάσισε να την ακολουθήσει. 

Τοτε έγραψε και στον τοίχο του δωματίου του έναν ύμνο στον αγαπημένο του άγιο Γρηγόριο τον Θεόλογο. «Γρηγόριε, άνθρωπε στο σώμα και άγγελε στην ψυχή… δέ­ξε κι εμένα που γονατίζω μπροστά σου με αγάπη και πίστη, και γίνε δάσκαλός μου και φωτιστής».  Ο μικρός Κωνσταντίνος διάβαζε και αποστήθιζε ποιήματα του αγίου Γρηγορίου, και προσπαθούσε να καταλάβει τη δύσκολη φιλοσοφική του γλώσσα. 

Θα έδινε όλο το μερίδιο της περιουσίας του, έλεγε, για να βρει ένα δάσκαλο να του μάθει τη γλώσσα αυτή. Ποση απογοήτευση ένιωσε όταν κάποιος δάσκαλος που βρέθηκε αρνήθηκε να διδάξει σ  αὐ­τόν, σ  ἕ­να μικρό παιδί τη φιλοσοφική γλώσσα. Κι ο Κωνσταντίνος έκανε τον πόνο του προσευχή και έριξε τον πόθο της καρδιάς του στον μεγάλο Θεο.

Ο ΜΕΘΟΔΙΟΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ 

Ομως ο ορίζοντας της Βασιλεύουσας έχει γίνει σκούρος πολύ και σύννεφα πυκνά μαζεύτηκαν στην Αυτοκρατορία.  Ο πόλεμος εναντίον των ιερών εικόνων έχει μια ένταση τρομακτική.  Η Θεσσαλονίκη ζει το σάλο της εικονομαχίας και μάλιστα στο αρχοντικό σπίτι του στρατηγού.  Ε­τσι μια μέρα του 840 έφθασε το μαντάτο από τον Στρυμόνα ότι ο άρχοντας Μεθόδιος εγκατέλειψε τη θέση του κι έφυγε για άγνωστη κατεύθυνση. 

Σε λίγο διάστημα μετά, άλλο μήνυμα κατέφθασε· ο Μεθόδιος έγινε μοναχός στον  Ο­λυμ­πο της Βιθυνίας, αλλάζοντας τα όπλα με τα βιβλία και τα πράσημα με το ράσο· τη δόξα με την άσκηση, τη φήμη με την γαλήνη. 

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 

Ο αδελφός του Κωνσταντίνος ήταν τότε δέκα τριών ετών, όταν ο μεγάλος του αδελφός άνοιγε το δρόμο για τον ουρανό. Στον χρόνο πάνω, ένα άλλο συγκλονιστικό γεγονός ήλθε να σημαδέψει τη ζωη του δεκατετράχρονου αγοριού.  Ο πατέρας του πέθανε, ο αγαθός και ενάρετος σαν τον  Ι­ώβ. Κι έμεινε η οικογένεια ορφανή κι ο Κωνσταντίνος χωρίς πατέρα και προστάτη. 

Μα στον χρόνο πάλι νέα συνταρακτικά μαντάτα φθάνουν από την Βασιλεύουσα· πέθανε ο Αυτοκράτορας. Κι ανέλαβε η Βασίλισσα Θεοδώρα, επίτροπος του μικρού βασιλέως Μιχαήλ. Και ο Θεόκιστος, θείος της και θείος του Κωνσταντίνου, έγινε πρωθυπουργός!  Ε­τσι ο μικρός και ορφανός βρέθηκε πολύ κοντά στον θρόνο, μια και η βασίλισσα Θεοδώρα ήταν ξαδέλφη του.  Αλ­λά δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Το σπουδαίο για την ευσεβή οικογένεια του Λεοντος, που είχε την καταγωγή της από τούς Στουδίτες, ήταν ότι η γαλήνη της  Ορ­θο­δο­ξί­ας απλώθηκε στην Αυτοκρατορία με την αναστήλωση των αγίων εικόνων!

ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 

Ωρα λοιπόν να θυμηθεί ο ευσεβής Πρωθυπουργός τον ορφανό γυιο του φίλου και ξαδέλφου του. Κι έφθασε στην Θεσσαλονίκη το αποφασιστικό μήνυμα·  Ο Πρωθυπουργός Θεόκτιστος καλεί τον Κωνσταντίνο στη Βασιλεύουσα.  Η­ταν τότε ο Κωνσταντίνος 14 χρονών, όταν ταξίδεψε το πρώτο και σημαντικότερο ταξίδι της ζωής του στην Πολη. 

Η περίφημη σχολή της Μαγναύρας είναι ολάνοιχτη στη δίψα του και στην αντοχή του.

Ο θείος του Θεόκτιστος έχει αναλάβει προσωπικά τις σπουδές του. Πρύτανις ο Λεων ο μαθηματικός και καθηγητής ο Φωτιος ο Μεγας. 

Εκεί στην ανώτερη ακαδημία του κόσμου της εποχής του σπούδασε μέσα σε τρεις μήνες γραμματική. Στη συνέχεια  Ο­μη­ρο, γεωμετρία, διλεκτική, φιλοσοφία, ρητορική, αριθμητική, αστρονομία, μουσική.  Ε­μα­θε εκτός από τα ελληνικά, σλαβικά, εβραϊκά, συριακά, αραβικά.  Ε­γι­νε πολύ προσφιλής στον Φωτιο και στον Πρωθυπουργό, ο οποίος αμέσως κατάλαβε την αξία του και τον ετοίμαζε για σπουδαίες υπηρεσίες της Αυτοκρατορίας.  Ε­νῶ μάλιστα ήταν ακόμη σπουδαστής του είχαν δώσει τον τίτλο «Φιλόσοφος». Και όμως ο «Φιλόσοφος» παρέμεινε ο ταπεινός οραματιστής της Βασιλείας του Θεού.

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος σε ψηφιδωτό στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού προς τιμήν τους στην Παραλία Θεσσαλονίκης. 

ΑΞΙΩΜΑΤΑ 

Ο Θεόκτιστος σκέφτεται πλέον να τον εντάξει στο αξίωμα που του ταίριαζε, του πρότεινε σαν σύντροφο της ζωής του μια πανέμορφη Βυζαντινή Αυτοκρατόρισσα με πλούτη πολλά, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε βαπτίσει.  Ο γάμος αυτός θα του άνοιγε την είσοδο στο Βυζαντινό αρχοντολόϊ και θα του χάριζε το αξίωμα του στρατηγού. 

Μα ο Κωνσταντίνος είχε διλάξει τη σύντροφο της ζωής του από τα επτά του χρόνια, την έλεγαν «Σοφία», «του Θεού Σοφία». —Για μένα, είπε στον Πρωθυπουργό, δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από την επιστήμη. Θελω να μαζέψω τη γνώση και να φθάσω στην δόξα και τον πλούτο του  Α­δάμ στον παράδεισο. Το μεγάλο βήμα της ζωής του είχες συντελεσθεί. 

Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα και ο Λογοθέτης Θεόκτιστος συμφώνησαν να κρατήσουν τον Κωνσταντίνο στην Βασιλεύουσα. Ε­να τέτοιο σπινθιροβόλο μυαλό με σπάνιες σπουδές και αδαμάντινο χαρακτήρα τον χριεαζόταν η Αυτοκρατορία για θέσεις ευθύνης. 

Και πράγματι. Ο Κωνσταντίνος κληρικός στα 22 του χρόνια και πατριαρχικός χαρτοφύλαξ και βιβλιοθηκάριος της  Α­γί­ας Σοφίας. Το αξίωμά του ήταν πολύ μεγάλο και πολύ τιμητικό και μάλιστα για έναν άνθρωπο 22 ετών.  Ο­μως ο Κωνσταντίνος δεν επηρεάζεται από την κοσμική δόξα.

ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΤΗΣ ΒΙΘΥΝΙΑΣ 

852 μ.Χ. και η Πολις βούϊξε από το νέο. Χαθηκε ο αρχειοφύλαξ. Που πήγε;  Ε­ξι μήνες τον ψάχνουν οι αυλικοί για να τον βρουν. Ο Ο­λυμ­πος της Βιθυνίας άνοιξε τούς θησαυρούς της ασκήσεως στο νέο Κληρικό που διψούσε για τον Θεο. Ε­κεῖ κατέφυγε ο Κωνσταντίνος, όπου ο αδελφός του Μεθόδιος προ πολλού είχε ανοίξει τον δρόμο. 

Η επιμονή όμως του Παλατίου έφερε τον Κωνσταντίνο πίσω στην Πολη σαν καθηγητή πλέον της φιλοσοφίας στην Σχολή της Μαγναύρας. Μηπως κι αυτό δεν ήταν θυσία;

Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ 

Τον νεαρό φιλόσοφο τον περίμενε στην Πολη μια έκπληξη. Η μονομαχία του με τον έκπτωτο εικονομάχο πατριάρχη  Ι­ω­άν­νη τον Γραμματικό, ο οποίος διαμαρτυρόταν για την έκπτωσή του από τον θρόνο.  Ο Αυτοκράτωρ όρισε τον Κωνσταντίνο σε δημόσια δογματική συζήτηση με τον Γραμματικό, προς τον οποίο είπε· 

Αν νικήσεις αυτόν τον νεαρό στη συζήτηση θα καταλάβεις πάλι το θρόνο. Ο Ι­ω­άν­νης δεν ήταν τυχαία φυσιογνωμία. Κατείχε πλούτο γνώσεων και διαλεκτική ικανότητα. Και να κρέμεται η νίκη μιας ιεράς υποθέσεως από τον Κωνσταντίνο! 

Αλλά η νίκη της  Α­λη­θε­ί­ας δεν εξαρτιόταν από εκείνον. Ε­κεῖ­νος ήταν μονάχα το όργανο. Είχε δώσει τον εαυτό του ολόψυχα στον Θεο. Οι γνώσεις του και τα χαρίσματά του ήταν όλα στη διάθεση της αληθείας του Θεού. Και η μονομαχία σκληρή και δημόσια. Κι έλαμψε η ικανότητα του Κωνσταντίνου, η πολυμάθεια, η εξυπνάδα, η διαλεκτική του υπεροχή.

ΟΙ ΣΑΡΑΚΗΝΟΙ 

Ο δρόμος του Κωνσταντίνου όμως ξανοίχτηκε για μια ακόμη φορά πλατύς μέσα στο μονοπάτι της θυσίας. 

Και να η καινούργια απόφαση. Φθάσαν στην Πολη πρεσβευτές των Σαρακηνών και ζητούσαν από τον Αυτοκράτορα να τούς στείλει ανθρώπους ικανούς να να συζητήσουν μαζί τους θρησκευτικά ζητήματα. Κατω εκεί οι Α­ρα­βες τα είχαν βάλει με την Α­γί­α Τριάδα.

Οι Σαρακηνοί μέχρι την Συρία και την Αίγυπτο χλέυαζαν την άγια πίστη του Χριστού. Το κράτος των Βυζαντινών δεν έμεινε αδιάφορο. Γνώριζε πως χωρίς πίστη είναι έρημος ο τόπος και προδομένος. 

Ποιός όμως θα πάει να κατατροπώσει τούς Σαρακηνούς; Στο Συμβούλιο του Βασιλέως ένα όνομα ακούστηκε· Κωνσταντίνος ο φιλόσοφος. 

Μα να αφήσει το Πανεπιστήμιο, την καριέρα του; Ναι θα τ ἀ­φή­σει όλα για έναν αβέβαιο μακρυνό δρόμο προς την Βαγδάτη· δρόμο χωρίς προοπτική. Ο­ταν του το ζήτησαν απάντησε· — Ευχαρίστως θα πάω για την χριστιανική πίστη. Τι γλυκύτερο υπάρχει για μένα στον κόσμο αυτό από τον  Α­γιο Θεο»; 

Και δεν ήταν τότε παρά μόνο 24 χρονών.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ 

Σαν γύρισε από την μεγάλη του αποστολή στούς Σαρακηνούς, θέλησε να αφιερωθεί περισσότερο στόνΘεό. Μοίρασε στούς πτωχούς όλη του την περιουσία του και έκλεισε τη φήμη του άξω από τη θύρα του μοναστηριού του Ο­λύ­μπου που κατέφυγε. Ε­κεῖ βρέθηκε δίπλα στον μεγαλύτερο αδελφό του, τον βαθυστόχαστο μοναχό Μεθόδιο.

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος διδάσκουν το χριστιανισμό στους σλαβόφωνους πληθυσμούς. από el.wikipedia.org 

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΧΑΖΑΡΩΝ 

Ομως ο Θεός που ορίζει τον δρόμο στο καθένα που θα διακονήσει το Ευαγγέλιο, δείχνει και πάλι στο «όρος» την «πόλη», για σκορπίσει το φως του Χριστού. 

Εκείνη την εποχή 860μ.Χ. οι Χαζαροι που κατοικούσαν ανάμεσα στον Βολγα και τα Ουράλια και προσηλυτιζόταν από τούς Μουσουλμάνους, είχαν ανάγκη διαφωτισμού. Η­ταν ανάγκη να φθάσουν μέχρι εκεί οι Βυζαντινοί ιεραπόστολοι και να επαναφέρουν τούς Χαζάρους στο Ευαγγέλιο που είχαν γνωρίσει από τούς Γοτθους της Κριμαίας. 

Γι αὐ­τό το μεγάλο σκοπό επιλέχθηκαν τα δύο αδέλφια, Κωνσταντίνος και Μεθόδιος.

Καθώς ξεκίνησαν για τη χώρα των Χαζάρων, στο δρόμο έμαθαν πως αυτοί πολιορκούσαν μια πόλη των συμμάχων τους Γοτθων. Καμμιά όμως σκοπιμότητα δεν τούς αναχαίτισε στο δρόμο τους. Παρεκάλεσαν τον αρχηγό των Χαζάρων και αφού απελευθέρωσαν τούς Γοτθους προχώρησαν στο μεγάλο σκοπό τους. 

Στον δρόμο τούς επιτέθηκαν Ούγγροι ουρλιάζοντας σαν λύκοι και μάλιστα την ώρα που ο Κωνσταντίνος προσευχόταν. Η προσευχή όμως εκείνη τούς έσωσε, γιατί τα «Κυριε ελέησον» καταπράυναν την ορμή εκείνων που σε λίγο θα χρωστούν την ανθρωπιά τους στούς δύο αυτούς ιεραποστόλους.

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΧΑΓΑΝΟΥ 

Η ιδεολογική μάχη στην αυλή του Χαγάνου άρχισε αμέσως σαν έφθασαν, αλλά με σύνεση πολλή και νηφαλιότητα και δύναμη. Οι διαφορές ανάμεσα στούς Χριστιανούς, Ι­ου­δα­ί­ους και Μουσουλμάνους, αντιμετωπίστηκαν με τρόπο λεπτό, ώστε να μη δημιουργηθούν οξύτητες και αντιδράσεις. Παντως στο τέλος της συζητήσεως 200 ειδωλολάτρες βαπτίσθηκαν και η Εκ­κλη­σί­α του Χριστού έλαμψε. 

Ο Χαγανος έγραψε στον Αυτοκράτορα πως είναι στο εξής φίλοι και σύμμαχοι και φόρτωσε δώρα στούς ιεραποστόλους. Ε­τσι κερδίζονται οι λαοί.  Ο­μως κι εδώ λάμπει το μεγαλείο των δικών μας. Δεν θέλουμε άλλα δώρα, τούς Ελ­λη­νες αιχμαλώτους που κρατάς. 200 αιχμάλωτοι ακολούθησαν με χαρά το ταξίδι της επιστροφής.

Συνάντηση Κύριλλου και Μεθόδιου με το Βόγορη, από eclass31.weebly.com 

Β. ΣΤΟΥΣ ΣΛΑΒΟΥΣ 

Η εύφορη και όμορφη κοιλάδα της Μοραβίας (της σημερινής Σλοβακίας) από τον 7ο αιώνα έγινε πατρίδα των δυτικών Σλάβων που ονομάστηκαν Μοραβοί.

ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ 

Οι Λατίνοι στέλνουν ακατάπαυστα παπικούς κληρικούς για να εκχριστιανίσουν την Μοραβία. Αλ­λά οι Μοραβοί είναι δύσπιστοι για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί οι Φράγκοι κληρικοί πολλές φορές προσπάθησαν «δια πυρός και σιδήρου» να επιβάλλουν τον Χριστιανισμό. Δεύτερον γιατί τούς διδάσκουν και λειτουργούν στην λατινική γλώσσα ενώ οι Μοραβοί τα αγνοούν. Και τρίτον διαισθάνονται οι Μοραβοί ότι πίσω από την ιεραποστολική προσπάθεια των Λατίνων κρύβεται ο κύριος και βασικός σκοπός τους να στερεώσουν την πολιτική τους κυριαρχία στο κράτος των Μοραβών και σιγά – σιγά να τούς αφομοιώσουν με τη Γερμανική Αυτοκρατορία. Για τούς λόγους αυτούς οι Λατίνοι δεν καταφέρνουν τίποτε, τα αποτελέσματά τους είναι μηδαμινά.  Η ύπαρξη Χριστιανών στην Μοραβία ήταν σποραδική.

Ο ΡΑΤΙΣΛΑΒΟΣ 

Αλλά ο ηγεμόνας τους Ρατσιλάβος είναι δυναμικός. Βλέπει ότι η Μοραβία περισφίγγεται όλο και περισσότερο από Γερμανούς και Φράγκους. Α­πο­φα­σί­ζει λοιπόν να λύσει το ζήτημα. Καλεί τούς συμβούλους του για να ακούσει την γνώμη τους και τη γνώμη του λαού.

ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 

Ανοιξη του 862 μ.Χ. Φθάνει στην Κωνσταντινούπολη μια περίεργη πρεσβεία από ένα λαο που δεν τον ήξεραν οι Βυζαντινοί και δεν είχαν ποτέ επικοινωνήσει μαζί τους. Ζητησαν να παρουσιασθούν στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ´ και του μετέφεραν το μήνυμα του ηγεμόνα τους· «Ο λαός μας έχει απαρνηθεί την πολυθεΐα και τηρεί τον χριστιανικό νόμο.  Αλ­λά δεν έχουμε διδάσκαλο που να μπορεί να διδάξει την αληθινή πίστη στη γλώσσα μας, ώστε και άλλοι να γίνουν όμοιο με εμάς. Στείλε μας λοιπόν, Κυριε, έναν τέτοιο επίσκοπο και ένα τέτοιο διδάσκαλο. Γιατί εσείς έχετε τον Νομο τον καλό». Με τις απλές αυτές εκφράσεις υποδηλώνεται ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της παγκοσμίου ιστορίας, η είσοδος των Σλαβικών λαών στην Ορ­θο­δο­ξί­α. 

Πιο κατάλληλη στιγμή για την πρόσκληση αυτή δεν υπήρχε. Το Βυζάντιο βρισκόταν στην καλή του ώρα. Τα ηνία του κράτους τα είχαν στιβαρά χέρια· ο Καίσαρ Βαρδας και ο Μιχαήλ ο Γ´.  Ο Μεγας Φωτιος διοικούσε το Πατριαρχείο. Η Αυτοκρατορία του Ορ­θο­δό­ξου Βυζαντίου είχε εισέλθει σε πραγματική αναγέννηση. Οι εχθροί του κράτους είχαν κατατροπωθεί. Το Βυζάντιο διέθετε επιτελείο  Α­γί­ων μορφωμένων, που ήταν κατάλληλοι για ιεραποστολικές εξορμήσεις. Σε αντίθεση με τη Ρωμη που αρνήθηκε στούς Σλάβους τη βοήθεια, γιατί δεν είχε στελέχη. 

Ποιός όμως θα ήταν ο κατάλληλος να σηκώσει στούς ώμους του μια τέτοια ευθύνη και βαρειά αποστολή στούς υποανάπτυκτους Μοραβούς; 

Τοτε ο Μεθόδιος ήταν ηγούμενος στο Μοναστήρι του Πολυχρονίου του Ο­λύ­μπου της Βιθυνίας και είχε 70 μοναχούς.  Η­ταν μια θέση που του την επέβαλαν ο Αυτοκράτωρ και ο Πατριάρχης μαζί, αφού αρνήθηκε να τον χειροτονήσουν αρχιεπίσκοπο στην  Εκ­κλη­σί­α των Χαζάρων, όταν γύρισε από εκεί. Ο Κωνσταντίνος, ο αδελφός του, ζούσε μακριά από τούς θορύβους των αξιωμάτων στον Ναο των Α­γί­ων Α­πο­στό­λων και είχε αναλάβει τη διδασκαλία των εκκλησιαστικών στελεχών. 

ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 

Ο βασιλεύς αφού συγκάλεσε το συμβούλιό του, προσκάλεσε τον Κωνσταντίνο τον Φιλόσοφο και του είπε· «Γνωρίζω Φιλόσοφε ότι είσαι κουρασμένος. Αλ­λά πρέπει να μας βοηθήσεις, γιατί κανένας άλλος εκτός από σένα δεν μπορεί να αναλάβει αυτή την αποστολή στην Μοραβία». Ο Κωνσταντίνος απαντά· «Παρά την κούραση πάω με χαρά, αλλά με τον όρο να έχουν οι Σλάβοι μια γραφή προσαρμοσμένη στη γλώσσα τους». Και ο βασιλεύς του απαντά· «πολλοί προσπάθησαν να το κάνουν, μα δεν το κατάφεραν. Αλ­λά αν θέλει ο Θεός, θα σε βοηθήσει σ  αὐ­τό».

Και ο Θεός άκουσε τις προσευχές του Κωνσταντίνου. Τον ενέπνευσε να διαμορφώσει τα σλαβικά γράμματα να συνθέσει το σλαβικό αλφάβητο και να μεταφράσει το Ευαγγέλιο.

Ε­τσι απλά είχε αρχίσει να συντελείται ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, ο φωτισμός των Σλάβων στη γλώσσα τους με τη συγκατάθεση της  Εκ­κλη­σί­ας και της Πολιτείας.

Ε­τσι άρχισε ο ευαγγελισμός των Σλάβων.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ 

Ο βασιλεύς του Βυζαντίου έστειλε στον ηγεμόνα της Μοραβίας Ρατισλάβο το ακόλουθο γράμμα· 

«Ο Θεός που θέλει να έλθουν όλοι οι άνθρωποι σε επίγνωση της αλήθειας και να φθάσουν στην τελειότητα, είδε την πίστη σου και τις προσπάθειές σου. Α­πο­κά­λυ­ψε για τη γλώσσα σας γράμματα, τα οποία δεν γνωρίζατε μέχρι τώρα, ώστε να συγκαταλέγεσθε μεταξύ των μεγάλων εθνών, τα οποία δοξάζουν τον Θεο στη γλώσσα τους. Σου στέλνουμε αυτόν, στον οποίο ο Θεός έκανε την μεγάλη αποκάλυψη, άνθρωπο άξιο τιμής, ορθόδοξο και σοφώτατο δάσκαλο. Δεξου αυτό το δώρο, μεγαλύτερο και ωραιότερο από το χρυσάφι και το ασήμι και τούς πολύτιμους λίθους και τα πλούτη που χάνονται.  Υ­ψω­σε λοιπόν την ψυχή σου καθώς θα τον δεχθείς και στήριξε όλες τις καρδιές στην αναζήτηση του Θεού.

»Μην απορρίψεις την κοινή σωτηρία, αλλά υποκίνησε τις καρδιές όλων, να μην βρίσκονται στον λήθαργο, αλλά να βαδίζουν την ευθεία οδό, ώστε οδηγώντας αυτούς στην γνώση του Θεού να δεχθείς την αμοιβή σου και στον κόσμο αυτό και στον μέλλοντα για όλες τις ψυχές που θα πιστεύσουν στον Κυριος  Ι­η­σοῦ Χριστό, τον Θεο μας… καί να αφήσεις αγαθή μνήμη στις μελλοντικές γενεές».


συνεχίζεται στο 2ο μέρος

Από το Περιοδικό “Προς την ΝΙΚΗ”  
ηλεκτρονική πηγή κειμένου: www.oikad.gr/B8664241.el.aspx

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

Share