(διαβάστε το α μέρος ΕΔΩ)
Ο Απολλώνειος λέγει ότι τα παιδιά του Φρίξου επέστρεψαν στον Ορχομενό. Ο δε Παυσανίας λέγει ότι ο Φρίξος επέστρεψε στον Ορχομενόν, ενώ σύμφωνα με άλλους , ο γιός του Πρέσβων έλαβε το βασίλειον από τους γιούς του Θερσάνδρου. Ο δε Πρέσβων γέννησε τον Ασπληδόνα και Κλύμενον, ο οποίος ήταν στην εκστρατεία των Αργοναυτών. Αυτός έλαβε και το βασίλειο του Αλμου επειδή ο Ορχομενός πέθανε άτεκνος.
(Σημ. Αυτές οι πανάρχαιες πληροφορίες διατηρήθηκαν είτε από στόμα σε στόμα ή γραπτές επί σανίδων οι οποίες εφθάρησαν με το χρόνο. Όσες είχαν αντιγραφεί σε παπύρους διασώθηκαν. Ασφαλώς θα είχαμε περισσότερες πληροφορίες αν σωζόταν η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας και οι άλλες, οι οποίες κατεστράφησαν κατά την επέλαση της νέας θρησκείας για να διακοπεί η συνέχεια της φυλής μας.)
Έχθρα Ορχομανίων –Θηβαίων
Όταν δε οι Θηβαίοι γιόρταζαν την γιορτή του Ορχηστίου Ποσειδώνος ήλθε και ο Κλύμενος στην γιορτή. Ο δε Περιήρης ηνίοχος του Μενοικέως για μικρή αιτία του πέταξε μια πέτρα και τον πλήγωσε θανάσιμα στο τέμενος του Ποσειδώνος, και μεταφερθείς στον Ορχομενό σε λίγο πέθανε. (Σημ. Ο Ορχομενός ήταν σπουδαίο κέντρο των Αχαιών). Πριν πεθάνει παρήγγειλε να εκδικηθεί ο Εργίνος το θάνατο του. Έτσι άρχισε η έχθρα μεταξύ Θηβαίων και Ορχομενίων, η οποία δεν σταμάτησε όσο υπήρχαν αυτές οι πόλεις.
Ο Κλύμενος άφησε πέντε γιούς: Τον Εργίνον ,Στράτιον, Αρρωνα, Πύλεον, και Αξέα. Καθώς φαίνεται αμφότερα τα βασίλεια ήταν του Αθάμαντα και το ένα έλαβε ο Κυτίσσωρος και το άλλο ο Πρέσβων. Βασιλιάς των Ορχομενίων έμεινε ο Εργίνος, ο πρεσβύτερος γιός του Κλυμένου και σύμφωνα με πατρική παραγγελία συναθροίσας στράτευμα κινήθηκε με τους αδελφούς του κατά των Θηβαίων. Νίκησε τους Θηβαίους, σκότωσε πολλούς εξ αυτών και τους ανάγκασε σε ταπεινωτική ειρήνη, υπό τον όρο να δίνουν εκατόν(100) βους ετησίως επι είκοσι χρόνια. Κάθε χρόνο έστελνε πρέσβεις για την παραλαβή του δασμού οι οποίοι καθύβριζαν και καταφρονούσαν τους Θηβαίους σαν ανδράποδα.
Όταν είδε αυτά ο Ηρακλής έκοψε τα αυτιά και τις μύτες των πρέσβεων και με δεμένα τα χέρια τους στον τράχηλο τους έστειλε πίσω λέγοντας να διαμηνύσουν στον Εργίνον ότι «μόνον αυτά τα βόδια σας στέλνω σαν δασμό». Αγανακτήσας ο Εργίνος ζήτησε τον Ηρακλή από τους Θηβαίους και τέλος εξεστράτευσε πάλι. Αλλά ο Ηρακλής είχε φροντίσει να εξοπλίσει τους Θηβαίους καλύτερα και νικήσαντες του Ορχομένιους τους εξανάγκασαν να πληρώσουν προς τους Θηβαίους τριπλούν τον δασμόν. Προσέτι φόνευσαν και τον Εργίνον, ενώ κατ’ άλλους δεν φονεύθηκε ο Εργίνος και έκλεισε ειρήνη σύμφωνα με την θέληση του Ηρακλή και το βασίλειο του ξέπεσε στην εσχάτη αδυναμία.
(Ο Στρατηγός Ηρακλής εδώ παρουσιάζεται σαν στρατηγικός σύμβουλος των Θηβαίων προκειμένου να τους αναδιοργανώσει μετά την δεινή ήττα από τους Ορχομενίους. Ο Ηρακλής Αλκαίος (= δυνατός) ήταν γιός της Αλκμήνης και του Αμφιτρύωνα. Γυναίκα είχε την Δηιάνειρα. Τον ζήλευε υπερβολικά η Ήρα. Από βρέφος στην κούνια του έπνιξε δύο φίδια. Εκτέλεσε τους δώδεκα άθλους του Ευρυσθέα. Κατέβηκε στον Αδη. Ανέλαβε πολιτιστικές εκστρατείες εντός Ελλάδος και εκτός Ελλάδος σε μακρινές χώρες, όπως στη Μικρά Ασία, στις Ινδίες, στην Ασία, Αφρική στην Ευρώπη όπου ίδρυσε την πόλη «Αλησία=εκ του αλητεία=περιπλάνηση» το Παρίσι και άλλες πολυάριθμες. Και σε άλλες αποστολές ο Ηρακλής παρουσιάζεται με ισχυρό στράτευμα και πάντα ήταν νικητής και τροπαιούχος. Απέκτησε τεράστια φήμη και δόξα, τα πλούτη δεν του άρεσαν. Είναι ο πρώτος που εγκαινίασε τον μισθοφορικό στρατό. Υπήρξαν πολλοί με το ίδιο όνομα. Το τέλος του ήταν τραγικό. Τελικά αποθεώθηκε και ανέβηκε στον Όλυμπο.)
Κατόπιν τούτου αμέλησε τα πάντα και φρόντισε να φτιάξει πλούτον. Έτσι έμεινε άγαμος και άτεκνος. Όταν ανέκυψε ρώτησε την Πυθία για το θέμα και πήρε τον εξής χρησμό:
«Εργίνε Κλυμένοιο Πρεσβωνίαδαο
…Οψ’ ήλθες γενεήν διζήμενος, αλλ’ έτι και νυν
…Ιστοβοήι γέροντι νέην ποτίβαλλε κορώνην»
Δηλαδή ακόμη και τώρα γέρων να νυμφευθείς νέα γυναίκα. Και όντως το έπραξε και γέννησε τον Τροφώνιον και Αγαμήδην. Αλλά ο Τροφώνιος έκοψε την κεφαλή του Αγαμήδη και ντύθηκε τα ένδυμα ιερομάντη και άφησε πάλι άτεκνο και χωρίς διαδοχή τον Εργίνο.
Για τους άλλους γιούς του Κλυμένου ουδέν αναφέρεται εκτός του ότι ο Αζεύς ή Αξεύς εγέννησε τον Ακτορα, ο δε Ακτωρ την Αστυόχην εκ της οποίας ο Άρης γέννησε τον Ασκάλαφον και Ιάλμενον οι οποίοι παρέλαβαν την βασιλείαν μετά τον θάνατον του Εργίνου. Και λέγει ο Απολλόδωρος κατά λάθος ότι ήταν στην εκστρατεία των Αργοναυτών. Ηταν όμως στον Τρωικό πόλεμο, όντες μνηστήρες της Ελένης, με τριάντα πλοία. Και τον μεν Ασκάλαφον εφόνευσε ο Δηίφοβος και γι’ αυτό αγανάκτησε ο Όμηρος πολύ τον πατέρα του Άρην. Κατ’ άλλους ο Αρης τον έθαψε ή έκτισε τον τάφον του στην Παλαιστίνην και έγραψε τα εξής: «Τούτο σημ Αρεως έτυμον βεβοημένον Ελλάδι φήμη. Ούνεκ Άρης ταύτη τέκνον έχωσι πόλιν»
Ένεκα τούτου από του σήμα Αρεως εγένετο «σαμ-Αρεως» και Σαμάρεια η εκεί πόλη της Παλαιστίνης. (Ασφαλώς δεν θα έθαβε τον ήρωα του Τρωικού Πολέμου Ασκάλαφον σε ξένο μέρος, αλλά σε μέρος όπου κατοικούσαν ομοεθνείς του Αχαιοί. Ωστόσο και η ονομασία ‘Παλαιστίνη’ δηλώνει την Ελληνικότητα της περιοχής)
Ο δε Ιάλμενος αγνοείται τι απέγινε μετά. Ο δε Ασπληδών του Πρέσβωνος λένε ότι έκτισε την Ασπληδόνα πόλη των Ορχομενίων. Εδώ παύει το γένος του Φρύξου του Αθάμαντος.
Ο Σχοινεύς γιός του Αθάμαντος έκτισε την πόλη της Βοιωτίας Σχοίνον, η οποία πήρε το όνομα του, καθώς και ο εκεί ομώνυμος ποταμός. Επειτα ήλθε στη Αρκαδίαν, όπου ονομάστηκε το πεδίον Σχοινούς από αυτόν. Αυτός λοιπόν γέννησε την διαβόητην Αταλάντην. Ολοι όμως λένε ότι ήταν θυγατέρα του Ιάσου ή του Μαινάλου. Φαίνεται όμως ότι υπήρξαν δύο με το όνομα Αταλάντη: η μία η Αρκαδική ήταν δεινότατη τοξότης και κυνηγός (θηρεύτρια), η άλλη της Βοιωτίας ταχύπους και δρομέας. Και οι δύο ήταν ανδρογυναίκες και μαχητικές.
Η Βοιωτική Αταλάντη ήταν θυγατέρα του Σχοινέως.
Η θυγατέρα του Σχοινέως Αταλάντη ήταν υπερβολικά ωραία και την ζητούσαν πολλοί άνδρες να την νυμφευθούν , το γάμο της ζητούσει και ο πατέρας της . Τελικά αναγκάστηκε να δεχθεί να παντρευτεί τον άνδρα που θα συναγωνίζετο στο τρέξιμο μαζί της, αυτή να είναι πάνοπλη και αυτοί να τρέχουν πριν από αυτή με τον όρο να τους σκοτώνει με το τόξο της, Όσοι τόλμησαν να συναγωνιστούν μαζί της φονεύθηκαν. Το στάδιο ήταν στην Αρκαδίαν πλησίον του Σχοινούντος πεδίου, καλούμενος δρόμος της Αταλάντης. Τελικά ήλθε και ο Ιππομένης να αγωνιστεί μαζί της τον αγώνα. Πριν όμως έλαβε τα «χρυσά μήλα των Εσπερίδων», τα οποία της τα έδωσε η Αφροδίτη. Τρέχοντας λοιπόν έριχνε αυτά και τα μάζευε η Αταλάντη και έτσι την ξεπέρασε ο Ιππομένης και την έκανε γυναίκα του. Προφανώς ο Ιππομένης ήταν πολύ πλούσιος και συνένεσε η Αταλάντη στα πλούτη του. Πάντως η Αταλάντη είναι η μοναδική γυναίκα στον κατάλογο των Αργοναυτών και έλαβε μέρος στην εκστρατεία στην Κολχίδα για το χρυσόμαλλον δέρας.
Η Παλαιστίνη αποικία των Αχαιών
Η ονομασία της Παλαιστίνης προέρχεται από τους Φιλισταίους καθώς σε προϊστορικούς χρόνους μια ομάδα Αχαιών από αρχαία Κρήτη ή Κύπρο έφυγε –πιθανόν εξ αιτίας της καθόδου των Δωριέων- και εγκαταστάθηκε στις δυτικές ακτές της Εγγύς Ανατολής (όπου σήμερον η Συρία, ο Λίβανος, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη). Ακόμη σώζονται τα αρχαιολογικά μνημεία των Δέκα Ελληνιστικών Πόλεων (Δεκάπολις). Μεταξύ άλλων σε κείμενα της Γραμμικής Β (η πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας) αναφέρονται ως «Πελεστέτ», αλλά και στην αρχαία εβραϊκή «Pleseth» σημαίνει «χώρα των Φιλισταίων» και η Γάζα είναι λέξη Ελληνική.
Η σύγχρονη Ελλάδα ξεχνάει τα παιδια της. Κατά τον Απολλόδωρο αναφέρεται από την εποχή του Ομήρου. «Τον Ασκάλαφος φόνευσε ο Δηίφοβος και αυτό αγανάκτησε πολύ τον πατέρα του Άρη. Κατ’ άλλους δε ο Άρης έθαψε αυτόν στην Παλαιστίνη και έκτισε τάφον στον οποίον έγραψε:
«Τούτο σήμ Άρεως έτυμον βεβοημένον Ελλάδι φήμη
Ούνεκ Άρης ταύτη τέκνον έχωσε πόλει»
Και εκ του σήμα Άρεως , εγένετο σαμ Άρειος και «Σαμάρεια» η εκεί πόλις
(Ωγ. Ε’ σ.335)
Τι σχέση όμως είχε ο Άρης με την Παλαιστίνη. Προφανώς καταγόταν από τον Ορχομενό και ήταν Αχαιός και ως εκ τούτου είχαν ομογενειακούς δεσμούς μεταξύ τους και νοσταλγία προς τους Αχαιούς της Παλαιστίνης , όπως συνεχίζει το Ελληνικό γένος να έχει νοσταλγία για τα τέκνα του στη διασπορά και εκείνα προς το εθνικό κέντρο. Το πανάρχαιο τούτο Αχαϊκό φύλο τους «Παλαιστινίους» τους οποίους έπαψε πλέον να αναγνωρίζει η Μητρόπολη του Ελληνισμού σαν μακρινή νοσταλγία λόγω διαφορετικού θρησκεύματος. Με την ίδια νοοτροπία εγκατέλειψε την πανάρχαια ομογένεια της Ουκρανίας-Ρωσίας, Τουρκίας, Βουλγαρίας, Σκοπίων, της Ευρώπης , της Κάτω Ιταλίας (Μεγάλης Ελλάδας), των Ελλήνων και ελληνόφωνων της Συρίας και της Εγγύς Ανατολής, των διεσπαρμένων Ελληνικών παροικιών στην Αφρική και ιδιαιτέρως της Βορείου Αφρικής, των Ελλήνων της Αυστραλίας και φυσικά και της μεγάλης Ελληνικής Ομογένειας της Αμερικής και της Νοτ. Αμερικής. Εγκατέλειψε στο έλεος ακόμη και την μαρτυρική Κύπρο και Βόρειο Ήπειρο που μόνες τους δίνουν αγώνα για αποτίναξη της δουλείας και της καταπίεσης από τους σκληρούς κατακτητές. Μόνο τελευταία μια αξιέπαινη προσπάθεια έγινε από τον κ. Δένδια ως ΥΠΕΞ για την ενεργοποίηση του εθνικού κέντρου και αγκάλιασε την ανά την υφήλιο Ελληνική ομογένεια.
Το Ισραήλ εξαφανίζει την Παλαιστίνη
Σήμερα το παραδοσιακά εχθρικό προς τον Ελληνισμό Ισραήλ έχει επιδοθεί σε μια ριζική επιχείρηση εξαφάνισης των Παλαιστινίων της Γάζας και δυστυχώς η Ελλάδα μένει απαθής και σιωπηλή μπρος στην αποδεδειγμένη γενοκτονία των, για να μην διαταράξει την «Ελληνο-Ισραηλινή στρατηγική συνεργασία».
Την ίδια περίοδο ο Ελληνισμός βάλλεται πανταχόθεν τόσον στον βορρά από τους «υπερβορείους», εξ ανατολών από τους «τουρκομογγόλους», από δυσμάς από τον Πάπα της Ρώμης, την Ε.Ε , και από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ και στο εσωτερικό από μια «κλίκα» άφρονων, φοβικών, συμφεροντολόγων και απάτριδων πολιτικών που ωθούν τη χώρα στην παράδοση και ηττοπάθεια.
Τώρα η επιβουλή κτυπάει τον πυρήνα της Ελλάδος, την ψυχή, το πνεύμα και τη γλώσσα της Φυλής μας με την κατάργηση των Ελληνικών Αξιών και την βιαία εμφύτευση ξένων διαβρωτικών, ακάθαρτων, αισχρών, βδελυρών, θηλυπρεπών και ακόλαστων προτύπων στην Ελληνική οικογένεια προς «εκπούστευσιν» των νέων.
Ανέκαθεν το Ελληνικό γένος είχε μέσα του το σπόρο του διχασμού και συνεχώς έκανε εμφύλιους πολέμους. Οι πρώτοι που καταγράφηκαν ήταν οι δύο πόλεμοι των Ορχομενίων και Θηβαίων μεταξύ τους, ο τρίτος των Αργοναυτών κατά των ομογενών τους στην Κολχίδα και ο τέταρτος ο Τρωικός Πόλεμος των Ελλήνων κατά των Τρώων και έπεται συνέχεια με τελευταίο τον εμφύλιο 1946-1949. Έκτοτε το Ελληνικό Έθνος δε σταμάτησε να φθείρεται και να συρρικνώνεται, να ματώνει και να αποδυναμώνεται, να αυτοπροδίδεται και μόνο του στους άσπονδους εχθρούς του να παραδίδεται, να χαρίζει πολιτισμούς και να εισπράττει αγνωμοσύνη και τώρα ουδείς τη δέουσα ευγνωμοσύνη και αξία δεν του δίδει.
(29/1/24)
Αμφικτύων
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου