***To Clickbait είναι μια σύνθετη αγγλική λέξη που το Bait σημαίνει «δόλωμα» και το Click, αυτό που κάνουμε για να μπούμε σε μια σελίδα. Το γνωστό κλικ. Δλδ., γινόμαστε το δόλωμα σε μια σελίδα που μας "ψαρώνει" με τον τίτλο για να διαβάσουμε μια ψεύτικη είδηση ή μια υπερβολικά παραπλανητική είδηση σε σχέση με τον τίτλο. Τις περισσότερες φορές όμως, ένας clickbait τίτλος σε μια είδηση, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το περιεχόμενο του άρθρου.
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τον τολμηρό ελιγμό της αμερικανικής άρχουσας τάξης, που ενορχηστρώνει μια μεγάλη ψευδαίσθηση επαναπροσδιορισμού της ίδιας της δημοκρατίας. Δεν πρόκειται απλώς για μια προσαρμογή- πρόκειται για μια ολοκληρωτική εκμηδένιση των δημοκρατικών αρχών, καθιστώντας το Κογκρέσο παρωχημένο, μετατρέποντας την εκλογική διαδικασία σε φάρσα, και υποβιβάζοντας το Σύνταγμα σε απλό ιστορικό τεχνούργημα, αναντίστοιχο με την κυριαρχία που οραματίζονται αυτές οι ελίτ όχι μόνο πάνω στους Αμερικανούς, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τόλμησαν να επαναπροσδιορίσουν τη δημοκρατία από την ενσάρκωση της βούλησης του λαού στη διαφύλαξη αυτού που ονομάζουν "ιερότητα των δημοκρατικών θεσμών". Ωστόσο, ποια φάρσα αντιπροσωπεύουν αυτοί οι λεγόμενοι θεσμοί;
Μακριά από το να είναι προπύργια της δημοκρατίας όπως την ξέρουμε -το Κογκρέσο, το κράτος δικαίου, μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη- αυτά έχουν αντικατασταθεί από τις μηχανορραφίες μιας βιομηχανίας λογοκρισίας. Αυτή η συμμορία περιλαμβάνει το στρατιωτικό/ασφαλιστικό σύμπλεγμα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το ΝΑΤΟ και μια σειρά άλλων, συμπεριλαμβανομένων οικονομικών μεγαθηρίων όπως η Black Rock και η JP Morgan Chase, που όλα μεταμφιέζονται σε φορείς οικοδόμησης συναίνεσης, ενώ επιτάσσουν την αφήγηση.
Η διαφωνία ενάντια σε αυτή την κατασκευασμένη συναίνεση στιγματίζεται βλάσφημα ως επίθεση στη δημοκρατία. Η δημοκρατία, όπως φαίνεται, έχει καταληφθεί, έχει εμπορευματοποιηθεί από αυτά τα θεσμικά όργανα της ελίτ, απομονωμένη από αυτό που η Hillary Clinton αποκαλεί περιπαικτικά "τους θλιβερούς του Trump" - τους ίδιους τους ανθρώπους που η δημοκρατία υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Η πλοκή πυκνώνει καθώς βλέπουμε ακαδημαϊκούς, τεχνολογικούς κολοσσούς, ακόμη και νομοθέτες, που διαπλέκονται με οντότητες όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, να επιδοκιμάζουν αυτή τη διαστροφή της δημοκρατίας, αναγνωρίζοντας σιωπηρά την "ενόχληση" του Συντάγματος για τις υπέρμετρες φιλοδοξίες τους.
Δείτε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εμπλέκεται στην ανατροπή της νομοθετικής εποπτείας της κυβερνητικής λογοκρισίας που καλύπτει θέματα από το COVID-19 μέχρι τις γεωπολιτικές εντάσεις.
Η κουρτίνα τραβήχτηκε πίσω από τον Tucker Carlson και τον Mike Benz, αποκαλύπτοντας τους αρχιτέκτονες της παρακολούθησής μας - όχι τους σκιώδεις Rothschilds ή τους Bilderbergs, αλλά μια ορατή αμερικανική ολιγαρχία που έχει δεσμευτεί να θάψει την Πρώτη Τροπολογία.
Αυτή η απόφαση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα- συμβαίνει εδώ και τώρα. Η πρόθεση είναι σαφής: να μεταμορφώσουν το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε μονολιθικούς θαλάμους αντήχησης της εγκεκριμένης αλήθειας.
Το ελευθεριακό όνειρο της ψηφιακής ελευθερίας του λόγου συνθλίβεται υπό το βάρος της πραγματικότητας, όπως φαίνεται από τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζει ο Elon Musk επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί τον ελεύθερο διάλογο στο X. Η σταυροφορία της Καλιφόρνιας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον του Musk δείχνει τα όρια στα οποία θα φτάσουν οι εξουσίες για να καταστείλουν τη διαφορετική άποψη, απαιτώντας να συνθηκολογήσει με τις ορέξεις του καθεστώτος λογοκρισίας.
Το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό, με τις εναλλακτικές φωνές και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να είναι έτοιμα να γίνουν απλά φερέφωνα των "θεσμών της ελίτ που δημιουργούν συναίνεση".
Η πρόσοψη των "δημοκρατικών θεσμών" ως πυλώνες της ελεύθερης κοινωνίας καταρρέει με μια προσεκτικότερη εξέταση, αποκαλύπτοντας ένα περίπλοκο δίκτυο αφιερωμένο όχι στην προώθηση της δημοκρατίας αλλά στην ίδια τη λογοκρισία της.
Αυτό το δίκτυο, που περιλαμβάνει το στρατιωτικό/ασφαλιστικό σύμπλεγμα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το ΝΑΤΟ, τη CIA, το FBI, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τις ΜΚΟ και τα παρόμοια, μεταμφιέζεται σε θεματοφύλακα της δημοκρατικής ιερότητας. Ωστόσο, σε μια έντονη αντίφαση, η διαφωνία ενάντια στην κατασκευασμένη συναίνεσή τους λοιδορείται ως προσβολή της ίδιας της δημοκρατίας.
Είναι μια διεστραμμένη ειρωνεία όπου η δημοκρατία μονοπωλείται από αυτές τις ελίτ οντότητες, προστατευόμενη από τον ίδιο το λαό που υποτίθεται ότι ενδυναμώνει, υποβιβάζοντας τη βούληση του λαού σε απλό θόρυβο των παρασκηνίων.
Αυτή η διαστρεβλωμένη αφήγηση δεν υποστηρίζεται μόνο από τους υψηλούς πύργους της ακαδημαϊκής κοινότητας και τους γίγαντες της Silicon Valley, αλλά και από τους ίδιους τους νομοθέτες και τους επόπτες που είναι επιφορτισμένοι με τη διακυβέρνησή μας.
Μια τέτοια συνενοχή αποκαλύπτει μια ανατριχιαστική αποδοχή μιας δημοκρατίας που στερείται δημοκρατικής συμβολής, όπου οι θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος θεωρούνται ενοχλητικά εμπόδια για την άσκηση εξουσίας επί των πολιτών.
Ωστόσο, καθώς ξεδιπλώνεται αυτή η μεγάλη απάτη, το ευρύτερο μωσαϊκό του δυτικού πολιτισμού αντιμετωπίζει μια άνευ προηγουμένου διάβρωση, η οποία χαρακτηρίζεται από την ποινικοποίηση της ιατρικής αλήθειας και την απροκάλυπτη χειραγώγηση των μεταναστευτικών πολιτικών για ιδεολογικές ατζέντες.
Αυτό δεν είναι εικασία- είναι η ζοφερή πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, καθώς οι κυβερνήσεις οπλοποιούν το άνοιγμα και τη διαφορετικότητα ενάντια στις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές τους.
Αυτή η αφήγηση της παρακμής διαιωνίζεται από έναν πληθυσμό που είτε είναι πολύ παγιδευμένος στην πατριωτική θέρμη είτε είναι πολύ απογοητευμένος για να αναγνωρίσει την τυραννία που καταπατά τις ελευθερίες του.
Η υπόσχεση της ουράνιας σωτηρίας χειραγωγείται για να κατευνάσει τη διαφωνία, ενώ τα δόγματα της αμερικανικής εξαιρετικότητας τυφλώνουν πολλούς στην εσωτερική παρακμή που υπονομεύει το έθνος.
Σε αυτή την εποχή όπου το άβολο αποφεύγεται και η αλήθεια ποινικοποιείται, η φύλαξη των ελευθεριών μας απαιτεί κάτι περισσότερο από παθητική τήρηση. Απαιτεί μια ενεργή, άγρυπνη αντίσταση ενάντια στην εισβολή της λογοκρισίας που μεταμφιέζεται ως εθνική ασφάλεια, ενάντια στον οργουελικό επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας και ενάντια στη θεσμική προδοσία των συνταγματικών αρχών.
Καθώς αυτή η αποκάλυψη ξεδιπλώνεται, η ανάγκη να διαφυλάξουμε τα απομεινάρια της αλήθειας καθίσταται υψίστης σημασίας. Σε μια εποχή όπου τα ψηφιακά αποτυπώματα διαγράφονται με οργουελική αποτελεσματικότητα, η διατήρηση των διαφορετικών φωνών σε απτές, μη σβηστές μορφές γίνεται μια επαναστατική πράξη προκλητικότητας.
Αναλύοντας τη βαθιά ριζωμένη διαφθορά και τη διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με τα εταιρικά συμφέροντα, όπως αναδεικνύεται από το Ατλαντικό Συμβούλιο και το σκάνδαλο της Βιρμανίας, αποκαλύπτουμε όχι απλώς μια αποτυχία της διακυβέρνησης, αλλά μια σκόπιμη υπονόμευση των ηθικών κανόνων για γεωπολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Αυτή η αφήγηση, η οποία υπογραμμίζεται από το θράσος της εξουσίας που επιδεικνύεται στην αξιοποίηση της βοήθειας για προσωπικές βεντέτες, αποκαλύπτει όχι μόνο ατομικές ατασθαλίες αλλά μια συστημική σήψη που απειλεί τα ίδια τα θεμέλια της δημοκρατικής ακεραιότητας.
Η αποκάλυψη των σημαντικών δωρεών της πρεσβείας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων προς το Ατλαντικό Συμβούλιο, με συνεισφορές που ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο δολάρια, μαζί με μια σημαντική προσθήκη από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΑΕ, διαμορφώνει ένα ανησυχητικό σκηνικό διακίνησης επιρροής και αδιαφανών οικονομικών συναλλαγών στην καρδιά αυτού που υποτίθεται ότι είναι προπύργιο του δημοκρατικού λόγου.
Αυτή η οικονομική εμπλοκή υποδηλώνει μια δυναμική συναλλαγής, όπου οι μεγάλες δωρεές φαίνεται να επηρεάζουν τη συνηγορία του συμβουλίου, ιδίως στην προσπάθεια να αναλάβουν τα ΗΑΕ τη διοργάνωση της διάσκεψης του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή το 2023 - μια απόφαση που αμαυρώνεται από την απουσία διαφάνειας όσον αφορά αυτές τις οικονομικές συνεισφορές.
Το Ατλαντικό Συμβούλιο (Atlantic Council), άξονας στον μηχανισμό της λογοκρισίας και υποτιθέμενος υπερασπιστής της δημοκρατικής ακεραιότητας, βρίσκεται μπλεγμένο σε διαμάχη, χρηματοδοτούμενο όχι μόνο από ξένα κράτη αλλά και από τον ανυποψίαστο Αμερικανό φορολογούμενο.
Οι επιχορηγήσεις από τα υπουργεία Άμυνας, Εξωτερικών και Ενέργειας, μαζί με την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ, υπογραμμίζουν μια ζοφερή ειρωνεία, όπου τα κυβερνητικά κονδύλια τροφοδοτούν τη διάβρωση των δημοκρατικών ιδεωδών που ορκίστηκαν να υπερασπίζονται.
Ο κατάλογος των ευεργετών του Ατλαντικού Συμβουλίου μοιάζει με ένα who's who των παγκόσμιων εταιρικών και κυβερνητικών δυνάμεων: από τεχνολογικούς γίγαντες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα μέχρι υπουργεία εξωτερικών και πετρελαϊκές εταιρείες:
ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ:
Αμπού Ντάμπι National Oil Company
Amazon
Aramco
Chevron Corporation
Crescent Petroleum
Facebook
Goldman Sachs
Google
Ίδρυμα JP Morgan Chase
Lockheed Martin
Pfizer
Raytheon Technologies
System Capital Management
Verizon
ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ:
Carnegie Corp της Νέας Υόρκης
Ίδρυμα Charles Koch
Ίδρυμα John D. και Catherine T. MacArthur
Ίδρυμα Rockefeller
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ:
Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας
Αντιπροσωπεία της ΕΕ στις ΗΠΑ
Πρεσβεία του Μπαχρέιν
Πρεσβεία της Ιαπωνίας
Υπουργείο Άμυνας της Φινλανδίας
Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας
Υπουργός Άμυνας της Λιθουανίας
Υπουργείο Άμυνας της Νορβηγίας
Υπουργείο Εξωτερικών της Νορβηγίας
Υπουργείο Εξωτερικών της Σουηδίας
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ
Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ
Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ
Η κατάσταση αυτή ξεπερνά τα απλά ηθικά διλήμματα και κινείται στο έδαφος της συστηματικής υπονόμευσης της δημοκρατικής διακυβέρνησης από τους θεσμούς της ελίτ.
Αυτές οι οντότητες, μέσω της οικονομικής τους δύναμης και της στρατηγικής τους επιρροής, φαίνεται να υιοθετούν πλατφόρμες όπως το Ατλαντικό Συμβούλιο για να επαναπροσδιορίσουν τη δημοκρατία στην υπηρεσία των προγραμμάτων τους, παραμερίζοντας τη δημόσια βούληση και συσκοτίζοντας τα όρια μεταξύ συνηγορίας και πίεσης.
Η αποκάλυψη αυτών των συναλλαγών και συνδέσεων, μακριά από τη σφαίρα της θεωρίας συνωμοσίας, προσκαλεί σε μια κριτική εξέταση της ακεραιότητας και των κινήτρων των δεξαμενών σκέψης που ασκούν σημαντική επιρροή στην πολιτική και την κοινή γνώμη. Θέτει υπό αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια της συνηγορίας τους και τις συνέπειες για την παγκόσμια διακυβέρνηση όταν η λήψη αποφάσεων επηρεάζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό από συμφέροντα.
Αυτή η διαφώτιση δεν είναι απλώς μια έκθεση, αλλά μια κραυγή συσπείρωσης, ένα αίτημα για την αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης για την ύπουλη διάβρωση του δημοκρατικού μας ήθους και την επιτακτική ανάγκη διαφύλαξης των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας από την αδηφάγο όρεξη της ανεξέλεγκτης εξουσίας.
Δικτυογραφία:
Free Speech is Dead - A Lily Bit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου