Ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ (Επιχείρηση «ΚΙΜΑΣ»)

Αρθρο του ταξίαρχου ε.α. Δημοσθένη Λαμπρινάκη  

 

Η Επιχείρηση «ΚΙΜΑΣ» (Operation «MINCEMEAT») υπήρξε ένα επιτυχημένο Βρετανικό σχέδιο παραπλάνησης κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (Β’ ΠΠ). Ο «ΚΙΜΑΣ» έπεισε την ανώτατη γερμανική ηγεσία ότι οι Σύμμαχοι σχεδίαζαν την εισβολή στην Ελλάδα και την Σαρδηνία το 1943, αντί για την Σικελία, που ήταν ο πραγματικός αντικειμενικός σκοπός (ΑΝΣΚ). Το πέτυχαν με το να πείσουν τους Γερμανούς ότι είχαν, τυχαία, πέσει στα χέρια τους «άκρως απόρρητα» έγγραφα, που έδιναν με λεπτομέρεια τα συμμαχικά πολεμικά σχέδια. Τα έγγραφα αυτά συνόδευαν τη σωρό ενός αξιωματικού που αφέθηκε σκόπιμα να εκβρασθεί σε κάποια ακτή της Ισπανίας. Η αλήθεια απεκαλύφθη το 1953 με το βιβλίο «Ο Άνθρωπος Που Δεν Υπήρξε Ποτέ» (The Man Who Never Was»). 

 

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛAΝΗΣΗΣ 

 

1942: Η Επιχείρηση «ΠΥΡΣΟΣ» (Operation “TORCH” – απόβαση των Συμμάχων στην ΒΔ Αφρική) είναι επικείμενη και ο θρίαμβος των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική ολοκληρώνεται. Το επόμενο βήμα του πολέμου στο Θέατρο Επιχειρήσεων (ΘΕ) της Μεσογείου, ο έλεγχος της Σικελίας, ο οποίος θα εξασφαλίσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των Συμμάχων και θα επιτρέψει την εισβολή στην ηπειρωτική Ευρώπη. Έτσι, η Σικελία αποτελεί τον ευνόητο επόμενο στρατηγικό ΑΝΣΚ. Οι Γερμανοί επιτελείς, φυσικά, αντιλαμβάνονταν το ίδιο (σ.1). Όμως, μια συγκέντρωση συμμαχικών στρατευμάτων (σ.2) για την εισβολή αυτή θα εντοπιζόταν αμέσως, διότι σίγουρα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί. Οι Γερμανοί θα αντιλαμβάνονταν την επικείμενη μεγάλης κλίμακας επιθετική ενέργεια. 

 

Αλλά, εάν οι Σύμμαχοι κατόρθωναν να παραπλανήσουν τους Γερμανούς για το πού κατευθυνόταν η επίθεση, οι Γερμανοί θα διέσπειραν τις δυνάμεις τους ή τουλάχιστον θα διοχέτευαν κάποια σοβαρά τμήματα αυτών στους παραπλανητικούς ΑΝΣΚ, γεγονός που θα διευκόλυνε την επιτυχία της εισβολής. 

 

Αρκετούς μήνες πριν, ο Υποσμηναγός Τσαρλς Σόλμοντλυ του Τμήματος Β1 της Αγγλικής Υπηρεσίας Πληροφοριών («ΜΙ-5»), είχε προτείνει τη ρίψη ενός νεκρού άνδρα, δεμένου σε ένα ατελώς ανοιγμένο αλεξίπτωτο στη Γαλλία, μαζί με μια συσκευή ασυρμάτου, ώστε να τον βρουν οι Γερμανοί. Η κεντρική ιδέα ήταν να νομίσουν οι Γερμανοί ότι οι Σύμμαχοι δεν γνώριζαν ότι έπεσε στα χέρια των Γερμανών ο ασύρματος και οι χειριστές προσποιούμενοι ότι ήταν πράκτορες να τους τροφοδοτήσουν έτσι με παραπλανητικές πληροφορίες. Η ιδέα αυτή απερρίφθη σαν μη εφικτή. Όμως, η ίδια επανήλθε αργότερα στην Επιτροπή ΧΧ, την ολιγομελή διακλαδική ομάδα πληροφοριών που ήταν υπεύθυνη για τους διπλούς πράκτορες. Ο Σόλμοντλυ ήταν μέλος της Επιτροπής ΧΧ, όπως ήταν και ο Αντιπλοίαρχος Όουεν Μόνταγκιου, αξιωματικός πληροφοριών του Βασιλικού Ναυτικού. 

 

Ο Μόνταγκιου και ο Σόλμοντλυ βελτίωσαν την προηγούμενη ιδέα ώστε ν’ αποτελέσει ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο, χρησιμοποιώντας έγγραφα αντί ασυρμάτου. Η Επιτροπή σκέφτηκε να βάλει τα έγγραφα σε σωρό στρατιωτικού με αλεξίπτωτο που δεν άνοιξε πλήρως. Όμως, οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι οι Σύμμαχοι δεν θα έστελναν ευαίσθητα έγγραφα πάνω από περιοχή που κατέχει ο εχθρός κι έτσι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν σωρό θύματος αεροπορικού ατυχήματος στη θάλασσα. Αυτό βοηθούσε στο να εξηγηθεί ο από μέρες θάνατος του ανδρός, αλλά και το πώς αυτός μετέφερε απόρρητα έγγραφα. Η σωρός θα εκβραζόταν στην Ισπανία, όπου η τυπικά ουδέτερη κυβέρνηση ήταν γνωστό ότι συνεργαζόταν με τη γερμανική Υπηρεσία Πληροφοριών (“Abwehr”). Οι Βρετανοί ήταν σίγουροι ότι οι Ισπανικές αρχές θα έψαχναν το σώμα και ότι θα επέτρεπαν στους Γερμανούς πράκτορες να εξετάσουν όλα όσα βρεθούν πάνω του. Ο Μόνταγκιου έδωσε στην επιχείρηση την κωδική ονομασία «ΚΙΜΑΣ» (“MINCEMEAT”). 

 

ΠΡΟΗΓΟYΜΕΝΑ ΠΑΡOΜΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚA 

 

Η μέθοδος τοποθέτησης εγγράφων σε πτώμα δεν ήταν καινούρια. Δύο γεγονότα που προηγήθηκαν μας δείχνουν ότι ο Μόνταγκιου τη γνώριζε. Το ένα συνέβη πριν από τη μάχη της Άλ-Αμ Χάλφα, στη Βόρεια Αφρική τον Αύγουστο του 1942. Ένα πτώμα τοποθετήθηκε μέσα σ’ ένα κατεστραμμένο όχημα αναγνωρίσεως εντός ναρκοπεδίου, στο μέτωπο της γερμανικής 90ης ελαφράς μεραρχίας. Πάνω στο πτώμα βρέθηκε χάρτης με τις θέσεις ανύπαρκτων βρετανικών ναρκοπεδίων. Οι Γερμανοί παραπλανήθηκαν και τα τεθωρακισμένα του Ρόμμελ οδηγήθηκαν μέσα σε περιοχές μαλακής άμμου όπου και τελμάτωσαν. 

 

Το δεύτερο γεγονός δεν μπορεί βέβαια να ονομασθεί παραπλάνηση, αλλά μάλλον μπορούμε να πούμε ότι “τη γλύτωσαν παρά τρίχα”. Τον Σεπτέμβριο του 1942, ένα υδροπλάνο τύπου «Καταλίνα» συνετρίβη στ’ ανοικτά του Καδίθ της Ισπανίας, μεταφέροντας τον οικονομικό Υπολοχαγό Τζέϊμς Χάντεν Τέρνερ, με αποστολή ταχυδρόμου. Μετέφερε επιστολή του Στρατηγού Μαρκ Κλάρκ προς τον Κυβερνήτη του Γιβραλτάρ, η οποία ονομάτιζε Γάλλους πράκτορες στη Βόρεια Αφρική κι έδιδε τις ημερομηνίες των αποβάσεων του «ΠΥΡΣΟΥ» (σαν 4 Νοεμβρίου 1942 ενώ αυτή πραγματοποιήθηκε στις 8 Νοεμβρίου). Η σωρός του Τέρνερ εξεβράσθη στην ακτή κοντά στην Ταρίφα και την περισυνέλλεξαν οι ισπανικές Αρχές. Όταν η σωρός επεστράφη στους Βρετανούς, η επιστολή ήταν ακόμη πάνω στον νεκρό και οι τεχνικοί ήταν κατηγορηματικοί στο ότι ποτέ δεν ανοίχθηκε. Οι Γερμανοί είχαν τα μέσα να διαβάσουν την επιστολή δίχως ν’ ανοίξουν τον φάκελο, αλλά και αν το έκαναν, προφανώς απεφάσισαν ότι αυτή είχε «φυτευτεί» επίτηδες και οι πληροφορίες που περιείχε ήταν πλασματικές, γι’ αυτό και τις αγνόησαν. 

 

Ο ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΑΡΤΙΝ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΠΕΖΟΝΑΥΤΩΝ 

 

Με τη βοήθεια του διάσημου παθολόγου σερ Μπερνάρ Σπίλσμπουρυ, ο Μόνταγκιου και η ομάδα του κατέληξαν στο τι είδους σωρό χρειάζονταν: έναν άνδρα που θα έμοιαζε να έχει χάσει τη ζωή του στη θάλασσα από υποθερμία και πνιγμό και κατόπιν εξεβράσθη στην ακτή μετά από μερικές μέρες. Όμως, το να βρεθεί κατάλληλο πτώμα φαινόταν σχεδόν αδύνατο, καθώς οι έρευνες θα προκαλούσαν συζητήσεις. Όμως, κάτω από αθόρυβη πίεση, ο Μπέντλεϋ Πέρτσις, ιατροδικαστής του δημοτικού διαμερίσματος Αγίου Πάνκρας του Λονδίνου, κατάφερε να πάρει στα χέρια του τη σωρό ενός 34χρονου άνδρα, με τον όρο ότι η πραγματική του ταυτότητα δεν θα αποκαλυπτόταν ποτέ (σ.Π/Β: Το 1996 αναγνωρίσθηκε ως η σωρός του Glyndwr Michael, ενός άστεγου Ουαλού). Ο άνδρας είχε πεθάνει από πνευμονία προκληθείσα από κατάποση ποντικοφάρμακου. Έτσι, υπήρχαν υγρά στους πνεύμονές του, που μπορούσαν να ξεγελάσουν ότι είχαν προκληθεί από θάνατο στη θάλασσα – πλην ίσως κάποιο παθολόγο με τις γνώσεις του σερ Μπερνάρ, ο οποίος όμως τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε τέτοιος στην Ισπανία. 

 

Το επόμενο βήμα ήταν η δημιουργία του «μύθου»: μιας πλαστής ταυτότητας για τον νεκρό άνδρα. Δημιούργησαν τον «Ταγματάρχη Ουϊλιαμ Μάρτιν των Βασιλικών Πεζοναυτών», γεννημένο το 1907 στο Κάρντιφ της Ουαλίας και τοποθετημένο στο Στρατηγείο Διακλαδικών Επιχειρήσεων. Σαν Πεζοναύτης, ο Ταγματάρχης Μάρτιν υπαγόταν στη δικαιοδοσία του Ναυαρχείου και η όλη επίσημη διερεύνηση του θανάτου του και η σχετική αλληλογραφία θα διεκπεραιωνόταν από τον Κλάδο Πληροφοριών του Ναυτικού. Οι διαδικασίες του Στρατού ήταν διαφορετικές και τα πάντα θα ελέγχονταν λεπτομερώς. Επίσης, θα μπορούσαν να του φορέσουν στολή μάχης του Στρατού («μπατλ-ντρες», που χορηγούνταν έτοιμες) και όχι στολή ναυτικού (σ.3). Ο βαθμός του Ταγματάρχη ήταν αρκετά υψηλός ώστε να του εμπιστευθούν έγγραφα αναλόγου ευαισθησίας, αλλά όχι τόσο σημαντικός ώστε να τον γνωρίζουν πολλοί. Το όνομα «Μάρτιν» επελέγη διότι υπήρχαν αρκετοί Μάρτιν περίπου του αυτού βαθμού στους πεζοναύτες. 

 

Η φωτογραφία της Πάμ, της φανταστικής μνηστής του φανταστικού ταγματάρχη Μάρτιν 

 

Για το χτίσιμο του μύθου βρήκαν και μια μνηστή με το όνομα Παμ. Ο Ταγματάρχης Μάρτιν έφερε φωτογραφία της «Παμ» (στην πραγματικότητα μιας υπαλλήλου του ΜΙ – 5), δύο ερωτικά γράμματα και μια απόδειξη πληρωμής κοσμηματοπωλείου για ένα δακτυλίδι αρραβώνων. Είχε, επίσης, και ένα γράμμα από τον πατέρα του όλο πατριωτισμό, μια επιστολή του οικογενειακού τους δικηγόρου και μια επιστολή της Τράπεζας Λόυντς που απαιτούσε πληρωμές ακάλυπτων λογαριασμών ύψους £79, 19 σελινιών και 2 πεννών. Υπήρχαν αποκόμματα εισιτηρίων του θεάτρου του Λονδίνου, εισιτήρια λεωφορείων, ένας λογαριασμός για διαμονή τεσσάρων ημερών στη Λέσχη Αξιωματικών Ναυτικού και Στρατού και μια απόδειξη των καταστημάτων Γκήβς & Χόουκς για ένα καινούργιο πουκάμισο (σ.4). Όλα αυτά δημιουργήθηκαν πάνω σε αυθεντικό χαρτί κατά περίπτωση. Οι ημερομηνίες των αποκομμάτων των εισιτηρίων και της αποδείξεως διαμονής έδειχναν ότι ο Ταγματάρχης Μάρτιν αναχώρησε από το Λονδίνο στις 24 Απριλίου. Εφόσον το σώμα του ανακαλυπτόταν στην ακτή γύρω στις 30 Απριλίου, δηλαδή μετά από αρκετές ημέρες στη θάλασσα, τότε θα πρέπει να είχε ταξιδέψει αεροπορικώς από την Αγγλία και να είχε πέσει στη θάλασσα. 

 

ΤΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ 

 

Ταυτόχρονα φτιάχτηκαν και τα πλαστά υπηρεσιακά έγγραφα που θα μετέφερε. Ο Μόνταγκιου με την ομάδα του επέμεναν ότι αυτά θα έπρεπε να είναι ανώτατου επιπέδου, για να μειωθούν οι αμφιβολίες της πλαστογραφίας. 

 

Το κυριότερο έγγραφο ήταν μια προσωπική επιστολή του «Άρτσι Νύε» (Αντιστράτηγου σερ Άρτσιμπαλντ Νύε, Υπαρχηγού του Αυτοκρατορικού Γενικού Επιτελείου) προς τον «Αγαπητό Άλεξ» (Στρατηγό σερ Χάρολντ Αλεξάντερ, διοικητή της 18ης Ομάδος Στρατιών σε Αλγερία και Τυνησία). Η επιστολή κάλυπτε «ευαίσθητα» θέματα, όπως την (ανεπιθύμητη) απονομή των μεταλλίων Πορφυράς Καρδιάς (σ.5) από τις ΗΠΑ σε Βρετανούς στρατιωτικούς που υπηρετούσαν μαζί τους και την ανάθεση καθηκόντων νέου διοικητού στην Ταξιαρχία Φρουρών. Αυτό θα εξηγούσε το γιατί μεταφέρονταν με αγγελιοφόρο και δεν είχε αποσταλεί μέσω του συστήματος της λοιπής αλληλογραφίας. 

 

Για το συγκεκριμένο θέμα των Συμμαχικών σχεδίων στη Μεσόγειο, η επιστολή αναφερόταν στην Επιχείρηση «ΣΤΙΒΑΡΟΣ» σαν την απόβαση στην Ελλάδα από στρατεύματα που βρίσκονταν στην Αίγυπτο και τη Λιβύη υπό τις διαταγές του Στρατηγού Ουίλσον. Μνημονεύονταν δε και δύο από τις ακτές αποβάσεως και κάποιες από τις μονάδες που θα λάμβαναν μέρος. («ΣΤΙΒΑΡΟΣ» ήταν στην πραγματικότητα η επιχείρηση κατά της Σικελίας). Η επιστολή μνημόνευε επίσης τον σχεδιασμό μιας δεύτερης επίθεσης, την Επιχείρηση «ΚΟΛΑΣΗ», για την οποία ο κρυφός στόχος θα ήταν η Σικελία. Αυτό σήμαινε ότι οι δυνάμεις του Αλεξάντερ στην Τυνησία θα εισέβαλαν στη Σαρδηνία, τον μόνο λογικό στόχο που απέμενε. Ο «Άρτσι» πρόσθετε ότι «έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία να τους κάνουμε (τους Γερμανούς) να νομίσουν ότι έχουμε στόχο τη Σικελία». Η επιστολή συνετάχθη από τον ίδιο τον σερ Άρτσιμπαλ. 

 

Υπήρχε επίσης μια συστατική επιστολή για τον Ταγματάρχη Μάρτιν, από τον διοικητή «του», τον Ναύαρχο Μαουντμπάτεν, προς τον Ναύαρχο Κάνιγκαμ, Διοικητή των Συμμαχικών Ναυτικών Δυνάμεων Μεσογείου. Η επιστολή αυτή περιελάμβανε κι ένα άνοστο αστείο που έκανε λογοπαίγνιο με τη λέξη «σαρδέλες» (σ.6), το οποίο περιέλαβε ο Μόνταγκιου ελπίζοντας ότι οι Γερμανοί θα το έβλεπαν σαν αναφορά στην σχεδιαζόμενη εισβολή στη Σαρδηνία. 

 

Οι Γερμανοί (και οι Ισπανοί φίλοι τους) δεν είχαν προφανώς αντιληφθεί το γράμμα στην τσέπη του Υπολοχαγού Τέρνερ, γι’ αυτό η ομάδα Μόνταγκιου απεφάσισε να βάλει τα έγγραφα σε χαρτοφύλακα που δεν ήταν δυνατόν ν’ αγνοηθεί. Για τη δικαιολόγηση της μεταφοράς εγγράφων με χαρτοφύλακα, δόθηκαν στον «Ταγματάρχη Μάρτιν» δύο αντίγραφα του επισήμου πρωτοτύπου του εγχειριδίου «Περί Διακλαδικών Επιχειρήσεων» του Χίλαρυ Σώντερς και μια επιστολή του Μαουντμπάντεν προς τον Στρατηγό Αϊζενχάουερ, με την οποία του ζητούσε τη σύνταξη σύντομου προλόγου για την Αμερικανική έκδοση του εγχειριδίου. 

 

Ήταν επίσης απαραίτητο να εξασφαλίσουν ότι σώμα και χαρτοφύλακας με τα έγγραφα θα ήταν αναπόσπαστα ώστε να βρεθούν μαζί. Στην αρχή η ομάδα σκέφτηκε να σφηνωθεί ο χαρτοφύλακας στο χέρι του πτώματος με τη βοήθεια της νεκρικής ακαμψίας. Αλλά η ακαμψία ήταν πολύ πιθανό να χαλαρώσει και ο χαρτοφύλακας να χαθεί. Έτσι, εξόπλισαν τον Ταγματάρχη Μάρτιν με χειροπέδες με εσωτερική δερμάτινη κάλυψη, όπως αυτές που χρησιμοποιούσαν οι αγγελιοφόροι τραπεζών ή κοσμηματοπωλών για να εξασφαλιστούν από κλοπές. Οι Βρετανοί Αξιωματικοί αγγελιαφόροι δεν χρησιμοποιούσαν χειροπέδες, αλλά οι Γερμανοί δεν το γνώριζαν. Τέλος, επειδή δεν έμοιαζε αληθινό το ότι ο Ταγματάρχης θα κρατούσε τον χαρτοφύλακα δεμένο στον καρπό του καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς πτήσεως, γι’ αυτό και η αλυσίδα περάστηκε μέσα από τη ζωστήρα του χιτωνίου του. 

 

Οι αξιωματικοί του HMS Seraph στο κατάστρωμα του σκάφους τον Δεκέμβριο του 1943 

 

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ 

 

Ο Ταγματάρχης Μάρτιν, με τη στολή μάχης των Βασιλικών Πεζοναυτών, τοποθετήθηκε μέσα σε ένα ατσάλινο κιβώτιο. Το κιβώτιο γέμισε με ξηρό πάγο και σφραγίσθηκε. Όταν ο ξηρός πάγος έλιωσε, γέμισε το κιβώτιο με διοξείδιο του άνθρακα που έδιωξε κάθε ίχνος οξυγόνου κι έτσι το πτώμα διατηρήθηκε δίχως ψύξη. Οι Σόλμοντλυ και Μόνταγκιου μετέφεραν το κιβώτιο στο Χόλυ Λόχ της Σκωτίας, όπου φορτώθηκε στο Βρετανικό υποβρύχιο «ΣΕΡΑΦ» (HMS SERAPH). Ο κυβερνήτης του «ΣΕΡΑΦ», Υποπλοίαρχος Μπιλ Τζιούελ και το πλήρωμα είχαν προηγούμενες εμπειρίες ειδικών επιχειρήσεων. Ο Τζιούελ ενημέρωσε τους άνδρες του ότι το ατσάλινο κιβώτιο περιείχε άκρως απόρρητη μετεωρολογική συσκευή που θα την εγκαθιστούσαν κοντά στην Ισπανία. 

 

Στις 19 Απριλίου, το «ΣΕΡΑΦ» απέπλευσε. Στις 30 Απριλίου, έφθασε γύρω στο ένα μίλι έξω από τις ακτές της Ισπανίας, κοντά στην κωμόπολη Χουέλβα. Οι Βρετανοί γνώριζαν ότι υπήρχε πράκτορας της γερμανικής υπηρεσίας κατασκοπίας στη Χουέλβα, ο οποίος είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τις εκεί ισπανικές αρχές. 

 

Στις 04:30 της 30ης Απριλίου, το «ΣΕΡΑΦ» αναδύθηκε. Ο Υποπλοίαρχος Τζιούελ μετέφερε το κιβώτιο στο κατάστρωμα και κατόπιν έστειλε όλο το πλήρωμα στο εσωτερικό του υποβρυχίου, πλην των αξιωματικών. Τους ενημέρωσε για τις λεπτομέρειες της απόρρητης επιχείρησης. 

 

Άνοιξαν το κιβώτιο, φόρεσαν στον Ταγματάρχη Μάρτιν ένα σωσίβιο διάσωσης και του έδεσαν τον χαρτοφύλακα με τα έγγραφα. Ο Τζιούελ ανέγνωσε τον 39ο Ψαλμό, αν και η τελετή ταφής δεν καθοριζόταν στη διαταγή εκτελέσεως της επιχειρήσεως, και η σωρός αφέθηκε απαλά στη θάλασσα. Η παλίρροια θα τον εξέβραζε στην ακτή. Κατόπιν, ο Τζιούελς έστειλε το εξής σήμα στην Επιτροπή: 

«ΚΙΜΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ». 

 

Το πτώμα βρέθηκε γύρω στις 09:30 π.μ. από ένα ντόπιο ψαρά, τον Χοσέ Αντόνιο Ρέυ Μαρία. 

 

ΚΙΜΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΘΗΚΕ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ 

 

Τρεις ημέρες αργότερα, ο Βρετανός Ναυτικός Ακόλουθος στην Ισπανία ανέφερε την ανεύρεση του πτώματος και η Επιτροπή ΧΧ ενημερώθηκε. Το πτώμα παρεδόθη στον Βρετανό Υποπρόξενο Φ. Κ. Χάζελντην και ο Ταγματάρχης Μάρτιν ετάφη στην Ουέλβα με πλήρεις στρατιωτικές τιμές, στις 4 Μαΐου. 

 

Ο Υποπρόξενος κάλεσε τον παθολόγο Εντουάρδο Ντελ Τόρνο για να κάνει την νεκροψία. Ο Ντελ Τόρνο ανέφερε ότι ο άνδρας είχε πέσει στη θάλασσα ενώ βρισκόταν ακόμη στη ζωή δίχως να έχει μώλωπες, ο θάνατος προήλθε από πνιγμό και η σωρός του έμεινε στη θάλασσα μεταξύ 3 και 5 ημερών. Δεν έγινε κάποια ποιο ενδελεχής εξέταση διότι ο παθολόγος τον εξέλαβε για ρωμαιοκαθολικό, λόγω ενός ασημένιου εσταυρωμένου που κρεμόταν από τον λαιμό του και μιας πλάκας με τον Άγιο Χριστόφορο που ευρέθη μέσα στο πορτοφόλι του· αυτά είχαν τοποθετηθεί ειδικά γι’ αυτόν τον λόγο: να αποθαρρύνουν μια λεπτομερή εξέταση της σωρού. 

 

Ο τάφος του Glyndwr Michael στην Ουέλβα της Ισπανίας 

 

Ο Μόνταγκιου φρόντισε να συμπεριληφθεί ο Ταγματάρχης Μάρτιν και στις δημοσιευθείσες καταστάσεις βρετανικών απωλειών, οι οποίες δημοσιεύθηκαν στους «Τάϊμς» της 4ης Ιουνίου, για την περίπτωση που οι Γερμανοί ήλεγχαν κι αυτό. Από σύμπτωση, τα ονόματα δύο άλλων αξιωματικών, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους όταν το αεροσκάφος τους χάθηκε στη θάλασσα, δημοσιεύθηκαν επίσης την ίδια ημέρα, προσδίδοντας αξιοπιστία στην ιστορία του Ταγματάρχη Μάρτιν. Για την αληθοφάνεια της ιστορίας, το Ναυαρχείο έστειλε μερικά μηνύματα στον Ναυτικό Ακόλουθο «ανησυχώντας» για τα έγγραφα που μετέφερε ο Ταγματάρχης Μάρτιν. Ο Ναυτικός Ακόλουθος κινήθηκε γρήγορα για τον εντοπισμό των εγγράφων και διέδωσε ότι τ’ αναζητούσε χωρίς να λογαριάζει τα έξοδα, αλλά επίσης αποφεύγοντας να συνεγείρει τις ισπανικές αρχές για τη σπουδαιότητά τους. 

 

Ο χαρτοφύλακας και τα έγγραφα παρελήφθησαν από το ισπανικό ΠΝ και επεστράφησαν στον Ν. Ακόλουθο από τον αρχηγό του ισπανικού ΓΕΝ στις 13 Μαΐου, με τη διαβεβαίωση ότι «άπαντα ήταν εκεί». Πλην όμως, οι Βρετανοί ήταν βέβαιοι ότι τα έγγραφα είχαν εξετασθεί από τους Ισπανούς και ότι το περιεχόμενό τους είχε σίγουρα φθάσει μέχρι τους Γερμανούς. Η περαιτέρω επιβεβαίωση από ULTRA (σ.7) προκάλεσε σηματική αναφορά στον Τσώρτσιλ και κατόπιν στις ΗΠΑ που έλεγε: «ΚΙΜΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΘΗΚΕ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ». 

 

Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξουν σημαντικά τα αμυντικά σχέδια των Γερμανών. 

 

Απεστάλησαν επιπρόσθετα τμήματα στη Σαρδηνία και την Κορσική, αντί της Σικελίας, όπως και στην Ελλάδα. Αυτά περιελάμβαναν μια ολόκληρη τεθωρακισμένη μεραρχία, η οποία μετακινήθηκε από τη Γαλλία στην Ελλάδα. Επίσης, οι Γερμανοί έστρωσαν τρία επιπλέον ναρκοπέδια στ’ ανοικτά της Ελλάδος και μεταστάθμευσαν μια ομάδα πλοίων «R» (σ.8) από τη Σικελία στην Ελλάδα. Ο ξακουστός Στρατηγός Ρόμμελ στάλθηκε στην Ελλάδα για ν’ αναλάβει τη διοίκηση όλων των δυνάμεων. Όλες αυτές οι προσπάθειες έγιναν διότι παραπλανήθηκαν, κάνοντας την επίθεση κατά της Σικελίας πολύ πιο εύκολη. 

 

Στις 9 Ιουλίου, οι Σύμμαχοι εισέβαλαν στη Σικελία υλοποιώντας την Επιχείρηση «ΣΤΙΒΑΡΟΣ». Παρά τούτο, οι Γερμανοί παρέμειναν πεπεισμένοι για δύο ακόμη εβδομάδες ότι οι κύριες επιθετικές ενέργειες θα εκδηλώνονταν στη Σαρδηνία και την Ελλάδα, κρατώντας τις δυνάμεις τους αδρανείς μέχρι που ήταν πολύ αργά. 

 

Στον Όουεν Μόνταγκιου απενεμήθη το Παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Order of the British Empire – OBE), που απονέμεται από την ίδια τη Βασίλισσα, για τη συνεισφορά του στην επιτυχία της Επιχειρήσεως «ΚΙΜΑΣ». 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Όουεν Μόνταγκιου (1977), «Beyond Top Secret ULTRA».

Όουεν Μόνταγκιου (1954), «The Man Who Never Was», Philadelphia: Lippincott.

Τζον & Νορήν Στήλ (2002), «The Secrets of HMS Dasher», Argyll Publishers.

Εγκυκλοπαίδεια του Διαδικτύου “Wikipedia”. 

 

Σημειώσεις 

 

1. Ο ίδιος ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε σχολιάσει: «Ο καθένας, πλην ίσως κάποιου ηλιθίου, είχε αντιληφθεί ότι θα ήταν η Σικελία (ο επόμενος στόχος)».

2. Ονομάσθηκε Επιχείρηση «ΣΤΙΒΑΡΟΣ» (Operation “HUSKY”).

3. Οι στολές του Ναυτικού ράβονταν στα μέτρα του κάθε αξιωματικού στα ραφεία Γκήβς & Χόουκς του Σάβιλ Ρω, αλλά δεν ήταν δυνατόν να καλέσουν τον ράφτη του Γκήβς να πάρει τα μέτρα του πτώματος.

4. Τούτο ήταν λάθος: ήταν απόδειξη τοις μετρητοίς, ενώ οι αξιωματικοί δεν πλήρωναν ποτέ τον Γκηβς με μετρητά. Όμως, οι Γερμανοί δεν το αντελήφθησαν.

5. The Purple Heart: Το μετάλλιο της «Πορφυρής Καρδιάς» θεσπίστηκε από τον Στρατηγό Γεώργιο Ουάσιγκτον στο Νιούμποργκ Νέας Υόρκης, 7 Αυγούστου 1782, στη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης.

6. Στην Αγγλική: sardines – Sardinia.

7. Το όνομα ULTRA χρησιμοποιούσε η Βρετανική κατασκοπεία για πληροφορίες προερχόμενες από απο κρυπτογράφηση κρυπτογραφημένων γερμανικών ραδιοεπικοινωνιών κατά τον Β΄ ΠΠ.

8. Τα πλοία R (ή Räumboote στα Γερμανικά) ήταν μικρά ναρκαλιευτικά, που χρησιμοποιούνταν σαν πλοιάρια γενικής χρήσεως. Χρησιμοποιήθηκαν σε όλα τα ΘΕ για συνοδεία νηοπομπών, περιπολίες ακτής, εκκαθάριση και στρώση ναρκοπεδίων και διάσωση πληρωμάτων αεροσκαφών. 

 

Πηγή: Στρατιωτική Επιθεώρηση, Τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 2010 

Οι φωτογραφίες είναι από το σχετικό άρθρο στην Wikipedia

 

ΑΒΕΡΩΦ 

Share