Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
«Η επανάσταση δεν έγινε το ’21 μονάχα. Κάθε ώρα και στιγμή από τότε που πήρε ο Αγαρηνός την Πόλη, με κάθε σφαγή και αρπαγή και ατιμία που σήκωνε ο σβέρκος του σκλάβου, για να προσκυνήσει και δεν προσκύναγε, γίνονταν μια επανάσταση. Κι όλες αυτές οι επαναστάσεις γνωστών και αγνώστων ηρώων της πίστης και της πατρίδος έτρεξαν σαν τα ρυάκια στο μεγάλο ράμμα και έτσι έγινε το ’21 που ήθελε ο Θεός και μας έκανε λεύτερους».
Αυτά τα σπουδαία λόγια έγραφε προς τους νέους ένα από τα λιοντάρια της Επανάστασης, ο τιμημένος Στρατηγός Μακρυγιάννης. Μικρές επαναστάσεις και αδούλωτα φρονήματα, έφεραν τη μεγάλη επανάσταση του ’21. Ηρωικά πνεύματα που ύφαιναν τον αργαλειό της λευτεριάς μέσα σε τέσσερεις αιώνες σκλαβιάς.
Και αν θέλουμε να επεκτείνουμε τη σοφία του Στρατηγού στο μέλλον, θα πρέπει να πούμε ότι αυτές οι μικρές επαναστάσεις συνεχίζονται και μετά το ’21. Δύο αιώνες μετά, ακόμα τις έχουμε ανάγκη. Γιατί ο αγώνας για τη λευτεριά είναι υπόθεση ανοιχτή ως τις μέρες μας.
Απ’ τον τουρκικό ζυγό μπορεί να απαλλαχθήκαμε, αλλά οι εξουσίες μας δεν ξέφυγαν ποτέ απ’ τα δεσμά του ραγιαδισμού. Μετά τον Καποδίστρια, το χάος. Έφυγε ο Τούρκος και άρχισαν να παρελαύνουν άλλοι τύραννοι με τη σειρά. Και να ασελγούν στην Ελλάδα κατ’ εξακολούθηση.
Ναι, ο αγώνας του ’21 συνεχίζεται. Το έχει η μοίρα του Έλληνα δεμένο, να αποζητά πάντα την επανάσταση στα γήινα και την ανάσταση στα επουράνια. Να μετριέται και να μένει πάντα λειψός, γιατί τα σαράκια της Εσπερίας του τρώνε τη σάρκα.
Και σήμερα υπάρχουν πολλοί «Κωλλέτηδες» και «Μαυροκορδάτοι». Και σήμερα μας μαγαρίζουν τα ήθη οι «Μπαυαροί». Και σήμερα έχουμε «μισσιονάριους» και ξένους πρέσβεις να θέλουν να μας μπασταρδέψουνε την πίστη. Λυσσάνε οι ανθέλληνες πότε να μας φραγκέψουν και πότε να μας τουρκέψουν. Και αν αυτά τα δύο δεν ταιριάζουν, κι όμως εκείνοι έχουν βαλθεί να τα πετύχουν και τα δύο. Να σε κάνουν ραγιά στον Τούρκο και γραικύλο στον Φράγκο.
«Τὸ γραικεύω εἶναι σχεδὸν ταυτὸν μὲ τὸ φραγκεύω. Σημαίνει σήμερον ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶν ἔξω της Ρωμηοσύνης», γράφει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης στο βιβλίο του «Ρωμηοσύνη» και συνεχίζει παρακάτω:
«Ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνον σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶ θέλει νὰ γίνει ἕνα πράγμα μὲ τὸν σύμμαχο. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται δὶ΄ ἔρωτα ὡς δούλη πρὸς κύριον ἴνα ἀποκτήση ἰσχυρὸν προστάτην, ὁ ὁποῖος θὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσαν του».
Αυτή είναι – με λίγα περιεκτικά λόγια – η νοοτροπία του σημερινού ελληνικού κράτους. Και το έχουμε εξελίξει και παραπέρα. Οι άρχοντές μας δεν γίνονται καν δούλοι των συμμάχων για να σώσουν την Ελλάδα, αλλά την ωθούν οικειοθελώς στον ακρωτηριασμό για να κάνουν προσωπική καριέρα.
«Η Ελλάδα έγινε ένα παζάρι που πουλιούνται όλα, σε όποιον θέλει να το αγοράσει», έγραφε πικραμένος ο Κόντογλου. Και που να έβλεπες τα χαΐρια μας σήμερα κυρ Φώτη μας. Σήμερα δεν περιμένουμε καν τους πελάτες να έρθουν στο παζάρι. Πάνε οι δικοί μας και τους βρίσκουν και τους τραβάνε απ’ το μανίκι να πάρουν μέρος στο ξεπούλημα.
Λέει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, κινδυνεύουμε «να χάσουμε ελεύτεροι την πίστη που είχαμε σκλαβωμένοι». Πόσο προφητικό αυτό αλήθεια. Στη σκλαβιά μας, είχαμε τον Χριστό για κεφαλή μας. Και μετά από 200 χρόνια λευτεριάς (;), σήμερα γινόμαστε ακέφαλα συντάγματα από μονάδες.
Όταν είχαμε τον Χριστό, μια χούφτα Έλληνες μπορούσαν να τινάξουν στον αέρα μια αυτοκρατορία. Σήμερα χωρίς τον Χριστό στην κεφαλή, εκατομμύρια Έλληνες και δεν μπορούν να ενωθούν, δεν μπορούν να συνεννοηθούν, γίνονται ανήμπορες ατομικότητες.
Σήμερα οι πολλοί κάνουν επανάσταση μόνο για τα ευτελέστερα ζητήματα, μόνο για τις υλικές απολαύσεις. Τότε μόνο παίρνουνε τα «όπλα», όταν τους απειλήσεις τα δικαιώματα της κρεβατοκάμαρας και του στομαχιού. Θηρία γίνονται αν τους θίξεις την καλοπέραση. Ο σβέρκος σκυμμένος, το βλέμμα στραμμένο στο χώμα, οι καρπαζιές έρχονται η μία πίσω από την άλλη, αλλά άμα η γαστέρα και τα υπογάστρια είναι ικανοποιημένα, είναι όλα καλά.
Τον έπεισαν τον Έλληνα ότι ελευθερία είναι να έχεις πάντα απόθεμα για να ταΐζεις τα πάθη σου. Και έτσι πέφτουνε τα κάστρα ένα – ένα. Κοινωνικά, ηθικά, εθνικά. Και τι μας λέει ο Μακρυγιάννης;
«Αν πέσετε στες παραλυσίες και αφήσετε τα κάστρα αφύλακτα και σας τα πάρουν, ούτε να ζήσετε μπορείτε ούτε να πεθάνετε παρηγοριέστε, ότι θα βρείτε εκεί που θα πάτε τους γενναίγους πατέρες σας, το Διάκο, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, το Δυσσέα, και θα σας ζητήσουν τα αίματα πίσω που χύθησαν για την ελευθερία της πατρίδος. Και καθώς τα αίματα δεν γυρίζουν πλέον, θε να είστε καταδικασμένοι».
Αυτός είναι ο τίμιος τρόπος να γιορτάζουμε μέρες σαν τη σημερινή. Να συλλογιζόμαστε τι μας αναλογεί ως χρέος, για να μη μας καταδικάσουν οι ήρωές μας, ούτε σε αυτή – ούτε στην άλλη ζωή. Με τις μικρές επαναστάσεις, εκείνες τις αθέατες και τις ακριβές, έτσι θα φυλάξουμε ζωντανό το ποτάμι της αδούλωτης Ελλάδας. Γιατί είπαμε, η υπόθεση «Ελευθερία ή Θάνατος», είναι ακόμα επίκαιρη και επιτακτική να κερδηθεί. Σήμερα πιο πολύ από ποτέ. Σε μια εποχή που χάνονται όλες οι ελευθερίες και θανατώνονται οι ψυχές από ασφυξία πνευματική.
Κάθε ραγιάς λιγότερος, και μια ακριβή νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου