Είμαι η Ουρανία η «δασκάλα» και έρχομαι εκ μέρους του «Νίκου του δάσκαλου» να ευχαριστήσω θερμά τα μέλη του Συνδέσμου για την τιμή που μας κάνατε να μας απονείμετε τιμητική πλακέτα για την προσφορά μας στο χωριό…
Βέβαια εμείς οι δάσκαλοι κάναμε τη δουλειά μας, όμως η αγάπη μας για το χωριό ήτανε και είναι πέρα απ’ αυτήν…
Δουλέψαμε πολλά χρόνια στον Άγιο Νικόλα, τα περισσότερα απ’ αυτά μόνοι οι δυό μας. Στις διαμαρτυρίες μας στην υπηρεσία η απάντηση ήταν «εσείς τα καταφέρνετε μια χαρά».Ένας λόγος ήταν… με 90-95 παιδιά τον πρώτο καιρό – μετά δυστυχώς άρχισαν να λιγοστεύουν.
Στη μνήμη μου έρχονται εικόνες από τη ζωή στο σχολείο που με πνίγουν από συγκίνηση, θα σας μεταφέρω μερικές..
Σχολική χρονιά 63-64 ήρθα από τα Βελανίδια. Ο Νίκος ήταν στα Βιγκλάφια. Δουλέψαμε με το Γιώργο το Παπαθανασίου δύο χρόνια. Ήταν η δεύτερη χρονιά του καινούργιου σχολείου..
Τόνοι χώμα παντού στο προαύλιο, στη μέση ένας λόφος, εκεί που είναι σήμερα το Νηπιαγωγείο ήταν μια πεζούλα γεμάτη πέτρες και μπάζα. Τα παιδιά κουβαλούσαν εργαλεία και προσπαθούσαν μαζί με τους δασκάλους να διαμορφώσουν το χώρο όπως μπορούσαν.
Πέρασαν μήνες για να ισοπεδωθεί η αυλή, αλλά τί ήταν εκείνο με τη λάσπη όταν έβρεχε…
Λάσπη… λάσπη ατελείωτη, η οποία μεταφερόταν μέσα στις αίθουσες και άντε να σκουπίζουν τα παιδιά μόνα τους και να πλένουν τα τζάμια, να καθαρίζουν τις τουαλέτες, να καίνε στο βαρέλι τα σκουπίδια και να έχουν το σχολείο να λάμπει…
Στη συνέχεια να κόβουν ξύλα για τις ξυλόσομπες, τα οποία έφερναν από τα σπίτια τους – Αχ οι γονείς! Οι καλοί μου οι γονείς τα καλύτερα τους έδιναν.
Και άντε να δουλεύουν και να γελάνε να γελάνε… Το γέλιο αυτών των παιδιών θα μου μείνει σαν την πιο όμορφη εικόνα.
Και έρχομαι ξανά στη λάσπη… Ο πεθερός μου, ο Σαρσέντης κι ο Στέλιος μας έδιναν από τα λιοτρίβεια παλιά σφυρίδια για να σκουπίζουν τα παιδιά τα πόδια τους.
Και σκούπιζαν…, σκούπιζαν τ’ αδύνατα ποδαράκια τους και λιώναν τα σφυρίδια σε δυο τρεις μέρες και άντε και κουβαλούσαν κι άλλα κι άλλα κι άλλα… και γέλια… γέλια. Εικόνες αλησμόνητες!
Τα παιδιά δούλεψαν πολύ, ιδίως τα πρώτα χρόνια στο σχολείο. Οι πέτρες για τις μάντρες μαζεύτηκαν, οι περισσότερες από τα χεράκια τους. Τοίχους βέβαια το σχολείο δεν είχε στην αρχή, ούτε συρματοπλέγματα ούτε πόρτες…
Σα παιδιά γνώριζαν ότι το σχολείο έγινε γι’ αυτά και ανήκει σ’ αυτά και σε κανέναν άλλον. Ήξεραν όμως να το σέβονται και να το φροντίζουν, είχαν αγωγή και από το ίδιο το σχολείο, αλλά πάνω απ’ όλα από τα σπίτια τους…
Ήταν τρομερά έξυπνα τα παιδιά του χωριού, μαθητές της Πρώτης τάξης παρακολουθούσαν τα μαθήματα της Τρίτης. Ο Νίκος είχε παιδιά στην Τετάρτη τάξη που δούλευαν μαζί με την Έκτη. Τα κατάφερναν σε όλα και στα γράμματα και στις δουλειές, είχαν μια αξιοσύνη τρομερή!!
Ομορφη εικόνα της Κυριακής… Πηγαίναμε στην εκκλησία γραμμή, ήσυχα και σοβαρά σαν «στρατιωτάκια» και ποτέ δεν έλειπαν χωρίς σοβαρό λόγο.
Εργατικά παιδιά… γύρω γύρω στο σχολείο έβαζαν κήπους με λαχανικά και λουλούδια. Το καλοκαίρι έκαναν μόνα τους ομάδες και τα πότιζαν με το λιγοστό νεράκι που υπήρχε. Πανέμορφο ήταν το σχολείο μ’ αυτή την πρασινάδα.
Όμως μια εικόνα που δεν θα φύγει από το μυαλό μου είναι η πρώτη μέρα των παιδιών της Πρώτης τάξης στο σχολείο.
Τα θρανία τότε ήταν τα μεγάλα (ενσωματωμένο το κάθισμα με το γραφείο) δεν ήξεραν τα μικρούλια να καθίσουν μέσα και ανέβαιναν πάνω στο κάθισμα όρθια και μετά κατέβαιναν και καθόντουσαν σιγά σιγά…
Άσβηστη στο μυαλό μου εικόνα μ’ έκανε να δακρύσω πολλές χρονιές!
Άλλη όμορφη ανάμνηση η απογευματινή εργασία… πρωί, απόγευμα τότε δεν προλαβαίναμε να σχολάσουμε και χτύπαγε η καμπάνα για να συνεχίσουμε τη δουλειά το απόγευμα.
Το χειμώνα που σκοτείνιαζε νωρίς τα παιδιά ήθελαν να μένουμε στα σκοτεινά, ιδίως τα μικρά!. Τους μετέφερα φαίνεται τη ρομαντική διάθεση τη δική μου!…
Μετά πιασμένοι χέρι χέρι ανεβαίναμε το λασπωμένο μονοπάτι με τα μεγάλα να προχωρούν μπροστά και να μας πειράζουν!.. Μη ξεχνάμε, το ’69 ήρθε το ηλεκτρικό ρεύμα στον Άγιο Νικόλα…
Και τώρα οι γιορτές!…
Γιορτές ωραίες με παραστάσεις μεγάλες και γυμναστικές επιδείξεις, που τις θυμούνται ακόμα στο χωριό. Και αγώνες στη Νεάπολη με όλα τα χωριά και πρώτα τα παιδιά του Αγίου Νικολάου σ’ όλα τα αθλήματα.
Εικόνα όμορφη οι χοροί στο προαύλιο, με το μεγάφωνο να χορεύουν όλα τα παιδιά μικρά και μεγάλα με κέφι και χαρά.
Και τραγούδια τραγούδια με το Νίκο στο αρμόνιο ν’ ακούγονται σ’ όλο το σχολείο όμορφες φωνούλες αγγελικές!..
Και βεβαίως τα εκκλησιαστικά τροπάρια, τα ήξεραν όλων των αγίων και πρώτα του Αγίου Νικολάου και των Τριών Ιεραρχών. Με ύμνους των Χριστουγέννων και του Πάσχα γέμιζε το σχολείο με την ψαλμωδία των παιδιών..
Ακούσματα θεϊκά.. Τι να πρωτογράψω για τα χρόνια σ’ αυτό το σχολείο. Με πνίγουν οι αναμνήσεις! Είμαστε περήφανοι και εγώ και ο Νίκος για τα παιδιά που πέρασαν από το σχολείο του χωριού.
Έκαναν από μόνα τους με τη δουλειά τους και τους αγώνες τους τον Άγιο Νικόλα ένα «Κεφαλοχώρι». Δούλεψαν δυνατά στη θάλασσα, στην αγροτιά, στην κτηνοτροφία, το εμπόριο, στις τέχνες, τα γράμματα.
Έφτιαξαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους.
Όλες οι ελπίδες και τα όνειρά τους, τους εύχομαι να πραγματοποιηθούν πάνω στα παιδάκια τους, γιατί ξέρω πόση αγωνία και λαχτάρα έχουν γι’ αυτά.
Μην ανησυχούν όμως και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους είμαι σίγουρη ότι θα προκόψουν, γιατί έχουν να κάνουν από δυνατές ρίζες!..
Και πάλι ευχαριστούμε όλους για την τιμή και την αγάπη σας…
Όλα να έρθουν όμορφα στη ζωή σας.
Καλή χρονιά με υγεία και χαρά.
Νίκος – Ουρανία
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Περιοδικό «Εν Μαλεώ»
Τριμηνιαία Έκδοση του Συνδέσμου Αγιονικολαϊτών Βοιών Λακωνίας «Ο Καβομαλιάς» Έτος 4ο – Τεύχος 13ο – Ιανουάριος – Φεβρουάριος – Μάρτιος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου