7 Ιανουαρίου 2024 | Rosalie Steward | Διαβάστε το εδώ.
Δεν είχαν άλλη επιλογή, αυτά τα βρεφικά δίδυμα που εγκαταλείφθηκαν στον ποταμό Τίβερη. Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τι πέρασε η μητέρα τους. Ποια συναισθήματα θα έπλεναν τη μήτρα των βρεφών, όταν η βασιλική μητέρα γνώριζε ότι τα μωρά της θα δολοφονούνταν κατά τη γέννηση από τον θείο της; Οι υπηρέτες του παλατιού διατάχθηκαν να πνίξουν τα νεογέννητα στον Τίβερη, αλλά ο ποταμός είχε πλημμυρίσει εκείνη την ημέρα, οπότε το καλάθι αφέθηκε να παρασυρθεί.
Αυτό σημαδεύει τον εγκέφαλο του βρέφους - ο τρόμος της εγκατάλειψης, ο τρόμος της πείνας. Πριν ο συνειδητός νους μπορέσει να κατανοήσει τον πόνο, ο μεταιχμιακός εγκέφαλος, όπου αποθηκεύονται οι συναισθηματικές μνήμες, καταγράφει ένα μήνυμα - ότι η ζωή είναι γεμάτη φόβο και άδεια από αγάπη. Η μοίρα επενέβη σε εκείνη τη στιγμή πριν από πολύ καιρό, 700 χρόνια π.Χ. Το καλάθι ξεβράστηκε στις όχθες του Τίβερη, όπου τα μωρά βρέθηκαν ζωντανά από έναν ξυλοκόπο και μεγάλωσαν ως δικά του παιδιά.
Όταν τα δίδυμα έγιναν νεαροί άνδρες, ήταν φανερό στον απλό λαό ότι είχαν "ευγενική" καταγωγή. Ήταν περήφανα, έξυπνα και ευφάνταστα. Ήταν επίσης φιλόδοξοι για να τους θαυμάζουν, χρησιμοποιούσαν πονηρούς τρόπους ή τη βία για να αρπάξουν τον πλούτο των άλλων και συγκέντρωναν γύρω τους νέους για να ενισχύσουν τη δύναμή τους. Είχαν επίσης τη φιλοδοξία να τους θαυμάζουν, χρησιμοποιούσαν πονηρούς τρόπους ή τη βία για να αρπάξουν τον πλούτο των άλλων και συγκέντρωναν γύρω τους νέους για να ενισχύσουν την εξουσία τους.
Καθώς ενηλικιώνονταν, οι δίδυμοι αποφάσισαν να ξεκινήσουν τον δικό τους οικισμό, αλλά μόνο ένας από αυτούς μπορούσε να είναι ο αρχηγός. Στη μέση ενός διαγωνισμού για την επικράτηση ο Ρέμος πέθανε από τα χέρια του δίδυμου αδελφού του, όπως ακριβώς είχε σκοτωθεί και ο δικός τους πατέρας από τον αδελφό του. Καμία αίσθηση της οικογένειας, ούτε ίχνη αγάπης ή στοργής, δεν εμπόδισαν τον Ρωμύλο να δώσει το θανατηφόρο χτύπημα στη μάχη για την κυριαρχία.
Για να αναγνωρίσει τους θεούς που του είχαν χαρίσει τη νίκη επί του αδελφού του, ο Ρωμύλος θυσίασε τελετουργικά ένα ζώο και το αφιέρωσε στον αθάνατο Ηρακλή. Η νέα πόλη δίπλα στον Τίβερη πήρε το όνομά του. Ρώμη. Όλοι όσοι ήταν από κάτω του έγιναν υπήκοοί του. Καθιέρωσε νόμους και διέταξε δώδεκα άνδρες να γίνουν οι προσωπικοί του ακόλουθοι, για να επιδείξει την ανωτερότητά του στους γύρω του. Δημιούργησε μια άρχουσα τάξη - τους Πατρίκιους - με εξουσίες και ευθύνες για τη χάραξη πολιτικής για τους κατώτερους.
Η νέα φυλή ύψωσε αμυντικά τείχη γύρω από τη διεκδικούμενη επικράτειά της, έχτισε κατοικίες και ενίσχυσε τον αριθμό της παίρνοντας τους φυγάδες και τους απορριφθέντες από άλλες φυλές. Λίγες γυναίκες συμπεριλήφθηκαν στον αριθμό τους, αλλά όχι αρκετές ώστε οι άνδρες να αποκτήσουν οικογένειες και η φυλή να έχει μέλλον. Ο Ρωμύλος έστειλε αντιπροσώπους σε όλες τις φυλές γύρω τους, διαβεβαιώνοντας τους αρχηγούς τους ότι η Ρώμη είχε μεγάλο μέλλον, καλώντας τους να γίνουν σύμμαχοι και ζητώντας τους να επιτρέψουν τον γάμο.
Η προσέγγιση του νέου χωριού της Ρώμης απορρίφθηκε από όλους τους γείτονές της, καθιστώντας σαφές ότι τους θεωρούσαν "ανεπιθύμητους", απειλή και ακατάλληλους συζύγους για τις γυναίκες τους. Ο Ρωμύλος έστρεψε τον θυμό του για την απόρριψη αυτή σε ένα σχέδιο τιμωρίας των γειτόνων του, καθώς και αρπαγής όσο το δυνατόν περισσότερων γυναικών. Κινητοποίησε το χωριό να διοργανώσει μια γιορτή για το φεστιβάλ Consualia προς τιμήν του Ποσειδώνα. Αυτή τη φορά έστειλε γενικές προσκλήσεις σε όλους τους γείτονές του να συμμετάσχουν στις γιορτές.
Πλήθος κόσμου συνέρρευσε στη Ρώμη την ημέρα εκείνη. Οι επισκέπτες έβλεπαν τα κτίρια, τη διάταξη της πόλης, τις οχυρώσεις και τους προσφέρονταν αναψυκτικά σε διάφορες κατοικίες. Ήρθε η στιγμή της τελετής. Μουλάρια και άλογα στολισμένα με λουλούδια περιφέρονταν στους χώρους. Τρόφιμα και κρασί προσφέρθηκαν για τον εορτασμό της συγκομιδής των σιτηρών. Σε αυτό το σημείο δόθηκε σήμα και οι ικανοί άνδρες εισέβαλαν στο πλήθος, άρπαξαν όλες τις νεαρές γυναίκες και τις έσυραν μακριά. Η γιορτή διαλύθηκε πανικόβλητη με τους γονείς των απαχθέντων γυναικών να καταδικάζουν την προδοσία των οικοδεσποτών τους και να καλούν τους Θεούς να τους τιμωρήσουν.
Ο Ρωμύλος απευθύνθηκε στις σοκαρισμένες και φοβισμένες γυναίκες, δηλώνοντας ότι φταίνε οι γονείς τους που αρνούνται να επιτρέψουν τον γάμο. Τις διαβεβαίωσε ότι θα συμμετείχαν στις τύχες της Ρώμης, ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν κάθε δυσαρέσκεια και να δώσουν την καρδιά τους στους άνδρες που τις είχαν αιχμαλωτίσει. Οι άντρες με τη σειρά τους πρόσθεσαν την απάτη τους στην προσβολή, δηλώνοντας ότι ήταν ο παθιασμένος έρωτας που οδήγησε στην πράξη τους. Είτε το πίστευαν αυτό οι αιχμάλωτες γυναίκες είτε όχι, υποτάχθηκαν στους απαγωγείς τους και έκαναν αυτό που περίμεναν από αυτές - να γεννήσουν παιδιά για τη Ρώμη.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και οι συγγενείς των απαχθέντων γυναικών συσπειρώθηκαν για να επιτεθούν στη Ρώμη. Ο ίδιος ο Ρωμύλος σκότωσε τον αρχηγό τους και του αφαίρεσε την πανοπλία του. Οι Ρωμαίοι μαχητές νίκησαν εύκολα τους επιτιθέμενους, λεηλάτησαν το χωριό τους και διεκδίκησαν τα εδάφη τους. Ο Ρωμύλος πραγματοποίησε μια τελετή προς τον θεό Δία παρουσιάζοντας τα "λάφυρα τιμής" - πανοπλία που είχε αφαιρεθεί από τον νεκρό αρχηγό - σε έναν ιερό χώρο. Στη συνέχεια, μοίρασε τα λάφυρα μεταξύ των μαχητών, αυξάνοντας το κύρος του ως πολεμιστή ενώπιον του λαού του και προσθέτοντας στη φήμη του ότι οι θεοί ήταν με το μέρος του.
Τα λόγια και οι πράξεις του Ρωμύλου έθεσαν τα κοινωνικά θεμέλια γι' αυτό που οι θαυμαστές του αποκαλούν ακόμη και σήμερα "η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του κόσμου". Τα τελευταία του λόγια το 716 π.Χ. καταγράφονται ως εξής: "...πείτε στους Ρωμαίους ότι με τη θέληση του Ουρανού η Ρώμη μου θα είναι η πρωτεύουσα του κόσμου. Ας μάθουν να είναι στρατιώτες. Ας γνωρίζουν, και ας διδάξουν στα παιδιά τους, ότι καμία δύναμη στη γη δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στα ρωμαϊκά όπλα".
Ο ασυνείδητος τρόμος και ο βασανιστικός πόνος της εγκατάλειψης έθεσαν τον πρώτο κοινωνικό ακρογωνιαίο λίθο της νεοσύστατης αυτοκρατορίας - τη "δύναμη των όπλων". Ο ατελείωτος αγώνας για επιβίωση πνίγει την υποβόσκουσα αγωνία και γίνεται τρόπος ζωής αντί για μια αναγκαία αμυντική προσπάθεια. Οι σκώροι στη φλόγα της Αυτοκρατορίας συνεχίζουν αυτή την προτεραιότητα.
Η ανώνυμη θλίψη από την απουσία της αγάπης έθεσε τον επόμενο ακρογωνιαίο λίθο - "υπέρτατη δύναμη". Η ακόρεστη επιδίωξη της ολοένα και μεγαλύτερης δύναμης καταλαμβάνει το χάσμα ευαλωτότητας που αφήνει η απουσία της αγάπης. Ακόμη και αν πλησιάζει η ειλικρινής αγάπη, δεν μπορεί να αναγνωριστεί ή να γίνει δεκτή από την ανάπηρη ενσυναίσθητη ικανότητα.
Τα συνδυασμένα ρεύματα τρόμου και θλίψης επηρεάζουν την ικανότητα να κατανοεί κανείς τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο. Οι ιδιοτροπίες των θεών ήταν ήδη καλά ανεπτυγμένες όταν ο Ρωμύλος έκανε τις θυσίες του στον Ηρακλή και τον Δία στα πρώτα χρόνια της Ρώμης. Άρπαξε τη νίκη επί του αδελφού του ως απόδειξη ότι είχε κερδίσει τη "θεϊκή εύνοια" και αυτό έγινε ο τρίτος ακρογωνιαίος λίθος της αυτοκρατορίας.
Ο τελευταίος ακρογωνιαίος λίθος ήταν οι "ανθρωποθυσίες". Η λειτουργική ανθρώπινη ενσυναίσθηση περιορίζει φυσικά τη θανατηφόρα δράση μόλις περιοριστεί οποιαδήποτε άμεση απειλή. Η απενεργοποίηση της ενσυναίσθησης επιτρέπει τη σύλληψη και τη συγχώρεση όλων των σκληροτήτων: για να εξευμενίσουν ή να επικαλεστούν τους θεούς, για να επιτύχουν στρατιωτικούς στόχους, για να εκδικηθούν, για να τιμωρήσουν τους μη συμμορφούμενους, για να "στείλουν ένα μήνυμα" σε όσους θα μπορούσαν να σκεφτούν να αντισταθούν στην αυτοκρατορική εξουσία ή απλώς για διασκέδαση. Τα ετοιμόρροπα ερείπια του Κολοσσαίου παραμένουν σιωπηλός μάρτυρας του ενθουσιασμού της Αρχαίας Ρώμης για τη θυσία ζωικής ή ανθρώπινης ζωής ως ψυχαγωγία.
Οι τραγικοί καρποί των αρχαίων αγωνιών καλλιέργησαν την πεποίθηση, που παραμένει δημοφιλής μέχρι σήμερα, ότι "ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος", ότι η ανθρώπινη φύση είναι εκ φύσεως βίαιη και ιδιοτελής και ότι η κυριαρχία και η κατάχρηση εξουσίας είναι αποτυπωμένες στο ανθρώπινο DNA. Οι στρατιωτικές αναφορές για την αυτοκρατορία και τις μεγάλες μάχες είναι καλά καταγεγραμμένες. Ωστόσο, οι μαχητές της πρώτης γραμμής διατάσσονται και χρησιμοποιούνται για να εκτελέσουν μαζικές δολοφονίες για τους πολιτικούς, εδαφικούς ή φιλοσοφικούς στόχους των Επικυρίαρχων, αντί να έχουν προσωπικά κίνητρα. Πρόκειται επίσης για ανθρωποθυσίες.
Τα παραδείγματα εκτεταμένων ειρηνικών σχέσεων μεταξύ φυλών, κοινωνιών, πολιτισμών και εθνών δεν προβάλλονται γενικά ως φυσικοί ανθρώπινοι προσανατολισμοί. Το 2023 οι Αγωνιζόμενοι Άρχοντες συνεχίζουν να επενδύουν στην εξέλιξη των μεθόδων ανθρωποθυσιών, από τα πιο εκλεπτυσμένα πυρηνικά όπλα μέχρι τους αναδυόμενους τομείς της βιολογικής οπλοκατοχής και της "διαστημικής δύναμης".
Η ανθρώπινη ενσυναίσθηση εξακολουθεί να ευδοκιμεί σε πληθυσμούς όπου τα βρέφη γεννιούνται με "δεσμούς αγάπης". Βιώνουν την παρουσία της εμπιστοσύνης, της σύνδεσης και της κατανόησης, έχουν την ελευθερία να αναπτυχθούν στη μοναδική τους ταυτότητα και έχουν μια αίσθηση νοήματος που υπερβαίνει τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Η σύνδεση με τα δικά τους συναισθήματα και με τους γύρω τους παραμένει ανέπαφη.
Η τραγωδία για τους Επικυρίαρχους είναι ότι είναι πιο πιθανό να γεννηθούν μέσα στην ατμόσφαιρα μιας Συμμαχίας Στρατηγικών Σχέσεων. Μέσα στη Συμμαχία Σχέσεων υπάρχει ελάχιστη εμπιστοσύνη, συναλλαγές χωρίς αγάπη, η προσδοκία συμμόρφωσης σε κανόνες και η φιλοδοξία να επιτύχουν αναγνώριση και ανταμοιβή από τη φυλή τους. Αυτές οι συνθήκες ανατροφής και κοινωνικοποίησης απαιτούν μια "παράκαμψη της ενσυναίσθησης" και διαμορφώνουν τις αντιλήψεις των Επικυρίαρχων. Αυτοί αναφέρονται στο "Θέατρο του Πολέμου", ενώ οι ενσυναισθητικοί αναφέρονται στον πόλεμο ως ένα "άσκοπο πεδίο θανάτου".
Οι Επικυρίαρχοι δεν έχουν καμία εμπειρία από την Εμπιστοσύνη μεταξύ των λαών, οπότε ο ατελείωτος ανταγωνισμός για τα πιο ισχυρά όπλα θεωρείται λογική αναγκαιότητα για την επιβίωση. Οι ενσυναίσθητοι είναι μπερδεμένοι από αυτό που βλέπουν ως παράλογη αναζήτηση όπλων. Φαντάζονται πώς η εκτροπή αυτών των κοινωνικών πόρων θα μπορούσε να εξαπολύσει μια σύγχρονη "αναγέννηση" της συνεργασίας και της δημιουργικότητας που θα αντιμετώπιζε τα κοινά μας προβλήματα και θα δημιουργούσε κοινή αφθονία.
Η επαναδραστηριοποίηση της ικανότητας για ανθρώπινη ενσυναίσθηση δεν είναι αδύνατη, αλλά απαιτεί ετοιμότητα για να επιτραπεί να βιωθεί όλος ο πόνος - αυτός που είναι αποθηκευμένος μέσα στο άτομο, καθώς και ο πόνος που μπορεί να έχει προκαλέσει στους άλλους. Όπως είναι κατανοητό, αυτός είναι ένας "δρόμος που ταξιδεύεται λιγότερο".
Η ενσυναίσθηση, η δημιουργικότητα και η ιδιοφυΐα δεν προκύπτουν από οδηγίες ή την Τεχνητή Νοημοσύνη. Είναι έμφυτες στην ανθρωπότητα και είτε ανθίζουν είτε συνθλίβονται, ανάλογα με τις συνθήκες. Το μόνο που θα χρειαζόταν για να ξεκινήσει μια "εξέλιξη της ενσυναίσθησης" θα ήταν η "ανθρώπινη οικογένειά" μας να αποκτήσει επίγνωση των πρακτικών που χρησιμεύουν στο να τις καταστέλλουν και να υιοθετήσει αντ' αυτού τις πρακτικές που τους επιτρέπουν να ενδυναμωθούν.
Δικτυογραφία:
The Ancient Agonies of the Unelected OverLords – OffGuardian
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου