Να' μαι πάλι εδώ για να σας ευχαριστήσω για την χαρά που μου δώσατε με τον εορτασμό της ΕΘΝΙΚΗΣ σας ΕΠΕΤΕΙΟΥ. Με συγκινήσατε, μα διαπίστωσα πως, μόνο ο ενθουσιασμένος κόσμος χειροκροτούσε την Ιστορική ΑΝΑΜΝΗΣΗ των ηρώων σας. Οι "επίσημοι" ανέκφραστοι εκτελούσαν τις υποχρεώσεις των κυβερνητικών τους καθηκόντων. Εννοείτε τι σας…εννοώ; Πώς λέτε όταν υποχρεώνεται κάποιος, να κάνει κάτι που δεν του αρέσει, μα είναι υποχρεωμένος; Ναι, για ΑΓΓΑΡΕΙΑ λέω… που "φώναζε" κι "άκουγε" μόνο ο έμπειρος θεατής. Αυτή την εντύπωση αποκόμισα απ' την τυπική παρουσία των πολιτικών σας. Στη μνήμη τους δεν ζωντάνευε το ΕΠΟΣ του 40 με τα χιλιάδες θύματα στην Κατοχή της Χώρας. Η εμφάνισή τους υποδήλωνε την ανάγκη τους να διατηρηθούν στην ΕΞΟΥΣΙΑ.
Ενώ εγώ που είμαι εκτός… εξουσίας και χρόνου, κι ενώ εσείς ήσασταν αφοσιωμένοι στην ΠΑΡΕΛΑΣΗ της μαθητιώσας νεολαίας κι των αρμάτων μάχης (χωρίς κάγκελα)… "φυτεύτηκα" στην ιστορική στιγμή της παράδοσης του Ιταλικού τελεσίγραφου στον Έλληνα Πρωθυπουργό ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ. Βρέθηκα ανάμεσα στους ξεσηκωμένους πολίτες και μοιράστηκα το αντιπολεμικό μένος τους για το φασιστικό Ιταλικό τελεσίγραφο. Ακολούθησα τους απλούς στρατιώτες στις μάχες πάνω στα βουνά της Πίνδου κι επιστρέψαμε όταν συνθηκολόγησε με τους Γερμαναράδες ο δοσίλογος Τσολάκογλου. Το "ήρεμο θάρρος" που επέδειξαν οι Έλληνες στρατιώτες στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, με τέτοια αδαμάντινη απόφαση θυσίας κι αντίδρασης μέχρι εσχάτων κατά του φασίστα ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ, αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε από εχθρούς και Συμμάχους σ' όλη την Υφήλιο.
"Η μικρή Ελλάδα δέχτηκε απρόκλητη επίθεση απ' τις "Μεγάλες" Δυνάμεις του ΑΞΟΝΑ και η άρνησή της στις Ιταλικές αξιώσεις, μετουσιώθηκε σε πράξη πρωτοφανούς παλλαϊκής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Οι Έλληνες διατήρησαν στους Αιώνες την ακεραιότητα της Φυλής τους και δίδαξαν την έννοια της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ. Ο Ελληνικός Λαός παρόλο που πιάστηκε εξ' απήνης, με τόλμη αντιμετώπισε το "αήττητο" φασιστικό τέρας, αντιτάσσοντας το περήφανο Πνεύμα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Έγραψε με το αίμα του μια εποποιία, βασισμένη στην ΜΝΗΜΗ των αρχαίων προγόνων του. Αγωνίστηκε σκληρά και μέσα σε καταιγισμό ΒΙΑΣ και ΠΕΙΝΑΣ, κατάφερε να απελευθερωθεί" έγραψαν οι τότε πολεμικοί ανταποκριτές.
Και σαν επαναστατικό σποράκι χάρηκα μαθαίνοντας, πως και κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής τιμούσαν την ΕΠΕΤΕΙΟ του ΟΧΙ. Τον πρώτο χρόνο την γιόρτασαν στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου της Αθήνας με ομιλίες φοιτητών και διάλεξη του Καθηγητή Κωνσταντίνου Τσάτσου, που επειδή αρνήθηκε να διδάξει στην Επέτειο, απολύθηκε απ' το Πανεπιστήμιο. Μαθητικές παρελάσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις, ενώ σε Δημόσια και σε ιδιωτικά κτίρια υψωνόταν η Ελληνική Σημαία. Στον Πειραιά λίγα άτομα συγκεντρώθηκαν σε μια πλατεία κι αφού ανέβαινε ένα πολίτης σε μια καρέκλα, έβγαζε έναν σύντομο αντιπολεμικό λόγο κι αμέσως διαλύονταν, από φόβο επέμβασης των καραμπινιέρων.
Η δεύτερη Επέτειος γιορτάστηκε στην Πλατεία Συντάγματος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ, χωρίς -ευτυχώς- να παρέμβουν οι Ιταλικές δυνάμεις κατοχής. Την τρίτη χρονιά η Επέτειος είχε και θύματα. Οργανώθηκε στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στην Πλατεία Κοτζιά. Δυστυχώς κατέφτασαν οι υπεύθυνοι της αστυνόμευσης Γερμανοί και υποχρέωσαν τους συμμετέχοντες να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ. Μετά απ' αυτή την απάνθρωπη τιμωρία, έστειλαν 20 απ' αυτούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, από όπου όπως πιστεύεται, κανείς δεν επέστρεψε. Τα επόμενα χρόνια σημαντική θέση στα αφιερώματα κατείχε η «τραγουδίστρια της νίκης» ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ η οποία με τα πατριωτικά τραγούδια της εμψύχωνε τους στρατιώτες και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης του Ελληνικού Στρατού στην Βόρεια Ήπειρο.
Το 1944 η Επέτειος γιορτάστηκε επίσημα με παρέλαση ενώπιον του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, για να τιμηθεί η ΜΝΗΜΗ των πεσόντων υπέρ πατρίδος. Τότε όμως στην Ελλάδα κατοικούσαν γνήσιοι Έλληνες, που αγαπούσαν ανιδιοτελώς την πατρίδα τους, τιμώντας τα ΙΔΑΝΙΚΑ της. Ενώ οι σημερινοί πολιτικάντηδες απόγονοι των δοσίλογων, έρμαιοι της επιλεκτικής τους ΑΜΝΗΣΙΑΣ υπογράφουν χωρίς ντροπή την ΥΠΟΤΑΓΗ σας στους ίδιους κατακτητές! Κι εσείς τώρα που σας απειλούν με τα οικονομικά τους όπλα και σας οδηγούν μεθοδικά στην ΕΘΝΙΚΗ σας ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, δεν επιδεικνύετε ούτε ήρεμο ΘΑΡΡΟΣ ούτε νευρώδη ΤΟΛΜΗ για ΑΝΤΙ-ΣΤΑΣΗ στους δολοφόνους σας. Μήπως παραδοθήκατε άνευ όρων;
Επιστρέφοντας απ' το ένδοξο παρελθόν σας… (σα να μην πέρασαν 75 χρόνια… είστε πάλι υποδουλωμένοι στους νικημένους Γερμανούς!) έμεινα άναυδο με την εικόνα που αντίκρισα στο τέλος της παρέλασης! Τα παιδάκια κουνώντας τα σημαιάκια έφευγαν χαρούμενα απ' το διαφορετικό θέαμα της ημέρας, χωρίς να αφομοιώσουν το ξεχωριστό νόημά της! Οι παρελαύνοντες διαλύονταν και κατάκοποι επέστρεφαν στις βάσεις τους. Οι εκπρόσωποι της Πολιτείας αντάλλασαν τις τυπικές χαιρετούρες, ανυπομονώντας να απαλλαγούν απ' τα βαρετά καθήκοντά τους. Στην εξέδρα των επισήμων έφταναν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους, για να τους παραλάβουν. Οι εργάτες του Δήμου ξήλωναν την εξέδρα και καθάριζαν τους δρόμους… Η Αθήνα επανερχόταν στην καθημερινή της κίνηση. Άλλη μια Επέτειος είχε λάβει τέλος κι άντε πάλι του ΧΡΟΝΟΥ!
Ποιο είναι το νόημα της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ; ρωτάω σαν χαζό σποράκι, που δεν έκανα ποτέ παρέλαση στα χωράφια μου μπροστά στα φυτεύματα της σποράς μου. Ως πότε θα έρχομαι εδώ, για να σας υπενθυμίζω την ΙΣΤΟΡΙΑ σας, που δείχνετε να έχετε ξεχάσει; Με μια απλή παρέλαση ξοφλάτε το χρέος σας, για τους αγωνιστές-πολεμιστές του πολεμικού σας ΕΠΟΥΣ; Εσείς η νεολαία των ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΩΝ πότε θα γράψετε το δικό σας ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ στους τυράννους σας; Πότε θα παλέψετε για να ξαναζωντανέψει η ΦΛΟΓΑ και η δύναμη της αντίστασής σας, όπως το' 40; Προτιμάτε παγκόσμια υποδούλωση, αντί για Ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη Λευτεριά; Προτιμάτε την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ απ' την ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ;
το σποράκι
(της Μαίρης Καρά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου