Ενδεχομένως (δεν είμαι σε θέση να ξέρω) διαπίστωσε ότι η αποχή είναι πολιτική αυτο – αδρανοποίηση, και αυτό την μετατρέπει σε συνενοχή – μιά περίπτωση στην οποία αξίζει κάθε παρηγοριά και κατανόηση. Αλλά δεν αξίζει καμία παρηγοριά και καμία κατανόηση στην αδυναμία κάποιου να κατανοήσει πως η τραγωδία στα Τέμπη έγινε αντικυβερνητική «σημαία» όχι επειδή η οργή ξεχείλιζε, αλλά σε χρόνο ανύποπτο, μάλλον απλά επειδή κάποιος ολιγάρχης απειλήθηκε από την κυβέρνηση με ένα εκβιαστικό, υπέρογκο πρόστιμο. Τότε «θυμήθηκαν» τα «μέσα» την σχεδόν ξεχασμένη τραγωδία, τότε «θυμήθηκαν» και την κυρία Καρυστιανού: Όχι επειδή ήταν επικίνδυνη, αλλά επειδή ήταν χρήσιμη.
Αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνει η (κάθε) κυρία Καρυστιανού είναι πως έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ήθελε δεν ήθελε, έμπλεξε με την πολιτική και η πολιτική δεν είναι χώρος για αυθορμητισμούς, σίγουρα όχι για συναισθηματισμούς και σίγουρα όχι για αφελείς ερασιτεχνισμούς. Είναι πεδίο μάχης! Και όταν κάποιος εισέρχεται σε ένα πεδίο μάχης χωρίς ιστορική και πολιτική επίγνωση, χωρίς στοιχειώδη πολιτικό «κοινό νου», και χωρίς ίχνος εμπειρίας, μετατρέπεται σε «εργαλείο» τόσο εύκολα, όσο «αυθόρμητα» «χρίστηκε» ηγέτης. Είναι πάρα πολλά τα ζητήματα και οι αντιφάσεις αυτής της υπόθεσης, αλλά θα ασχοληθώ μόνο με το πρόσφατο:
Άνθρωποι που υπήρξαν κομματικοί προπαγανδιστές, και μάλιστα επαγγελματίες, δεν είναι απλώς εξαγοράσιμοι, ούτε απλοί γνώστες του πραγματικού πολιτικού περιβάλλοντος: Είναι – μεταξύ πολλών άλλων – εξειδικευμένοι στην πολιτική «απορρόφηση» και εξουδετέρωση. Δεν εμφανίζονται δίπλα σε πρόσωπα – σύμβολα για να τα ενισχύσουν: Εμφανίζονται για να τα κατευθύνουν, να τα αφομοιώσουν και να τα χρησιμοποιήσουν. Αν, στην πορεία, διαταχθούν (πάντα με το αζημίωτο) να τα εξοντώσουν, θα το κάνουν αδίστακτα και η πρόσφατη ιστορία με τις διαρροές ιδιωτικών συνομιλιών σχετικά με κάποιο «Κύμα που θα τους πνίξει», πραγματικών ή πλαστών, είναι ατράνταχτη απόδειξη.
Η ιστορία των κινημάτων μετά το 2010 είναι αποκαλυπτική και η κυρία Καρυστιανού θα την γνώριζε αν δεν απείχε μαζί με την συντριπτική πλειονοψηφία του πληθυσμού: Από τις στημένες «πλατείες» μέχρι τις πραγματικές πρωτοβουλίες πραγματικά αηδιασμένων συμπολιτών μας, κάθε έκρηξη κοινωνικής αντίδρασης προσεγγίστηκε ταχύτατα από «φιλικούς» ανθρώπους των καθεστωτικών κομμάτων, κατά κανόνα «πρώην», που με χαμόγελο, με «τεχνογνωσία», με «συμβουλές» και με υλικές παροχές (δωρεάν γραφεία, πρόσβαση σε καθεστωτικά μέσα κλπ.) εκτέλεσαν μία και μόνη αποστολή: να τα εξοντώσουν εκ των έσω, να ανασχέσουν κάθε εκλογική τους δυνατότητα, να τα διασπάσουν, να τα αφομοιώσουν, να τα αποπροσανατολίσουν.
Η κυρία Καρυστιανού – ίσως τώρα να το καταλαβαίνει – έχει ήδη μετατραπεί σε «βιτρίνα» ενός νέου, άτυπου υβριδικού μορφώματος: ούτε κόμμα, ούτε κίνημα, ούτε τίποτα που να είναι πραγματικά απειλητικό για το σάπιο καθεστώς που της στέρησε την κόρη της. Ένα περίεργο, ημί – πολιτικό όχημα που κινείται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και που δεν έχει ιδέα πού πηγαίνει, αλλά κουβαλάει ήδη (πολλούς) ανθρώπους που ξέρουν πολύ καλά πώς να το συντρίψουν έτσι και κάνει πως βγαίνει στον πραγματικό πολιτικό στίβο. Υπάρχουν πολλά να πει κανείς και για τους «χειροκροτητές», αλλά προτιμώ να μην επεκταθώ εδώ γιατί θα γίνω πολύ «πικρός».
Η πολιτική αποχή, η εμμονή στην ιδιωτεία και το «βόλεμα» της αδράνειας δεν είναι κακόβουλα – αν μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους και όχι για καθεστωτικά παράσιτα – και δεν είναι σίγουρα καταδικαστέα, στο μέτρο που οι ελληνική κοινωνία είναι επικοινωνιακά «βομβαρδισμένη» με πολιτικά αδιέξοδα όπως ο «κούλης», ο «μπουμπούκος», η «τρελή», ο «γιάνης», ο «Ζήκος» και δεν ξέρω γω τι άλλο μας παριστάνει τον πολιτικό ηγέτη. Είναι όμως άκρως εκμεταλλεύσιμα, έτσι και τολμήσει κανείς να εμπλακεί πολιτικά με οποιονδήποτε τρόπο, είτε ως ηγέτης είτε ως «συμμετέχων». Και αυτό, σε μια ξεφτιλισμένη πολιτική ατμόσφαιρα που «αριστεύει» στην καλλιέργεια των μελοδραμάτων και στην εκμετάλλευση των συναισθημάτων, είναι – αποδεδειγμένα πλέον – επικίνδυνο.
Ας μην ηγηθεί κι ας μην «συμμετάσχει» η κυρία Καρυστιανού, αυτό θα την συμβούλευε κάποιος δικός της άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τα στοιχειώδη. Κυρίως επειδή, τώρα πιά, μάλλον έχει ήδη εξουδετερωθεί. Ή, ας ηγηθεί, ας «συμμετάσχει». Αλλά πριν το κάνει, τουλάχιστον, ας σταθεί, ας διαβάσει, ας διερευνήσει. Ας μελετήσει την ιστορία των «κινημάτων» – που είναι και πολύ πρόσφατη η μνήμη – ας κατανοήσει τι ακριβώς είναι η πολιτική και η κοινωνική μηχανική, ας ψυλλιαστεί πως τόση πολλή δημοσιότητα που της προσφέρθηκε «εξ αιτίας της τραγωδίας» υποκρύπτει κατά πάσα πιθανότητα πρόθεση αλύπητης εκμετάλλευσης από το ευρύτερο καθεστώς. Ας καταλάβει πως ο εχθρός δεν είναι μόνο τα κόμματα, είναι – κυρίως – ο οικονομικός παρασιτισμός του οποίου τα κόμματα είναι το πολιτικό προσωπείο και που το αλλάζουν όποτε τους γουστάρει, όποτε γίνει πολύ ακριβό, όποτε παύει να «πείθει», όποτε έχει προετοιμαστεί η διάδοχη κατάσταση – δλδ μία από τα ίδια.
Ας αντιληφθεί πως η πολιτική διείσδυση από «πρώην» είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική για να την αγνοεί, και είναι μόνο μία μικρής αξίας τεχνική εξουδετέρωσης κάθε υγιών προθέσεων αντίδρασης. Ας καταλάβει τι ακριβώς πάει να κάνει. Επειδή η ηγεσία, ή η «συμμετοχή», χωρίς γνώση, είναι απλώς άλλη μια μορφή πολιτικής αφέλειας. Και η πολιτική αφέλεια, σε καιρούς σαν αυτούς που ζούμε, είναι τοξική, πρωτίστως για ανθρώπους σαν την (κάθε) κυρία Καρυστιανού.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Σχετικό άρθρο στον Αβέρωφ: Το τραινάκι της υποκρισίας – εργαλειοποιώντας την «κοινή γνώμη» στα Αποτυχημένα Κράτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου