Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, το Υπουργείο Εξωτερικών κυκλοφόρησε στις πρεσβείες μας σε όλο τον κόσμο την έκθεσή του σχετικά με τις προσπάθειες της Ρωσίας να επηρεάσει τις εκλογές και να ασκήσει πολιτική επιρροή σε περισσότερες από δώδεκα χώρες τα τελευταία δέκα χρόνια. Σύμφωνα με τη μελέτη, η Ρωσία έχει δώσει κρυφά τουλάχιστον 300 εκατομμύρια δολάρια σε πολιτικά κόμματα και πολιτικούς προκειμένου να «διαμορφώσει τα ξένα πολιτικά περιβάλλοντα προς όφελος της Μόσχας».
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ θέλει οι πρεσβείες μας να μοιραστούν ευρέως αυτές τις πληροφορίες στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής για τη Δημοκρατία της κυβέρνησης Μπάιντεν και να διασφαλίσουν ότι οι κυβερνήσεις δεν εφησυχάζουν για τη ρωσική απειλή. Εφιστώντας την προσοχή σε αυτή τη μελέτη, η Washington Post έγραψε ότι «οι δημοκρατίες πρέπει να φρουρούνται».
Οι υπηρεσίες πολιτικής και πληροφοριών διαθέτουν σημαντική τεχνογνωσία σε αυτόν τον τομέα, επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο παγκόσμιος ηγέτης στην παρέμβαση στις εκλογές και στην αλλαγή καθεστώτων από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στρατηγικές αποτυχίες της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών σε αυτόν τον τομέα είναι θρυλικές. Η κλασική περίπτωση παρέμβασης της CIA έλαβε χώρα στη Γουατεμάλα από το 1952 έως το 1954, μια επιχείρηση με την κωδική ονομασία PBSUCCESS. Οι έρευνες του Κογκρέσου για παράνομες δραστηριότητες της CIA τη δεκαετία του 1970 παρέλειψαν την επιχείρηση της Γουατεμάλας επειδή ήταν τόσο ντροπιαστική για την εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών και της κυβέρνησης Αϊζενχάουερ.
Ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ήταν επίσης υπεύθυνος για τον στρατηγικό εφιάλτη στο Ιράν το 1953, όταν ανοίξαμε το δρόμο για την εμπλοκή του Σάχη του Ιράν στο Κονγκό, που οδήγησε στην εμφάνιση του Τζόζεφ Μομπούτου, του χειρότερου τύραννου στην αφρικανική ιστορία. Στο Ιράν, η CIA παρενόχλησε θρησκευτικές προσωπικότητες, βομβάρδισε ακόμη και τα σπίτια τους, προκειμένου να τους στρέψει εναντίον της κυβέρνησης Μοσαντέκ. Στο Κονγκό, ο Αϊζενχάουερ ενέκρινε μια απόπειρα δολοφονίας κατά του Πατρίς Λουμούμπα το 1959 λόγω των σοσιαλιστικών τάσεων του τελευταίου.
Ως αποτέλεσμα, δεκάδες πρεσβείες των ΗΠΑ θα πρέπει να σκεφτούν δύο φορές προτού ενημερώσουν τις κυβερνήσεις των χωρών που βρίσκονται για τις επιχειρήσεις ρωσικής επιρροής, επειδή αυτοί οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι προφανώς έχουν ζωντανές αναμνήσεις από πολύ χειρότερες μυστικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της CIA που υποστήριζαν διάφορες εγκληματικές, δικτατορικές ή μιλιταριστικές οργανώσεις στις χώρες τους.
Ο Λευκός Οίκος ενέκρινε επιχειρήσεις της CIA που προσπάθησαν να δολοφονήσουν ξένους ηγέτες. Χρηματοδοτούν ανταρτοπόλεμους ή εξεγέρσεις , μέλη πολιτικών κομμάτων, όπως στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα στην Ιταλία ή το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα στην Ιαπωνία. Ο κατάλογος των στοχευόμενων χωρών είναι μακρύς και περιλαμβάνει Αφγανιστάν, Αλβανία, Αγκόλα, Βολιβία, Κίνα, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Γεωργία, Ελλάδα, Αϊτή, Ουγγαρία, Ινδονησία, Ιράκ, Λάος, Μαλαισία, Νικαράγουα, Βόρεια Κορέα, Βόρειο Βιετνάμ , Ομάν, Πολωνία, Ταϊλάνδη, Θιβέτ, Τουρκία και Βενεζουέλα για να αναφέρουμε μόνο μερικά.
Γνωρίζουμε ελάχιστα για τις προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών να επενδύσουν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια σε επιχειρήσεις επιρροής στην Ουκρανία και τη Γεωργία, συμπεριλαμβανομένης της προώθησης αντικυβερνητικών ταραχών, στον απόηχο της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Μεγάλο μέρος της κρυφής δραστηριότητας προήλθε από μια υποτιθέμενη πίστη στη θεωρία του ντόμινο που έλεγε ότι, εάν μια χώρα στην περιοχή υπό την επιρροή του κομμουνισμού έπεφτε, τότε οι γύρω χώρες θα ακολουθούσαν το παράδειγμά της. Και πάλι, ήταν ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ, αναφερόμενος στον κομμουνισμό στην Ινδοκίνα, που περιέγραψε τη θεωρία της «πτώσης ντόμινο» ως «αρχή μιας αποσύνθεσης που θα είχε τις πιο βαθιές επιρροές». Το 1954, ο Αϊζενχάουερ προειδοποίησε ότι «αν χαθεί το Βιετνάμ, ή αν χαθούν το Λάος και το Βιετνάμ, το ντόμινο θα έπεφτε».
Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα είχε τεράστια επιτυχία χρησιμοποιώντας την απλοϊκή θεωρία του ντόμινο για να μεγαλοποιήσει την απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το Πεντάγωνο ήταν η αρχική πηγή της υπερβολής της απειλής, υπερεκτιμώντας τακτικά τις στρατιωτικές δυνατότητες της Σοβιετικής Ένωσης και τώρα της Κίνας. Το Γενικό Λογιστήριο των ΗΠΑ κατέληξε στο συμπέρασμα το 1992 ότι η υπερβολή της σοβιετικής απειλής χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τον εκσυγχρονισμό των στρατηγικών πυρηνικών συστημάτων των ΗΠΑ στις κυβερνήσεις των Carter, Reagan και Bush. Πιο πρόσφατα, η σημασία της «αντεξέγερσης» και οι τακτικές του «τρόμου και του εκβιασμού» ήταν εξίσου γελοίες. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης απηχούν σε μεγάλο βαθμό την προπαγάνδα των ΗΠΑ σε αυτό το θέμα.
Θεωρητικοί και πολιτικοί επικαλούνται τη συνδυασμένη κινεζορωσική απειλή για να δικαιολογήσουν έναν ακόμη σπάταλο γύρο δαπανών για στρατηγικά όπλα. Το κύριο άρθρο των New York Times στις 28 Σεπτεμβρίου υποστήριξε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν «θέτει σε κίνδυνο» τις Ηνωμένες Πολιτείες μη χρηματοδοτώντας έναν στρατό που μπορεί «να εκπληρώσει επαρκώς τις αμυντικές μας δεσμεύσεις, μια επικίνδυνη στάση για μια μεγάλη δύναμη». Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν περισσότερες δαπάνες για την άμυνα από ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος μαζί. Το άρθρο υποστήριξε ότι το Κογκρέσο αναγκάστηκε να αυξήσει τον αμυντικό προϋπολογισμό επειδή η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει εκδώσει μια Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας, ένα έγγραφο που στην πραγματικότητα έχει μικρό βάρος στην εθνική ασφάλεια. Το Κογκρέσο ζητά συνήθως μεγαλύτερες δαπάνες για την άμυνα από ό,τι ο Λευκός Οίκος ή ακόμα και το Πεντάγωνο λόγω μιας δικομματικής συμφωνίας που αντιμετωπίζει τον αμυντικό προϋπολογισμό ως νομοσχέδιο για θέσεις εργασίας για την ενίσχυση των οικονομιών κάθε πολιτείας.
Δημοκρατικές και Ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις έχουν χρησιμοποιήσει ψευδείς αντιλήψεις σχετικά με μια θεωρία ντόμινο για να δικαιολογήσουν διάφορες κρυφές ενέργειες, συμπεριλαμβανομένης πολιτικών δολοφονιών και αλλαγής καθεστώτων. Η κυβέρνηση Τρούμαν χρησιμοποίησε τη θεωρία του ντόμινο για να δικαιολογήσει τη βοήθεια προς την Ελλάδα και την Τουρκία. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, Άρθουρ Βάντενμπεργκ, είπε στον Τρούμαν ότι θα έπρεπε να «τρομάξει τον αμερικανικό λαό» για να λάβει υποστήριξη για να βοηθήσει την Ελλάδα και την Τουρκία.
Ο υπουργός Εξωτερικών Ντιν Άτσεσον υποστήριξε ότι «η διαφθορά της Ελλάδας θα μολύνει το Ιράν και όλα τα [έθνη] στα ανατολικά. Μια τέτοια διαφθορά θα μεταφέρει επίσης μόλυνση στην Αφρική μέσω της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου και στην Ευρώπη μέσω Ιταλίας και Γαλλίας». Η θεωρία του ντόμινο χρησιμοποιήθηκε παρομοίως για να δικαιολογήσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αν και οι Βορειοβιετναμέζοι διεξήγαγαν μια εθνικιστική επανάσταση. Οι Αμερικανοί πρόεδροι χρησιμοποιούν τακτικά τις τακτικές εκφοβισμού του Vandenberg για να ενισχύσουν τις αμυντικές δαπάνες.
Πιο πρόσφατα, το Πεντάγωνο χρησιμοποίησε τη θεωρία του ντόμινο για να υπερασπιστεί τη συνεχιζόμενη στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν και να αποτελέσει εμπόδιο στις προσπάθειες των προηγούμενων τριών προέδρων να αποσύρουν τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Πολιτικοί και ειδικοί υποστηρίζουν ότι η ρωσική επιτυχία στην Ουκρανία θα επέτρεπε στο Κρεμλίνο να απειλήσει τους γείτονες της Ουκρανίας, παρόλο που είναι προφανές ότι οι ρωσικές δυνάμεις δεν μπορούν καν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της κατοχής της Ουκρανίας, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσουν πρόσθετες στρατιωτικές προκλήσεις. Δεκαετίες πολιτικής και στρατιωτικής ματαιότητας στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν επιδεινώσει μόνο την ατμόσφαιρα φόβου και αβεβαιότητας στους κύκλους λήψης αποφάσεων που οδηγεί στην υπερβολή της απειλής και στην κατάχρηση στρατιωτικών και μυστικών δυνατοτήτων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία είναι δυνάμεις με φιλοδοξίες που εξυπηρετούν τον εαυτό τους, αλλά οι κρυφές ενέργειές τους έχουν προκαλέσει περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες. Ακόμη και οι λεγόμενες βραχυπρόθεσμες «επιτυχίες» όπως το πραξικόπημα στο Ιράν έχουν γίνει μακροπρόθεσμες αποτυχίες ή υποχρεώσεις. Οι παράνομες σοβιετικές δραστηριότητες στην Ανατολική Ευρώπη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο οδήγησαν σε ένταξη ανατολικοευρωπαϊκές χώρες στον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου που είναι παθιασμένα αντι-ρωσικές. Η μυστική δράση των ΗΠΑ στην Κεντρική Αμερική απλώς αύξησε τη βία σε αυτήν την περιοχή, φέρνοντας μεγάλη αμηχανία και σημαντική μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Ό,τι έσπειρε ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει».
*Ο Melvin A. Goodman είναι συνεργάτης στο Κέντρο Διεθνούς Πολιτικής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins. Πρώην αναλυτής της CIA, ο Goodman είναι ο συγγραφέας του Failure of Intelligence: The Decline and Fall of the CIA και National Insecurity: The Cost of American Militarism. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι “American Carnage: The Wars of Donald Trump” (Opus Publishing, 2019) και “Containing the National Security State” (Opus Publishing, 2021). Ο Goodman είναι ο αρθρογράφος εθνικής ασφάλειας για το counterpunch.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου