Η παρακμιακή κρίση του καπιταλισμού αναγκάζει τον σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου που κινείται στον αστερισμό του μανιακού αμερικανισμού [1] με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία, να μακελέψει για μια ακόμα φορά τον πλανήτη, προκειμένου ‘να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του’. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένα νέο ιδεολογικό αφήγημα που στη θέση της παλιάς χρεοκοπημένης αντίθεσης/σύγκρουσης μεταξύ καπιταλισμού και ‘κομμουνισμού’, όπως αρέσκονταν να ορίζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της πάλε ποτέ Σοβιετίας και της μαοϊκής Κίνας, θα τοποθετεί την αντίθεση/σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Με αυτόν τον τρόπο η σύγκρουση μεταφέρεται από το αφηρημένο και απροσδιόριστο ιδεολογικό επίπεδο που διαχέονταν παντού στον πλανήτη, στο συγκεκριμένο γεωγραφικό πεδίο, όπου τελικά ανταγωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία δυό τύποι καπιταλισμού, ο ανατολικός δεσποτικός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός και ο δυτικός ‘δημοκρατικός’ καπιταλισμός της υποτιθέμενης ‘ελεύθερης αγοράς’.
Από τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, την συσσώρευση του παγκόσμιου κεφαλαίου και την συγκέντρωση της στρατιωτικής ισχύος αναδείχνονται οι ηγέτιδες χώρες της επερχόμενης καταστροφικής σύγκρουσης. Από την δυτική πλευρά στην κορυφή βρίσκονται οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής με τους συμμάχους τους και τους παγκόσμιους οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, το ΝΑΤΟ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ., ενώ από την ανατολική πλευρά στην κορυφή βρίσκονται η Κίνα και η Ρωσία με τους συμμάχους τους που συσπειρώνονται στρατιωτικά με το Σύμφωνο της Σαγκάης και οικονομικά με τους BRICS των 5 και πρόσφατα των 11.
Το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης είναι ο έλεγχος των πηγών ενέργειας [2], που σημαίνει τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, ο οποίος καθορίζει τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας κατά συνέπεια και το μοίρασμα του παγκόσμιου πλούτου, που σε συνθήκες καπιταλισμού χωρίζει την ανθρωπότητα στο 1% των προκλητικά πλουσίων και στο 99% των φτωχών, των ξεριζωμένων και των εξαθλιωμένων.
Να σημειωθεί πως τόσο στο οικονομικό όσο και στο στρατιωτικό επίπεδο η Ανατολή βρίσκεται σε τροχιά δυναμικής εξέλιξης με προοπτική σύντομα να ξεπεράσει την Δύση σε αντίθεση με την Δύση που παρακμάζει και γι’ αυτό γίνεται επιθετικότερη, αναλαμβάνοντας μεγάλα ρίσκα, γεγονός που σημαίνει πως η σύγκρουση που αποσκοπεί στην final solution, θα είναι τέτοιας μορφής και έκτασης, που ο επόμενος πόλεμος θα γίνει με ρόπαλα, όπως πρόβλεψε ο Αϊνστάιν.
Υπό αυτές τις υπερβολικά τοξικές συνθήκες [3] πορεύεται, δυστυχώς ως θεατής, ολόκληρη η ανθρωπότητα προσμένοντας ίσως ‘κάποιο θαύμα’ από την Ευρώπη, η οποία υπήρξε σε όλη την ιστορία πρωτεργάτης των εξελίξεων, δίνοντας πάντα προοδευτικές λύσεις στα αδιέξοδα που προκαλούσαν τα συστήματα που στηρίζονταν στην εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς με βάση την κοινωνική ανισότητα. Δυστυχώς όμως η Ευρώπη αποκοιμήθηκε και πάλι στην αγκαλιά του αμερικανικού ταύρου κι’ έτσι βρέθηκε στη θέση της αδύναμης και επαιτούσας ενδοχώρας του αμερικανισμού, έτοιμη να συγκρουστεί για λογαριασμό του με τον υπόλοιπο κόσμο και φυσικά να καταστραφεί.
Η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέρ της νεοναζιστικής Ουκρανίας στην σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με το ψευδοπρόσχημα της αμερικανοΝΑΤΟϊκής ασφάλειας, θα αποβεί, πιθανότατα, μοιραίο λάθος, αν οι λαοί των χωρών της Ευρώπης δεν σταματήσουν αυτή τη λαθεμένη επιλογή. Η παραίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κύρια υπεύθυνο τον τα λοίσθια πνέοντα γαλλογερμανικό άξονα, από την πολιτική της ολοκλήρωσης και της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, της ενότητας, της ανεξαρτησίας και της ουδετερότητας απέναντι σε όλους τους επίδοξους ηγεμόνες, αποτελεί την υιοθέτηση της a la Fukuyama [4] ‘πολιτικής ταυτότητας’ [5] του αμερικανισμού που πασχίζει να οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αποσύνθεση και να μετατρέψει τους Ευρωπαίους, και όχι μόνο, από Πολίτες Πατριώτες σε ‘δυτικούς’ αξιοθρήνητους υπηκόους του ηγεμόνα.
Ο αμερικανικός μακιαβελισμός δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους συμμάχους του και πολύ περισσότερο την Ευρώπη και γι’ αυτό φρόντισε και φροντίζει καθημερινά, με τον εξουσιαστικό φόβο, τις μυστικές υπηρεσίες της και με τη δύναμη του δολαρίου, ώστε η Ευρώπη να μην ξυπνήσει πριν από την καταστροφή, γιατί μόνο αυτή είναι σε θέση να ματαιώσει το κακό που έρχεται και να ανοίξει τον δρόμο προς έναν καλύτερο κόσμο, όπως τον οραματίζονταν πάντα οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού. Φρόντισε και κατάφερε να τοποθετήσει στη σκακιέρα της σύγκρουσης όλα τα πιόνια σε θέση μάχης και αυτοκτονίας, με αποτέλεσμα στην ηγεσία όλων των χωρών του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας να βρίσκονται άτομα διεφθαρμένα, με χαλαρή συνείδηση και συνεπώς ελεγχόμενα έτοιμα να θυσιάσουν, a la Zelenski, τις χώρες τους και τους λαούς τους στον βωμό του αμερικανικού Μολώχ.
Η ιστορία της ανθρωπότητας εισέρχεται, υπό τις ιεροπολεμικές ιαχές των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων [6], στον αστερισμό ενός παγκόσμιου εμφύλιου μεταξύ του δυτικού με το ανατολικό κεφάλαιο, ο οποίος μπορεί να σταματήσει μόνο με την κατάργηση του κεφαλαίου και της μήτρας που το γεννά, που δεν είναι άλλη από την ατομική ιδιοκτησία [7] πάνω στα μέσα παραγωγής.
Η ανασφάλεια των επίδοξων ηγεμόνων Ανατολής και Δύσης, δεν αρκείται μόνο στον έλεγχο εκείνων των πιονιών που ασκούν άμεσα την κατά τόπους εξουσία για λογαριασμό της ηγεμονίας, αλλά δεδομένου ότι αυτά φθείρονται γρήγορα απέναντι στους λαούς των χωρών τους, τους αναγκάζει, τώρα στα πρόθυρα της ‘Μεγάλης Επανεκκίνησης’ για την μεγάλη καταστροφή, ξαφνικά να εξαφανίζουν από ‘προσώπου γης’ αποτυχημένα πιόνια και αστραπιαία να τοποθετούν νέα ελεγχόμενα πιόνια στους δοτούς θώκους εξουσίας. Αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται τελευταία ακόμα και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, που αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αντικαταστήσουν τα χρεοκοπημένα πιόνια της πρώτης γραμμής. Παλιότερα ο κάθε μονάρχης μπορούσε να τοποθετεί πρωθυπουργούς και υπουργούς τους κηπουρούς του, χωρίς να εντυπωσιάζει κανέναν, γιατί οι κηπουροί του κάθε βασιλιά ήταν πρόσωπα γνωστά και όχι σπάνια, ήταν και φορείς μιας κάποιας εξουσίας που διαμεσολαβούσε μεταξύ τοπαρχών και βασιλικής αυλής.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, που οι εξελίξεις τρέχουν με ψηφιακή ταχύτητα και τα ciαμερικανοκαθοδηγούμενα λεγόμενα ‘μέσα κοινωνικής δικτύωσης’ διαμορφώνουν ακαριαία την λεγόμενη ‘κοινή γνώμη’, που ούτε κοινή ούτε και γνώμη είναι, επειδή ακριβώς δεν στηρίζεται στην γνώση των πραγμάτων, τα ηγετικά πιόνια δεν χρειάζεται να είναι γνωστά, ούτε και να ανήκουν κάπου, εκτός από τις λίστες των αμερικανοσπουδαγμένων και τις μυστικές υπηρεσίες του ηγεμόνα, για να καταλήγουν ‘φυτευτά’ στις ηγεσίες ‘κομμάτων εξουσίας’, ακόμα και σε κόμματα ‘αριστερής αντιπολίτευσης’, τύπου γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που αφού ως κυβέρνηση έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του ηγεμόνα, τώρα φυτοζωούν, αλλά με ουρανοκατέβατη ηγεσία συσκευάζονται για να χειροκροτούν τις θηριοδείες του ηγεμόνα ή και να διαδεχθούν με τυμπανοκρουσίες, όταν θα έρθει η ώρα τους, τα άλλα κυβερνητικά ρετάλια που φέρουν ‘ημερομηνία λήξης’, όπως τα ζαρζαβατικά και οι κονσέρβες.
Έτσι με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι πιονοποιούνται και οι κοινωνίες πολτοποιούνται, περιθωριοποιούνται και αλλοτριώνονται με κατάληξη την προϊούσα καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπονομεύει τον ανθρώπινο πολιτισμό και απειλεί με εξαφάνιση την ίδια τη ζωή πάνω στον όμορφο γαλάζιο πλανήτη Γη που αποτελεί νόημα, κόσμημα και συνείδηση του αναρχοατελεύτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος.
Όμως η ιστορία διδάσκει πως καμιά ηγεμονία και καμιά βαρβαρότητα δεν αποτέλεσε ποτέ τη μοίρα της ανθρωπότητας. Όλες οι εξουσίες ήρθαν και παρήλθαν ως θνησιγενείς διακλαδώσεις και βραχυχρόνιες παρενθέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, κι’ αυτό γιατί το κάθε φορά νέο μπορεί να αργεί να γεννηθεί, αλλά στο τέλος γεννιέται και ανοίγει τον δρόμο στην πρόοδο που οδηγεί τον πολιτισμό σε ένα ανώτερο σκαλί πλησιάζοντας όλο και περισσότερο προς τον πολιτισμό της άμεσης δημοκρατίας [8]. Αυτό θα συμβεί και πάλι στην ώρα του, όταν η ιστορία θα κάνει ταμείο, με την μετακίνηση των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκειμένου της ιστορίας, που θα τις καταστήσει, με την διαδικασία της άμεσης και ακηδεμόνευτης αυτοοργάνωσης, ακατάλυτη ηγεσία της χώρας, ικανές όχι μόνο να αποτρέψουν τα σχέδια της διάλυσής της, όπως κάποιοι αποσχιστές οραματίζονται και διαλαλούν, αλλά και να θεμελιώσουν τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας και του αταξικού ουμανισμού [9][1].
Την ιστορία, όμως, δεν την γράφει κάποιος αυτοματισμός, αλλά οι πράξεις και οι παραλήψεις όλων μας. Η ανθρωπότητα κινδυνεύει εξαιτίας της σύγκρουσης των επίδοξων ηγεμόνων της και πρέπει να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στο μέλλον. Οι τελευταίες κινήσεις του αμερικανισμού στο επίπεδο ηγεσιών του πολιτικού σκηνικού της χώρας μας, δείχνουν ότι κάτι πολύ κακό και καταστροφικό ετοιμάζεται για την Ελλάδα, την Κύπρο και τον Ελληνισμό, για το οποίο επιδιώκεται η αφωνία, η αδράνεια, ο στραγγαλισμός των κοινωνικών αγώνων και η πλήρης υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στα σχέδια και στα έργα του αμερικανισμού. Να τους σταματήσουμε. Ενωμένοι μπορούμε. Ήρθε η ώρα της παλλαϊκής ειρηνικής επανάστασης της σκεπτόμενης ανθρωπότητας και των σκεπτόμενων Ελλήνων που θα καθαρίσουν την κόπρον της ανισότητας, του φασισμού και του ιμπεριαλισμού καταργώντας τους στάβλους του καπιταλισμού παλιάς και νέας κοπής και θα ανοίξουν τον δρόμο για έναν καλύτερο κόσμο της άμεσης δημοκρατίας, της ειρήνης και του ανθρωπισμού.
____
Σημειώσεις
[1] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Τοξικές θεσμίσεις, ταυτότητες, κοινωνίες ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2022.
[4] Fukuyama Francis, Ταυτότητα. ΡΟΠΗ, Θεσσαλονίκη 2020.
[5] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Τοξικές θεσμίσεις, ταυτότητες, κοινωνίες…, ό. π., σελ.93 κ. επ.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.
[7] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012. [9] Βλέπε, Lampos Kostas, Social in-Equality and Classless Humanism. An Essay on political Philosophy of Praxis, ONTIMEBOOKS, London 2020 και Κοινωνική αν-Ισότητα και αταξικός Ουμανισμός. Ένα δοκίμιο πολιτικής φιλοσοφίας της πράξης, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου