Για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, για τον Ελληνισμό

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης  

 

Για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, για τον Ελληνισμό

 

1. Η αλήθεια

 

Η Αναστασία Ισαάκ, η κόρη του δολοφονημένου από τους Τούρκους κατακτητές Τάσου Ισαάκ, μιλώντας πριν από λίγες ώρες, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τον πατέρα της και για τον Σολωμό Σολωμού, είπε την αλήθεια, την οποία έχουν λησμονήσει όλες και όλοι: 

 

«Ο πατέρας μου Τάσος Ισαάκ ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας. Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ, έχουμε παρακολουθήσει τα στιγμιότυπα της δολοφονίας του. Οι βάρβαροι, με τη βοήθεια του κατοχικού στρατού, χτύπησαν μέχρι θανάτου έναν άοπλο άνθρωπο. Με ρόπαλα, πέτρες, και ξύλα. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. [...] Ζούμε, δυστυχώς, σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ, τίποτα περισσότερο. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας «κανονικότητας» που κτίστηκε πάνω στη λήθη και στην αμνησία. Ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα.

 

Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Δεν δεχόμαστε, αυτοί που δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για να συλληφθούν οι δολοφόνοι, να μιλούν για τη θυσία τους. Αυτοί που δεν ζήτησαν ούτε απολογία για εκείνες τις δολοφονίες και συμβιβάζονται με τους κατακτητές της πατρίδας μας. Δεν ανεχόμαστε τη λήθη. Απαιτούμε, όπως στήθηκε αυτό το μνημείο, να αποδοθεί και δικαιοσύνη, να συλληφθούν οι δολοφόνοι, με σκοπό να ανοίξει ο δρόμος της απελευθέρωσης. 

 

Για αυτούς τους δυο ενωθήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για να βρούμε τον δρόμο ως τη Λάπηθο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής».

 

2. Το ατιμώρητο έγκλημα 

 

Όσοι έχουμε μνήμη του Αυγούστου του 1996, ξέρουμε ότι αυτό που συνέβη από τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου μέχρι την κατοχική γραμμή, ήταν το ξέσπασμα ελευθερίας. Αυτής της μοναδικής κατάστασης, βιολογικής και πνευματικής, που χρειάζεται κάθε άνθρωπος, πόσο μάλλον η Ελληνίδα και ο Έλληνας που έχει γνώση της ιστορικής διαδρομής του έθνους και διακατέχεται από αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό και το όραμα είναι να ζει ελεύθερα. 

 

Μπορεί οι πολλοί, οι περισσότεροι, να συμβιβάστηκαν, να έχουν κουραστεί, να επαναλαμβάνουν μονότονα τα περί Ομοσπονδίας (για αυτά δεν κουράστηκαν….), αλλά πάντοτε υπήρξαν άνθρωποι που ύψωσαν ανάστημα. Οι νέοι, οι μαθητές, οι φοιτητές, αυτούς που τους έλεγαν «αλήτες», όπως γράφει ο Ελύτης, με τις μοτοσικλέτες, τις μοτόρες, όπως τις ονομάζουν στην Κύπρο. 

 

Η 11η Αυγούστου του 1996, αποκάλυψε ένα ακόμη ήρωα, ναι μπορούμε να αποκαλούμε έτσι τον Τάσο Ισαάκ, όπως έτσι μπορούμε να ονομάζουμε τους δικούς μας ανθρώπους που αντιστάθηκαν στον Αττίλα το 1974 και είναι ακόμη αγνοούμενοι. Η 14η Αυγούστου του 1996, φανέρωσε έναν ακόμη ήρωα, το Σολωμό Σολωμού, που φώναξε «πάμε να κατεβάσουμε τις σημαίες τους». Και ο Αττίλας επανέλαβε τη βία, μ΄αυτήν που πορεύεται ανά τους αιώνες, επαναλαμβάνοντας ατιμώρητος, σφαγές και Γενοκτονίες.

 

Το έγκλημα του Αυγούστου του 1996 στην Κύπρο έχει ονοματεπώνυμο, τους δολοφόνους του Τάσου Ισαάκ, τον Ραούφ Ντενκτάς (γνωστός και μη εξαιρετέος …), τον Νασίμ Γιλμάζ Τούρκος έποικος και πρώην μέλος της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας (ΜΙΤ), τον Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, Τούρκος έποικος, μέλος της τουρκοκυπριακής «αστυνομίας», τον Πολάτ Φικρέτ Κορελί Τουρκοκύπριος, κάτοικος της κατεχόμενης Αμμοχώστου, τον Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, Τούρκος έποικος, αρχηγός των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, τον Ερχάν Αρικλί, πρώην υποψήφιος για την «προεδρία» των κατεχομένων, τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, τον Ραούφ Ντενκτάς (ξανά γνωστός και μη εξαιρετέος …), τον Κενάν Ακίν, Τούρκος έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, «υπουργός» του ψευδοκράτους, τον Χασάν Κουντακτσί, αντιστράτηγος εν αποστρατεία του κατοχικού στρατού (απεβίωσε την 17η Ιανουαρίου 2023 στα κατεχόμενα), τον Ερτάλ Χατζιαλί Εμανέτ, διοικητής Ειδικών Δυνάμεων των κατεχομένων, τον Αττίλα Σαβ, πρώην αρχηγός της «αστυνομίας» των κατεχομένων, τον Μεχμέτ Καρλί, στρατηγός του κατοχικού στρατού.

 

3. Το καθήκον των θεσμών και το χρέος των πολιτών 

 

Οι εγκληματίες της κατοχικής Τουρκίας βρίσκονται από το 1996 καταχωρημένοι στον κατάλογο καταζητούμενων της Ιnterpol και ένας από αυτούς ο Ερτάλ Χατζιαλί Εμανέτ, είναι στη λίστα των πλέον καταζητούμενων προσώπων διεθνώς. Τη μοναδική φορά που επιχείρησε να εκτελεστεί κάποιο από τα εντάλματα σύλληψης ήταν το 2012, όταν οι αρχές του Κιργιστάν συνέλαβαν τον Ερχάν Αρικλί, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα, αφού με παρέμβαση της Τουρκίας αφέθηκε ελεύθερος, ενώ το 2017 έκανε διακοπές στην Τυνησία χωρίς να τον ενοχλήσει κανένας!

 

Για όσους σιωπούν ή μιλούν υποκριτικά λέγοντας ότι έχουν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης για τους σφαγείς, η ερώτηση είναι αμείλικτη και έχει γίνει, εκτός από εμάς (και) από τους συγγενείς των ηρώων μας: 

 

Μετά από πέντε κυβερνήσεις, δεκάδες Υπουργούς, οι οποίοι γνωρίζουν τους δολοφόνους, μάλιστα ο Αρικλί και ο Ακίν διετέλεσαν «υπουργοί» στο κατοχικό καθεστώς και αρκετοί συνομίλησαν μαζί τους σε διασκέψεις για τη «λύση», δεν ήρθε ο καιρός να τιμωρηθούν οι θύτες;

 

Γιατί 29 χρόνια μετά το έγκλημα κανείς καταζητούμενος δεν έχει συλληφθεί, αλλά συνεχίζει να απολαμβάνει την ασυλία, την ατιμωρησία; 

Γιατί οι αρμόδιες αρχές, εθνικές, ευρωπαϊκές, διεθνείς αδιαφορούν; 

 

Το έγκλημα, η αφαίρεση της ζωής του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού, έχει ονοματεπώνυμο και δεν έχει παραγραφεί. Μετά από 29 χρόνια, η Ύβρις δεν πρέπει να συνεχιστεί. Η ιστορία μας, η Ελευθερία μας, απαιτούν Δικαιοσύνη!

Share