Φευ!.. Δεν αναγνωρίζουμε, δυστυχώς, τελευταία – στο φως της αρχαίας ψυχής – στοιχεία της δικιάς μας παραίτησης, που κρύβει η ελληνική απαισιοδοξία. Γιατί εκείνη των προγόνων μας, αν και εκδηλωνόταν με θρήνους και κοπετούς για την μοίρα των θνητών του κόσμου, δεν έφτανε ποτέ – όπως τώρα – στα όρια της ιερεμιάδας (θρηνολογίας), της δειλίας και της εγκατάλειψης.
Ήταν μια απαισιοδοξία του μέτρου, σχεδόν ηρωική, που δεν έφτανε στην απελπισία και την τυφλή εγκατάλειψη της ζωής, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Τι συνέβη λοιπόν και στο μέχρι πρότινος ”νεοελληνικό μυαλό” γεννήθηκαν τέτοιες συγχύσεις, που το οδήγησαν στην δραματική απαισιοδοξία; Φταίει μήπως το γεγονός πως οι Έλληνες ήταν απροετοίμαστοι για ν’ αντιμετωπίσουν τους… ”ενδιαφέροντες καιρούς” για τους οποίους μιλούν οι Κινέζοι υπονοώντας την επικινδυνότητα των γεωπολιτικών ανακατατάξεων οι οποίες – στην περίπτωσή μας – προοιωνίζονται τα άνθη του κακού στα Βαλκάνια με τις αλλαγές συνόρων και Συνθηκών;
Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά εκκολάφθηκαν στους κήπους της παγκοσμιοποίησης και του διεθνιστικού πνεύματος, που κατάπιναν για πολλά χρόνια αργά και διαβρωτικά ιερές έννοιες όπως το ”έθνος”, η ”πατρίδα”, η ”θρησκευτική πίστη” και η ”φιλοπατρία”…
Ο προσωπικός παράγοντας, η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, είναι οπωσδήποτε ο κύριος διαμορφωτής της ψυχικής του συγκρότησης, όμως αυτή – ειδικά στην μουντή εποχή μας – επηρεάζεται από το αποπνευματωμένο περιβάλλον, την εσωτερική αποσύνθεση ενός κόσμου που πορεύεται με ξενόφερτα φασματικά θαμπόφωτα. Ενός κόσμου ο οποίος έπαψε προ πολλού να πιστεύει σε αξίες και ιδανικά, να πιστεύει στην φιλοπατρία…
Θα μπορούσε να αντιλέξει κανείς σ’ αυτήν την θλιβερή οπτική ότι και άλλοτε πέρασαν δύσκολα χρόνια οι Έλληνες και μπόρεσαν να επιβιώσουν. Πολύ σωστά… Μόνο που τότε δεν αναιρούσαν τον εαυτό τους με τις πράξεις τους και δεν απαξίωναν το ηρωικό παρελθόν τους εξοβελίζοντας απ’ τα σχολεία τα επιτεύγματα των κλασικών χρόνων και τις διασημότερες μορφές της ιστορίας τους.
Και στις εμπόλεμες περιόδους ακόμη, όπου καλούνταν να αντιμετωπίσουν απανωτά κακά, ο Ελληνισμός ζούσε, άντεχε, άλλαζε σύσταση και μορφή, αναπροσαρμοζόταν σε καινούριες περιστάσεις και συνέχιζε την πορεία του ανακαινισμένος, εμβαπτισμένος στο αθάνατο ελληνικό πνεύμα.
Αυτή η ικανότητα προσαρμογής των Ελλήνων, που καλοχώνευε μοναδικά ποικίλες ιδιοσυγκρασίες, τάσεις, νοοτροπίες και τρόπους έκφρασης, αντλούσε πάντα τη δύναμή της απ’ την παρακαταθήκη των προγονικών μας ιδανικών και, προπάντων, της φιλοπατρίας.
Ο αέρας, ο τόνος, η ψυχή του Νεοελληνισμού συντηρούνταν χάρη σ’ αυτήν!.. Γι’ αυτό και η αλλοτινή απαισιοδοξία, ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές, έκρυβε μέσα της το αδυσώπητο φως της αυγής, που κοντοζύγωνε για να φέξει. Δεν είχε καμιά σχέση με το ζόφος το διαχρονικό που βιώνουν οι Έλληνες (διακομματικά και διακυβερνητικά) σε κοινωνικό επίπεδο και τον νεο-ραγιαδισμό σε εθνικό.
Έναν ραγιαδισμό που – διακόσια και χρόνια μετά την Τουρκοκρατία – επανέρχεται δριμύτερος προαναγγέλλοντας εθνικές υποχωρήσεις…
Η ”συμφωνία των Πρεσπών” (που έδωσε ”χθες” το δικαίωμα στους παραχαράκτες της ιστορίας μας να μοιράζουν ανά τον κόσμο τους χάρτες του αλυτρωτισμού τους και να ζητούν αποζημιώσεις – ως ”Μακεδόνες του Αιγαίου”, – από την Ελλάδα, ύψους τριών τρις ευρώ, ενώ ”σήμερα” ζητούν νέα παράταση για να αλλάξουν το όνομα ”Μακεδονία” στα προσωπικά έγγραφά τους), είναι η συνέχεια της αρχής που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Μετά την ”ήττα” στον ακήρυχτο πόλεμο για τα Ίμια (1996: Αρχή της ”κατευναστικής” Εξωτερικής πολιτικής μας) και το ομιχλώδες τοπίο στο Κυπριακό που χρονολογείται απ’ το 1974, ακολούθησε η ζημιογόνα για τα ελληνικά συμφέροντα ”Συμφωνία των Πρεσπών” το ’18, η ”διακριτική” παραχώρηση εθνικού θαλάσσιου χώρου στο Αιγαίο (όπου οι Τούρκοι αλιείς ψαλιδίζουν καθημερινά τα δικά μας ΕΧΥ των 6νμ περιορίζοντας τους Έλληνες συναδέλφους τους στα 1,5 νμ) και η ελληνική ανοχή στην τουρκική προπαγάνδα διεκδίκησης ελληνικών κεκτημένων (βλ. ”Γαλάζια Πατρίδα”: Θράκη-Αιγαίο και… Θεσσαλονίκη) από Τούρκους Αξιωματούχους (με επικεφαλής τον Ταγίπ Ερντογάν), προ και μετά της υπογραφής της ”Διακήρυξης των Αθηνών” (7/12/’23).
Προπαγάνδα που βαφτίζει ”τουρκικά” 152 ”γκριζαρισμένα” απ’ τους Τούρκους νησιά μας (λίστα EGAYDAAK) και θεωρεί την μουσουλμανική μειονότητα Θράκης εθνική (”τουρκική”). Όπερ σημαίνει, δια της πλαγίας, αίτημα εξ Ανατολών για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας σε Θράκη και Δωδεκάνησα, την ίδια στιγμή που εκδηλώνεται (από τη μεριά μας) σταδιακή αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου (σ.σ: την ανάγκη ”μείωσης του στρατιωτικού αποτυπώματος σε αυτά” ζητούσε από το ’20 ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο).
Παράλληλα, εκ δυσμών, δεχόμαστε απανωτές υποτιμήσεις από την Αλβανία του Ράμα με αφορμή την υπόθεση του Φρέντι Μπελέρη σε πλαίσιο παρανομιών τη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών στην Αλβανία…
Κατά τα άλλα, η υποθήκευση του μέλλοντος του Ελληνισμού συνεχίζεται επιβαρυμένη κι από την κυβερνητική απόφαση για νομιμοποίηση χιλιάδων μεταναστών (αλλοίωση πληθυσμού βάσει προγράμματος, στην ουσία), με στόχο την άμβλυνση των έντονων ελλείψεων στην γεωργία και την αντιμετώπιση της Υπογεννητικότητας δια των επιγαμιών (ο.ε.δ: αλλοίωσης της ομοιογένειας του ελληνικού πληθυσμού).
Προφανώς οι νυν κυβερνώντες όπως και οι προκάτοχοί τους επιδιώκουν να κάνουν στις ψυχές των Ελλήνων (στο πλαίσιο συνειδητής ή ασυνείδητης αποεθνικοποίησης και αποορθοδοξοποίησής τους) αυτό που έγραψε κάποτε ο Σεφέρης (‘Η Σαλαμίνα της Κύπρος’) :
” … Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν ”, // (όμως) ” δε θα μπορέσουν • μόνο θα τις ξεκάμουν //αν ξαναγίνουνται οι ψυχές…”
Με δεδομένα αυτά, είναι επόμενο να γίνεται λόγος για δαιμονοποίηση της λέξης ”φιλοπατρία”, για απαξίωση συν τω χρόνω της έννοιας της ”πατρίδας” και των παραγώγων της και για ευτελισμό των αξιών που σηματοδότησαν τα ιερά και τα όσια στον αρχαίο, τον χριστιανικό-ορθόδοξο και νεότερο ελληνικό κόσμο.
Ιερά και όσια που γαλούχησαν γενιές επί γενεών Ελλήνων από το 1821 ως τον Μακεδονικό Αγώνα (1904-08) κι από τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-’13) ως το Αλβανικό Έπος (1940-41) και την Εθνική Αντίσταση (1941-44). Κι αυτό μας γεμίζει απαισιοδοξία…
Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ωστόσο, που μας την προκαλούν κάνοντας τους εχθρούς μας να τρίβουν τα χέρια τους στην προοπτική να χαθεί απ’ τον χάρτη η πατρίδα μας, έρχεται η φωνή του ποιητή Γιώργου Σεφέρη (”Σαλαμίνα της Κύπρος”) να μας αφυπνίσει και να μας υπενθυμίσει ότι ”Τα άνθη του κακού” (η ήρα που θέλει να πνίξει τα στάχυα) δεν έχουν μέλλον στην Ελλάδα όσο υπάρχει ο ”δαίμων” της φιλοπατρίας των παιδιών της. Γιατί…
”… Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό”
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό…”
Που πάει να πει, ”Μαζεύουν σύνεργα να μας αλλάξουν”, αλλά η φιλοπατρία δεν πολεμιέται…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου