Ἡ εὐλογημένη ἑνότητα τοῦ γένους μας (μήνυμα της Ενωμένης Ρωμηοσύνης)

(μήνυμα της Ενωμένης Ρωμηοσύνης από τις 02-10-2018) 

 

Συμπληρώσαμε περίπου μιὰ δεκατία ἀπὸ τότε ποὺ ξεκίνησε ἡ οἰκονομικὴ κρίση. Ἡ περίοδος αὐτὴ μᾶς ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν βαθειὰ ἠθική, πνευματικὴ καὶ πολιτισμικὴ κρίση ποὺ μαστίζει τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Εἴδαμε τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων. Ἡ συμπεριφορά τους μᾶς θύμισε τὴν γνωστὴ ἀρχαία ρήση «δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται». Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἰθύνοντες μᾶς ἀποκάλυψε τὴν χρεωκοπία τοῦ πολιτικοῦ συστήματός τῆς χώρας. Πειθήνια ὄργανα τῆς Νέας Τάξεως συνέβαλαν ὄχι μόνο στὴν οἰκονομική, πολιστιστικὴ καὶ γλωσσικὴ ἀφαίμαξη τοῦ λαοῦ μας, ἀλλὰ καὶ προσπάθησαν νὰ τὸν διχάσουν. Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς κρίνουμε σκόπιμο νὰ ἀναδημοσιεύσωμε τὸ σχετικὸ ἐκδοτικὸ σημείωμα παλαιότερου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ μας «Ἐρῶ», ποὺ εἶχε ἀφιέρωμα στὴν Ἑνότητα τοῦ Γένους.

 

Ἡ κα­τα­νό­η­ση τοῦ νο­ή­μα­τος τῆς λέ­ξης «Ρω­μη­ο­σύ­νη» ἀ­πο­τε­λεῖ συγ­χρό­νως καὶ μι­ὰ μορ­φὴ δρά­σης καὶ ἀν­τι­με­τώ­πι­σης τῶν προ­βλη­μά­των τοῦ Γέ­νους. Πρὸς αὐ­τὴν τὴν κα­τεύ­θυν­ση δὲν ἐπιλέξαμε τυχαῖα ἡ Ρωμηοσύνη νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὸ ἐπίθετο «Ἑ­νω­μέ­νη», ὅταν ὀνοματοδοτήσαμε τὸ σωματεῖο μας.  

 

Καὶ τοῦ­το για­τί ὁ ἑλ­λη­νι­κὸς λα­ός, ἂν καὶ ἔ­χῃ τὴ με­γα­λύ­τε­ρη προ­σφο­ρὰ στὸν πο­λι­τι­σμὸ τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τος καὶ εἶ­ναι αὐ­τὸς ποὺ διακόνησε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­λους τὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ο τῆς σω­τη­ρι­ώ­δους Πί­στε­ως, δυ­στυ­χῶς, ὑπέφερε ἀπὸ τὴν μάστιγα τῆς διχόνοιας. Τὸ Γέ­νος μας συν­δυ­ά­ζει τὸ με­γα­λεῖ­ο τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας καὶ τὴν τρα­γι­κό­τη­τα τῆς αὐ­το­κα­τα­στρο­φῆς. Δρέπει δάφνες στὰ πεδία τῶν μαχῶν μὲ τὴν ἀπαράμιλλη γεναιότητα καὶ αὐτοθυσία τῶν ἡρώων του, ἐν καιρῷ εἰ­ρή­νης ὅμως δὲν μπο­ρεῖ νὰ μο­νι­ά­σῃ. Δη­μι­ουρ­γεῖ πο­λι­τι­σμὸ καὶ δὲν μπο­ρεῖ νὰ τὸν δι­α­φυ­λά­ξῃ. Ἡ ἱ­στο­ρί­α τοῦ λα­οῦ μας εἶ­ναι λοι­πὸν πο­λὺ δι­δα­κτι­κὴ ἀ­πὸ τὰ πα­θή­μα­τά του λό­γῳ τῆς δι­χό­νοι­ας. Σή­με­ρα, μὲ τὶς πολ­λὲς δυ­σκο­λί­ες ποὺ ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με, πολ­λὰ θὰ μπο­ρού­σα­με νὰ δι­δα­χθοῦ­με διδασκόμενοι ἀπὸ τὸ πα­ρελ­θόν μας. Ἡ προ­σπά­θει­α γιὰ Ἑ­νό­τη­τα ἀποτελεῖ μείζονα ὅρο γιὰ νὰ διαβοῦμε τὸν Ρουβίκωνα τῆς κρίσεως. Καὶ ἀ­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση γιὰ τὴν εὐ­ό­δω­ση τῆς προ­σπάθει­άς μας γιὰ Ἑ­νό­τη­τα εἶ­ναι ἡ με­τα­ξὺ μας Ἀ­γά­πη, ἡ Συγ­χώ­ρε­ση, ἡ Με­τά­νοι­α καὶ ἡ Αὐ­τε­πί­γνω­ση.  

 

Αὐ­τὸς ὁ σω­τή­ρι­ος προ­σω­πι­κὸς ἀ­γῶ­νας γιὰ τὴ βελ­τί­ω­ση τῆς πνευ­μα­τι­κῆς κα­τά­στα­σης τοῦ κα­θε­νός μας νο­η­μα­το­δο­τεῖ­ται καὶ εὐ­ο­δώ­νε­ται μό­νο μέ­σα στὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καὶ Πί­στη μας. Ὅ­σο λοι­πὸν θὰ πα­ρα­μέ­νου­με ὡς πρό­σω­πα ἐν­τὸς της Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ θὰ δι­α­σώ­ζε­ται καὶ τὸ Γέ­νος μας.  

 

Εὐχόμενοι καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὰ μύχια τῆς καρδιᾶς μας νὰ βιωσουμε ὅλοι οἱ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν εὐχὴ καὶ προσευχὴ τοῦ Κυρίου μας «ἵνα ὦσιν ἕν» (Ἰω. 17,22).

πηγή

Share