Διαβάζω περιοδικά με ενόχληση τα κατά καιρούς άρθρα ή σχόλια ημεδαπών στα ΜΜΕ και τα μέσα εθνικής δικτύωσης, που λειτουργούν οιονεί ”ανθελληνικά”, όταν υποκαθιστούν την τρισχιλιετή ιστορία του ελληνικού έθνους με αυτήν την διακοσίων+ χρόνων ζωής του ελληνικού κράτους δίνοντας την εντύπωση ότι στόχος τους είναι να διαψεύσουν (ως νέοι Φαλμεράυερ) την αδιάλειπτη συνέχεια του Ελληνισμού.
Και το ”ανθελληνικά” δεν είναι υπερβολή, γιατί έχει να κάνει με συνειδητή παραχάραξη της συγκρότησης του ελληνικού έθνους, θεμέλια του οποίου είναι ο Αρχαιοελληνικός Ελληνισμός (που κλείνει με την αλεξανδρινή ή ελληνιστική περίοδο, συνέχεια της ένδοξης του Μ. Αλεξάνδρου), ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός (βλ. Βυζαντινή αυτοκρατορία) και ο Ελληνισμός των Νεοτέρων χρόνων.
Χρόνων που αρχίζουν με την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των ”ραγιάδων” (μετά από 400 – σε άλλες περιοχές 500 – χρόνια σκλαβιάς στον Τούρκο κατακτητή), απαύγασμα της οποίας ήταν η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους το 1830 (βλ. Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας/Λονδίνου).
Σημειώνω, στο σημείο αυτό, ότι το εθνικό στοιχείο μέχρι το 1821 ήταν υποτονικό λόγω είτε μοιρολατρίας των υποδούλων Ελλήνων (μετά από μια πλειάδα ανεπιτυχών ατομικών προσπαθειών και συλλογικών ”εξεγέρσεων” που πνίγηκαν στο αίμα από τους Τούρκους κατακτητές, όπως στα Ορλωφικά το 1770 κλπ) είτε γιατί θεωρούσαν ανίερη οποιαδήποτε ”τιμητική σύγκριση” των νέων με τους ”παλιούς Έλληνες”.
Για να επανέλθω όμως στους ”κήρυκες” της συρρίκνωσης του Ελληνισμού που λειτουργούν υπονομευτικά για τα εθνικά μας συμφέροντα με αγωγό Μέσα Ενημέρωσης και ΜΚΔ, θυμίζω ότι — και σε ερευνητικό/ιστορικό επίπεδο αν εξετάσουμε το θέμα — δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη έθνους για τη δημιουργία κράτους (αδιάψευστος [τελευταίος] μάρτυρας η κατασκευή του ”Μακεδονικού” έθνους των Σκοπίων το 2018).
Από την άλλη πλευρά, πάλι, υπάρχουν έθνη που συγκροτήθηκαν χωρίς τη στήριξη δικού τους κράτους. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η συγκρότηση του γαλλικού κράτους οδήγησε στη σταδιακή γέννηση του γαλλικού έθνους. Η εθνική ιδεολογία, δηλαδή, ήρθε καθυστερημένα (18ος και 19ος αι) ενισχύοντας το γαλλικό κράτος που είχε ήδη σχηματισθεί.
Στην περίπτωσή μας, όμως, το ελληνικό έθνος προϋπήρχε (λόγω αρχέγονων ριζών) του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό έθνος έχει τρισχιλιετή ιστορία, ενώ το ελληνικό κράτος δεν μετράει ούτε διακόσια χρόνια ζωής από την ίδρυσή του (3 Φεβρουαρίου 1830)…
Και επειδή οι ίδιοι αμφισβητίες αναρωτιούνται με νόημα για τον κορμό στον οποίο ”χτίστηκε” η αφυπνισμένη εθνική συνείδηση των Ελλήνων του ’21 (υπονοώντας ότι αυτή δεν ήταν ”γνήσια” απ’ τη στιγμή που τη θέση της Ειδωλολατρίας πήρε ο Χριστιανισμός (λόγος για τον οποίο πασχίζουν να εξοβελίσουν το Βυζάντιο απ’ την ελληνική ιστορία), τους υπενθυμίζω ότι — ο ”πατέρας” της Ελληνικής Γλωσσολογίας Γ. Χατζιδάκης, διερωτάται ρητορικά στην μελέτη του ”Ήμερολόγιον τής Μεγάλης Ελλάδος”, 1925: ”Πότερον (ποιο από τα δύο συμβαίνει), ό Χριστιανισμός έξελληνίσθη ή ό Ελληνισμός έξεχριστιανίσθη;”
Που πάει να πει ότι υπαινίσσεται πως, μπορεί ο Χριστιανισμός να εξαπλώθηκε στην Ελλάδα ως θρήσκευμα κόντρα στον ειδωλολατρικό Ελληνισμό, όμως πήρε κι εκείνος πάρα πολλά απ’ αυτόν. Έτσι οι επαναστατημένοι Έλληνες προσάρμοσαν αβίαστα και επίσημα το δεδομένο του… εξελληνισμένου Χριστιανισμού στον προγονικό ορισμό του Ηρόδοτου για τους συνεκτικούς δεσμούς των Ελλήνων (βλ. ”… ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα…”: Ἡροδότου Ἱστορίαι).
Το ”προσάρμοσαν επίσημα”, σημειωτέον, παραπέμπει στον ”Νόμο της Επιδαύρου” (Ιανουάριος 1822) που λέει μεταξύ άλλων ότι ”Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες”.
Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι οι Έλληνες ”Ρωμιοί” της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (που αποκαλούνταν ”ραγιάδες” και ”γκιαούρηδες” επί Οθωμανικής) είχαν αφήσει — ως Χριστιανοί — να ατονήσει ο εθνικός κρίκος από την προγονική αλυσίδα διαμόρφωσης της εθνικής τους συνείδησης (όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι… ιστοριοδίφες).
Λέει όμως ξεκάθαρα ότι το νέο θρησκευτικό στοιχείο ενότητας (που είχαν προσθέσει οι επαναστατημένοι Πατέρες μας πλάι στο εθνικό της τετράδας των συνεκτικών δεσμών των Ελλήνων) είχε εξέχουσα θέση στην εθνική τους συνείδηση και ζωή.
Και σ’ αυτό δεν συνηγορούσε μόνο η παρηγορητική φλόγα της πίστης τους, αλλά και το γεγονός ο Χριστιανισμός (στη θέση της αρχαίας Ειδωλολατρίας) τούς εμψύχωνε απέναντι στο Ισλάμ που τους είχε σκλαβώσει.
Έτσι οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας και της Ελληνικής Επανάστασης αναδιαμόρφωσαν τον εθνικό τους κορμό με θεμέλιους λίθους την Ορθοδοξία και τον Πατριωτισμό (σ.σ: σε συνεξάρτηση με το ”όμαιμον” ήταν η αλληλοαναγνώριση και το συνταίριασμα στον κοινό αγώνα για ελευθερία) και με δομικά στοιχεία στήριξης την (κοινή) ελληνική γλώσσα και την εθνική παράδοση (κουλτούρα, ήθη και έθιμα, τρόπο ζωής), που είχαν ουσιώδη συνεισφορά στο να αποκτήσουν τη συνείδηση του συνανήκειν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Οι κρίκοι της αλυσίδας των συνεκτικών δεσμών των Ελλήνων αυτροφοδοτούνταν συνεχώς, με αποτέλεσμα — ακόμα και τις φορές που το εθνικό στοιχείο έδειχνε να υποχωρεί έναντι του θρησκευτικού ή ήταν υποτονικό μπροστά στον αγώνα για επιβίωση υπό τη σκιά του κατακτητή — να σιγοκαίει κρυφά στις καρδιές των υποδούλων η αγάπη για την πατρίδα και η αγωνία για την τύχη της, πράγμα που μεγάλωνε τον πόθο τους για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού • για ελευθερία και ανεξαρτησία…
Τα δεδομένα αυτά αποδεικνύουν ότι το έθνος δεν είναι μια… απόφυση της Ιστορίας που μπορεί να την υποσκελίσει το κράτος. Είναι πολυσύνθετη έννοια η οποία εμπεριέχει ιστορικές και κοινωνικές καταστάσεις σε πλαίσιο πολιτιστικό, κοινωνικό και ψυχολογικό πλαίσιο.
Κάτι σχετικό, άλλωστε — για το ελληνικό έθνος και τη συνάφειά του με την Εθνεγερσία που διεκδικούσαν οι επαναστατημένοι Έλληνες του ’21 — ανέφερε σε ομιλία του το 1963 ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι — ναι μεν διεκδικούσαν την εσωτερική και πολιτική ελευθερία τους — αλλά η ουσία του αγώνα τους ήταν η εθνική ελευθερία. Η απόφαση να καταστήσουν το ανέκαθεν υπάρχον ελληνικό έθνος κυρίαρχη ελληνική Πολιτεία… (βλ. ”Πρακτικά” της Ακαδημίας Αθηνών, τόμος 38/1963).
Κι αυτήν την ουσία της λαχτάρας των σκλαβωμένων Ελλήνων για εθνική ελευθερία, απ’ όπου εκπήγασε το εθνικό τους σύνθημα ”ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ”, την επιβεβαιώνει ένα δημοτικό τραγούδι του λαού μας (”Του πολέμου του ’21”), όπου διαβάζουμε αποσπασματικά:
”Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το λεν’ τ’ αηδόνια,
κρυφά το λέει ο γούμενος από την άγια Λαύρα:
‟Παιδιά, για μεταλάβετε, για ξεμολογηθείτε •
δεν είν’ ο περσινός καιρός κι ο φετινός χειμώνας.
Μας ήρθε γη άνοιξη πικρή, το καλοκαίρι μαύρο,
γιατί σηκώθη πόλεμος και πολεμάν τους Τούρκους.
Να διώξουμ’ όλη την Τουρκιά ή να χαθούμε ούλοι…”.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου