Μετά από ένα συσσωρευτικό αποτέλεσμα ολέθριων στρατηγικών και επιχειρησιακών σφαλμάτων, η Ουκρανία αντιμετωπίζει σήμερα στην περιοχή του Ποκρόφσκ μία καταστροφική ήττα, που πιθανότατα δημιουργεί νέα δεδομένα στον πόλεμο. Οι Ρώσοι μετά από 16 και πλέον μήνες συνεχών επιθετικών προσπαθειών, καταβάλλοντας μάλιστα υψηλό τίμημα σε απώλειες, έχουν κατορθώσει να εγκλωβίσουν τις αμυνόμενες ουκρανικές δυνάμεις στον θύλακα των πόλεων-οχυρών Ποκρόφσκ και Μύρνοχραντ στο Ντονιέτσκ. Ισχυρά μάλιστα τμήματα τους βρίσκονται ήδη μέσα στο μεγαλύτερο μέρος αυτών.
Παρόμοια κατάσταση εξελίσσεται στις πόλεις Λυμάν και Σιβέρσκ και στον Βορά στο Κουπιάνσκ, αλλά και στο Σούμι. Όταν τα κέντρα βάρους της αμυντικής τοποθεσίας κατέρρευσαν και η συνέχιση του αγώνα δεν είχε πλέον στρατιωτικό νόημα και θα έπρεπε οι ουκρανικές δυνάμεις να απαγκιστρωθούν με την μικρότερη δυνατή πίεση των Ρώσων για να διασωθούν και να χρησιμοποιηθούν αλλού, η Ανώτατη Διοίκηση, προφανώς με πολιτική εντολή, δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο. Έτσι φθάσαμε στην περικύκλωση δύναμης 4.500 περίπου ανδρών, οι οποίοι καθημερινά καταστρέφονται, ή αιχμαλωτίζονται, ή κατά τους Ρώσους παραδίδονται για να σωθούν!
Ο Αρχιστράτηγος της Ουκρανίας Αλεξάντρ Σίρσκυ που να ξαναθυμίσουμε ότι είναι… Ρώσος, δεν διέθετε τις απαραίτητες εφεδρείες και για να ενισχύσει αυτήν την κρίσιμη περιοχή του μετώπου και για να ενεργήσει προς απεγκλωβισμό των δυνάμεων του εκεί. Η διατήρηση στρατιωτικής δύναμης σε έναν χώρο, όπου η μάχη έχει κριθεί, είναι κολοσσιαίο λάθος.
Για καθαρά πολιτικούς λόγους έγινε το ίδιο, τόσο στην Μαριούπολη στην αρχή του πολέμου, όσο και αργότερα στο Μπαχμούτ και στην Αβντίβκα. Το δίδυμο Ζελένσκι-Γιέρμακ αντιμετωπίζει πλέον σφοδρή κριτική, διότι θυσιάζονται εξαντλημένοι Ουκρανοί στρατιώτες προκειμένου να πειστεί η Δύση και ιδιαίτερα ο Λευκός Οίκος ότι η Ουκρανία αμύνεται επιτυχώς και εξαντλεί την Ρωσία.
Πως φθάσαμε μέχρι εδώ
Πρώτα απ’ όλα μετά την επιτυχή αντιμετώπιση της πρώτης φάσης της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής υπήρξε πολιτική ακαμψία και αδυναμία στρατηγικής υπέρβασης από πλευράς του Κιέβου, με επαναπροσδιορισμό των πολεμικών στόχων. Αυτά σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση από την λεγόμενη Δύση, παρά την τεράστια βοήθεια της που χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε Ουκρανία σήμερα, με απατηλές θεωρίες νίκης – με ανάκτηση της κατεχόμενης ουκρανικής επικράτειας στα σύνορα του 1991 – οδήγησε την χώρα σε ένα μακροχρόνιο τέλμα φθοράς, το οποίο η Ρωσία δομικά βρέθηκε πιο ικανή να αντιμετωπίσει.
Οι επιθέσεις στο Χάρκοβο και στην Χερσώνα του 2022 ήταν το αποκορύφωμα της ουκρανικής επιχειρησιακής ικανότητας. Η Ουκρανία είχε την πρωτοβουλία, το ηθικό ήταν υψηλό, η δυτική πολιτική και υλική υποστήριξη ήταν ισχυρότατη και η ρωσική διοίκηση ταλαιπωρούνταν από υπερβολική επέκταση και υλικοτεχνική δυσλειτουργία. Η εκτίμηση μας είναι ότι εάν η Ουκρανία είχε αξιοποιήσει την τότε πλεονεκτική της θέση για να διαπραγματευτεί με μερικές εδαφικές παραχωρήσεις, διατηρώντας παράλληλα την κυριαρχία και την ενσωμάτωση της στη Δύση, θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί ως ένα ευθυγραμμισμένο με τη Δύση κράτος, με βιώσιμες εγγυήσεις ασφάλειας. Κάτι που έχει επισημάνει και ο πρώην Αμερικανός ΑΓΕΕΘΑ Μαρκ Μίλει.
Το σημείο καμπής όμως ήταν η λεγόμενη η παταγώδης αποτυχία της ουκρανικής “αντεπίθεσης” του καλοκαιριού του 2023, που οδήγησε σε μία ολοκληρωτική καταστροφή από την οποία η Ουκρανία δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει. Από τότε κάθε μέρα η κατάσταση γινόταν όλο και χειρότερη, με αυξανόμενη αδυναμία αναπλήρωσης των τεραστίων απωλειών και φυσικά των οπλικών συστημάτων που της έδωσε η Δύση. Από τότε – χωρίς ουσιαστικά επιθετικές δυνατότητες, παρά τα δημοσιεύματα των δυτικών ΜΜΕ και τα έωλα λόγια των Ευρωπαίων – οι Ουκρανοί δεν αγωνίζονται για την… νίκη, αλλά για να περιορίσουν τα αργά αλλά σταθερά αυξανόμενα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας, με την απατηλή ελπίδα ότι η Μόσχα κάποτε θα εξαντληθεί και θα διαπραγματευτεί.
Σε μία απέλπιδα προσπάθεια εντυπώσεων και χωρίς καμία στρατιωτική λογική το Κίεβο δαπάνησε τις τελευταίες επιθετικές του δυνατότητες στην επιχείρηση στο Κουρσκ που αποδείχτηκε, όπως πολλοί αναλυτές εκτίμησαν, “λάθος τζογάρισμα”, έστω και αν οι Ρώσοι έκαναν έναν ολόκληρο χρόνο να ανακαταλάβουν την περιοχή.
Τι σημαίνει η κατάληψη του Ποκρόφσκ
Σε πολιτικό επίπεδο ο Πούτιν με την απώλεια του Ποκρόφσκ μπορεί ευκολότερα να “πείσει” τον Πρόεδρο Τραμπ (σημ. όχι ότι δεν είναι πεπεισμένος) για το “αναπόφευκτο της νίκης” του και τη ματαιότητα της βοήθειας προς την Ουκρανία», όπως επισημαίνει ο Μικόλα Μπιελιέσκοφ, ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών της Ουκρανίας! Από την άλλη πλευρά ο Ζελένσκι δεν θα μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι ενισχυόμενος θα μπορούσε να αλλάξει την ροή του πολέμου! Αποκαλυπτική ήταν η πρόσφατη συζήτηση μεταξύ Τραμπ και του Ούγγρου Πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, όπου συμφώνησαν ότι μόνον με ένα θαύμα η Ουκρανία θα μπορούσε να νικήσει.
Οι δυτικές χώρες θα δυσκολεύονται πλέον να πείσουν την κοινή γνώμη τους ότι συνεχίζοντας την με κάθε τρόπο υποστήριξη της Ουκρανίας μπορεί να την σώσουν! Η απώλεια του Ποκρόφσκ επηρεάζει αρνητικά το ηθικό των Ουκρανών στην αρχή ενός χειμώνα με ρωσικές επιθέσεις στις ενεργειακές υποδομές της χώρας – Σάββατο μάλιστα μετά από εναέριες προσβολές βυθίστηκε στο σκοτάδι το Κίεβο, το Χάρκοβο και άλλες πόλεις. Από την άλλη ενισχύεται το φρόνημα των Ρώσων, οι οποίοι στην πλειονότητα τους πιστεύουν ότι μάχονται εναντίον του ΝΑΤΟ και της Δύσης που τους… επιβουλεύονται.
Ο θύλακας του Ποκρόφσκ-Μύρνοχραντ είναι στρατηγικής σημασίας. Αποτελεί βασικό στήριγμα της όλης ουκρανικής αμυντικής τοποθεσίας, που υλοποιείται με μία σειρά βιομηχανικών πόλεων εκτεινόμενες από Βορρά προς τον Νότο από το Σλαβιάνσκ μέχρι την Κοστιαντίνοβκα, ενώ παράλληλα συνιστά κόμβο συγκοινωνιών και επιμελητείας.
Η κατάληψη του διευκολύνει την περαιτέρω ρωσική προχώρηση προς Κραματόρσκ και Σλαβιάνσκ, που σημαίνει ότι καταλαμβάνοντας αυτές τις πόλεις η Μόσχα εξασφαλίζει και το τελευταίο 10% της περιφέρειας του Ντονιέτσκ, περίπου 5.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτό δηλαδή που απαιτεί ο Πούτιν προκειμένου να συμφωνήσει σε εκεχειρία. Τέλος ο ρωσικός έλεγχος του Ποκρόφσκ θα μπορούσε επίσης να ανοίξει τον δρόμο για πιθανές ρωσικές επιθέσεις προς τις περιοχές Ντνιπροπετρόφσκ και Ζαπορίζια στα δυτικά και νοτιοδυτικά.
Αν θα είχαν κατορθώσει μέχρι τώρα να συμπτυχθούν και να διασωθούν οι ουκρανικές δυνάμεις, καθώς επίσης άλλες φρέσκιες να έχουν εγκατασταθεί σε μία νέα οργανωμένη αμυντική προς τα πίσω τοποθεσία, θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ναι μεν πρόκειται για σημαντική ήττα – μάλλον την σημαντικότερη μετά την Αβντίβκα – η οποία όμως δεν συνιστά “σημείο καμπής”! Τώρα όμως δεν μπορώ να το υποστηρίξω. Η πτώση του Ποκρόφσκ θα είναι απλά ένα κύριο γεγονός του πολέμου που, μαζί και με κάποια, πιθανώς να οδηγήσουν στην κατάρρευση της Ουκρανίας, αν δεν υπάρξει σύντομα εκεχειρία όπως απεγνωσμένα επιζητούν Ζελένσκι και Δύση.
Αντί επιλόγου
Στον πόλεμο φθοράς που διεξάγει η Ρωσία, δίνεται προτεραιότητα στην μείωση της ικανότητας του αντιπάλου να πολεμήσει. Οι Ουκρανικές Δυνάμεις μάχονται ηρωικά, αλλά έχουν εξαντληθεί. Σε πολλές από τις μονάδες τους το ποσοστό επανδρώσεως δεν υπερβαίνει το 50%. Υπάρχουν 150 χιλιάδες φυγόστρατοι, ενώ αυξάνεται ανησυχητικά και ο αριθμός των λιποτακτών και των αυτομόλων. Στο Κίεβο η ευρισκόμενη σε κρίση πλέον πολιτική ηγεσία προσπαθεί να δημιουργήσει εικονική πραγματικότητα και κάποιοι αναλυτές φοβούνται ένα πιθανό “ντόμινο”, μιας και σε πολλά σημεία του μετώπου υπάρχουν ισχυρές πιέσεις από τους Ρώσους.
Για μία ακόμα φορά διαπιστώνουμε το πόσο εύκολα ένας πόλεμος αρχίζει και το πόσο δύσκολα τελειώνει! Εδώ και δύο χρόνια περίπου έχουμε επισημάνει, με τίμια γλώσσα και χωρίς εξωραϊστικές υπεκφυγές, ότι η Ουκρανία αιμορραγεί και καταστρέφεται, πως η παράταση του πολέμου ευνοεί τον Πούτιν και η Ουκρανία κινδυνεύει να χάσει περισσότερα απ’ όσα είχε. Δυστυχώς για την Ουκρανία αυτοί οι φόβοι επαληθεύτηκαν.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι συμβαίνει σήμερα στο Ποκρόφσκ και αύριο πιθανότητα στο Κουπιάνσκ και μεθαύριο κάπου αλλού στο μέτωπο, είναι απλά το αποτέλεσμα μία φθίνουσας ουκρανικής στρατιωτικής δύναμης ευρισκόμενης στα όρια της αντοχής της και ενός πολιτικού μηχανισμού στο Κίεβο παγιδευμένου σε έναν άκαρπο πόλεμο εξάντλησης, χωρίς στρατηγική εξόδου! Και για αυτό ευθύνονται πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μάλλον συνειδητά συγχέουν τους ευσεβείς πόθους με την αδυσώπητη πραγματικότητα. Μία ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα για την Ουκρανία, αν τελικά συμβεί, θα είναι αναντίρρητα και μία στρατηγική ήττα και για αυτές τις κυβερνήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου